เจอเด็กๆ

"สวัสดีครับ ผมสนครับ เป็นคนมารับคุณเบสครับ "สนแนะนำตัวเอง ในขณะที่เขามารับคนที่ชื่อเบส ตามคำสั่งของเจ้านาย

"ผมเองเบส "เบสพูดพร้อมกับเดินไปขึ้นรถ ที่คนขับรถเปิดประตูรถรอเขาอยู่ เช้ามาเขาก็ถูกปลุกให้ตื่น เพราะว่ามีคนมารับเขาตอนเก้าโมง เขาไม่เคยตื่นเช้าแบบนี้มาก่อน ตั้งแต่เขาเรียนจบมา

"จะพาผมไปไหน "เบสถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เขานั่งเงียบมาได้ครึ่งทางแล้ว

"ไปโรงพยาบาลที่คุณหนูรักษาตัวอยู่ครับ "สนหันไปตอบคำถามของเบส ก่อนที่เขาจะหันกลับมานั่งตัวตรงตามเดิม

"เออ...เด็กผู้ชายทั้งคู่ใช่ไหมครับ "เบสถามด้วยความไม่มั่นใจ เพราะว่าจนมาถึงเวลานี้ เขายังไม่รู้เลย ว่าเขาต้องไปดูแลใคร เขาได้ยินมาแค่ในข่าว ว่าเด็กผู้ชายอายุห้าขวบขาหัก นอกเหนือจากนั้นเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย แม้กระทั่งพี่สาวฝาแฝดผู้ก่อเหตุของเขา เขายังไม่ได้เห็นหน้าเลย เขาได้ยินแค่แม่บ้านคุยกัน ว่าเบลไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัด

"ครับ ผู้ชายทั้งคู่ "สนหันไปตอบคำถามของเบส แล้วหันกลับมานั่งท่าเดิม

"อือ...สั้นดี "เบสกลอกตาตามองบนอย่างหมดคำที่จะพูด หลังจากที่เขาได้รับคำตอบแค่ที่เขาถามไป

ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตครับ "สนเคาะประตูห้อง ก่อนที่จะเอ่ยขออนุญาต หลังจากที่พวกเขามาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแล้ว และทั้งคู่ก็มาอยู่หน้าห้องที่คนป่วยนอนรักษาตัวอยู่

"เข้ามา "มีเสียงเอ่ยอนุญาตออกมาจากข้างในห้อง

แกร๊ก

"ท่านครับ ผมพาคนที่จะมาดูแลคุณหนูทั้งสองคน มาถึงแล้วครับ "สนบอกกับเจ้านาย ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้องเงียบๆ อย่างรู้หน้าที่

"เออ… "เบสยืนนิ่งไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะว่า...ท่าน ที่สนเรียก ยังคงนั่งหันหลังให้เขานิ่งอยู่ โดยที่หันหน้าไปมองเด็กทั้งสองคน ที่นอนอยู่บนเตียงไม่ขยับตัวเลย มองจากด้านหลัง ดูแล้วภูมิฐานและน่าเกรงขามมาก คงจะเป็นพวกมาเฟียอย่างที่แม่ของเขาพูดก็ได้ แต่คำว่ากลัวไม่ใช่กับเบสคนนี้ เบสคนนี้ยอมให้แม่แค่คนเดียวเท่านั้น

"นี่คุณ...จะให้ผมทำอะไรก็พูดมาสักทีสิ "เบสถามอย่างหมดความอดทน เพราะว่า...ท่านที่สนเรียก ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิม ไม่ขยับไปไหนจะยี่สิบนาทีแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาในห้องนี้

"แค่นี้นายยังทนไม่ได้ แล้วคนอย่างนายจะไปทำมาหากินอะไรได้ เพราะว่าความใจร้อนสินะ ถึงได้ขับรถไม่แคร์ใครบนท้องถนนเลย "

