ตอนที่1[หัวใจแหลกสลาย]

อุ้งมือซาตาน

ตอนที่1

[หัวใจแหลกสลาย]

ร่างกำยำในชุดสีดำไว้ทุกข์ ได้ก้าวลงจากรถ รูปโฉมที่หล่อเหลา มีเสน่ห์ และดวงตาคมเข้ม ที่ซ่อนเร้นความร้ายกาจดั่ง ‘พญามัจจุราช’ บวกกับความเย็นชาหน้านิ่ง จนใคร ๆ ที่พบเห็นต่างให้ความยำเกรงเขา ‘นายหัวชัชวิน’ ผู้ครอบครองอณาจักร ‘ไร่กาแฟชัชวิน’ ที่กว้างใหญ่ที่สุดในจังหวัดชุมพร

ร่างสูงก้าวเดินมาจนถึงศาลาที่ตั้งบำเพ็ญศพของชญาดา น้องสาวเพียงคนเดียวที่เขารักมากที่สุด ชัชวินมาหยุดนิ่งมองภาพถ่ายใบใหญ่ ที่ตั้งอยู่หน้าศพ น้ำตาลูกผู้ชายอย่างเขาถึงกับไหลแหมะลงร่องแก้ม อย่างเก็บกลั้นเอาไว้ไม่ไหว เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองสักนิด ครั้นได้รับสายจากมารดาที่ส่งข่าวร้าย ว่าน้องสาวเพียงคนเดียว ได้จากโลกนี้ไปแล้วอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน

“วิน…หนูดา…” เสียงสั่นเครือของคุณชมจันทร์ ที่เอ่ยอยู่ด้านหลัง ทำให้ชัชวินต้องรีบยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออก ก่อนจะหันไปสวมกอดมารดาไว้แนบอก

“อ่า! คุณแม่ครับ คุณแม่ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ” ชัชวินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เมื่อมารดาที่เขารักร่างสั่นเทิ้ม

“วิน…แม่ดูแลน้องไม่ดีใช่ไหมลูก หนูดาถึงได้คิดที่จะทิ้งแม่และวินไปแบบนี้” ร่างคุณชมจันทร์สั่นเทิ้มไปด้วยคราบน้ำตา ที่ไหลนองเต็มใบหน้า เธอเสียใจที่บุตรสาวเพียงคนเดียว ได้คิดสั้นด้วยการกินยาฆ่าตัวตายไปแบบนี้

“คุณแม่ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว คุณแม่พยายามผ่อนคลาย อย่าเครียดนะครับเดี๋ยวไม่สบาย หายใจเข้าออกลึก ๆ นะครับ คิดเสียว่าหนูดาเธอไปสบายแล้วนะครับ” ชัชวินลูบหลังมารดาอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดปลอบขวัญมารดา ทั้ง ๆ ที่ภายในใจของเขาก็เจ็บปวดรวดร้าวไม่ต่างจากมารดาเลยสักนิด

น้องสาวมาด่วนคิดสั้นด้วยการฆ่าตัวตาย เขาเองก็แทบไม่เชื่อถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาด้วยตัวเอง มารดาคงจะเสียใจซ้ำ ๆ เพราะเมื่อห้าปีก่อนบิดาของเขา ก็ได้จากไปอย่างกระทันหัน ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ แล้วนี่น้องสาวมาทำแบบนี้อีกคน เป็นใครก็ต้องเครียดต้องเสียใจทั้งนั้น

คราบิดาชัชวินเองก็ยอมรับว่าเขาแทบจะเป็นบ้า แต่ด้วยตัวเขาเป็นบุตรชายคนโต ชัชวินจำต้องทำใจให้เข้มแข็ง เพื่อจะเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนบิดาต่อไป

หลังจากนั่งฟังพระสวดอภิธรรมจบลง ชัชวินจึงชวนมารดามาขึ้นรถเพื่อเดินทางกลับบ้าน

ส่วนป้าเอิบแม่บ้านและหลานสาวที่ชื่อน้อย ได้ช่วยกันดูแลในงานจนเรียบร้อย ครั้นดึกแล้วจึงให้ลุงแดงขับรถมาส่งที่บ้าน

