4 – หลานที่ดี

หงส์หยกเบือนหน้าหนี เกลียดตัวเองที่ตลอดเวลาไปหลงชอบแอบรักแอบเฝ้ามองคนหยาบกระด้างอย่างขันโตกได้ยังไง รู้ทั้งรู้ว่าเขาหยาบคายแต่ก็ไม่คิดว่าจะหยาบถึงปานนี้ เธอกลืนน้ำลายและน้ำเสียวสวาทของเขาลงลำคอด้วยความยากลำบาก แล้วก็ต้องหันกลับมาตามมือใหญ่ที่บีบบังคับให้หันกลับมาจ้องมองเขา

“อีกนะ ฉันยังไม่นิ่งเลย ดูสิหยก ดูฉันสิ ใหญ่ยาวชี้โด่ขนาดนี้ เธอต้องรับศึกหนักแล้วแหละวันนี้ คาดว่ายันเช้าด้วย” คนเห็นแก่ตัวเซ็กส์จัดบีบคางเล็กและเสียดสีถูไถปลายแก่นกายร้อนไปมากับริมฝีปากนุ่มนวลของคนตัวเล็ก

“อ่ะ อือ” เธออยากพูดก็พูดไม่ได้เพราะมีมือของเขาบีบบังคับคางไว้อยู่

ขันโตกมองสายตาของคนตัวเล็กก็พอจะรู้ว่าเธออยากพูดอะไร เรื่องอะไรจะสนใจคำปฏิเสธของหงส์หยกล่ะ เขาอยากได้ และต้องได้ และตอนนี้ก็ต้องการมากด้วย อยากกระแทกแรงๆ ในช่องคับแคบของหล่อนเป็นบ้า แค่คิดว่าได้แหวกว่ายกระแทกเสียดสีในร่างฉ่ำแฉะของเธอก็ทำให้เขาสูดปากเสียวแล้วตอนนี้

“ชูว์ ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการแต่ฉันจะเอา อ้าขาให้ฉันก็พอหน้าที่เธอหยก” พูดจบก็ปล่อยมือที่บีบคางเล็กทันที แล้วเสียงเล็กรีบพูดรัวสวนกลับมาทันที

“ไม่แล้วนะ หยกไม่ไหวแล้วค่ะ”

“ไม่ไหวก็ต้องไหว เป็นแม่ของลูกฉันต้องอดทน”

“แต่ไม่ใช่เมีย”

“เมีย? ตอนนี้ยังไม่ใช่อีกเหรอ ถ้าต้องการงานแต่งงานออกหน้าออกตานอนฝันสามชาติเถอะยัยจืด ตอนนี้อ้าขาฉันจะเอาแรงๆ”

ว้าย!

หงส์หยกร้องตกใจเมื่อคนตัวโตเหนือร่างขยับตัวรวดเร็ว แล้วที่สำคัญเขาจับเธอนอนคว่ำกับเตียง จับมือน้อยทั้งสองของหล่อนมารวบตรึงไว้ด้านหลัง มือใหญ่ของเขาอีกข้างก็จับเรียวขาของเธอแยกกว้างออก

“อ่ะ อือ ไม่นะคะ คุณโตกหยกไม่ไหวแล้วค่ะ อะ อือ”

ไม่ทันเสียแล้ว เสียงอ้อนวอนไม่เป็นผลเมื่อกายแข็งร้อนสอดแทรกดุนดันเข้ามาในร่างของเธอเสียแล้ว ตอนนี้ร่างใหญ่กำลังนอนซ้อนทาบทับอยู่บนหลังของหล่อน เอวสอบของเขาที่สอดแทรกแนบอิงกายแข็งแรงเข้าไปในช่องทางใหม่เปิดใหม่จากด้านหลังของหงส์หยกก็ดันแน่นจนต้องสูดปากครางออกมาด้วยความเสียวและอึดอัด

“เจ็บ! หยกเจ็บคุณโตก” หล่อนเจ็บเมื่อกายแข็งแรงเข้ามาในทวารคับแคบของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

“เจ็บช่างเธอ ฉันเสียวก็พอแล้ว อ่า แน่น ชูว์ จะกระแทกแรงๆ ให้ฉีกไปเลยอีหนู อ่า” ขันโตกดึงรั้งข้อมือเล็กทั้งสองที่รวบตรึงรั้งไขว้ไว้ด้านหลังของหงส์หยก แล้วตัวเขาที่ขยับตัวนั่งก็กระแทกเอวสอบเข้าหาก้นงามของสาวเจ้าด้วยความดุดันไร้ความอ่อนโยน

