7ทางที่เลือกเดิน(1)

ตอนที่ 3

ทางที่เลือกเดิน

“ไม่น่าเชื่อว่าลูกนกลูกกาที่เราอุตส่าห์เฝ้าเลี้ยงมามันจะตอบแทนเราได้เร็วถึงเพียงนี้ถ้าพ่อแม่ของมันยังอยู่คงอิจฉาเราแน่ที่สามารถใช้ลูกของมันหากินแบบนี้”

อุดมหัวเราะในลำคอด้วยความรู้สึกสะใจที่ตอนนี้นอกจากเขาจะได้บ้านและที่ดินคืนเขายังมองเห็นอนาคตของการเป็นพ่อตาเสี่ยใหญ่ชื่อดังทรงอิทธิพลลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาผู้ทำธุรกิจหลายสาขาตอนนี้ตัวเขาเองเริ่มวางแผนที่จะใช้ลูกเขยเป็นเครื่องมือในการต่อยอดธุรกิจที่เคยซบเซาเพราะเขาเอาแต่ติดการพนันจนไม่ได้กลับมาดูแลเรียกได้ว่าจากที่เคยมีลูกน้องเกือบร้อยคนตอนนี้นี่เพียงไม่ถึง สิบคนที่ยังคงทำงานอยู่กับเขา

“คุณก็อย่าพูดแบบนี้บ่อยไปถ้าสายป่านมันมาได้ยินเข้ามันจะรู้สึกอย่างไรที่รู้ว่าเราสองคนไม่ได้รักมันจริง ๆ เรื่องที่คุณฆ่าพ่อมันอีกถึงแม้ว่าคดีจะหมดอายุความไปแล้วในทางกฎหมายคุณอาจไม่ต้องกลัวอะไรแต่อย่าลืมว่าคงไม่มีลูกที่ไหนรู้สึกยินดีกับคนที่ฆ่าพ่อแท้ ๆ ของตัวเองหรอกโดยเฉพาะเหตุผลที่คุณค่าเป็นเพียงเพราะต้องการได้แม่มันมาเป็นเมียอีกคน”

คนเป็นเมียถึงแม้จะพูดด้วยความห่วงใยแต่น้ำเสียงก็อดที่จะประชดประชันไม่ได้เพราะตลอดเวลาผกายังคงไม่ลืมว่าสามีของเธอหลงรักในตัวดวงใจแค่ไหนถึงขั้นยอมเป็นฆาตกรเพื่อต้องการได้มาเป็นภรรยาแต่ทุกอย่างก็สมหวังได้เพียงแค่ไม่นานเพราะในที่สุดดวงใจก็ตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยที่ในจดหมายนั้นเธอได้ขอร้องให้ทางตำรวจนำลูกของเธอไปไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่จดหมายฉบับนั้นถูกทำร้ายก่อนที่ตำรวจจะมาเห็นเสียก่อนและทางครอบครัวของอุดมก็ทำเรื่องขอเลี้ยงสายป่านด้วยฐานะและความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันจึงทำให้ทั้งคู่ได้ดูแลสายป่านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

“ความจริงผมก็ไม่ได้อะไรกับแม่มันหรอกแต่ดวงใจมันใจเสาะเอง ผมนอนกับมันได้แค่เพียงครั้งเดียวมันก็ฆ่าตัวตายแล้วถ้ามันยังทนอีกหน่อยอยู่กับผมไปไม่ถึงเดือนผมอาจจะเบื่อและคืนอิสระให้มันกับลูกก็ได้พูดแล้วอดสมเพชสองคนผัวเมียนี้ยิ่งนักอีกคนก็วู่วาม ผมเลยต้องยิงทิ้งส่วนอีกคนก็ใจเสาะชิงฆ่าตัวตายหนีลูกไปซะอย่างนั้น”

เสียงสนทนาของคนทั้งคู่ดังเล็ดลอดออกมาถึงแม้ว่าประตูห้องนอนจะถูกปิดลงเพราะทั้งอุดมและผกาต่างคิดว่าเวลานี้ สายป่านไม่ได้อยู่บ้านแต่ความจริงแล้วเธอย้อนกลับมาอีกครั้งเพื่อเอารายงานไปส่งที่มหาวิทยาลัยซึ่งเธอมัวแต่คิดเรื่องที่จะตั้งแต่งงานจึงลืมหยิบไป