"นี่...อยากให้ผมทำอะไรก็บอกมา อย่ามาวิจารณ์นิสัยของผม "เบสพูดด้วยนํ้าเสียงที่ไม่พอใจ ถึงเขาจะอึ้งไปชั่วขณะ เพราะว่าคนที่ทุกคนเรียกว่าท่านหันหน้ามา หน้าหล่อมาก ยํ้า...ว่าหล่อมาก เขาเดาอายุไม่ออกเลย เหมือนคนที่มีอายุแล้ว แต่หน้าตายังหล่อใสดูดีอยู่

"อย่ามาทำนิสัยที่ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่กับฉัน ฉันให้คนไปยกเลิกใบขับขี่ของนายตลอดชีพแล้ว และนั่นคือบทลงโทษบทแรก ที่นายได้รับอย่างแรก จากคนอย่างฉัน "

"ห๊ะ...!! นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ กว่าผมจะสอบมันมาได้ คุณบ้าแล้วเหรอ มันเกินไปนะ "เบสพูดเสียงสั่นด้วยความโมโห ทำไมเขาต้องมาเจอคนบ้าอำนาจ และต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำด้วย

"อย่าปากดีให้มาก "

"พ่อครับ "เสียงของเด็กที่อยู่บนเตียง เรียกพ่อพร้อมกับเริ่มขยับตัวแล้วลืมตาขึ้น

"เชี่ย...น่ารักโคตร "เบสพึมพำออกมาเบาๆ หลังจากที่เขาเห็นเด็กผู้ชายลืมตาขึ้นมา

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจแล้วสิ ว่าคนใจร้อนอย่างนาย จะดูแลลูกของฉันได้ "

"งั้นผมขอตัวกลับนะ "เบสพูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆใส่คนที่ว่าเขาใจร้อน

"เรียกฉันว่าคิม "คิมบอกกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาเสียงเรียบ ไม่มีใครได้เรียกชื่อนี้ ถ้าเขาไม่อนุญาต แต่เขาให้คนหน้าตากวนประสาทคนนี้เรียก เพราะอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะท่าทางที่ไม่กลัวเขาเลยของเด็กหนุ่มคนนี้ และเด็กหนุ่มคนนี้คงไม่รู้จักเขาแน่ๆ เพราะถ้ารู้จักเขา จะไม่มาทำท่ากวนประสาทเขาแน่นอน เพราะว่าเขาสามารถทำให้คนคนหนึ่ง หายไปอย่างไร้ร่องรอยได้

"ผมเบสครับ "เบสแนะนำตัวเอง เพราะว่าคิมบอกชื่อของตัวเองกับเขาก่อน และเหมือนจะไม่ว่าอะไรเขาอีกแล้ว

"ฉันจะให้นายดูแลลูกชายทั้งสองคนของฉัน จนกว่าพวกเขาจะหายและสามารถเดินได้ปกติ "

"แล้วผมต้องทำอะไรบ้าง ผมบอกก่อนนะ ผมไม่เคยเลี้ยงเด็กมาก่อน แค่ตัวผมเอง ผมยังจะเอาตัวไม่รอดเลย "เบสบอกกับคิม ก่อนที่เขาจะค่อยๆก้าวเข้าไปหาเด็กน้อย ที่เรียกพ่อแล้วตอนนี้มองมาที่เขาตาแบ๋วอยู่

"คุณเป็นใครเหรอฮะ ผมปลาวาฬฮะ "ปลาวาฬแนะนำตัวเองด้วยท่าทางที่น่ารัก เหมือนกับเด็กที่ช่างพูด

"สวัสดี เรียกพี่ว่าเบสนะ เป็นไงเจ็บตรงไหนบ้าง "เบสถามปลาสวาฬเหมือนกับรู้จักและสนิทกันมานาน และคุยกันเหมือนเพื่อนมากกว่า ทั้งๆที่เพิ่งจะเห็นหน้ากันครั้งแรก

"ผมเจ็บตรงนี้กับตรงนี้ฮะพี่เบส "ปลาวาฬบอกกับเบส พร้อมกับชี้จุดที่ตัวเองเจ็บไปด้วย

