2

ดวงตากลมโตมีอำนาจประหลาดชักจูงให้เขาคิดวนเวียนแต่เรื่องอุ่นเตียง ตัดสลับถถึงภาพคนที่ฮั่วหยางเฟิ่งเคยทำร้ายอย่างสาหัส ก่อนฝังคนผู้นั้นทั้งเป็นไว้ในสุสานใต้ตำหนักเย็น

เหมียว!

แมวปีศาจร้องเสียงหวานน่ารักแต่พินิจแล้วมันคือปีศาจชัดๆ

“หากเจ้ายังมองข้าอยู่เช่นนี้ สมควรถูกควักลูกตาหรือไม่”

ฮั่วหยางเฟิ่งว่าพลางคว้าผ้าผืนบางมาปกปิดร่างกาย

ดวงตาสีมรกตราวกับลูกแก้ว ไล่สำรวจเรือนร่างเขาอย่างย่ามใจ ซึ่งมองพลางแลบเลียลิ้นสีแดงสด ราวกับอยากลิ้มรสชาติหอมหวานที่มันคุ้นเคย!!

“จะ เจ้าจะทำอะไรข้า”

เขาส่งเสียงตวาด แต่ร่างกายพลันอ่อนปวกเปียก และยังไร้พลังต่อต้านอีกฝ่าย ตัวเขาคล้ายถูกสกัดจุดจึงมิอาจขยับไหว

จากนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นแทนเดรัจฉานตัวดังกล่าว

ยามนี้เขารับรู้ว่า อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ผู้ชายร่างกายสูงใหญ่

“ลักลอบเข้าหาผู้อื่นยามวิกาล ย่อมไม่สมควร โอ๊ย อุ๊ย มะ มันย่อมไม่สมควร!! อมิตาพุทธ มะ มัน ปะ เป็น โอ้ บาป

กรรมโดยแท้!”

เขาหลับตาพริ้ม สองมือเรียวขยุ้มหมอนและฟูกนอน ความรู้สึกซาบซ่านเจียนถูกปลดปล่อย และดูเหมือนอีกฝ่าย ช่ำชองในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ คนผู้นั้นเลื่อนตัวลงต่ำเรื่อยๆ และเริ่มสนุกกับสิ่งที่เขาโปรดปราณเป็นพิเศษ

“อะ อย่า ของรักนี้ สำหรับคนที่ข้าปรารถนาเข้าหอด้วยเท่านั้น!!”

เขามิสนใจ ดูเหมือนต้องการให้ฮั่วหยางเฟิ่งปลดปล่อยความสุขออกมา

“จะ เจ้า กระทำมากเกินไปแล้ว ชะ ช่างไร้ยางอาย”

เสียงคนตัวโตคำรามต่ำๆ ชวนให้ซ่านสยิวโดยแท้

ฮั่วหยางเฟิ่งขนลุกซู่เกรียว แต่จะทำสิ่งใดได้ เพราะเขากำลังตกเป็นของเล่นผู้อื่นอยู่

“ท่านไม่มีวันได้ลิ้มรสน้ำพิสุทธิ์ ของข้า มะ ไม่มีวัน!”

เขาร้องบอก แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง มิหนำซ้ำยังกดศีรษะคนผู้นั้นลงเพื่อให้ครอบครองสิ่งที่กำลังแข็งสู้ปากสู้ลิ้น

“หึๆ ๆ นี่คือการแก้แค้น ที่เจ้ากล้าบุกเข้ามาขืนใจข้า”

ในขณะที่ชายหนุ่มคิดว่าตนกุมชัยชนะ เขาต้องร้องเสียงหลงในเวลาต่อมา ด้วยดวงตาและใบหน้าอีกฝ่ายคุ้นเคยยิ่ง

“ปะ เป็นท่าน อีกแล้ว”

เอ่ยจบฮั่วหยางเฟิ่งก็ครางเสียงหลง ร่างเพรียวพลันเกร็งจัด เผลอแยกสองขากว้าง เผยทุกซอกมุมให้คนสัปดนเห็น

“อาเฟิ่ง เจ้ารักษาตัวได้ดีเสมอมาก งดงาม...ดอกไม้ของเจ้า คือสิ่งที่ข้าคิดถึงตลอดเวลา”

อีกฝ่ายยิ่งกล่าวเช่นนี้ จึงกระตุ้นให้ฮั่วหยางเฟิ่งเข้าสู่จุดสุดยอดได้เร็วขึ้น

มินานเขาก็ปลดปล่อยออกมาระลอกใหญ่

หัวใจฮั่วหยางเฟิ่งเต้นแรง แรงราวกับมันจะกระโจนออกมาอยู่นอกอก และเขาอ่อนเพลียลงในทันที