“คุณแม่นอนพักผ่อนนะครับ เดี๋ยวผมให้น้อยมานอนเป็นเพื่อน”

“ไม่ต้องหรอกลูกแม่อยู่ได้ วินไม่ต้องห่วงแม่นะลูก วินเองก็เหนื่อยมาทั้งวันรีบไปนอนพักผ่อนเถอะ”

“ครับ งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ”

ชัชวินก้าวออกจากห้องมารดา แล้วเดินมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของน้องสาว เขาชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปด้านใน

ห้องนอนของชญาดากว้างพอ ๆ กับห้องของเขา ชัชวินเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องของน้องสาวเพื่อหาสิ่งที่เป็นแรงจูงใจ ที่ทำให้น้องสาวของเขา ต้องตัดสินใจจบชีวิตตัวเองลงไวแบบนี้

ชัชวินเปิดสำรวจตู้เสื้อผ้า และไปเปิดดูลิ้นชักโต๊ะ แต่ไม่พบสิ่งใดที่ผิดปกติ ร่างสูงหันรีหันขวาง ก่อนจะเหลือบมองไปที่โต๊ะมีโน๊ตบุ๊ควางอยู่ เขาทำการเปิดดู แต่ในนั้นมีแต่งานเกี่ยวกับรายงาน การเรียนของเธอเต็มไปหมด ชัชวินเห็นได้แต่สะท้านในอก

ชญาดาเรียนใกล้จะจบอยู่แล้ว เทอมนี้ก็เป็นเทอมสุดท้ายแล้วแท้ ๆ ชีวิตน้องสาวของเขายังก้าวไปอีกไกล แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้คิดสั้นแบบนี้ด้วย

ชัชวินทำการปิดโน๊ตบุ๊คลง แล้วเลื่อนลิ้นชักออกมาดู สายตาคมเหลือบไปเห็น มือถือของน้องสาวที่วางคว่ำไว้เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู

“อ่า! หนูดาล็อคหน้าจอเอาไว้” ชัชวินได้แต่ครางงึมงำ ก่อนจะนึกถึงตัวเลขสำคัญ ที่น้องสาวน่าจะใช้เป็นรหัสผ่าน เขากดวันเดือนปีเกิดของเธอ ยังไม่ทันไรหน้าจอก็สว่างวาบขึ้น

“เยส! เปิดได้แล้ว” ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเข้าไปเช็คในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ เขาเลื่อนดูไปเรื่อย ๆ ก็เห็นแต่ภาพน้องสาวที่ถ่ายคู่กับแฟนหนุ่มของเธอ จึงหันไปดึงลิ้นชักออกจนสุด แล้วเห็นสมุดเล่มยาวปกสีม่วงวางอยู่ เขาจึงหยิบมาเปิดดู

“อ่า! ไดอารี่เหรอ!” ชัชวินไม่คิดว่าน้องสาวจะมีไดอารี่แบบนี้ด้วย เขาบรรจงเปิดอ่านทีละหน้าอย่างสนใจ

บางช่วงบางตอนน้องสาวของเขาก็ได้เขียนถึงพี่ชายอย่างเขา เธอเขียนไว้ว่า

‘ดาโชคดีจังเลยค่ะ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกของคุณพ่อคุณแม่ และที่สำคัญที่สุด ดามีพี่ชายที่แสนดีและรักดาอีกด้วย พี่วินขา…ดาก็อยากจะบอกว่า ดารักพี่ชายที่สุดในโลกเหมือนกัน’

ชัชวินอ่านมาถึงหน้านี้ เขาได้แต่ฉีกยิ้มทั้งน้ำตา…เขาเองก็อยากจะบอกเธอ ว่าเขาก็รักเธอมากที่สุดในโลกเช่นกัน แต่…แล้วยังไงล่ะ!