"งั้นก็ลุกไหวสิ ไม่ได้เป็นอะไรมาก เก่งอยู่แล้วใช่ป่ะ "เบสถามพร้อมกับสำรวจทั่วร่างกายของปลาวาฬไปด้วย

"ผมไม่เป็นอะไรมากฮะ แต่ฉลามขาหักฮะ "ปลาวาฬบอกกับเบส ก่อนที่เขาจะหันไปหาคนที่ยังนอนหลับไม่ได้สติอยู่

"ฉันจะเข้าบริษัท นายมีหน้าที่ดูแลลูกของฉันโดยตรง พี่เลี้ยงที่อยู่ด้านนอก จะช่วยในเรื่องทั่วไปเท่านั้น นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม "

"หน้าผมดูโง่ขนาดพูดครั้งเดียวแล้วไม่เข้าใจเหรอครับ เฮ้อ… "เบสกลอกตามองบน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อกวนประสาทคนหน้านิ่งเล่นๆ

"อย่าให้มันมากนัก หึ… "คิมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย อย่างอดไม่ได้ เพราะเขาพอจะดูออก ว่าเบสกวนประสาทเขา เขาไม่เคยเจอใครกล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขามาก่อน

"พ่อยิ้มเหรอฮะ "ปลาวาฬทักพ่อด้วยความแปลกใจ เพราะว่าเขาไม่ค่อยจะเห็นพ่อยิ้มกับคนที่เพิ่งเห็นหน้ากันแบบนี้ แม้กระทั่งกับพวกเขา พ่อยังไม่เคยยิ้มให้เลย

"พ่อไปทำงานแล้วนะ "คิมไม่ตอบอะไรปลาวาฬ เขาเดินออกจากห้องไปทันทีที่บอกกับปลาวาฬแล้ว

"ยังกับคนไม่มีหัวใจ จิ๊… "เบสจิ๊ปากตามหลังของคนหน้านิ่งไปด้วยความหมั่นไส้ ขนาดลูกคุยด้วยแทนที่จะตอบลูกก็ไม่ตอบ หรือหอมลูกก่อนไปทำงานก็ไม่หอม เขามองไปที่ปลาวาฬด้วยความรู้สึกที่เข้าใจทันที ขนาดเขามีพ่อแม่ครบและเขาโตแล้ว เขายังอยากได้อ้อมกอดจากแม่เลย เขาจำได้ ว่าเขามองตามของหลังแม่ไปทุกครั้ง ที่แม่อุ้มเบลพี่สาวฝาแฝดของเขาเดินนำหน้าเขาไป แต่แม่ไม่เคยอุ้มเขาเลย บอกว่าเขาเป็นผู้ชาย ต้องดูแลตัวเอง มีใครกำหนดไว้เหรอ ว่าเป็นผู้ชายแล้วแม่ไม่ต้องอุ้มก็ได้

"พี่เบสฮะ พี่เบสจะมาคอยดูแลผมกับฉลามเหรอฮะ "ปลาวาฬถามเบสเสียงเบาพร้อมกับทำหน้าหงอยไปด้วย

"อือ เออ...ปลาวาฬ ขอถามอะไรหน่อยได้ป่ะ "เบสถามพร้อมกับมองซ้ายมองขวาไปด้วย

"ฮะ ถามได้ฮะ "ปลาวาฬมองหน้าของเบสด้วยตาบ้องแบ๊ว เพื่อรอว่าเบสจะถามอะไรเขา

"เอ่อคือ...แม่ของนายไปไหนเหรอ "เบสกลั้นใจถาม ทั้งที่เขาก็รู้ว่ามันเสียมารยาทมาก แต่ความอยากรู้ มันมีมากกว่ามารยาทที่เขามี

"แม่กับพ่อเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ เมื่อปีที่แล้วฮะ พวกเราก็เลยอยู่กับลุงคิม แล้วก็เรียกลุงคิมว่าพ่อฮะ "ปลาวาฬตอบเบสด้วยหน้าตาที่ใสซื่อ

