บทที่ 5

ปลายดาวเล่าให้ปรายรดาฟังว่า แดเนียลเล่เป็นพี่ชายที่แสนดี เขาเป็นคนน่ารักและโรแมนติก ปลายดาวยังเล่าเรื่องในวัยเด็กจนถึงปัจจุบันระหว่างตัวเองกับแดเนียลเล่ ฟังแล้วก็พานอิจฉาที่ปลายดาวที่ได้พบเจอกับพี่ชายรูปงามแสนดีที่คอยดูแลตั้งแต่เยาว์วัย ตอนเด็กทั้งคู่เรียนโรงเรียนเดียวกัน เด็กผู้ชายชอบแกล้งปลายดาว แดเนียลเล่นี่แหละจัดการกับเด็กเหล่านั้นจนไม่กล้าเข้าใกล้ พอปลายดาวโตขึ้นเป็นสาวแรกรุ่นก็มีผู้ชายมาจีบ แดเนียลเล่คอยกันท่าหนุ่มๆ เหล่านั้น เขาบอกปรายรดาว่า หากเขามั่นใจว่าผู้ชายคนไหนผ่านเกณฑ์ เขาจะปล่อยให้ชายคนนั้นจีบปลายดาว ทว่ายังไม่มีใครผ่านเกณฑ์สักคน ทุกคำเล่าเรื่องจากปากปรายรดา ไม่มีคำใดหรือประโยคใดทำให้ปรายรดารู้สึกว่า แดเนียลเล่เป็นผู้ชายร้ายกาจ

“โอ๊ย! ตัวร้ายเลยแหละ ใครเป็นศัตรูกับแดเนียลถือว่าคิดผิด สิบต่อหนึ่งยังล้มมันไม่ได้เลยนะ แถมมันยังอัดพวกนั้นซะน่วม” นีโอนาร์ตเป็นคนตอบ

“โห ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” ปรายรดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เธอเคยได้ยินประโยคนี้จากในหนังในละคร ยังแอบคิดว่า มันจะเป็นไปได้หรือที่จะสู้กับคนสิบคนได้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน แต่พอได้ยินประโยคนี้ของลีโอนาร์ต ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ

“จริงสิ ไม่ได้พูดเกินจริงสักนิดเดียว มันน่ะตัวพ่อเรื่องนี้เลยนะ หมัดหนักมากด้วย แล้วยัง...” นีโอนาร์ตพูดค้าง เมื่อเสียงปีศาจร้ายลอยเข้ามาในหู

“นี่...ถ้าแกสองคนไม่มายกกระเป๋า ฉันจะโยนทิ้งนะ” น้ำเสียงออกจะไม่พอใจ สายตาคนพูดขวางเล็กน้อย

“เออๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” นีโอนาร์ตตอบกลับเจ้าของบ้าน “วันนี้มันเป็นไรวะ กะอีแค่ยกกระเป๋าต้องทำหน้า ทำเสียงหงุดหงิดด้วย ใครไปแหย่อะไรให้มันไม่พอใจ”

“นั่นสิ ฉันเห็นมันอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่อยู่บนเครื่องแล้ว มันคงเครียดเรื่องงานมั้ง” เอมาร์ดิโอเห็นด้วยกับเพื่อน “แต่ก็ช่างเถอะ เรารีบไปยกกระเป๋ากันดีกว่า”

“เออ” นีโอนาร์ตบอกเพื่อน ก่อนหันไปพูดกับปรายรดาที่ยืนตาแป๋ว “อีกสักสองชั่วโมงพี่ไปรับหน้าห้องนะ จะได้ไปว่ายน้ำกัน”

“ค่ะพี่นีโอ” สองหนุ่มเดินไปหาเจ้าของบ้านที่ยืนหน้าไม่สบอารมณ์ โดยมีปรายรดาเดินตามไปด้วย ก่อนสองหนุ่มจะยกกระเป๋าของตัวเองขึ้นไปยังห้องพักที่จัดเตรียมไว้ให้ แดเนียลเล่มองปลายดาวที่มาหยุดยืนห่างจากตนเพียงสองก้าว

“กระเป๋าเธอ ยกไปสิ” เป็นประโยคแรกที่แดเนียลเล่พูดกับปรายรดา เป็นน้ำเสียงที่ห่างเหินมาก

“พี่แดเนียลยกให้หน่อยสิคะ”

“ไม่มีมือหรือไงถึงยกเองไม่ได้” พูดโต้ตอบอย่างนี้แสดงว่าไม่ยกให้

“มีค่ะ แต่ไม่อยากยกเอง อยากให้พี่แดเนียลยกให้มากกว่า” ปรายรดาเอียงคอเล็กน้อยแล้วยิ้ม “คงจะไม่จริงแน่ๆ”

คำพูดประโยคท้ายของปรายรดาทำให้คนฟังถึงกับงง

“อะไรที่ว่าไม่จริง”

“ก็จีน่าเล่าให้ฟังว่า พี่แดเนียลเป็นสุภาพบุรุษ เป็นพี่ชายที่แสนดี แล้วก็บลาๆๆๆ อีกสารพัดคำชม แต่พอฉันมาเจอกับตัวเอง ไอ้ที่จีน่าพูดมาไม่จริงสักอย่าง พี่น่ะไม่เป็นสุภาพบุรุษ ใจจืดใจดำอำมหิต ไม่เห็นเป็นพี่ชายที่แสนดีเลย กะอีแค่ยกกระเป๋าขึ้นไปไว้บนห้องให้หน่อยยังทำไม่ได้เลย นี่นะเหรอพ่อเทพบุตร ปีศาจชัดๆ มากกว่า”

โน่น...ว่าไปโน่น

ปรายรดาพูดไปยิ้มไป ยักคิ้วให้แดเนียลเล่อีกด้วย

“ฉันไม่ยกกระเป๋าให้เธอ เธอว่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ”

เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าว่าเขาเลยสักคน มีแต่เอาอกเอาใจสารพัด พูดจาหวานใส่ ที่สำคัญไม่มีใครทำท่าทางกวนประสาทใส่เขาด้วย

ไม่สวยแล้วยังปากมากอีก...

“ไม่ได้ว่าสักหน่อย” เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “แต่ถ้าพี่แดเนียลไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันพูด พี่ก็ยกกระเป๋าให้ฉันสิคะ แล้วพาฉันไปส่งที่ห้องด้วย แต่ถ้าเป็นจริงตามที่ฉันพูด ก็ไม่ต้องทำอะไร ยืนเฉยๆ เป็นปีศาจร้าย”

เจอประโยคนี้เข้าไปแดเนียลเล่ถึงกับหน้างอ พูดดักทางแบบนี้ไม่ยกกระเป๋าให้คงไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงเป็นปีศาจร้ายที่อยากหักคอสาวตรงหน้าเหลือเกิน