เขาเปิดอ่านทุกหน้าอย่างตั้งใจ น้องสาวได้บันทึกทุกอย่าง ถึงความประทับใจ ที่ได้เข้าไปเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย จนกระทั่งพบรักกับแฟนหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย เรื่องนี้เขาก็พอจะทราบบ้าง แต่เพราะน้องสาวโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเขาจึงไม่อยากเข้าไปขัดขวาง ไม่อยากให้น้องสาวต้องเสียใจ

ชัชวินเปิดอ่านไปเรื่อย ๆ แล้วมาสะดุดกับข้อความหน้าหนึ่ง

'พี่พีทเปลี่ยนไป พี่พีทไม่รับสายดา’

‘พี่พีทใจร้าย ทำแบบนี้กับดาได้ยังไง’

'เราคบกันมาตั้งสองปีแล้วนะคะ ผู้หญิงคนนั้นเขาดีกว่าดามากรึไง พี่พีทถึงได้มาบอกเลิกกับดา พี่พีททำกับดาแบบนี้ได้ยังไง’

ชัชวินกำหมัดแน่น คงเรื่องนี้ใช่ไหม ที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องคิดจบชีวิตตัวเองลงแบบนี้ ชัชวินขบกรามแน่น แล้วจับไดอารี่กระแทกลงบนโต๊ะด้วยอารมณ์เดือดดาล

ตุบ!

ขณะที่แรงกระแทกลงบนโต๊ะ แล้วมีภาพถ่ายใบหนึ่งได้ร่วงออกจากไดอารี่ ชัชวินรีบหยิบขึ้นมาดู

“ภาพใครวะ” ชัชวินครางพึมพำออกมา ก่อนจะพิจารณาดูภาพถ่ายใบนั้น เขาเพ่งมองภาพคู่ชายหญิงคู่นั้นอย่างตั้งใจ ภาพผู้ชายจะมองด้านไหนเขาก็จำได้ว่ามันเป็นแฟนของน้องสาวเขา

“แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” นี่! อย่าบอกนะว่าไอ้สวะนี่นอกใจน้องสาวของเขาจริง ๆ ชัชวินกำหมัดแน่น เขาเองก็แปลกใจเหมือนกัน ที่ในงานศพน้องสาว แต่ไร้ร่างของไอ้สวะตัวนั้น!

ชัชวินจ้องมองภาพผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาเกลียดชัง หน้าตาก็สะสวยแต่ทำไมถึงหาผู้ชายเองไม่ได้รึไง หรือเป็นเพราะสันดานที่ชอบ ‘แย่งชิง’ ของคนอื่นจนชาชิน

“ผู้หญิงก็ร้ายร่านไม่เบา ผู้ชายก็ชั่วสารเลวที่สุด” ชัชวินหยิบภาพนั้นหย่อนลงในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต ก่อนจะจัดเก็บไดอารี่ของน้องสาว สอดไว้ใต้ลิ้นชักโต๊ะดั่งเดิม

ห้าวันผ่านไป..

ที่ครอบครัวได้ไว้อาลัยให้แก่น้องสาว และวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะ ที่ชัชวินได้ทำหน้าที่ดูแลน้องสาวเป็นครั้งสุดท้าย

ร่างสูงกำยำยืนกอดเอวมารดา ใบหน้านิ่งเรียบที่แหงนเงยมองบนฟ้า เมื่อควันสีเทาจากปล้องของเมรุ ได้ล่องลอยพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าไกล

“คุณแม่ครับ หนูดาได้ขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้วนะครับ ป่านนี้คงได้พบกับคุณพ่อแล้วล่ะครับ”

“วิน…ลูก” เสียงมารดาสั่นเครือ ผวาเข้าสวมกอดเอวบุตรชายเอาไว้แน่น เธออยากจะพูดอยากจะฝากบอกยัยหนูดาเหลือเกิน ถ้าได้พบคุณพ่อแล้วช่วยบอกท่านด้วย ว่าคุณแม่ยังรักและคิดถึงท่านตลอดเวลา

ชัชวินกระชับสวมกอดมารดาแน่น ทำไมเขาจะไม่รู้ถึงความรู้สึกของมารดาในตอนนี้ ดีแค่ไหนแล้วที่คุณแม่ของเขาเข้มแข็ง ได้มากกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

“คุณแม่ครับ ต่อไปผมจะดูแล และอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่นะครับ”

“วินแล้วที่ไร่ล่ะลูก ใครจะดูแล แม่ไม่เป็นไรแล้วนะ เรามาส่งน้องดาแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”