เริ่มต้นความเป็นแม่ลูกสอง

แกร๊ก

"อะไรเนี่ย...ย  "คิมถามคนสนิทเสียงเบา หลังจากที่เขาเปิดประตูห้องเข้ามา

"เอ่อ…อ "สนก็พูดไม่ออกเหมือนกัน ในขณะที่เจ้านายหันมาถามเขา เพราะว่าสภาพของในห้องตอนนี้ ไม่ใช่สิ สภาพบนเตียงมากกว่า ลูกของท่านคือปลาวาฬกับเบส นอนหลับอยู่บนเตียง สภาพคือหัวชนกันแล้วหลับอยู่ทั้งคู่ ในมือของเบสที่วางอยู่บนหน้าอกมีมือถือวางค้างอยู่

"นี่ฉันต้องเลี้ยงเด็กน้อยสองคน แล้วฉันต้องมาเลี้ยงคนโตด้วยอีกคนหนึ่งเหรอสน "คิมหันไปมองหน้าของสนแล้วส่ายหน้าเบาๆ กว่าเขาจะเลิกงานก็เกือบสองทุ่มแล้ว เขาก็เลยแวะมาที่โรงพยาบาล ก่อนที่เขาจะกลับบ้าน เขาค้างที่โรงพยาบาลไม่ได้ เพราะว่าเขามีงานด่วนในตอนเช้า ธุรกิจของเขามีมากมายหลายอย่าง จนหาเวลาพักแทบไม่มี ลูกของน้องสาวที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว เขาต้องรับมาเลี้ยงเป็นลูก และปล่อยให้พี่เลี้ยงดูแลไป จนมาเกิดอุบัติเหตุขึ้น ทุกอย่างก็เลยเป็นอย่างที่เห็น คนขับรถชนลูกชายของเขา ต้องชดใช้ด้วยการมาดูแลด้วยตัวเอง เพราะว่าเงินเขามีเยอะแล้ว ไม่ต้องมาชดใช้ความผิดด้วยการจ่ายเงิน เพราะว่าเขาไม่ต้องการ เขาไม่ให้ชดใช้ด้วยชีวิตก็ถือว่าดีมากแล้ว

"ให้ผมปลุกไหมครับคุณท่าน "สนถามเจ้านายเสียงเบา

"ไม่ต้องให้เขานอนเถอะ "

แกร๊ก

"อ้าว...คุณท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ "สร้อยถามด้วยความตกใจ เธอลงไปซื้อผลไม้ที่ร้านค้าสวัสดิการของโรงพยาบาลมา และไม่คิดว่าคุณท่านของเธอจะมาในเวลาแบบนี้

"ฉันแค่แวะมาดู ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม "คิมถามพร้อมกับมองไปที่เบส

"ไม่ค่ะ เข้ากันได้ดีจนไม่อยากจะเชื่อ ว่าที่ผ่านมาต้องเปลี่ยนพี่เลี้ยงทุกอาทิตย์ "สร้อยตอบเจ้านายพร้อมกับทำหน้าทึ่งไปด้วย

"งั้นฉันกลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรบอกสน  "คิมบอกกับสร้อย ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป

"ค่ะ "สร้อยพยักหน้ารับคำบาๆ เพราะว่าคนฟังไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว

"คุณเบส...ตื่นค่ะ คุณเบสคะ ตื่นค่ะ "สร้อยเดินเข้าไปปลุกเบสพร้อมกับเขย่าเบสเบาๆไปด้วย

"อื้อ...อะไรครับป้าสร้อย "เบสลืมตาขึ้นมาถามแล้วหลับลงไปใหม่

"ตื่นมากินอะไรก่อนค่ะ กินแล้วก็อาบนํ้า แล้วเข้าไปนอนดีๆที่ห้องโน้นค่ะ ดีนะที่คุณท่านไม่ว่าอะไร ที่มานอนบนเตียงกับคนป่วยแบบนี้อ่ะ ฮ่าๆ "ป้าสร้อยพูดขำๆและเธอยังนึกแปลกใจอยู่ ว่าทำไมคุณท่านของเธอถึงไม่ว่าเบส ที่ขึ้นไปนอนบนเตียงกับคุณหนูของเธอ

"ขอนอนเลยได้ไหมครับป้าสร้อย ผมง่วงอ่ะ "เบสไม่พูดเปล่า เขาขยับตัวหันไปกอดปลาวาฬแล้วหลับไปเลย

"อ้าว...มาหลับใส่อีก ข้าวก็ไม่กิน นํ้าก็ไม่อาบ ไม่ปลุกแล้วนะ ปลุกยากปลุกเย็นเด็กสมัยนี้ "สร้อยเหนื่อยที่จะปลุกแล้ว เธอก็เลยปล่อยเลยตามเลย เพราะว่าคืนนี้พยาบาลกับหมอก็คงจะไม่มีมาตรวจแล้วล่ะ ถ้าไม่มีใครเรียก จะมาอีกทีก็คงเช้าเลย

.....

