ตอนที่4[ลักพาตัว]

อุ้งมือซาตาน

ตอนที่4

[ลักพาตัว]

19.00น.

ร่างสูงก้าวลงจากชั้นสอง มีเป้ใบใหญ่สะพายหลัง ลงมาถึงชั้นล่างจึงก้าวไปหามารดา

“อ้าว! นี่วินจะออกไปไหนอีกรึเปล่าลูก”

“ผมจะกลับไร่ครับ”

“จะกลับไร่ นี่สองทุ่มแล้วนะลูก” คุณชมจันทร์เหลือบไปมองนาฬิกา แล้วหันมามองหน้าบุตรชาย เพื่อรอคำอธิบาย

“ผมไม่อยากขับรถกลางวันครับคุณแม่ อากาศบ้านเมืองเรามันร้อน ขับกลางคืนสบายกว่าครับ”

“แต่กลางคืนมันจะทำให้เราหลับในได้นะวิน แล้วนี่เดินทางคนเดียวด้วยมันอันตรายมาก แม่เป็นห่วงนะลูก”

“คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมนอนกลางวันอิ่มแล้ว รับรองไม่ง่วงครับ แต่ถ้ารู้สึกง่วงผมจะแวะปั๊มก็ได้ครับ”

“อืม! ยังไงแม่ก็ห้ามวินไม่ได้อยู่แล้วนี่ แต่ถ้าง่วงก็แวะนอนตามปั๊มนะลูก อย่าไปฝืนเข้าใจไหม”

“ครับ งั้นผมลาคุณแม่เลยนะครับ อ้อ ป้าเอิบ น้อย ผมฝากดูแลคุณแม่แทนผมด้วยนะครับ” ชัชวินเข้าไปสวมกอดมารดา ก่อนจะออกไปขึ้นรถที่หน้าบ้าน

“ได้ค่ะ คุณวินไม่ต้องห่วงคุณผู้หญิงนะคะ ป้าจะดูแลท่านอย่างดี” ป้าเอิบเอ่ยขึ้นขณะเดินมาส่งเจ้านายหนุ่มของเธอ

รถสปร์ตสีดำแล่นไปตามท้องถนน ในยามนี้ผู้คนยังคึกคักเดินทางกันขวักไขว่ รถรายังหนาตาพอสมควร แสงไฟส่องทางที่สาดจ้าให้ความสว่างตลอดแนว

ชัชวินขับรถมาจนถึงนอกเมือง เขาชะลอความเร็วลง เมื่อสายตามองเห็นบ้านเรือนหลังคาเล็ก ๆ ที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ด้านหน้า

เขาเข้าจอดข้างทางใกล้ ๆ ปากซอยแคบ ๆ อยู่ชั่วครู่ สายตาคมตวัดมองเข้าไปในซอยลึก ไม่นานก็เห็นร่างเล็กของใครบางคนกำลังเดินออกมาพอดี

โชติกาอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ก้าวเดินออกมาจนถึงปากซอย เธอเดินมายืนรอรถแท็กซี่ตามปกติ

ขณะเดียวกันชัชวินก็เลื่อนรถมาชะลออยู่ข้าง ๆ เธอ เขาลดกระจกลง

“โชติกาขึ้นรถมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“อะ! นี่คุณ ตามฉันมารึไง บ้านคุณคงไม่ได้อยู่แถบนี้ใช่ไหม” โชติกาได้แต่สะดุ้งโหยง รีบสวนคำถามกลับ

“ขึ้นรถก่อนสิ เธอจะไปทำงานไม่ใช่ ถ้าชักช้าเข้างานสายฉันไม่รับผิดชอบหรอกนะ” ชัชวินกำชับคนที่กำลังยืน ทำหน้างุนงงอย่างฉายชัด

“ขึ้นมาสิ” เขาเปิดประตูแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนเธอให้ขึ้นมานั่งเบาะหน้าคู่กัน ก่อนจะกดรีโมตล็อคประตูทุกด้านอย่างแน่นหนา แล้วหันมาสั่งเธอ

