อุ้มรักเจ้าสาววิวาห์ไร้ตัวตน

ตอนที่ 1

วิวาห์เพื่อเธอ

งานแต่งงานที่ไร้เงาของญาติเจ้าบ่าวสำหรับ คนอื่นแล้วคงเป็นเรื่องที่เจ้าสาวไม่น่าจะรับได้แต่สำหรับนับดาวเธอพร้อมจะเข้าใจและยอมรับทุกอย่างเพราะเธอรู้ดีว่าเจ้าบ่าวเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้า เขาไม่มีใครนอกจากเธอ

“ร้องไห้ทำไม”นับดาวบีบมือเจ้าบ่าวแน่นเมื่อตอนนี้ทั้งคู่กำลังยืนอยู่บนเวทีเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอ ยังอยู่ตรงนี้พร้อมจะยืนเคียงข้างเขา

“ผมรู้สึกผิดที่ทำให้ครอบครัวของคุณโดนคนอื่นว่าร้าย”

ตั้งแต่งานแต่งงานเริ่มขึ้นก็มีเสียงซุบซิบนินทาว่าการแต่งงานครั้งนี้ครอบครัวของเจ้าบ่าวไม่ได้ยอมรับในตัวเจ้าสาวจึงไม่ได้มาร่วมงานแต่ง คำนินทามากมายไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวได้ จึงทำให้กวินรู้สึกสงสารที่เจ้าสาวของเขาต้องเผชิญกับเหตุการณ์แบบนี้

“งานแต่งงานเป็นเรื่องของเราสองคนแค่กวินรักดาวแค่นั้นก็ไม่มีอะไรที่ดาวจะกลัวแล้ว”

งานแต่งงานทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีในสายตาของทั้งกวินและนับดาว

ทั้งคู่เก็บเงินแต่งงานสร้างตัวมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย กวินและนับดาวต่างรับจ้างทำงานพิเศษจนวันนี้ทั้งคู่ก็ได้สุขสมหวังได้ประกาศให้สังคมได้รับรู้ว่าตอนนี้ทั้งคู่จะใช้ชีวิตแบบสามีภรรยากันแล้ว

“กินข้าวเช้าก่อนสิกวินทำไมถึงออกไปแต่เช้าแบบนั้น”

ละออที่กำลังเตรียมอาหารเช้าพูดกับลูกเขยด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้ภายนอกท้องฟ้ายังมืดนาฬิกาบอกเวลาว่ายังไม่เช้าเลยแต่ลูกเขยของเขากลับรีบแต่งตัวและเตรียมจะออกไปทำงาน

“เริ่มงานวันแรกผมไม่อยากให้สายมากครับ”

ชายหนุ่มเดินไปรับข้าวกล่องจากแม่ยายยกมือไหว้ก่อนจะลารีบไปทำงานเพราะวันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มทำงานในฐานะพนักงานบริษัทคนหนึ่ง ซึ่งที่ทำงานกับบ้านอยู่ห่างกันมากจึงทำให้กวินรีบตื่นแต่เช้าเพราะอยากให้การเริ่มงานในวันนี้เป็นการเริ่มต้นที่ดี

“แม่คะกวินออกไปทำงานแล้วหรือคะ ดาวมัวแต่นอนไม่รู้สึกตัวเลยค่ะ”

นับดาวเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นสามีอยู่ข้างๆก็รีบเดินออกมาถามมารดาเพราะงานแต่งงานเมื่อคืนกว่าจะเสร็จสิ้นก็ดึกมากแล้วเธอจึงเผลอหลับไป

“ออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว ตอนที่ยังไม่ได้งานก็ตื่นตั้งแต่เช้ามืดไปช่วยพ่อทำไร่ แม่ก็นึกว่าพอได้ทำงานบริษัทจะได้พักผ่อนกับเขาบ้าง ดูสิรีบออกไปตั้งแต่เช้าอีก เห็นบอกว่าเริ่มงานวันแรกก็อยากจะเริ่มต้นให้มันเช้าๆหน่อย”

สำหรับละออแล้วเธอไม่เคยรู้สึกรังเกียจที่มีลูกเขยเป็นเพียงแค่เด็กกำพร้าเพราะตลอดเวลาตั้งแต่กวินก้าวขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เขาช่วยพ่อและแม่ของหญิงสาวทำงานทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นงานที่ไร่หรือแม้แต่งานบ้านจึงทำให้ทั้งละออและอุดมต่างก็รู้สึกรักในตัวลูกเขย

“แม่คะดาวถามแม่จริงๆนะแม่ไม่รู้สึกอะไร ใช่ไหมที่กวินเขามีแต่ตัวมาอยู่กับเรา”

นับดาวมองสบตามารดาเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการฟังคือความรู้สึกที่แท้จริง

“คนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้ ถ้ากวินเขาสามารถเลือกที่จะไปเกิดกับครอบครัวสักครอบครัวหนึ่งเขาก็คงไม่เลือกไปเกิดกับครอบครัวที่จะทำให้เขากลายเป็นเด็กกำพร้าแต่สุดท้ายเขาก็เลือกไม่ได้แต่สิ่งที่กวินเป็นตอนนี้ทำให้ทั้งพ่อและแม่เห็นแล้วว่าเขารักลูกสาวของแม่จริงๆ”

ละออไม่เคยคิดรังเกียจลูกเขยคนนี้เลยเพราะตลอดเวลาหลายเดือนที่อยู่ด้วยกันมา กวินได้พิสูจน์ให้พ่อตาแม่ยายได้เห็นแล้วว่า เขารักและจริงใจกับ นับดาวเสมอ ชายหนุ่มไม่ได้ดูแลเพียงแค่คนรักของเขาแต่ยังดูแลมาถึงพ่อและแม่ด้วย

“ขอบคุณนะคะแม่”

สองแม่ลูกกอดกันไม่มีใครบนโลกใบนี้ที่นับดาวจะสนใจความรู้สึกเท่ากับพ่อและแม่แล้ว หลายครั้งที่เธออดรู้สึกเสียใจไม่ได้เพราะกลัวพ่อและแม่จะรู้สึก ไม่ดีที่เธอหาสามีไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรในสังคมแต่เมื่อได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจและดีใจที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่เข้าใจเธอ