"แม่เบสฮะ ตื่นๆ แม่เบสฮะ ตื่นได้แล้วฮะ "ปลาวาฬนอนปลุกเบส เพราะว่าเขาไม่สามารถขยับตัวได้ เขาอยากเข้าห้องนํ้าแต่เบสนอนกอดเขาแน่นมาก

"คุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ "สร้อยเดินออกมาจากห้องพักสำหรับญาติ ที่อยู่ห้องติดกัน ประตูเชื่อมกันเข้าออกได้ เธอมาเจอปลาวาฬกำลังพยายามจะออกจากอ้อมกอด ของคนที่นอนกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อยอยู่

"ยายสร้อยฮะ ผมปวดฉี่ฮะ แต่แม่เบสกอดแน่นมาก ผมไปไม่ได้ "ปลาวาฬบอกกับสร้อยด้วยสีหน้าที่กำลังปวดฉี่มาก และเขากำลังจะอั้นมันไม่ไหวแล้ว

"มาค่ะยายช่วยปลุก นอนไม่เปลี่ยนท่าเลยทั้งคืนจริงๆ นี่ให้มาดูแลคุณหนู หรือเอามาเพิ่มให้ดูแลอีกคนเนี่ย ฮ่าๆ "สร้อยบ่นแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

"อื้อ...เป็นอะไรปลาวาฬ "เบสงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วหลับตาลงไปใหม่ ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนท่านอน ทำให้ปลาวาฬลุกไปเข้าห้องนํ้าได้

"อ้าว...ไม่คิดจะตื่นหน่อยเหรอคุณเบส "สร้อยถามเบส เธอไม่ได้ว่าอะไร เพราะว่าเธอก็มีหลานชายอายุประมาณเท่านี้ ไม่เป็นโล้เป็นพายอะไร วันๆเอาแต่นอนกับกิน แล้วก็ขับมอไซค์แว้นไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งวัน ที่บ้านต่างจังหวัด เธอเป็นคนหนองคาย และเธอก็อายุมากพอที่จะเข้าใจชีวิตดี

"ตื่นแล้วๆ กี่โมงแล้วครับ "เบสนึกได้ว่าชีวิตเขาไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว เขาก็เลยต้องตื่นขึ้นมา ทั้งที่เขายังอยากจะนอนต่ออีกก็เถอะ

"เจ็ดโมงครึ่งค่ะ เดี๋ยวหมอก็คงจะเข้ามาดูอาการของคุณหนูแล้วนะคะ คุณเบสอาบนํ้าหรือไม่ก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถอะค่ะ เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบนํ้านะคะ "สร้อยแซวเบสยิ้มๆ แต่ก็ไม่สามารถทำให้เบสอายได้ เพราะว่าเขาไม่ได้อาบนํ้าเป็นประจำอยู่แล้ว

"โห...ผมตื่นเช้าได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เก่งเหมือนกันนะครับ ผมเนี่ย "เบสชมตัวเองพร้อมกับบิดขี้เกียจไปด้วย

"แล้วปกติตื่นกี่โมงคะ "สร้อยถามคนที่ชมตัวเอง ด้วยความความเอ็นดู

"ปกติเกือบเที่ยงไม่ก็บ่ายๆไปเลยครับ ตั้งแต่เรียนจบมา ผมก็นอนดึกตื่นสายแบบนี้ตลอดเลยครับ "เบสตอบสร้อยพร้อมกับยิ้มให้ เขารู้สึกดีที่สร้อยไม่ว่าอะไรเขาเลย แถมมองเขาด้วยความเอ็นดูอีกต่างหาก

"บ่ายๆนี่...ไม่เรียกว่าสายแล้วนะคะ ฮ่าๆ "สร้อยพูดขำๆ

"แม่เบสฮะ เช็ดตัวให้ผมหน่อยฮะ "ปลาวาฬบอกกับเบส หลังจากที่ทำธุระเสร็จแล้ว เขาก็ถอดเสื้อผ้าออก เหลือแค่กางเกงในตัวเดียว