หญิงสาวผู้ไม่รู้ชะตาชีวิตตัวเองมาก่อนเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บมากขึ้นจากเมื่อวานที่ได้รู้ความจริงก่อนหน้านี้แต่สิ่งที่เธอได้ยินทั้งหมดมันทำให้เธอรู้ว่าลึก ๆ ที่เธอแอบเข้าข้างอุดมและผกาว่าทั้งคู่อาจจะมีความรักให้กับเธอบ้างแต่สุดท้ายเมื่อมาได้ยินวันนี้เธอไม่มีอะไรต้องคาใจอีกแล้วทั้งคู่มองเธอเป็นเพียงแค่สมบัติที่ไว้หาผลประโยชน์ไม่มีใครรู้สึกว่าเธอคือลูกจริง ๆ

“คุณพ่อคุณแม่คะป่านอยากแต่งงานให้เร็วที่สุดถ้าเป็นไปได้ขอเป็นเดือนหน้าเลยได้ไหมคะ”

บ้านหลังนี้ไม่น่าอยู่แล้วสำหรับสายป่านเธอทนที่จะเห็นหน้าฆาตกรที่ฆ่าพ่อและแม่ของเธอต่อไปไม่ได้แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะแสดงให้คนทั้งคู่รู้ว่าเธอรู้ความจริงเพราะเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าชีวิตของเธอจะปลอดภัยต่อไปอีกไหมและตอนนี้เธอก็ยังเรียนไม่จบถ้าเธอถือหนีออกจากบ้านหลังนี้ไปเธอก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงจึงคิดว่าการแต่งงานกับผู้ชายที่อุดมเรียกว่าเสี่ยหรือมาเฟียแห่งลุ่มน้ำเจ้าพระยาคงจะทำให้ชีวิตของเธอสบายขึ้นโดยที่ไม่ต้องทนฝืนใจยิ้มหรือทำท่ารักบุคคลที่ไม่เคยเห็นว่าเธอเป็นลูกสักนิดเลย

“พ่อคิดว่าป่านจะรอให้สอบเสร็จก่อนแต่ความจริงแล้วคุณศิลาก็ต้องการให้เร็วที่สุดถ้าอย่างนั้นพ่อจะรีบไปบอกข่าวดีกับเขาขอบคุณมากนะลูก ลูกสาวของพ่อเป็นคนกตัญญูพ่อและแม่ภูมิใจเหลือเกินที่มีลูกอย่างหนู”

อุดมรีบเดินมากอดลูกสาวด้วยหน้าตาอิ่มเอมเขารู้สึกชื่นชมจากใจจริงแต่มันเป็นความชื่นชมในความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แบบพ่อกับลูก เขามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดเป็นเพียงแค่สมบัติชิ้นหนึ่งที่ถึงเวลาแล้วที่สมบัติชิ้นนี้จะต้องตอบแทนบุญคุณของเขา

ศิลายินดีที่ได้ยินคำตอบแบบนี้ เขาต้องการที่จะเจอหน้ากับสายป่านก่อนที่จะถึงวันแต่งงานทั้งที่ความจริงตัวเขาเองเคยมีโอกาสได้เจอหญิงสาวหลายครั้งแล้วแต่ตัวของเจ้าสาวยังไม่เคยมีโอกาสได้เห็นเจ้าบ่าวสักครั้ง เขาจึงตั้งใจว่าจะใช้เวลาที่เหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนในการสร้างความสนิทสนมคุ้นเคยเพราะแผนของเขาคือการทำร้ายหัวใจและการทำร้ายที่เจ็บปวดที่สุดคือการทำร้ายจากคนที่เธอรักเวลาที่เหลือนี้เขาจะทำให้หญิงสาวที่เขาไม่เคยคิดว่าจะรักเธอรักเขาให้จงได้และไม่ใช่ความรักธรรมดาจะต้องเป็นรักแบบสุดหัวใจก่อนที่เขาจะฉีกหัวใจของเธอออกเป็นชิ้น ๆ เพื่อทำร้ายล้างแค้นให้แม่ของเขา