“อ่ะ อือ เจ็บ คุณโตก อ่า”

“อ่า เสียว ฉันเสียวหยก อ่า”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

จังหวะกระแทกของเอวสอบกระแทกเร่าดุนดันเข้าหาก้นงามงอนและมือใหญ่ก็ดึงรั้งกระตุกรั้งร่างเล็กเข้ากระแทกตอบสนองตัวเอง เสียงครางเล็กจากเสียงครางเจ็บก็เปลี่ยนเป็นเสียงกระเส่าเสียวเมื่อเธอปรับตัวได้ตามแรงเสียวสวาทของเขาแล้ว

“อ่า แน่นมันเป็นบ้าหยก อือ ทูนหัวของผัว ชูว์”

บทรักเร่าร้อนของขันโตกมีมากมายกว่าทุกครั้ง เขารู้สึกต้องการปรารถนาหงส์หยกไม่มีที่สิ้นสุด เพียงแค่ได้เห็นเนื้อตัวขาวๆ นุ่มนิ่มและหอมเร้ารัญจวนก็ยิ่งเพิ่มแรงกำหนัดของเขามากขึ้น เอวสอบแอ่นเด้งกระแทกเข้าหาเป็นจังหวะเร่าร้อนและอ่อนโยนสลับกันไปมา บวกประสานกับเสียงเนินเนื้อกระทับกระทั่งกันและเสียงครางซ่านของเขาและของหญิงสาวไร้เดียงสาดังออกมาเป็นระยะ และเพลงกามรักในครั้งนี้ของขันโตกจะยืดยาวกว่าทุกครั้งที่เคยมีมาก

แสงหล้ามองหลานชายตัวดีเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งเป็นเวลาอาหารเย็นประจำของบ้านหลังใหญ่หลังนี้ นางละอดหมั่นไส้พ่อหลานตัวดีไม่ได้ เมื่อตอนกลางวันอุ้มหลานสาวของนางหายขึ้นไปบนห้องจนตอนนี้เพิ่งจะโผล่หน้ามาให้เห็น แต่กลับเห็นแค่คนเดียว ส่วนหงส์หยกทำไมไม่ลงมา ต้องถามพ่อตัวดีแล้วว่าเพราะอะไรถึงไม่ลงมาพร้อมกัน

“หนูหยกล่ะตาโตก” น้ำเสียงแหบแห้งตามวัยเอ่ยถามหลานชาย

“หลับครับ” ตอบเพียงสั้นๆ แล้วมองดูอาหารตรงหน้า

“ทำไมไม่ปลุกน้องลงมา”

“ลุกไหวเหรอครับคุณย่า โดนของใหญ่อึดขนาดนั้น เนี่ยโตกยังไม่อิ่มแม่เด็กดีของคุณย่าก็เพลียสลบไปเสียก่อน พูดแล้วหงุดหงิด อ่อนแอชะมัด” พูดพร้อมกับมองจานข้าวตรงหน้าที่สาวใช้ตักข้าวให้พร้อมทาน แล้วก็ลงมือเริ่มทานอาหารตรงหน้าต่ออย่างไม่สนใจจะตอบหรือพูดอะไรต่ออีก

“ตาโตกพูดอะไรให้เกียรติน้องบ้าง ยังไงน้องก็เป็นผู้หญิง ได้เขาเป็นเมียแล้วก็ควรตบควรแต่งออกหน้าออกตา” แสงหล้าบอกหลานชาย นางไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้ขันโตกทำแบบนี้กับหงส์หยกแน่

“คุณย่าอยากอุ้มเหลนไม่ใช่เหรอครับ” เขาวางมือจากช้อนแล้วมองจ้องหน้าของผู้เป็นย่าแล้วพูดต่อ “อยากได้เหลนผมก็ทำให้อยู่นี่ไงครับ แต่ผมไม่แต่งงานทั้งนั้น ผมยังไม่พอกับของจืดๆ แบบนั้น ผมไม่ต้องการเอาชีวิตไปผูกเย็บกับคนอย่างเด็กนั่น ผมเกลียดเธอ” เขาพูดชัดถ้อยชัดคำทุกประโยค แล้วจับช้อนแล้วทานข้าวต่อ