"เหรอ… "เบสอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมเรื่องนี้แม่ของเขาถึงไม่รู้ หรือว่าปิดข่าว เขาคิดว่าเรื่องของคิมก็มีอะไรน่าเผือกเยอะเหมือนกันนะเนี่ย แถมปลาวาฬยังคุยเก่ง และรู้มากเกินเด็กห้าขวบอีก เบสคิดในใจอยู่คนเดียวเงียบๆ

"แล้วเอ่อ ไม่… "เบสอยากถามพอๆกับกลัวปลาวาฬจะเสียความรู้สึก

"อะไรเหรอฮะ "ปลาวาฬถามเบสเหมือนอยากชวนคุยมากกว่า ตามประสาเด็กช่างพูด

"แล้วนายไม่เสียใจเหรอ ที่พ่อแม่เสีย "เบสกลั้นใจถามออกไป ทั้งที่เขาก็รู้ว่ามันเสียมารยาท และอาจจะเป็นปมของเด็ก แต่ถ้าเขาต้องอยู่ดูแลเด็กพวกนี้ เขาต้องรู้พื้นฐานทางจิตใจของเด็กสองคนนี้ด้วย และเรื่องพวกนี้ เขาก็ควรรู้ไว้ไม่ใช่เหรอ เพราะเขาคิดว่า เด็กทั้งสองคนน่าสงสารมาก เพราะว่าดูแล้วคิมแข็งกระด้างมาก ความเป็นพ่อคนไม่มีเลย เท่าที่เขาดูคร่าวๆจากทางสายตาเมื่อกี้นี้ อาจจะเป็นเพราะว่าคิมเพิ่งจะรับเด็กสองคนนี้มาเลี้ยงไม่ถึงปีก็เป็นได้ สัญชาตญาณความเป็นพ่อเลยไม่มีให้เห็น

"เสียใจนิดหน่อยฮะ เพราะว่าผมกับฉลามอยู่กับพี่เลี้ยงมากกว่าฮะ พ่อกับแม่ทำงานมากกว่าอยู่บ้านฮะ "ปลาวาฬตอบคำถามของเบส ด้วยหน้าตาที่ปกติ ไม่มีความเสียใจให้เห็น

"นายอายุเท่าไหร่เนี่ย… "เบสถามด้วยความสงสัย ทั้งที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าปลาวาฬกี่ขวบ แต่เพราะว่าคำตอบของปลาวาฬ มันรู้เกินเด็กห้าขวบ หรือว่าเพราะอยู่กับพี่เลี้ยงหลายรูปแบบ ทำให้คำพูดของปลาวาฬดูโตเกินวัย

"คริคริ ห้าขวบสิบเอ็ดเดือนฮะ ใกล้จะถึงวันเกิดในเดือนหน้านี่เอง แต่มาเกิดอุบัติเหตุก่อน คงไม่มีงานวันเกิดอีกแล้วมั้ง "ปลาวาฬพูดเสียงเศร้าเล็กน้อยในท้ายประโยค

"จริงดิ๊ วันที่เท่าไหร่ "เบสถามพร้อมกับลุ้นคำตอบไปด้วย

"วันที่ยี่สิบเดือนสิงหาคมฮะ "ปลาวาฬตอบพร้อมกับมองหน้าของเบสด้วยความแปลกใจ ว่าทำไมเบสต้องลุ้นคำตอบจากเขาขนาดนั้น

"ฮ่าๆ ดิวกัน วันเกิดพี่ก็ยี่สิบสิงหาเหมือนกัน "แปะ !! เบสพูดพร้อมกับยกมือขึ้นดิวกับปลาวาฬ มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือกำหนดไว้แล้วเขาไม่รู้ แต่เขากับปลาวาฬเกิดวันที่เดียวกันเดือนเดียวกัน และมีแฝดเหมือนกันอีกต่างหาก

"จริงเหรอฮะ ดีจัง เออ...พี่เบสฮะ ผมขออะไรพี่เบสได้ไหมฮะ "ปลาวาฬถามพร้อมกับทำหน้าหงอยไปด้วย

