บทที่3.ข้อเสนอพิเศษ..

“จะทำไม ก็เพราะไอ้หมอนั่นมันโสมมไง คนที่หากินกับความตายของคน จะมีสำนึกอะไรเหลือ” ลอแลนโซ่ตอบเสียเอง เขาเหยียดยิ้มเมื่อนึกถึงคู่ควงคนล่าสุดของลอร่า

“พี่ทำได้อย่างแอนโทนี่หรือเปล่าละคะ”

“นี่ลอร่า ฉันมีศักดิ์ศรีกว่าไอ้หมอนั่น งานที่มันทำน่ะ ฉันไม่ทำหรอก” ลอแลนโซ่ตอบน้องสาว

“งานที่พี่ทำ ก็ไม่ได้ดีไปกว่างานของแอนโทนี่หรอกค่ะ” ลอร่าย้อนพี่ชาย

“พอสักทีเถอะ จะทะเลาะกันเพราะคนอื่นทำไมหะ!” เจอราโดตวาด ปวดหัวกับนิสัยของบุตรทั้งสองคน ไม่มีใครโตเป็นผู้ใหญ่สักคนเลย

“ก็พี่ชอบหาเรื่องหนูนี่คะพ่อ” ลอร่าไม่วายแก้ตัว เจอราโดถอนใจแรงๆ มองสบตาบุตรสาว

“พี่เราเป็นห่วงเราตามประสาพี่ไง หนูต้องทำความเข้าใจด้วยนะลอร่า แอนโทนี่น่ะ มันแค่อันธพาลปลายแถว ได้ดิบได้ดีเพราะเกาะผู้ใหญ่ถูกคน แต่อย่าคิดน่ะว่ามันจะรุ่งไปได้อีกนาน คนอย่างเปาโลมันเลี้ยงใครจริงบ้างหะ พอหมดประโยชน์เดี๋ยวก็ถูกเขี่ยทิ้ง” เจอราโดเตือนเพราะความหวังดี เปาโลพยายามที่จะขึ้นเป็นผู้นำ ธุรกิจสีเทาทุกรูปแบบที่เปาโลทำ ส่งส่วยให้คนของรัฐ จนตอนนี้กินพื้นที่เกือบครึ่งของอิตาลี ธุรกิจของเจอราโดอยู่ในทะเล เลยไม่เดือดร้อนกับการขยายอาณาเขตของเปาโลเท่าไหร่นัก

“พอถึงตอนนั้นแอนโทนี่ก็รวยแล้ว เขามาสร้างธุรกิจเอาเองก็ได้นี่คะ หากพ่อสนับสนุน คงไม่มีใครกล้า”

“แกกำลังแนะนำให้พ่อค้ายางั้นเหรอลอร่า!!” ลอแลนโซ่พูดเสียงหลง น้องสาวหน้ามืดขนาดยุให้บิดา สนับสนุนคนค้ายาเสพติดอย่างนั้นเชียวเหรอ

“ไม่มีคนเสพ ก็ไม่มีคนค้านะคะพี่ชาย” ลอร่าเถียงแบบคนเห็นแก่ตัว

ยาเสพติดทำลายคนทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ สมองของพวกเขาถูกทำลาย จนบางครั้งคุมสติไม่อยู่ และสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว ไม่ว่าคนในครอบครัว หรือคนที่อยู่รอบข้าง

“แต่ไม่ค้าก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่หรือไง ธุรกิจพวกนี้มันเลิกไม่ได้ ยกเว้นตาย” คนที่ขึ้นหลังเสือแล้วยากที่จะมีโอกาสได้ลง หากคิดจะลง ก็คงหมดลมหายใจไปแล้ว คนกลุ่มนี้เลยโหดเหี้ยม เมื่อผลประโยชน์มันมหาศาล ประมาณค่าไม่ได้เลย

“แอนโทนี่ไม่ใช่คนโง่หรอกค่ะ” ลอร่าเถียงแบบข้างๆ คูๆ

“แต่มันก็คงไม่ฉลาดไปกว่าเปาโลหรอกนะ” ลอแลนโซ่ไม่ได้ดูถูก คนอย่างเปาโลฉลาดในการเลือกใช้คน แอนโทนี่ที่มาจากคนระดับล่าง ปากกัดตีนถีบมาทั้งชีวิต มีหรือจะไม่ตาโตกับรายได้มหาศาล พอถึงจุดหนึ่งก็น่าจะเกิดความละโมบ เมื่อนั่นแหละที่เปาโลจะมีข้ออ้างในการกำจัดเขา และขุดคนระดับเดียวกันกับแอนโทนี่ขึ้นมาแทนที่

คนที่ไม่เคยมีกระหายเงินจนตาโต

เลยตกเป็นเครื่องมือของมนุษย์ไร้หัวใจ ที่บูชาเงินแบบเปาโล

ราคาที่พวกเขาต้องจ่าย เลยแพงเป็นพิเศษ เพราะมันหมายถึง...ลมหายใจ

“ฉันไม่พูดกับพี่แล้ว ฉันออกไปหาที่ระบายหน่อยดีกว่า”

ลอร่าแสร้งตะบึงตะบอน เธอเองก็รู้ดี คนอย่างแอนโทนี่อนาคตไม่ยาว แต่ตอนนี้เขาทุ่มเทให้ตนเองไม่อั้น หากรับไว้ก็ไม่เสียหลาย อย่างน้อยเขาก็ช่วยให้เธอคลายเหงา การจับเจ่าอยู่แต่ในบ้าน มันน่าเบื่อจะตาย

“ฉันเตือนแกแล้วไม่ฟัง เดือดร้อนก็ไม่ต้องวิ่งโร่มาหากันนะ” ลอแลนโซ่ตะโกนตามหลัง ในทุกพื้นที่มีอันตรายเกือบทุกตารางนิ้ว ลอร่าเป็นผู้หญิงแท้ๆ กลับไม่รู้สึกกลัวเลย หล่อนตระเวณไปนั่นมานี่ไม่เว้นวัน ใช้เงินมือเติบเหมือนผลิตแบงก์เองได้ วันไหนที่กาเซียโน่ไม่ได้ยืนบนยอดหอคอย เขายังเดาไม่ออกเลย ลอร่าจะมีจุดจบยังไง

“ช่วงนี้เปาโลมันก็น่าจะส่งคนไปทาบทามเดนีสเหมือนกันนะ” เจอราโดติง

หากเปาโลมันกระหายที่จะขยายอำนาจจริงๆ เดนีสก็น่าจะเป็นคนแรกๆ ที่เปาโลสนใจ

“มันไม่กล้าหรอกครับพ่อ คนของมันเพิ่งถูกเดนีสถล่มไปเมื่อต้นปี หากกล้าแหย็มเข้าไปอีก ไม่ตายก็ร่อแร่” เดนีสไม่ใช่มาเฟีย ธุรกิจค้าปลาของเขาใสสะอาดจนจับมือดมได้ แต่ชีวิตของเขาก็โชกโชนไม่น้อย การต่อยตีแทบจะวิ่งอยู่ในเส้นเลือด เดนีสเป็นนักธุรกิจที่ใช้ชีวิตโลดโผน เขาลงเรือหาปลาไปพร้อมกับคนงานได้ และเขาก็นั่งแท่นผู้บริหาเจรจากับคู่ค้าต่างแดนได้เช่นเดียวกัน

“เสียดายนะ ที่เดนีสไม่คิดเอาดีทางนี้” เจอราโดเสียดาย