“ย่าอยากได้ทั้งหลานสะใภ้นั่นแหละ ยังไงโตกก็ต้องแต่งงานกับหนูหยก เพราะเราได้น้องเป็นเมียแล้ว” นางเอ่ยเสียงเย็นเหมือนไร้อารมณ์แต่ขันโตกรู้ว่าน้ำเสียงแบบนี้ของคุณย่าคือจริงจัง

“ไม่! โตกไม่แต่งงานอะไรทั้งนั้น ผมเกลียดยัยจืดนั่น”

“เกลียดเขาแล้วอุ้มเขาไปปล้ำทำไม”

“ก็อยากปล้ำ อีกอย่างอยากมีเหลนให้คุณย่าไวๆ เพื่อตัวผมจะได้เป็นอิสระ แต่ผมจะไม่แต่งงานกับยัยกาฝากนั่นเด็ดขาด”

“ย่าไม่เคยสอนให้โตกเป็นคนเลว แต่ทำไมโตกถึงผ่าเหล่าผ่ากอออกมาแบบนี้”

“ครับโตกเลว ระยำด้วยแหละย่า ถ้าคิดว่าการผมเอายัยจืดนั่นขึ้นเตียงแล้วต้องแต่งงานผมจะแต่งก็ได้ แต่จะแต่งกับทุกคนที่ผมนอนด้วย เอาไหมล่ะย่า ผมแต่งได้นะ แต่ผมจะแต่งเมียพร้อมกันเป็นร้อยคนย่าโอเคผมก็โอเค” ขันโตกตอบชัดคำกลับไปอย่างไม่หลบตาผู้เป็นย่า

แสงหล้ามองจ้องตาหลานชายกลับแล้วถอนหายใจแรงออกมา

เฮ้อ!

นางบังคับได้ทุกคน แต่กับหลานชายคนเดียวกลับบังคับและสั่งอะไรไม่ได้สักอย่าง และที่ขันโตกเป็นแบบนี้เพราะนางรักและเลี้ยงมาอย่างตามใจเอง เพราะอยากชดเชยให้หลานชายที่ไม่มีพ่อกับแม่เหมือนคนอื่น และนางผิดเอง ผิดที่ปลูกฝังนิสัยเสียๆ แบบนี้ให้หลาน เพราะรักหลานมากจึงทำให้เป็นคนหยาบกระด้างเห็นแก่ตัวแบบนี้

“อย่ากลืนน้ำลายตัวเองก็แล้วกัน ย่าจะสมน้ำหน้าและจะไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย แต่จะสนับสนุนให้หนูหยกมีผัวใหม่ทันทีที่คลอดเหลนย่า”

“เชิญเลยครับย่า เชิญตามสบาย จะไปใส่ตะกร้าล้างน้ำยัดให้คนรวยๆ ที่ไหนก็เชิญ โตกเกลียดยัยนั่นจะตายไป เนี่ยแค่ทำลูกโตกยังฝืนๆ เลยครับ” ปากพูดออกมาเหมือนไม่แคร์แต่ในใจกลับกังวลเรื่องในอนาคต เขาไม่ต้องการให้ร่างขาวๆ เต้าใหญ่ๆ และเสียงครางหวานๆ ของหงส์หยกไปดังอยู่ใต้ร่างผู้ชายคนไหนทั้งนั้นนอกจากเขา ‘เธอเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้นหงส์หยก’ พึมพำในใจ แล้วทานข้าวต่อไม่สนใจจะพูดโต้ตอบย่าอีก ไม่ว่าท่านจะพูดอะไรออกมาก็ตาม

“ระวังเถอะ สักวันจะกลืนน้ำลายตัวเองแทบไม่ทัน แล้วคลานเข่ามาขอร้องให้ย่าช่วย คอยดูเถอะตาโตก” นางเอ่ยอย่างมั่นใจแล้วไม่สนใจจะพูดต่ออีก และตอนนี้ก็อดสงสารหงส์หยกไม่ได้ จึงเรียกเด็กรับใช้มาสั่งให้ขึ้นไปดูหญิงสาวบนห้องของหลานชายว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง

“หลานในไส้ก็ไม่ใช่ จะห่วงเยอะไปไหนก็ไม่รู้” ขันโตกพึมพำแผ่วเบาแต่คนแก่หูดีได้ยินชัดทุกคำ

