ตอนที่ 3 ระวังตัวไว้บ้าง

.

.

.

“โอ๊ยยย! เกลียด ๆ ๆ”

“แกเป็นบ้าอะไร กลับมาถึงห้องก็ชักดิ้นชักงออย่างกับโดนน้ำร้อนลวก” ‘เทียนทิมา’ ซึ่งกำลังนั่งแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งต้องหันไปมอง เมื่อเพื่อนรักมาถึงแล้วก็นอนดิ้นไปมาอยู่บนเตียงอย่างกับเด็กถูกขัดใจ

“เกลียดคนโว้ย เกลียด ๆ ๆ”

“ใครกันที่กล้าทำให้แกเกลียดได้ขนาดนี้ยะ”

“ก็ไอ้คนที่มันสัมภาษณ์ฉันไง ปากหมาฉิบหาย” ถ้าเจอหน้ากันอีกทีต้องซัดหน้าให้สักหมัดถึงจะสมใจอยาก

“เออแล้วเป็นไงบ้าง พอมีสิทธิ์ได้เทียนทิมาสิบล้านบาทปะ ถ้ารวยแล้วอย่าลืมฉันนะเว้ย”

“ได้อะไรล่ะ สัมภาษณ์มีแต่คำถามโง่ ๆ ทั้งนั้น ฉันก็เลยจัดไปหนึ่งดอกก่อนออกจากห้องสัมภาษณ์” พูดแล้วก็ยิ้มแหย ๆ

“แกนี่นะหัดระงับอารมณ์ซะบ้าง...เอ้อ! เขาถามแกว่าอะไรบ้างถึงได้ปรี๊ดแตกขนาดนี้” เทียนทิมามองหน้าเพื่อนเพื่อรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ

“เอ่อ...แกไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่ามันเป็นคำถามที่เหี้ยมากกกก” เจ้าตัวลากเสียงยาว

“สงสัยจะเหี้ยจริง ๆ ล่ะ ปกติแล้วแกโกรธใครเป็นซะที่ไหนล่ะ”

“แล้วนี่แกไม่คิดจะหางานใหม่เหรอ วันดีคืนดีถ้าไอ้เสี่ยนั่นมันคิดจะลวนลามแกจะทำไง” ดุจเพชรมองหน้าเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เพราะก่อนหน้านี้ทั้งสองทำงานที่เดียวกันเป็นเด็กเสิร์ฟในผับแห่งหนึ่ง แต่ไอ้เสี่ยหัวงูเจ้าของผับคิดจะลวนลามดุจเพชร เจ้าตัวเลยสอยหมัดเข้าให้จนเลือดกลบปากจึงถูกไล่ออก นั่นเป็นที่มาของการเป็นคนตกงานในครั้งนี้

“ฉันต้องทนทำไปก่อน แกก็รู้ว่าถ้าฉันตกงานอีกคนเราจะเอาอะไรกินกัน”

“เออก็ใช่ เดี๋ยวฉันจะพยายามหางานให้ได้เร็ว ๆ ละกันแกก็ทน ๆ ไปก่อน ถ้าได้งานดี ๆ แล้วเดี๋ยวฉันชวนไปทำด้วย”

“ขอบใจ เดี๋ยวฉันออกไปทำงานก่อนละกัน” เทียนทิมาลุกขึ้นยืนพร้อมกับสะพายกระเป๋าใบเล็ก ๆ

“โชคดีแก”

หลังจากเพื่อนรักออกไปทำงานแล้วดุจเพชรก็นั่งจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างตั้งใจ เจ้าตัวกำลังค้นหางานที่ถูกใจแต่จนแล้วจนรอดก็ต้องเปิดผ่านไปหลายต่อหลายครั้ง ยังไม่มีอะไรที่ถูกใจเลยแม้แต่งานเดียว

“เฮ้อ! มันจะงานอะไรที่ได้เงินเยอะ ๆ บ้างไหมเนี่ย” นอนถอนหายใจหน้าบูดบึ้งอยู่บนเตียงอย่างหมดหวัง คิดดูอีกทีหล่อนไม่น่าไปวีนใส่นายนั่นอย่างนั้นเลย ถ้าไม่ทำอย่างนั้นก็อาจจะพอมีลุ้นอยู่บ้าง เงินห้าล้านบาทถ้าได้มาคงสบายได้เป็นชาติเลยทีเดียว

ผับแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพมหานคร

เทียนทิมาเดินสะพายกระเป๋าเข้าไปวางไว้ในล็อกเกอร์ ก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนชุดพนักงานแล้วออกมายืนรอรับออร์เดอร์ที่หน้าเคาน์เตอร์

“สวัสดีค่ะพี่ต้า” เป็นปกติที่ต้องไหว้ทักทายรุ่นพี่บาร์เทนเดอร์

หนุ่มหล่อประจำของร้าน

“หวัดดีเทียน วันนี้ฉายเดี่ยวเลยสินะ” ต้าทักทายกลับด้วยคำถาม เพราะรู้เห็นเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่เกิดขึ้นกับดุจเพชร

“ค่ะพี่”

“สงสารเพชรมันเนาะ มาเจอไอ้หัวงูเจ้าของร้านอย่างนี้” ประโยคหลังต้าโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบใกล้ ๆ เพราะกลัวใครจะได้ยิน

“แต่หนูว่าเป็นโชคดีของมันแล้วล่ะที่ได้ออกไปจากที่นี่”

“เอ็งก็ระวังตัวไว้บ้าง ตัวเล็ก ๆ น่ารักอย่างนี้มันอาจจะงาบเข้าให้สักวัน” ต้าแนะนำ

“ขอบคุณค่ะพี่ต้า ถ้ามันทำหนูรับรองมันได้ตายคามือแน่”

“ทำเป็นเก่งไป เจอแล้วจะหนาวหึ ๆ ”

“พี่ก็พูดซะหนูร้อน ๆ หนาว ๆ เลยเนี่ย” จะว่าไม่กลัวก็ไม่ใช่เพราะที่นี่คือผับของไอ้เสี่ยหัวงูนั่น หากเกิดอะไรขึ้นมันก็น่ากลัวไม่น้อย หล่อนไม่ใช่ประเภทสู้คนอย่างดุจเพชร ที่พูดออกไปก็ทำเป็นเก่งไปอย่างนั้นเอง

“พี่ล้อเล่น แค่อยากเตือนให้ระวังตัวไว้บ้างก็เท่านั้น” บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อยิ้มให้อย่างเป็นห่วง

“ขอบคุณค่ะพี่ เดี๋ยวหนูไปรับออร์เดอร์ลูกค้าก่อนนะ”

“เออ ๆ ขอให้ได้ทิปเยอะละกัน”

“สาธุ!!!” พูดพร้อมกับยกมือไหว้

หลังจากนั้นสาวน้อยรูปร่างผอมเพรียวก็เดินแทรกผู้คนหลายร้อยชีวิต ที่กำลังยืนโยกย้ายส่ายสะโพกตามจังหวะเพลงสากลอย่างสนุกสนาน ก่อนจะเดินไปชนกับลูกค้าหนุ่มรายหนึ่งที่เห็นแล้วก็อยากจะเบือนหน้าหนีเสียให้ได้

“อ้าวน้องเทียนนี่เอง พี่นึกว่าวันนี้จะไม่มาซะอีก”

“มาสิคะ พี่มีอะไรให้หนูรับใช้เหรอคะ” เจ้าหล่อนกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มขัดกับความรู้สึกในใจที่รำคาญซะเหลือเกิน

“มาที่โต๊ะพี่แป๊บนึงสิ”

“ได้ค่ะ”