บทที่ 2

มือน้อยกำผ้าเช็ดหน้าแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด เนื้อสัมผัสนุ่มสมกับเป็นผ้าแพรชั้นดี สีเหลืองทองดูนวลตาแม้จะเปรอะเปื้อนไปบ้าง ร่างเล็กไม่ทันสังเกตรอยปักเพราะมีสิ่งอื่นที่ต้องทำรออยู่ เหม่ยฟางรีบวิ่งตรงไปยังบ้านต้าหวังเพื่อบอกคุณหนูใหญ่เรื่องขบวนเดินทางจากวังหลวงที่กำลังจะมาถึง

เห็นทีจะต้องปิดบังเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นกับทหารหนุ่มผู้นั้นเอาไว้ก่อน การพบปะกับชายหนุ่มสองต่อสองกลางท้องทุ่งหญ้านั้นไม่ใช่เรื่องดี แม้เขาจะคิดว่านางเป็นเด็กผู้ชายก็ตาม

เสนาบดีเจิ้งอี้เหยียน ย้ำอยู่เสมอว่าเหม่ยฟางกำลังย่างเข้าสู่วัยสาว ควรตระหนักเรื่องรักนวลสงวนตัวให้มาก ชายชราย้ำคำหนักแน่นจนนางจำขึ้นใจและพยายามปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ยังคงเก็บผ้าที่ชายหนุ่มแปลกหน้าใช้ทำความสะอาดใบหน้านางไว้

หากใครเห็นเข้าก็คงเกิดเรื่องอย่างไม่ต้องสงสัย เหม่ยฟางวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังห้องนอนของตน ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากห้องของคุณหนูใหญ่นัก เจ้าตัวซ่อนของที่ระลึกนั้น ก่อนจะรีบส่งข่าวให้กับสาวสวยสมวัยที่อยู่ห้องถัดไป

“ท่านพี่ผิงอัน ขบวนจากทางเมืองหลวงกำลังจะมาถึงแล้ว” สิ้นเสียงของเหม่ยฟาง หญิงสาวที่มีรูปโฉมงดงามจึงได้หันมามองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอัดอั้น

คุณหนูผิงอัน ยังไม่ได้บอกกับน้องสาวตัวน้อยตรงหน้าเลยว่ากำลังจะมีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้น นางพอจะเดาได้ว่าทางวังหลวงกำลังต้องการสิ่งใดจากบ้านต้าหวัง แต่เมื่อเห็นสภาพของน้องสาวต่างสายเลือด ใบหน้าที่กำลังโศกเศร้าก็ถึงกับเปลี่ยนอารมณ์ได้ในทันที

“เหม่ยฟาง! ทำไมสภาพเจ้าจึงได้ดูย่ำแย่เช่นนี้ แอบหนีไปเที่ยวในป่าบนภูเขานั่นมาอีกแล้วใช่หรือไม่”

คุณหนูใหญ่เอ็ดคนตัวเล็กเสียงแผ่ว น้องสาวบุญธรรมของนางดื้อดึงเหลือเกิน ใครบอกสอนอย่างไรก็ไม่ใคร่จะสนใจฟัง ดวงตาคู่สวยนั่นก็เหลือร้าย ทำเอาคนที่อยากจะดุใจแทบขาดต้องล้มเลิกความพยายาม

“บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามแต่งตัวเป็นเด็กผู้ชาย คราวนี้โดนหวายท่านพ่อหลังลายข้าไม่รู้ด้วย” ผิงอันบ่นอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะช่วยทำความสะอาดใบหน้าของน้องสาวจอมซน

บรรดาสาวใช้พากันแอบหัวเราะเล็กน้อย ดวงหน้าจิ้มลิ้มนั้นมอมแมมมากกว่าทุกวัน นับเป็นโชคดีที่ คุณแม่บ้านตันหยง ผู้ควบคุมกฎระเบียบไม่ได้มาเห็นภาพนี้ มิเช่นนั้นคงมีเสียงเอ็ดตะโรดังขึ้นเป็นแน่

แม่นมสุ่ยเฟิง ได้ยินเสียงเอ็ดจึงรีบเข้ามาตรวจสอบว่าเกิดเหตุชุลมุนอันใดขึ้น หญิงชราถึงกับกุมศีรษะทำท่าทางคล้ายจะเป็นลม เมื่อพบว่าคุณหนูเล็กของบ้านต้าหวังนั้นดูสกปรกเกินกว่าจะแก้ไขให้ทันฤกษ์มงคลได้ โดยปกติแล้วคุณแม่นมจะใจดีกว่าคุณแม่บ้านมาก แต่กลับไม่ใช่ในวันนี้

“ตายแล้ว! ที่ตั้งใจสอนสั่งให้เป็นกุลสตรีมาตลอดสิบห้าปีนี่ไม่รับฟังข้าเลยหรือ เสียใจจริงๆ ที่แก่จนจะเข้าโลงแล้ว ยังไม่สามารถทำให้คุณหนูปรับปรุงตัวได้เสียที ไม่ต้องสงสัยแล้วล่ะว่ายายแก่คนนี้จะต้องตายตาไม่หลับเพราะใคร จะว่าจะกล่าวอะไรแม่คุณก็ทำตาปริบๆ ให้ดุด่าไม่ลง ก็คงจะได้แต่โทษตนเองที่ไร้ความสามารถ”

เหม่ยฟางถูกตัดพ้อเสียยกใหญ่ จนดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา แม้พยายามกลั้นแต่กลับไม่สำเร็จ ดวงหน้างามที่ทุกคนในบ้านหวั่นใจว่าจะเป็นภัยแก่ตัวในภายภาคนั้นแดงก่ำเพราะถูกดุ ทางด้านแม่นมเองใจอ่อนตั้งแต่เห็นน้ำตาหยดแรก หญิงชราถอนหายใจยาวก่อนจะสั่งการให้สาวใช้พานางไปขัดสีฉวีวรรณให้สมเกียรติของคุณหนูเล็ก หรือบุตรบุญธรรมของท่านเสนาบดีเจิ้งอี้เหยียน

หลังจากใช้เวลาครู่ใหญ่ เหม่ยฟางก็ได้แอบย่องตามเข้ามาให้ห้องรับรองแขก พิธีการต้อนรับผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่งแล้ว นับเป็นเรื่องดีที่การแปลงโฉมของนางนั้นกินเวลาพอตัว ทุกอย่างจึงจบลงก่อนที่คุณหนูเล็กแห่งบ้านต้าหวังจะได้สร้างวีรกรรมยุ่งเหยิงขึ้นมาอีก นางมาทันได้เห็นผิงอันก้มศีรษะและย่อตัวอย่างงดงามตามมารยาท พร้อมทั้งยื่นมือไปรับสิ่งของบางอย่างจากชายหนุ่มตรงหน้า จากนั้นก็รีบร้อนออกจากห้องรับรองในทันที

“ท่านพี่! เหตุใดจึงต้องร้องไห้ ใครทำท่านพี่บอกข้ามา ข้าจะจัดการให้เดี๋ยวนี้” แม่ตัวเล็กกล่าวเสียงแข็งเจือแววตื่นตระหนก เมื่อเห็นพี่สาวที่ตนรักหมดหัวใจมีน้ำตานองหน้า นางนึกอยากจะวิ่งไปดูหน้าคนใจร้ายที่ทำให้ผิงอันต้องมีน้ำตา แต่ทว่าก็ตัดสินใจตามคุณหนูใหญ่กลับไปที่ห้องพักเพื่อสืบความเสียก่อน