"ว่ามาสิ "เบสรีบพยักหน้าอนุญาต เพราะว่าหน้าของปลาวาฬดูซึมๆ เห็นแล้วเขารู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูก

"ผมกับฉลามไม่มีแม่ พอมีงานที่โรงเรียน ก็มีแต่พี่เลี้ยงหรือไม่ก็พี่ๆบอดี้การ์ดไปฮะ พี่เบสมาเป็นแม่ให้พวกเราได้ไหมฮะ "ปลาวาฬถามเบสพร้อมกับลุ้นคำตอบไปด้วย

"ห๊ะ...!! แม่...!! พี่เป็นผู้ชายนะปลาวาฬ พี่เป็นแม่ไม่ได้นะ แต่ถ้าเป็นพ่อก็...ก็พอได้นะ "เบสบอกกับปลาวาฬ พร้อมกับทำหน้าไม่ถูก ถ้าเขาต้องถูกเรียกว่าแม่ ขนาดพ่อเขายังไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย เพราะว่าเขายังทำอะไรไม่เป็นโล้เป็นพายเลย เล่นแต่เกมส์ไปวันๆ จู่ๆจะให้เขามาเป็นแม่หรือเป็นพ่อคน ที่อายุเกือบหกขวบแล้วมันก็ดูยังไงๆอยู่นะ

"นะครับ พ่อก็มีพ่อคิมแล้วไงครับ ผมกับฉลามอยากบอกคนอื่นว่าเรามีแม่ฮะ เพื่อนที่โรงเรียนว่าเราไม่มีแม่ฮะ ผมก็เลยต่อยปากมันไป เลยได้ย้ายโรงเรียน ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุนี่เองฮะ "ปลาวาฬบอกกับเบสพร้อมกับจ้องหน้าของเบสนิ่ง

"ห๊ะ...!! แสบใช่เล่นนะเราเนี่ย หึหึ "เบสพูดขำๆ เด็กสองคนนี้วีรกรรมคงไม่ธรรมดาแน่ๆ ยิ่งคุยยิ่งมีอะไรให้น่าค้นหาและน่าเผือกไปหมด

"ผมกับฉลามเป็นเด็กดีไม่ดื้อฮะ "ปลาวาฬบอกกับเบสเสียงอ้อนพร้อมกับยิ้มให้ แต่ยิ้มของปลาวาฬ ทำให้เบสรู้ว่าสองคนพี่น้องต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

"อื้อ...อือ ใครอ่ะ "

"อ้าว...ตื่นแล้วเหรอสุดหล่อ "เบสทักฉลามที่มองหน้าของเขานิ่ง เหมือนจะงงๆอยู่ ดูก็รู้เลย...โตมาเด็กสองคนนี้ต้องหล่อเหมือนลุงของพวกเขาแน่ๆ

"คุณเป็นใครฮะ "ฉลามถามพร้อมกับมองหน้าของคน ที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

"เป็นแม่ของพวกเรา "ปลาวาฬตอบก่อนที่เบสจะได้พูดอะไร

"จริงเหรอฮะ "ฉลามถามเบสด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น

"เป็นแม่ได้ไง พี่เป็นผู้ชายนะ ฮ่าๆ "เบสพูดขำๆ ถ้าเขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก เหมือนที่คนกำลังนิยมเอาไปเป็นนายเอกในซีรี่ย์วาย เขาก็จะไม่ว่าเลย แต่เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งแถมสูงถึงร้อยแปดสิบ ถึงจะตัวไม่ใหญ่เท่าลุงของเด็กๆพวกนี้ แต่เขาก็ไม่ได้บอบบางน่าทะนุถนอม พอที่จะเรียกว่าแม่ได้แน่นอน

"แต่แม่เบสเหมือนคนที่อยู่ในทีวีเลยฮะ หน้าสวยเหมือนกันเลย ผมเคยเห็นพี่เลี้ยงดูละครหน้าคล้ายแม่เบสเลยฮะ "ปลาวาฬพูดด้วยความตื่นเต้น เพราะนึกขึ้นได้ว่า เขาเคยเห็นหน้าแบบนี้ที่ไหน