"แม่...!! "สร้อยร้องออกมาด้วยความตกใจ เพราะว่าเธอยังไม่เคยได้ยินเด็กๆเรียกเบสว่าแม่ เธอมาเจอเบสเมื่อคืน ก็ตอนที่เบสนอนเล่นเกมส์อยู่ และเด็กๆหลับไปแล้ว

"ฮะ แม่เบส...แม่ของพวกเรา "ปลาวาฬบอกกับสร้อยด้วยนํ้าเสียงที่สดใส ทำให้สร้อยหันไปมองหน้าของเบส เพื่อขอคำอธิบายเพิ่มเติมที่มากกว่านั้น

"ตามนั้นครับ ผมเป็นแม่ของพวกเขา "เบสพยักหน้ารับคำขำๆ เขาเริ่มจะรับกับคำว่าแม่ได้แล้ว

"แล้วไปเป็นแม่ลูกกันตอนไหนคะเนี่ย ลูกกับแม่ใครจะดูแลใครคะ ฮ่าๆ "สร้อยพูดเองก็ขำเอง เพราะเวลานอนเบสก็ไม่ต่างจากคุณหนูของเธอเลย แถมยังตื่นยากกว่าคุณหนูของเธอสะอีก

"แล้วเสื้อผ้าของปลาวาฬอยู่ที่ไหนครับป้าสร้อย เดี๋ยวเบสใส่เสื้อผ้าให้ลูกชายเอง "เบสถามสร้อย หลังจากที่เขาคุยกับสร้อยแล้ว เขารู้สึกดีและถูกชะตาด้วย เขาก็เลยแทนตัวเองด้วยชื่อกับสร้อยได้อย่างสนิทใจ

"อยู่นี่ค่ะ ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว คุณเบสเช็ดตัวให้คุณหนูก่อนเถอะค่ะ ตัวเริ่มจะเขียวแล้วคงจะหนาวแล้วค่ะ "ป้าสร้อยยกเสื้อที่เตรียมไว้ให้เบสดู

"ป้าสร้อยเรียกเบสเฉยๆก็ได้ครับ คิดว่าเบสเป็นหลานคนหนึ่งนะครับ "เบสบอกสร้อยพร้อมกับเช็ดตัวให้ปลาวาฬไปด้วย หลังจากที่เขาเตรียมนํ้าอุ่นไว้แล้ว

"นอนนิ่งเลยนะคะคุณหนู ตอนพยาบาลเช็ดตัวให้ ไม่ยอมให้เช็ด...อิดออดบอกว่าโตแล้วจะเช็ดตัวเอง พอมีแม่ นอนให้เช็ดนิ่งเชียว "สร้อยแซวปลาวาฬด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู

"คริคริ ก็ผมมีแม่แล้วนี่ไงฮะ "ปลาวาฬหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ

"เช็ดตัวให้ผมด้วยฮะ "ฉลามพูดเสียงแหบเล็กน้อย เพราะว่าเขาเพิ่งจะตื่นนอนใหม่

"คุณหนูฉลามตื่นแล้ว ดื่มนํ้าสักหน่อยนะคะ "สร้อยรีบเดินไปรินนํ้าใส่แก้วให้ฉลามดื่ม

"อยากให้แม่ป้อนฮะ "ฉลามเบือนหน้าหนีไม่ยอมดูดหลอดดูด ที่สร้อยเอามาจ่อที่ปากของเขา

"ฉลามไม่ดื้อครับ เดี๋ยวแม่ เอ่อ...แม่เช็ดตัวให้ปลาวาฬเสร็จ แล้วจะไปเช็ดตัวให้ฉลามนะครับ แต่ตอนนี้ให้ยายสร้อยป้อนนํ้าก่อนนะครับคนเก่ง "เบสรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขึ้นมาทันที เมื่อเด็กทั้งสองคนต้องการเขา ถึงจะยังติดขัดกับการแทนตัวเองว่าแม่กับเด็กๆอยู่ก็เถอะ

"ฮะ "ฉลามยอมดูดนํ้าที่สร้อยป้อนอย่างว่าง่าย

"ไหนครับเด็กดี เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้นะครับ "เบสเดินยิ้มเข้าไปหาฉลามที่นอนมองเขาตาบ้องแบ๊วอยู่