“จะในไส้หรือไม่ในไส้ย่าก็เลี้ยงมาแต่เด็ก ย่ารักของย่า และย่าก็รักโตกมากเหมือนกัน ถึงปล่อยให้เราทำแบบนี้กับคนดีๆ อย่างหนูหยก”

หึหึ

“ครับ ผมมันเลว แต่ยังไงผมก็จะมีเหลนให้ย่าได้อุ้มเร็วๆ นี้แหละครับ และรับรองว่าไม่ผิดหวังแน่นอน อยากอุ้มเหลนผมก็ทำให้อย่างน้อยผมก็เป็นหลานที่ดีอยู่นะครับ”

“อือ พ่อหลานคนดี พ่อหลาน...”

“คุณย่าคะ คุณย่าคะ แย่แล้วค่ะ” แสงหล้ายังพูดประชดพ่อหลานตัวดียังไม่ทันสุดความดีเสียงเด็กรับใช้ที่ให้ขึ้นไปดูหงส์หยกที่ห้องนอนของหลานชายก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาพร้อมเสียง

“มีอะไรชะมด”

“คุณย่าคะแย่แล้วค่ะ แย่แล้ว”

“แย่แล้วน่ะอะไร” แสงหล้าถามย้ำอีกเมื่อเด็กรับใช้เอาแต่พูดคำเดิมๆ ซ้ำๆ ส่วนขันโตกทำเหมือนไม่สนใจ แต่หูของเขาตั้งใจรอฟังคำรายงานของเด็กรับใช้ตลอด และก็หงุดหงิดเมื่อชะมดไม่รีบพูดสักทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“คะ...คือว่าคุณหยกไม่สบายเป็นไข้ตัวร้อนมากค่ะคุณย่า แถมเพ้อด้วยค่ะ” เธอรีบละล่ำละลักบอก

“ว่าไงนะ! ตาโตกไปพาน้องไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย ทำไมก่อนลงมาไม่ดูว่าน้องป่วย”

“ใครจะไปรู้ว่าจะสำออยอ่อนแอแบบนั้นครับ ไปหาหมอก็ไปเองสิครับ ให้คนอื่นพาไปสิ ทำไมผมต้องพาไป” ว่าแล้วก็ลุกเดินหนีออกจากห้องอาหารไปทั้งๆ ที่ยังทานไม่อิ่ม เขาไม่ได้เดินขึ้นไปบนห้องแต่เลือกเดินออกนอกบ้านไปยังฟาร์มของตนเอง ทั้งๆ ที่ตอนนี้มืดค่ำแล้วแต่เขาก็ยังเลือกเดินไปยังฟาร์ม

“ไปตามนายเตียนลูกน้องของตาโตกมาขับรถให้นะ แล้วฉันจะขึ้นไปดูหนูหยก และให้นายหนุ่มลูกน้องตาโตกมาอุ้มหนูหยกด้วยล่ะ ไข้หนักขนาดนี้หลานชายฉันยังใจดำไม่สนใจได้ลงคอ ทั้งๆ เป็นคนทำเขาป่วย” ท้ายประโยคนางอดว่าหลานชายไม่ได้ และสงสารหงส์หยกจับใจที่ต้องมาเจอกับผู้ชายใจดำแบบขันโตก

“ค่ะคุณย่า” ชะมดรับคำแล้วรีบไปทำตาม ส่วนแสงหล้าก็รีบขึ้นไปดูอาการของหงส์หยกชั้นบนระหว่างรอหนุ่มมาอุ้มเธอพาไปส่งโรงพยาบาล

ด้านขันโตกตั้งใจว่าจะมาชวนลูกน้องที่บ้านพักคนงานดื่มเหล้าขาวสักหน่อย แต่พอมาถึงไม่นานหนุ่มและเตียนก็ถูกชะมดมาเรียกตัวไป เขาจึงได้แต่นั่งดื่มคนเดียวตบยุงอยู่ที่กระท่อมน้อยข้างๆ บ้านพักคนงาน และรอหนุ่มกับเตียนกลับมาจากโรงพยาบาล แต่รอแล้วรอเล่าลูกน้องทั้งสองก็ยังไม่กลับจนเขาดื่มเมาและเผลอหลับไปไม่รู้ตัว