"เออ...เรียกพ่อดีกว่าไหม "เบสถามพร้อมกับทำหน้าแหยๆ เป็นพ่อพอได้ แต่ถ้าให้เป็นแม่เขาว่าเขาไม่ไหวแน่ๆ

"พ่อก็พ่อคิมไงฮะ "ปลาวาฬบอกกับเบสเสียงอ้อน

"นะครับแม่เบส "สองเสียงประสานกัน

"ชีวิตไอ้เบสเจออะไรอีกแล้วเนี่ย อ่ะแม่ก็แม่ "เบสพูดกับตัวเองเบาๆ เขาไม่กล้าปฏิเสธเด็กสองคนนี้ เพราะว่าเขาเห็นหน้าของเด็กสองคนแล้วรู้สึกสงสาร เอาวะ...!! แค่ไม่ถึงเดือนหรอก เด็กสองคนนี้หายแล้วกลับมาเดินได้เมื่อไหร่ เขาก็กลับไปเป็นไอ้เบสเหมือนเดิมแล้ว เบสตัดสินเพราะว่าความสงสารล้วนๆ

"เย้ๆ "เด็กสองคนร้องเย้ออกมาพร้อมกันด้วยความดีใจ

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก

"ขออนุญาตค่ะ "พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับยิ้มหวานให้เด็กสองคน ที่มองเธอตาแบ๋วอยู่

"คุณพยาบาลฮะ นี่แม่ของพวกเราฮะ "ปลาวาฬแนะนำเบสให้พยาบาลรู้จักด้วยนํ้าเสียงที่สดใส ทันทีที่พยาบาลเดินเข้ามาในห้อง

"หือ...? อือ...หน้าคุ้นๆนะคะ "พยาบาลปรับสีหน้าไม่ทัน ที่จู่ๆเด็กน้อยก็แนะนำผู้ชายว่าเป็นแม่ของตัวเอง แต่พอเธอมองหน้าชัดๆ มันดูคุ้นๆแต่เธอนึกไม่ออกมันติดอยู่ที่ปลายลิ้น

"เหมือนคนในทีวีไงฮะ  "ปลาวาฬบอกกับพยาบาล เหมือนรู้ทันความคิดของพยาบาลสาว

"เออ...จริงด้วย หน้าเหมือนคุณเบล เบญญามากเลยค่ะ "พยาบาลพูดพร้อมกับจ้องหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ จนลืมรักษามารยาท

"แม่ของพวกเราฮะ "ฉลามพูดบ้าง

"แม่...!! เหรอ...คะ ค่ะ...แม่ก็แม่ แล้วเป็นยังไงบ้างคะ ยังปวดขาอยู่ไหมเอ่ย "พยาบาลถามพร้อมกับเดินเข้าไปดูขาของฉลาม ข้างที่หักและตอนนี้ใส่เผือกอยู่

"ไม่ฮะ สบายมาก "ฉลามตอบด้วยนํ้าเสียงที่สดใส

"เก่งมากเลยครับคนเก่ง หรือมีแม่อยู่ด้วยก็เลยไม่ปวด เมื่อคืนใครกันนะ...ที่งอแงจนดึก "พยาบาลสาวแซวฉลาม พร้อมกับตรวจดูแผลที่อื่นๆตามร่างกายของฉลามไปด้วย

"ใช่ฮะ มีแม่อยู่ด้วย เราไม่กล้างอแงฮะ เดี๋ยวแม่ไม่รักฮะ "ปลาวาฬบอกกับพยาบาลพร้อมกับยิ้มให้

"เก่งอย่างงี้ อีกสองสามวันน่าจะกลับบ้านได้นะคะ "พยาบาลสาวพูดกับเด็กๆ ก่อนที่เธอจะหันไปยิ้มกับเบส