"ฮะ "ฉลามพยักหน้ารับคำ พร้อมกับยกแขนให้เบสถอดเสื้อออก และเช็ดตัวให้อย่างว่าง่าย

"เจ็บอยู่ไหมครับ "เบสถามฉลาม หลังจากที่เขาเช็ดท่อนบนให้เสร็จแล้ว และใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว เหลือท่อนล่างที่เขาไม่กล้า เพราะว่าขาข้างที่หักยังใส่เผือกอยู่ เขากลัวทำอะไรผิดพลาด แล้วจะเจ็บมากขึ้นไปอีก

"ไม่เจ็บฮะ ผมเก่ง "ฉลามตอบเบสด้วยนํ้าเสียงที่สดใส

"อารมณ์ดีขึ้นมาเยอะเลยนะคะเนี่ย เป็นเพราะแม่คนเดียวเลย "สร้อยพูดด้วยนํ้าเสียงที่เอ็นดู

"งั้นแม่ขอไปอาบนํ้าก่อนนะครับ ก่อนที่แม่จะเน่า แล้วเราค่อยมากินข้าวกัน "เบสพูดขำๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปเอาเสื้อของตัวเองที่อยู่ในกระเป๋า แล้วเดินเข้าห้องนํ้าไป ก่อนที่พวกเขาจะกินอาหารเช้าร่วมกัน

......

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"ขออนุญาตค่ะ คุณหมอตรวจหน่อยนะคะ "หมอสาวหน้าสวยเดินยิ้มเข้ามาตอนแปดโมงครึ่ง

"คุณหมอฮะ ผมหายแล้วฮะ "ฉลามบอกกับหมอด้วยนํ้าเสียงที่สดใส ในขณะที่ปลาวาฬลงไปนั่งเล่นรถที่พื้นแล้ว เพราะปลาวาฬมีแค่แผลถลอกนิดหน่อยแค่นั้น

"สงสัยจะหายแล้วจริงๆด้วยค่ะ หน้าตาสดใสที่สุดเลย ไหนสุดหล่อ ขอหมอดูที่ขาก่อนนะคะ "หมอเดินเข้าไปใกล้ ทำให้เบสต้องถอยออกไป

"แม่เบสอยู่กับผมก่อนฮะ  "ฉลามยกมือเรียกเบสไม่ให้ห่างจากตัวเขา

"แม่...!! ขอโทษค่ะ "หมอสาวอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะปรับสีหน้าแล้วพูดขอโทษ เพราะเธอคิดว่าตัวเองเสียมารยาท พูดเสียงดังออกไป

"ฮะ แม่เบสของผมเอง "ฉลามพูดพร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางที่ภูมิใจ

"ของผมด้วยฮะ "ปลาวาฬที่นั่งเล่นรถอยู่ เขาก็พูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

"ค่ะ "หมอสาวพยักหน้ารับคำ เธอแอบชำเลืองมองหน้าของเบสเล็กน้อย อย่างรักษามารยาท เธอพอจะได้ยินพยาบาลเม้ากันมาบ้างแล้ว แต่เธอคิดว่าเป็นเรื่องเม้ากันเล่นๆ ทุกคนบอกว่าเสียดายพ่อหล่อมาดสุดท่ห์ อย่างท่านคันธรส จะมีเมียเป็นผู้ชายอย่างนั้นเหรอ แต่พอเธอมาเจอคนที่เด็กๆเรียกว่าแม่ ก็ไม่แปลกที่ท่านคันธรสจะเอาเป็นเมีย เพราะว่าหน้าหล่อออกไปทางสวยเหมือนกับเบล เบญญานางเอกสาวชื่อดังมาก ถึงจะหวานไม่เท่านางเอกสาว แต่ก็หน้าสวยกว่าผู้หญิงอย่างพวกเธอทั้งโรงพยาบาลอีก แถมหน้าใสไร้เครื่องสำอางอีกต่างหาก เป็นใคร ใครจะไม่เอา ขนาดเธอยังเผลอมองค้างเลย

"ถ้ายังสดใสและไม่มีไข้อีกนะคะ พรุ่งนี้หมอจะให้กลับบ้านค่ะ แต่ต้องขอดูอาการอีกสักคืน "หมอสาวบอกกับเบส ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้อง

"เย้ๆจะได้กลับบ้านแล้ว แม่เบสนอนห้องเดียวกับพวกเรานะฮะ ห้องนอนของพวกเรา ห้องใหญ่อย่างงี้เลย "ปลาวาฬลุกขึ้นมาคุยอวดห้องของตัวเองยกใหญ่