“หึๆ ๆ คนแพศยา และสารเลว ทั้งอำมหิตเช่นเจ้า สมควรเป็นนายโลมในซ่องชั้นต่ำ ทำสิ่งใดเอาไว้ มินานกรรมจะตามสนอง” อีกฝ่ายเหมือนพวกผีเข้าผีออก เมื่อครู่ชมเขาอยู่หยกๆ ตอนนี้กลับต่อว่า

“บัดซบ ทะ ท่านกล่าวหาข้า คำพูดพวกนั้น ไม่เป็นจริง”

“ฮ่าๆ ๆ ยังมีเรื่องชั่วๆ ที่เจ้าทำอีกมากมาย อาเฟิ่ง... อย่าเพิ่งร้อนใจไป ข้าจะทรมานเจ้าทุกค่ำคืน รีดเลือด รีดน้ำพิสุทธิ์ให้เหือดแห้งหมดจนร่าง”

“เหลวไหล ทะ ท่านมันก็แค่เข้ามาก่อกวนข้าในฝัน”

เขากล่าวดวงหน้าแต้มสีแรงระเรื่อด้วยอับอายต่อเรื่องที่เกิดขึ้น

“อาเฟิ่ง เจ้ากำลังกลัว แล้วอย่าตื่นตระหนกจนเกินเหตุ ด้วยข้าจะทำให้เจ้าอยากตายวันละพันหน เมื่อได้กลับรังรักของเรา และลงไปอยู่ในสุสานกับข้า ใช้ชีวิตเยี่ยงผีเน่ากับโลงผุ อยู่ด้วยกันตราบฟ้าดินสลาย”

สิ้นคำพูดนั้น ฮั่วหยางเฟิ่งจึงส่ายหน้าหวือ ก่อนร้องปฏิเสธสุดเสียง

“ไม่...ข้าไม่มีวันไปที่ใดทั้งสิ้น อีกไม่นานพวกเขาก็จะลืมตาขึ้นมาดูโลก”

“หึๆ ๆ เด็กน้อย เจ้าหมายถึงมารหัวขนในท้องของป่องๆ นี้น่ะหรือ ฝันไปเถอะ ข้าจะกรีดท้องเจ้า แหวกเอาพวกมันออกมาดูว่ามีหน้าตาคล้ายผู้ใด แน่นอนคงไม่ใช่ลูกของข้า เพราะเจ้านอกจากเก่งในการทำโอสถพิษ ยังฝักใฝ่การอ้าข้าให้บุรุษสอดใส่สิ่งสกปรกในกลีบเบญจมาศช้ำๆ คนไร้ยางอายย่อมเป็นเช่นนี้” เขาว่าร้ายฮั่วหยางเฟิ่งด้วยถ้อยคำต่ำทราม

“ทะ ท่านเป็นผู้ใด ถึงได้หยาบคาย และป่าเถื่อนกับข้าเช่นนี้”

เมื่อหลุดประโยคนั้นออกไป ชายหนุ่มพลันสะดุ้งตื่น

เม็ดเหงื่อผุดท่วมกายเย้ายวน เขาพอสำรวจเนื้อตัวก็พบว่าบริเวณหน้าท้องมีร่องรอยของน้ำขาวข้นพรมอยู่ นอกเหนือจากนั้นสิ่งที่เขาไม่ทันเฉลียวใจที่หลังต้นคอ และขาหนีบถูกคนผู้นั้นกัด เพื่อข่มพลังบางอย่างในร่างกายงดงามเอาไว้ มันคือพลังที่ฮั่วหยางเฟิ่งอีกคน(โม่โฉว) ซึ่งได้รับมาพร้อมการทะลุมิติเข้าสู่โลกนิยาย

ฮั่วหยางเฟิ่งเอะใจ จึงกวาดตามองไปรอบตัว ก่อนหยุดสายตาที่ขอบหน้าต่าง เขาต้องตกใจจนร้องเสียงหลง เมื่อเห็นร่างของแมวสีเทาแลบลิ้นเลียเท้าหน้าข้างหนึ่งของตน ดวงตาของมันส่งต่อความเคียดแค้น และชิงชังถึงเขา อึดใจเดียวกัน มือเรียวคว้าแจกันที่อยู่ใกล้ตัว ตั้งใจขว้างใส่แมวปีศาจ แต่ช้าเกินไป มันกระโดดหนีหาย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นกายหอมประหลาดที่คละเคล้ากลิ่นสวาทที่อบอวลอยู่ในห้องนอนของฮั่วหยางเฟิ่ง

จากนั้น เขารู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ครรภ์

โอ้ สายเลือดของเขาร้องประท้วงต่อสิ่งที่เกิดขึ้น

ช่างน่าละอาย กำลังจะเป็นมารดาผู้อื่นแท้ๆ แต่ไฉนถึงไม่อาจระงับกำหนัดแสนต่ำช้านี้ได้