“คาดเข็มขัดด้วย” โชติกาได้แต่ทำหน้าเร่อร่า เมื่อชัชวินโน้มหน้ามาใกล้ เธอ โชติการีบทำตัวลีบนั่งเกร็งหลังตรง

“ทำไมเกร็ง กลัวฉันเหรอ”

“ปะ เปล่าค่ะ ฉันแค่…” โชติกาได้แต่อึกอัก เป็นใครบ้างจะไม่กลัว แล้วในที่สุดเธอก็กลัวเขาจริงนั่นแหละ เพราะเจอเขาเพียงครั้งเดียว เธอก็ยอมขึ้นรถมากับเขาง่ายเกินไปแล้วนะ

“ก็ดี ฉันว่าผู้หญิงอย่างเธอคงไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว โดยเฉพาะบาปบุญคุณโทษ อย่างเธอคงไม่มีอยู่ในสมองแน่”

“อะ! พูดเรื่องอะไรของคุณ ฉันไม่เข้าใจ” โชติการีบหันมามองคนขับด้วยสายตางง ๆ

“อย่ามาทำไขสือ เธอรู้อยู่แก่ใจดี ว่าตัวเองกำลังทำอะไร แต่ผู้หญิงอย่างเธอคงไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก ขอให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองอยากได้จริงไหม”

“คุณพูดเรื่องอะไรช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยได้ไหม”

“เธอก็น่าจะรู้จัก ผู้หญิงที่ใสซื่อ อย่างชญาดาดีนี่”

“ใครคะ ชญาดา ฉันไม่เคยรู้จักคนชื่อชญาดา” โชติกาหันขวับไปจ้องมองคนขับ เธออยากรู้ว่าเขากำลังจะสื่ออะไรกันแน่

“ชญาดา เธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว เธอจากโลกนี้ไปแล้ว คงจะสมใจเธอแล้วสินะ”

“นี่คุณยิ่งพูดฉันก็ยิ่งงง แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรกับผู้หญิงคนนั้นด้วย ฉันบอกว่าฉันไม่รู้จักชญาดา”

“แล้วไอ้สวะพีทล่ะเธอยังจะปฏิเสธอยู่อีกไหมโชติรส” เสียงเข้มหันมาตวาดเสียงดังจนโชติกาสะดุ้งโหยง เธอรีบหันมองสองข้างทาง ทว่าไม่คุ้นชินสักนิด

“อะ! นี่จอด ๆ เดี๋ยวนี้ คุณกำลังจะพาฉันไปไหน นี่มันไม่ใช่ทางไปที่ทำงานของฉันนี่” โชติกาโวยวายลั่นรถ

“มันสายไปแล้วสาวน้อย เธอขึ้นรถฉันมาเอง” ชัชวินหันมาแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“มัน มันหมายความว่าไง” โชติกาละล่ำละลัก

“ก็หมายความว่า เธอต้องไปชดใช้กรรมที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้ไง”

“กรรมบ้าบออะไร ฉันไม่รู้เรื่อง คุณช่วยจอดรถเดี๋ยวนี้ฉันจะลุก” โชติกาตะโกนบอกให้ชัชวินหยุดรถ พร้อมหันรีหันขวางเพื่อหาทางออก

“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกโชติรส เธอทำกรรมอะไรไว้ ต้องไปชดใช้กรรมนั้น”

“นี่คุณ บ้าไปแล้วรึไง ฉันชื่อโชติกานะ ไม่ใช่โชติรส แล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องด้วย ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่”

“เงียบ! หุบปากซะ รำคาญ”

ทว่าเสียงของชัชวินที่ตวาดออกมาดังลั่นรถ ทำให้โชติกายิ่งตกใจกลัวเธอตัวสั่นเทาแทบสติหลุด แม่จ๋า…ช่วยหนูด้วย

โชติกานั่งอยู่ในรถเกือบชั่วโมง เธอเหลือบมองสองข้างทางยิ่งไม่คุ้นชิน เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะพาเธอไปไหน เขามีจุดประสงค์อะไรกันแน่ หรือว่าเขาโกรธที่เธอเดินชนเขา แต่เธอก็ขอโทษเขาไปแล้วนี่ มันก็น่าจะจบกันไหม