"หึหึ  "เบสยิ้มกับความน่ารักของเด็กๆ

"โชคดีนะคะ ที่ไม่มีบาดแผลและเป็นหนักกว่านี้ ไม่งั้นไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ "สร้อยพูดด้วยความสงสารเด็กๆ เพราะว่าตอนที่เด็กๆอยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่ก็ทำแต่งานกันทั้งคู่ จนไม่มีเวลาให้ จนความผูกพันของพ่อแม่ลูกไม่มี มาอยู่กับลุงยิ่งหนักเข้าไปอีก ขนาดเข้าโรงพยาบาล ยังมีเวลาเข้ามาดูนิดหน่อยแล้วก็ไป ทุกอย่างยกให้พี่เลี้ยงกับแม่บ้านอย่างเธอดูแลหมด

"งั้นก็รีบๆหายนะครับ จะได้กลับบ้านกัน "เบสมองเด็กๆแล้วรู้สึกสงสาร ถ้าเกิดฉลามขาหายกลับมาเดินได้ปกติ แล้วตอนนั้นไม่มีเขาอยู่ด้วย พวกเด็กๆจะรู้สึกยังไง เฮ้อ...ยิ่งคิดเบสก็ยิ่งสงสาร หรือเพราะว่าเขาเป็นคนขี้ใจอ่อนแบบนี้ เขาจึงโดนแม่กับพี่สาวเอาเปรียบเขาตลอด ตั้งแต่เด็กจนโต แต่เขาคิดว่าคนในครอบครัว ช่วยเหลือกันได้ก็ช่วยกัน แต่พอเขาโตมามันกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

"แม่เบสฮะ มาเล่นรถบังคับกันฮะ ของแม่เบสคันสีแดงนะฮะ "ปลาวาฬเดินเอารถบังคับมายัดใส่มือของแม่เบส เพื่อให้แม่เบสเล่นแข่งกับเขา

"ไหนอ่ะ จุดสตาร์ทตรงไหน "เบสถามปลาวาฬ ก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นฉลาม ที่ทำท่าหงอยๆเหมือนอยากเล่นด้วย

"ฉลามอยากเล่นด้วยเหรอลูก งั้นเป็นคนกดบังคับนะครับ แม่เบสจะเป็นกรรมการให้เอง "เบสเดินเอารีโมทไปให้ฉลามเป็นคนกดเอง

และเสียงโต้เถียงกันระหว่างแข่งรถก็เกิดขึ้น ทั้งคู่ต่างก็ผลัดกันแพ้ชนะอยู่อย่างนั้น และปลาวาฬก็ลื้อเอารถบังคับทุกคันออกมา เพื่อเลือกประเภทแข่งอย่างสนุกสนาน และเสียงหัวเราะลั่นห้องก็เกิดขึ้น เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นผู้ชนะ สร้อยก็พลอยหัวเราะไปกับพวกเด็กๆด้วย เล่นเพลินกันจนเวลาล่วงเลยไปจะถึงเวลาเที่ยง ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเล่นกัน

แกร๊ก

"หือ...? "คิมกับสนเข้ามาในห้องเวลาที่เกือบจะเที่ยงแล้ว พร้อมกับอาหารที่สนหิ้วมาเต็มมือ โดยที่ไม่ได้แจ้งบอดี้การ์ดหรือสร้อย ที่เฝ้าห้องอยู่ล่วงหน้าว่าจะมา เพราะว่าท่านของสนเป็นคนที่ตัดสินใจปุ๊บปั๊บ ไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน พอคุยงานเสร็จและรถจะขับผ่านโรงพยาบาล ท่านของสนก็สั่งให้แวะเข้ามาที่โรงพยาบาลเลย และสั่งให้สนซื้ออาหารขึ้นมากินด้วย เพราะว่าไม่มีเวลาไปกินที่ร้านอาหาร เขากะว่าทั้งดูลูกและกินข้าวไปด้วยในเวลาเดียวกันเสร็จ แล้วก็กลับไปทำงานต่อเลย

"คุณท่านมาไม่บอกล่วงหน้า ก็เลยไม่ได้เก็บห้องค่ะ "สร้อยลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เพราะว่าสภาพห้องตอนนี้รถบังคับที่อยู่ในกล่องสี่กล่อง มันออกมาจากกล่องทุกคัน และกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด

"เอ้า...ไม่แข่งต่อแล้วเหรอครับลูก "เบสที่ยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เขาถามเด็กๆหน้าตาเฉย โดยไม่สนใจคนที่ยืนหน้ายักษ์เอามือท้าวสะเอว มองสภาพห้องและมองเขาอยู่ด้วยสายตา ที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกเมื่อ