ตอนที่ 1 คืนนั้นในอดีต

ตอนที่ 1 คืนนั้นในอดีต

ร่างบางอรชรดิ้นไปมาอย่างเสียวซ่านเมื่อร่างกายของตนกำลังถูกสัมผัสที่แปลกใหม่อย่างไม่เคยเจอมาก่อน อยากจะลืมตามองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ร่างกายเจ้ากรรมก็ไม่ทำตามอย่างที่ใจคิด

“อ๊ะ เจ็บ!” เธอร้อง พร้อมตัวสะดุ้งโหยงเมื่อความเจ็บเข้าสู่กลางใจสาวอย่างทรมาน เนื้อตัวสั่นเทากับการกระแทกกระทั้นที่ได้รับ สมองของเธอดับวูบไปคลายหมดสติ มีเพียงสายตาคมเข้มของคนบนตัวหอมหวานนี้จับจ้องมองตามร่างกายของหญิงสาวอย่างพออกพอใจ ถึงเขาจะเมามาย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ตัวว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

เพลิง หรือ อัคคี โชคทวีพรหมรัตน์ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ฉายาเจ้าชายน้ำแข็ง ทายาทคนเดียวของท่านวายุภัค ชายหนุ่มกำลังโยกตัวตามความต้องการของตนอย่างเอาแต่ใจ จนในตอนนี้หญิงสาวคนสวยที่บังเอิญเจอกันได้หลับไปเสียแล้ว เขาก้มหน้าลงมาจูบซับตามซอกคอขาวระหง เขายอมรับว่าหญิงสาวคนนี้ช่างถูกใจเขาเสียจริง เสียงกระแทกดังสนั่นลั่นห้อง ก่อนร่างกายกำยำจะกระตุกสองสามที เขาปลดปล่อยน้ำสีขุ่นออกอย่างสบายตัว ก่อนจะซุกใบหน้ากับเนินอกอวบ มือหนายังบีบคั้นไม่เลิก เมื่อร่างกายได้รับการกระตุ้นอีกครั้งเขาจึงเริ่มบทรักต่ออีกหน ชายหนุ่มพยายามปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นขึ้นมาร่วมรักด้วยกัน แต่ทว่าหญิงสาวกลับบ่นพึมพำออกมาจนเขาฟังไม่รู้เรื่อง

“คุณพ่อใจร้าย ไม่รักหนูบ้างเลย ฮึกฮือ!” เสียงเบา ