บทที่ 6

“โอเค วันนี้พอเท่านี้ครับ”

เสียงสั่งจากริมฝีปากได้รูป ทำเอาพราวพลอยถอนหายใจเฮือก ในที่สุดงานก็เสร็จสิ้นลงเสียที เธอยิ้มกับเพื่อนร่วมงานและพึมพำขอบคุณ ก่อนที่ส้มจี๊ดจะวิ่งตุบตับมาหา พร้อมกับทักทายหญิงสาวเสียงใส

“เก่งมากเลยน้องพลอย งานแรกทำได้ดีขนาดนี้เลย น้องพลอยต้องรุ่งแน่ๆ”

“ขอบคุณค่ะพี่ส้มจี๊ด แต่ก็เหนื่อยจังเลย ถ้ากลับไปบ้านพลอยคงนอนสลบเหมือด” หญิงสาวว่า

ส้มจี๊ดหัวเราะบ้าง เมื่อนึกถึงภาพของพราวพลอย ที่เขตแดนสั่งให้วิ่งรอบต้นไม้ใหญ่หลายรอบ กว่าจะได้ภาพที่สวยถูกใจผู้กำกับ

“เดี๋ยวพี่ไปเก็บของก่อนนะคะ พรุ่งนี้ก็แค่มาถ่ายภาพนิ่งแล้ว เหลือแค่ฉากตอนเช้าอีกนิดหน่อยเท่านั้นเอง ทุกอย่างก็เรียบร้อย”

“ค่ะ พลอยขอนั่งรอตรงนี้นะคะพี่ส้มจี๊ด”

หญิงสาวว่าก่อนจะทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ยาว หญิงสาวมองตัวเองที่ยังอยู่ในชุดของกองถ่าย เป็นชุดกระโปรงสีขาว ก็พูดเสียงอ่อย

“พรุ่งนี้ค่อยเอาชุดมาคืนได้ไหมคะพี่ส้มจี๊ด เชื่อไหมว่าพลอยเหนื่อยมาก จนไม่มีแรงเปลี่ยนชุด”

“จ้ะ เดี๋ยวพี่บอกกับคอสตูมให้ รอพี่สิบนาที เราจะกลับบ้านกันเลยนะน้องพลอย”

สาวประเภทสองร่างอวบผิวคล้ำว่า และะรีบเดินไปเก็บข้าวของเพื่อจะเตรียมตัวกลับบ้าน

พราวพลอยนั่งพิงกับผนักแล้วถอนใจ มือเรียวบีบตามแขนขาเบาๆ อย่างจะคลายความปวดเมื่อย ใครบอกว่าทำงานวงการนี้สบายกันนะ เหนื่อยมากๆ เลยนะเนี่ย นายเขตแดนนั่นให้เธอวิ่งรอบต้นไม้เกือบสิบเทค แถมต้องกระโดดซ้ำๆ อีกหลายรอบ เพื่อจะได้ภาพสวยๆ

‘เฮ้อ...เชื่อแล้วว่าที่เขาร่ำลือกันน่ะเป็นอย่างไร นายเข้มนี่เป็นคนที่เนี้ยบทุกรายละเอียดจริงๆ’ หญิงสาวนึกในใจ

“อะแฮ่ม!”

เสียงกระแอมทางเบื้องหลัง ทำเอาพราวพลอยสะดุ้ง ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียง เมื่อเห็นใบหน้าคมสัน นัยน์ตาสีดำลึกลับที่มองจ้องมายังเธอ นึกบ่นในใจว่า คนๆ นี้คงจะมีพรายกระซิบ เหมือนที่ส้มจี๊ดว่า เพราะแค่นึกนินทาในใจหมอยังโผล่มาเลยนะนี่

“เอ่อ คุณเขตแดน”

“เรียกว่าเข้มดีกว่าครับ เป็นยังไงครับทำงานวันนี้”

เขตแดนพูดเสียงทุ้ม มองร่างบางเพรียว หากแต่ซ่อนรูปของพราวพลอย ด้วยสายตาประเมินคร่าวๆ เจ้าหล่อนสวย และเก๋มาก เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวหน้าตาสวยเฉี่ยวชวนติดใจแบบนี้มาก่อน

ทั้งที่เขาเอง ก็ไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงสวยๆ นัก เพราะอาชีพที่ทำอยู่ หากแต่เจ้าหล่อน ยิ่งพิศยิ่งชวนให้ติดใจมากจริงๆ จนอารมณ์บางอย่างเริ่มพลุ่งพล่าน และเขตแดนก็ไม่คิดที่จะสะกดอารมณ์นั้นไว้เสียด้วย

“ก็ดีค่ะ”

พราวพลอยตอบสั้นๆ หัวใจเธอกำลังเต้นแปลกประหลาด กับสายตาที่มองมาอย่างแฝงนัยบางอย่างของเขา เธอลุกขึ้นยืนทันที

หากแต่เขตแดนกลับก้าวยาวๆ มานั่งข้างเธอ เขามองไปรอบบริเวณนั้น และเมื่อไม่เห็นใคร มือใหญ่ก็จับมือเธอไว้ทันทีอย่างรวดเร็ว จนพราวพลอยหรี่ตาพลางมองเขาอย่างตกใจ

“เอ๊ะ ?”

“คิดเท่าไหร่ ?”

“หา !”

พราวพลอยมองคนตรงหน้าตาโต เขตแดนยิ้มใส่ตาเธอด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ที่ทำให้สาวๆ สยบมาแล้วนักต่อนัก

“ไปกับผมไหม คุณสวยมาก... ผมชอบ งานคราวหน้า ผมอยากจะให้คุณมาถ่ายให้อีก ว่าไง”

ฉาด !

เสียงฝ่ามือปะทะเข้าที่หน้าเขา แทนคำตอบทั้งหมดได้เป็นอย่างดี ฤทธิ์ฝ่ามือเธอทำเอาชายหนุ่มหน้าหัน พราวพลอยสั่นไปทั้งตัวกับคำพูดของคนตรงหน้า และกำมือเข้าหากันแน่น ก่อนจะวิ่งหนีเขาไปทันทีอย่างรวดเร็ว

“จะอัพเกรดค่าตัวหรือไงก็ไม่รู้ เด็กพี่ส้มจี๊ดเคยซื้อได้นี่นา”

เขตแดนลูบใบหน้าด้านที่โดนตบเบา ๆ และยิ้มหมิ่นๆ เมื่อมองตามหลังร่างบางที่วิ่งหนีเขาไป

“ยังไงก็หนีผมไม่พ้นหรอกน่า พราวพลอย ยิ่งแบบนี้สิยิ่งท้าทาย”

ชายหนุ่มหัวเราะหึ หึ นัยน์ตาสีดำสนิทเป็นประกายกล้า คนอย่างเขาต้องการอะไรก็ต้องได้ และตอนนี้พราวพลอยก็เป็นเป้าหมายของความต้องการนั้นไปเสียแล้ว

“มาดึกจังเลยพลอย เหนื่อยไหม ? กินอะไรมาหรือยังเอ่ย” พราวพรทักน้องสาว ที่นั่งกางแขนกางขาอยู่บนโซฟาตัวนุ่มทันทีที่มาถึง

“เหนื่อยมากเลยพราว “

เหนื่อยใจมากกว่าเหนื่อยกายอีก ประโยคนี้เธอแอบต่อท้ายกับตัวเอง เมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อคมเสน่ห์ร้อนแรงของเขตแดนเข้า ก่อนจะเม้มปาก

อีตาบ้า...คนหยาบคาย ...เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น ทุเรศที่สุด !

หน้าตาของพราวพลอยดูบึ้งตึงมากขึ้นทุกที เมื่อนึกถึงเขตแดน และก่นด่าเขาไปด้วยในใจอย่างโมโห ประสบการณ์การทำงานวันแรกกับงานวงการบันเทิง นอกจากงานเดินแบบ ช่างไม่เป็นที่น่าประทับใจเอาเสียเลย ทุกครั้งเธอจะอยู่ใต้ปีกของพีรวัฒน์มาตลอด

ครั้งนี้เป็นครั้งแรก ที่พราวพลอยรับงานด้วยตัวเอง โดยไม่มีพีรวัฒน์ตามเธอไปด้วย มันเป็นครั้งแรกที่เลวร้ายเอามากมายเสียด้วย พรุ่งนี้เธอจะทนไปทำงาน โดยต้องเจอหน้าคนบ้าๆ อย่างนั้นได้อย่างไรกันนะ

“เป็นอะไรไปน่ะพลอย หน้าตามุ่ยๆ”

พราวพรว่า พลางเอียงคอมองหน้าน้องสาว พราวพลอยฝืนยิ้ม ก่อนจะรับน้ำเย็นที่พี่สาวยื่นส่งมาให้

“ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะพราว พลอยแค่เหนื่อยนะ”

ยังไงเธอก็บอกเรื่องราวทั้งหมดให้พี่สาวฟังไม่ได้เด็ดขาด ขืนพราวพรรู้ว่าเธอเจออะไรเข้าล่ะก็ ต้องห้ามไม่ให้ไปทำงานต่อแน่นอน แม้จะไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่พราวพลอยก็ไม่อยากเป็นคนผิดคำสัญญา ผิดคำพูด และไม่รับผิดชอบ

“กินอะไรมาหรือยัง พี่จะได้หาให้”

“พลอย ...เอ่อ...ไม่หิวเลยพราว ขอนมอุ่น ๆ พลอยสักแก้วก็พอแล้ว อืม...ว่าแต่พราวเป็นยังไงบ้างทำงานวันแรก ?”

“มีเรื่องตื่นเต้นนิดหน่อยตอนเช้า”

พราวพรเล่าพลางอมยิ้ม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ของการทำงานวันแรกของเธอ รอยยิ้มอบอุ่นของเจ้านายหนุ่มวาบขึ้นมา เขาเป็นคนที่ทำให้พราวพรรู้สึกว่า การได้มาทำงานกับเขาเป็นโชคดีของเธอจริงๆ

“เจ้านายพี่เป็นคนน่ารักมากเลยพลอย ใจดีมาก”

“ดีจัง พลอยสิวันนี้เจอแต่คนแย่ๆ”

ประโยคหลังเธอเผลอบ่นออกมา แต่พราวพรได้ยินไม่ถนัด เลยไม่ได้ซักถามอะไรพราวพลอยต่อ เธอเดินไปในห้องครัว เพื่อจัดการอุ่นนมให้กับน้องสาว

“พลอยไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวพราวเอานมไปให้ที่ห้องเอง”

“ขอบคุณจ้ะพราว พลอยอยากนอนมากเลย”

เธอปิดปากหาว และเดินอย่างอ่อนแรงขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนสีหวานของตัวเองได้ พราวพลอยก็โถมตัวลงบนเตียง ก่อนจะหลับตาพริ้ม ความเพลียที่ทำงานมาทั้งวัน แถมยังต้องเผชิญกับคนแย่ๆ อย่างเขตแดนเข้าอีก ทำให้พราวพลอยหลับไปง่าย ๆ อย่างนั้นนั่นเอง…เพราะความอ่อนเพลีย