3บุญคุณหรือความแค้น(3)

อุดมตัดสินใจที่จะยอมทำตามที่ศิลาเจ้าหนี้ที่เขาเอาสมบัติชิ้นสุดท้ายไปจำนองไว้โดยที่ยังไม่ได้มีโอกาสคุยกับสายป่านเลยแต่คนเป็นพ่อมั่นใจว่าเขาสามารถหาวิธีทำให้ลูกสาวยอมทำทุกอย่างตามที่เขาต้องการได้แน่นอน

“คุณมีแผนใช่ไหมถึงได้มั่นใจว่าทุกอย่างจะสำเร็จตามที่คุณต้องการ”

ผกาไม่คิดว่าทุกอย่างจะง่ายถ้าอุดมพูดความจริงเรื่องที่เขาติดการพนันจนหมดตัวแบบนี้กับสายป่านเธอเลยคิดว่าสามีคงต้องมีแผนการอะไรบางอย่างอยู่ในใจที่จะใช้เรียกคะแนนสงสารจากลูกสาว

“คุณฟังผมให้ดีนะหลังจากพรุ่งนี้แผนที่ผมวางไว้จะเริ่มทันที”

สามีบอกเล่าแผนการทุกอย่างให้ภรรยาฟังโดยที่ครั้งนี้อุดมไม่ลืมที่จะใช้น้ำเสียงที่เบาจนฟังแล้วคล้ายกับกระซิบเพราะตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ที่โต๊ะอาหารกลางบ้านถึงแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นก็ตามแต่อุดมก็ไม่ไว้ใจเพราะถ้าแผนนี้รั่วไหลไปมีหวังบ้านและที่ดินคงต้องโดนยึด

“คุณพ่อออกไปไหนแต่เช้าคะ”

วันนี้สายป่านต้องไปที่มหาวิทยาลัยเธอจึงตื่นแต่เช้าและพบว่าบิดาของเธอได้ออกไปตั้งแต่เช้ามืดหญิงสาวจึงถามคนเป็นแม่ด้วยความสงสัย

“พ่อเขาไปโรงพยาบาล”

ผกาตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้และเธอทำท่าจะเดินหนีลูกสาวเหมือนกับว่ามีเรื่องอะไรปิดบังและไม่อยากให้อีกฝ่ายซักไซ้ถามเธอไปมากกว่านี้ทั้งที่ความจริงเธอรอให้อีกฝ่ายถามอย่างจดจ่อ

“ป่านไม่เห็นรู้เลยว่าคุณพ่อไม่สบาย”

ความจริงที่เธอเพิ่งรู้ทำให้เธอเสียใจแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรักในตัวพ่อและแม่น้อยลงเพราะชีวิตของสายป่านพบเจอกับทั้งคู่มาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ใช่สายเลือดแต่มันมีความผูกพันที่เป็นสายใยที่ตัดไม่ขาดและมันคือความเจ็บปวดที่ทำให้เธออยากไปจากที่นี่

“ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่ไม่อยากพูดอะไรมากลูกตั้งใจเรียนไม่ต้องมาสนใจเรื่องของคุณพ่อหรอก”

ผกาตีหน้าเศร้าทำถ้าไม่อยากพูดอะไรต่อปลากัดไม่ยอมเดินหนีไปจริงๆมองสบตาลูกสาวเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายเห็นน้ำใสๆที่ไหลคอที่เธอต้องใช้เวลาทำ อารมณ์อยู่นานกว่าที่มันจะไหลออกมาได้

“คุณพ่อเป็นอะไรกันแน่คะ ทำไมคุณแม่ทำเหมือนว่าป่านไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องของคุณพ่อทั้งที่ความจริงป่านเป็นลูกของพ่อกับแม่ไม่ใช่หรือไงคะ”

คำพูดที่เหมือนดั่งมีดโกนที่กรีดลงไปในหัวใจของคนพูดถูกพูดออกมาด้วยความรู้สึกที่ทั้งเป็นห่วงและทั้งเจ็บกับความจริงที่เธอเพิ่งมีโอกาสได้รู้แต่ความห่วงใยบุพการีที่เลี้ยงดูเธอมามีมากกว่าความรู้สึกทั้งหมดเธอจึงอยากรู้ว่าตอนนี้บิดาของเธอกำลังป่วยเป็นอะไรกันแน่

“อย่าถามอะไรแม่อีกเลยได้ไหมแค่นี้แม่ก็เจ็บมากพอแล้วถ้าลูกอยากรู้อะไรก็ไว้ค่อยถามคุณพ่อเอง”

ครั้งนี้ผการีบเดินหนีทันทีเพราะแผนที่นัดหมายไว้ เธอมีบทพูดแค่เพียงเท่านี้จึงไม่อยากให้สายป่านบีบคั้นคำตอบจากเธอ ผกาอดกลัวไม่ได้ว่าเธอจะเผลอทำพิรุธให้ถูกจับได้จึงเลือกที่จะรอให้อุดมมาเป็นคนเล่นแผนต่อไปเองดีกว่า

สาวน้อยไปมหาวิทยาลัยด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวล เธอเป็นห่วงพ่อพี่แม้ไม่ใช่สายเลือดแต่เป็นพ่อที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้และจากท่าทางของคนเป็นแม่ทำให้สายป่านกลัวว่าตอนนี้บิดาของเธอคงกำลังป่วยหนักแต่ช่วงแว็บหนึ่งของความคิดถ้อยคำที่ผกาพูดว่าความจริงแล้วอุดมเป็นคนฆ่าบิดาแท้ ๆ ของเธอก็ย้อนเข้ามาในหัวใจ สายป่านสับสนทุกอย่างไปหมดระหว่างบุญคุณความแค้นอะไรกันแน่เป็นสิ่งที่เธอควรรู้สึกตอนนี้