ปัญหาที่ถาโถม(2)

ด้วยปัญหาเกี่ยวกับเศรษฐกิจ ทำให้หลายๆออฟฟิศในตึกแห่งนี้ปิดตัวลง ไตรฉัตรเป็นเจ้าของตึก เขาได้รับผลกระทบมากมาย ค่าเช่าที่ลดลงรวมทั้งสินค้าของเขาที่ถูกตีกลับจากห้างสรรพสินค้า เนื่องจากทำยอดขายได้ไม่ดีในไตรมาสล่าสุด ทำให้ถูกถอดออก

ปัญหาหลายอย่างถาโถมเข้ามาเพราะวิกฤตของเศรษฐกิจที่เกินความสามารถของเขาจะจัดการ เศรษฐีหลายๆคนล้มละลายเพราะไม่สามารถหาเงินมาจ่ายหนี้สินที่ล้นพ้นตัว เพื่อนของเขาหลายคนตัดสินใจหนีไปตั้งหลักที่เมืองนอก แต่ชายหนุ่มกลับไม่อยากไป

เขามีคนรักอยู่ที่นี่ และเขาก็รักที่นี่มากจนไม่อยากทิ้งไปไหน

ไตรฉัตรมองออกไปนอกกระจก คิ้วเข้มขมวดแน่นขณะที่สายตานั้นทอดมองไปไกล เขารู้สึกเสียดายบริษัทนี้เป็นอย่างมากแต่ก็ไม่รู้ว่าจะแบกได้นานแค่ไหน เขามีหนี้สินจากการกู้มาทำธุรกิจหลายร้อยล้าน ตอนนี้ก็ต้องทยอยขายทรัพย์สินบางส่วนเช่นที่ดินและบ้านที่เคยซื้อเก็บเอาไว้

ท่านประธานหนุ่มขายที่ดินไปมากกว่า 10 ไร่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่พอที่จะชดใช้หนี้ธนาคาร เขาจึงต้องตัดสินใจทำสิ่งสุดท้ายที่ไม่อยากทำนั่นคือการปลดพนักงานออก

ไตรฉัตรรู้สึกเสียใจ พนักงานเก่าแก่บางคนยอมเสียสละเพื่อให้ลูกน้องนั้นได้อยู่ต่อ จึงชิงลาออกไปก่อน ชายหนุ่มเห็นคราบน้ำตาและความเสียใจของเหล่าพนักงานแต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไง หากไม่ทำแบบนี้เขาก็จะไม่สามารถพยุงบริษัทไปได้อีก

ในแต่ละเดือนเขาต้องหาเงินเพื่อจ่ายค่าจ้างพนักงานหลายล้านบาท ไม่เพียงแต่พนักงานในบริษัทเท่านั้นแต่ยังมีพนักงานที่โรงงานผลิตอีกด้วย ชายหนุ่มตัดใจยอมขายโรงงาน และเขาก็ภาวนาว่าผู้ซื้อคนใหม่จะยอมจ้างพนักงานเก่าต่อ แต่แล้วฝันของเขาก็สลาย พนักงานมากกว่า 500 ถูกปลดออกภายในพริบตา

ทุกคนพากันสาปแช่งเขา บางคนถึงขั้นโทรมาต่อว่า ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาเข้าใจดี แม้ว่าเขาจะต้องเผชิญกับวิกฤตทางเศรษฐกิจรอบด้าน แต่ต้นตระกูลนั้นร่ำรวยมานานเขาจึงไม่ได้รู้สึกว่าได้รับผลกระทบมากเท่าไหร่นัก

บริษัทแห่งนี้เขาได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ น่าเสียดายที่ต้องสูญเสียมันไป ชายหนุ่มทำใจมาสักระยะแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เสียใจทุกครั้งที่ต้องปลดพนักงานออกทำให้คนเหล่านั้นต้องตกงานโดยไม่ทันตั้งตัว

ชายหนุ่มติดต่อหาผู้ช่วย ก่อนจะขอให้อีกฝ่ายนั้นเปิดบัญชีทรัพย์สิน เพราะเขาต้องการที่จะทยอยขายทรัพย์สินบางส่วนเพื่อนำมาปลดหนี้และจ่ายเงินเดือนพนักงานที่เหลือ

ไตรฉัตรออกประกาศให้พนักงานโรงงานที่ถูกปลดกระทันหันมารับเงินเยียวยาจากเขา ซึ่งนั่นเป็นจำนวนเงินหลายล้านบาทที่เขาจะต้องจ่ายให้คนเหล่านั้น

ชายหนุ่มรู้สึกเคร่งเครียดแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีสมบัติมากพอที่จะทยอยขายและนำมาเยียวยาอดีตพนักงาน

ไตรฉัตรไม่อยากปล่อยผ่านปัญหาไปแบบนี้ เขาอยากทำหน้าที่ผู้บริหารที่ดีเป็นครั้งสุดท้าย อย่างน้อยๆหากในวันหน้าเขาไม่สามารถรักษาบริษัทเอาไว้ได้ เขาก็จะไม่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้

ชายหนุ่มตัดสินใจประกาศขายที่ดินทางภาคใต้ แต่เนื่องจากว่าช่วงนี้ผู้คนต่างประหยัดเพราะของราคาแพงขึ้นในขณะที่เศรษฐกิจนั้นชะลอตัวลง ค่าแรงไม่ได้ถูกปรับขึ้นมานานแล้ว ทั้งบริษัทใหญ่ๆรายได้ก็ลดน้อยลงมากกว่าครึ่ง ทำให้เหล่าเศรษฐีนั้นแทบไม่ควักเงินมาใช้ ทุกคนเลือกที่จะนำเงินออกไปลงทุนที่ต่างประเทศ เพราะรู้ว่าที่นี่ไม่เหมาะจะนำเม็ดเงินมาละลายเล่น

ไตรฉัตรเข้าใจเพราะเขาก็เป็นอีกหนึ่งคนที่พยายามประหยัด ลดความฟุ่มเฟือยลง และไม่นำเงินไปซื้อของสุรุ่ยสุร่ายโดยไม่จำเป็น ชายหนุ่มติดต่อหาผู้ช่วยขอให้อีกฝ่ายนั้นหาทางขายที่ดินให้เร็วที่สุด เพราะเขากำลังถูกกดดันเรื่องเงินเยียวยา