เธอเหลือบมองเสี้ยวหน้าของเขา ผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาขนาดนี้ เธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อนอย่างแน่นอน และเรื่องที่เขากุขึ้นมานั่นอีก โชติกานั่งเคร่งเครียดมาตลอดทาง ในที่สุดความเมื่อยล้ากับการนั่งรถนาน ๆ ก็ทำให้เธอผล็อยหลับลง

ชัชวินจ้องมองไปด้านหน้าอย่างตั้งใจ เขาเหยียบคันเร่งเพื่อส่งให้รถพุ่งไปด้านหน้า แต่สายตาคมก็ตวัดมองคนข้าง ๆ เมื่อเสียงโวยวายเงียบลง

“หลับแล้วเหรอ นึกว่าจะแน่อีก” เขาเหลือบมองคนตัวเล็ก ที่นอนหลับด้วยท่ายกแขนขึ้นกอดอกไว้จนแน่น ยามเธอหลับเขาแอบชำเลืองมองใกล้ ๆ

ชัชวินยอมรับว่าโชติกาสวยมาก เธอสวยใสจนเขาอดหวั่นไหวไม่ได้ รูปร่างสมส่วนยามเธออยู่ในชุดฟอร์มของผับคืนนั้น เขายังตราตรึงไม่จางหาย

ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ทำร้ายน้องสาว เขาเองก็อาจจะเปลี่ยนใจมาจีบเธอก็ได้ แต่นี่เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ ทั้งร้าย ทั้งร่าน ส่ำส่อนแค่ไหน เขาจะทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าน้องสาวของเขาหลายเท่าทีเดียว

ชัชวินเปิดไฟเลี้ยวเมื่อเหลือบเห็นป้ายด้านข้างว่าอีก ‘500เมตร มีปั๊ม’ เขาชะลอความเร็วลงก่อนจะเลี้ยวเข้าปั๊ม แล้วเลื่อนรถไปจอดที่หน้าร้าน24ช.ม

ชัชวินก้าวลงจากรถไม่ลืมที่จะล็อครถไว้อย่างแน่นหนา ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำชาย เพื่อจะทำธุระส่วนตัว แล้วเดินออกมาที่อ่างล้างมือ

เขาเปิดก๊อกน้ำยื่นฝ่ามือรองเอาน้ำมาล้างหน้า เมื่อรู้สึกมึน ๆ ง่วงนอน เสร็จจึงเดินไปที่รถแล้วปลดล็อค เปิดประตูไปปลุกคนที่หลับใหลอยู่

“โชติกา ตื่น ๆ” เขาเขย่าแขนปลุกเรียกให้เธอตื่น

“อื้อ! แม่ปลุกหนูทำไม หนูกำลังหลับสบายเลย” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ดวงตาสวยยังปิดสนิทอยู่

“นี่เธอจะเข้าห้องน้ำไหม ถ้าไม่เข้าปั๊มนี้ ฉันจะไปต่อนะ”

“ห๊า! ปั๊มเหรอ! เดี๋ยวสิ ฉันปวดฉี่” เสียงโชติกาดังขึ้นพร้อมดีดตัวลุกนั่งตัวตรง แล้วปลดล็อคเข็มขัดนิรภัย

“ที่นี่ที่ไหนอะ! ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

“ได้! แต่เธอห้ามเล่นตุกติก ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยของเธอ” ชัชวินเอ่ยขู่เสียงเข้ม

“งั้นคุณก็ลงไปเฝ้าฉันหน้าห้องน้ำสิ” โชติกาสวนกลับทันควัน ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากหนี แต่เธอเองนั่งหลับมาตลอดทาง ยังไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนนะสิ!

“เอาโทรศัพท์มา ฉันให้เวลาสิบนาที ถ้าเธอยังไม่ออกมา ฉันจะลงไปลากคอเธอ” เสียงทรงอำนาจเอ่ยบอกเธอ