"อือ...ครับ "เบสยังรับความเป็นแม่ของตัวเองไม่ได้ สมองของเขาก็เลยยังมึนๆอยู่ เขาไม่รู้จะพูดอะไรกับพยาบาลที่หันมายิ้มให้เขา

"แล้วคืนนี้คุณพ่อจะมาเยี่ยมอีกไหมคะ "พยาบาลถามปลาวาฬ แต่สายตาของเธอเหลือบไปมองหน้าของเบส

"ไม่รู้ฮะ พ่องานยุ่งมาก มีแม่แล้วด้วย พ่ออาจจะไม่มาก็ได้ฮะ  "ปลาวาฬตอบพยาบาลยิ้มๆ อย่างอารมณ์ดี

"งั้นเดี๋ยวเจอกันตอนเย็นนะคะ เด็กๆคงกำลังใจดีค่ะคุณแม่ ไม่งอแงกันเลย "พยาบาลสาวบอกกับเบส ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป

"แม่...!! นี่กูเป็นแม่คนแล้วเหรอวะ "เบสพูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับนึกขำชีวิตของตัวเองไปด้วย

"แม่เบสฮะ เรามาเล่นรถบังคับกันดีกว่าฮะ  "ปลาวาฬชวนเบสพร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นนั่ง

"เดี๋ยวเบาๆ เจ็บตรงไหนรึเปล่าเนี่ย "เบสรีบเข้าไปช่วย เพราะว่าเขาเห็นปลาวาฬพยายามลุกด้วยตัวเอง ในขณะที่ตอนนี้ฉลามหลับไปอีกแล้ว อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวด ทำให้นอนเยอะกว่าปลาวาฬ

"ไม่เจ็บฮะ รถอยู่ในกล่องใส่ของตรงนั้นฮะ "ปลาวาฬชี้ไปที่กล่องสามสี่กล่อง

"มานอนโรงพยาบาลกี่วันแล้วเนี่ย ทำไมของเล่นเยอะขนาดนี้  "เบสถามด้วยความสงสัย หลังจากที่เขาเปิดกล่องแล้ว มีแต่รถบังคับที่ราคาแพงๆทั้งนั้น เยอะเต็มกล่องเลย

"หนึ่งคืนกับอีกสองวันฮะ พ่อซื้อมาให้ฮะ พ่อบอกว่าซื้อให้แล้วห้ามร้องไห้งอแงฮะ "ปลาวาฬตอบคำถามไปด้วย เริ่มเล่นรถบังคับไปด้วย

"เถิบไปสินอนด้วย "เบสบอกกับปลาวาฬ ก่อนที่เขาจะขึ้นไปนั่งบนเตียงกับปลาวาฬ แล้วหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเล่นเกมส์

"แม่เบสเล่นเกมส์นี้ด้วยเหรอฮะ "ปลาวาฬถามด้วยนํ้าเสียงที่ตื่นเต้น พร้อมกับโยนรถบังคับของตัวเองไปอีกทางอย่างไม่ใยดี

"รู้จักเกมส์นี้ด้วยเหรอ "เบสถามปลาวาฬ โดยที่เขาไม่ได้สนใจคำตอบของปลาวาฬ เพราะว่าสมาธิของเขาอยู่ที่เกมส์แล้วตอนนี้

"รู้จักฮะ เพื่อนที่โรงเรียนแอบเอาไปเล่นฮะ แม่เบสสอนหน่อยฮะ ผมจะเอาไปเล่นแข่งกับเพื่อนที่โรงเรียน

"เด็กเล่นไม่ดีหรอก "เบสพูดไปด้วยเล่นไปด้วย

"ไม่ดีแล้วแม่เบสเล่นทำไมฮะ "ปลาวาฬถามพร้อมกับทำหน้าบูดไปด้วย

"ก็...ก็เออๆ เดี๋ยวสอน โห๊ะ...!! แค่นี้มาทำหน้าบูดใส่ "เบสพูดขำๆ เพราะว่าปลาวาฬหน้าบูดได้น่ารักมาก