2

“สวัสดีค่ะพี่เขต หนูนิ่มฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เด็กสาวยิ้มหวานท่าทีฝากเนื้อฝากตัว

“ไม่รับฝาก!” สุดเขตพูดจบก็ไม่รอฟังคำตอบ เดินลงเท้าหนักๆ ปึงปังออกไปจากบ้านทันที คุณสุดหทัยได้แต่อ้าปากค้างในกิริยาของลูกชาย ในขณะที่นิ่มนาราหน้าเสียอย่างที่สุด

“พี่เขตไม่ชอบหนูนิ่มเหรอคะคุณป้า” อาการของเขาบ่งบอกได้คำเดียวว่าไม่ชอบ จะให้เธอคิดเป็นอื่นไปได้อย่างไรกัน

“หนูนิ่มอย่าคิดมากเลยลูก พี่เขตเขาแก่แล้ว อายุเกือบสี่สิบ เป็นผู้ชายทึนทึกขึ้นคาน ย่อมอารมณ์แปรปรวนเป็นธรรมดา คนวัยทองก็แบบนี้แหละลูก ถ้ามีเมียสักคนอาจจะหายบ้าๆ บวมๆ แต่นี่ไม่มีใครเอาทำผัว ป้าล่ะหนักใจ หนูก็อย่าไปถือสาพี่เขาเลยจ้ะ เคยได้ยินสุภาษิตนี้ไหมลูก อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา”

“ค่ะคุณป้า”

คุณสุดหทัยแกล้งพูดเสียงดังให้บุตรชายได้ยิน

สุดเขตที่เดินห่างออกมาไม่มากนัก แทบก้าวเท้าตกบันไดเมื่อได้ยินประโยคประชดประชันของมารดา

“ไอ้ไกร ไอ้ไกรโว้ย! ไปมุดหัวอยู่ไหนวะ” สุดเขตตะโกนเรียกลูกน้อง ลั่นบ้าน ไกรวิ่งหน้าตั้งมาหาเจ้านายสีหน้าแตกตื่น

“ได้ยินแล้วครับเจ้านาย”

“มึงไปมุดหัวอยู่ไหนวะ กูเรียกตั้งนาน”

“เอ่อ...” นานอะไรวะ เพิ่งได้ยินเมื่อกี้ แต่ใครจะกล้าเถียง เดี๋ยวโดนถีบยันอก

“เข้าไร่สิวะ ยืนทำส้นตีนอะไรของมึง”

“ครับเจ้านาย” ไกรรีบวิ่งไปสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว ไม่นานเจ้านายหนุ่มก็ขึ้นมานั่งข้างๆ สีหน้าบอกบุญไม่รับ

“เจ้านายเป็นอะไรครับ อารมณ์เสียมาจากไหน”

“ไอ้ไกร กูถามมึงหน่อยสิวะ”

“ครับ” ไกรเงี่ยหูฟังว่าเจ้านายจะถามอะไร

“ผู้ชายขึ้นคานได้ด้วยเหรอวะ”

“ฮ่าๆๆๆ” ไกรหัวเราะท้องคัดท้องแข็งเมื่อได้ยินประโยคนั้นของเจ้านาย แต่พอมันหันไปสบตาเท่านั้นแหละ เจอกับสายตาพิฆาตเข้าให้ หยุดหัวเราะกึกในทันที

“ผู้หญิงต่างหากล่ะครับขึ้นคาน ผู้ชายไม่ขึ้นคานหรอกครับ”

“มึงคิดแบบนั้นเหรอวะ”

“ครับ”

“ถ้าผู้หญิงอ่อย มึงจะทำยังไงวะ”

“อ่อยเหรอครับ หมายถึงชวนขึ้นเตียงแบบนั้นหรือเปล่า”

ไกรถามกลับขณะขับรถเข้าไร่อย่างตั้งอกตั้งใจ ไร่สุดเขตเป็นไร่ที่มี อาณาเขตกว้างขวางมาก ที่นี่เพาะพันธุ์ม้าส่งขาย ทำฟาร์มโคนมและโคเนื้อ ที่ดินอีกส่วนแบ่งเป็นสวนผลไม้ นอกจากแปรรูปส่งขายแล้ว ยังจัดบุฟเฟ่ต์ผลไม้ให้นักท่องเที่ยวเข้ามาชิมผลไม้สดๆ จากต้นซึ่งปราศจากสารพิษและยาฆ่าแมลงอีกด้วย

“ก็ไม่เชิง แต่ยิ้มหวานให้ ทอดสายตาให้ แต่งตัวโป๊ โชว์ขาอ่อน ใส่เสื้อรัดนมแทบปลิ้น” ไกรหัวเราะเจ้านาย แต่โดนสายตาพิฆาตเลยหยุดกึก

“บางทีเขาอาจจะไม่ได้อ่อยนะครับ อาจจะแค่ชอบแต่งตัวแบบนั้นหรือชอบยิ้มหวานเป็นธรรมดา”

“ต้องอ่อยสิวะ กูมองนม เอ๊ย! มองตาก็รู้แล้ว” คนพูดกระแอมกลบเกลื่อนเหมือนมีอะไรติดคอ

“นมใหญ่เหรอครับ”

“กะประมาณน่าจะสามสิบหก คัพบี” คนพูดลูบปากไปมา แอบแตะลิ้นเลียริมฝีปาก

“ใหญ่นะครับนั่น” ไกรอุทาน

“อะไรของมึงที่บอกว่าใหญ่”

“นมครับ”

“ทะลึ่งนะมึง เดี๋ยวกูถีบ”

“อ้าว...” ไกรกะพริบตาปริบๆ เมื่อโดนดุ แล้วใครมาชวนเขาพูดเรื่องนมก่อนวะ สุดท้ายมาหาว่าเขาทะลึ่งตึงตัง คนงานในไร่อ้าปากค้างตาโต ผิวปากกันอย่างบันเทิงใจเมื่อเห็นนางฟ้าแสนสวยเดินอยู่ในไร่

“คนงานเป็นอะไรวะ เห่า เอ๊ย! โห่เสียงดังทำไม” เจ้าของไร่ถามลูกน้องคนสนิท ที่ยืนตาค้างถามแล้วไม่ยักตอบ แต่ยืนอ้าปากค้างตาโตเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง

สายตาของสุดเขตหันไปมองตามสายตาของลูกน้องก่อนจะอ้าปากค้างด้วยคน แล้วแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เมื่อเห็นสาวน้อยที่เขาเจอเมื่อเช้ากำลังเดินมุ่งหน้ามาทางบ้านพัก ในมือของเธอถือปิ่นโตเถาหนึ่ง คงเอามาให้เขาแต่ดูยายเด็กนั่นแต่งตัวเข้าสิ เสื้อยืดสีขาวพอดีตัวรัดนม เห็นเอวคอดกับสะโพกผายที่ใส่กางเกงยีนสั้นเหลือเกิน ยิ่งกว่าใส่กางเกงชั้นใน ช่วงขาขาวๆ ที่ทำให้เขาต้องกลืนน้ำลายแล้วสบถอีกหลายคำ สุดเขตเดินอาดๆ เข้าไปกระชากร่างน้อยให้เดินตามเขาเข้ามาในบ้านพักหลังเล็กๆ ก่อนหันไปตวัดสายตามองคนงานที่หลบวูบเป็นทิวแถว เมื่อเห็นดวงตาแทบลุกเป็นไฟของเจ้านาย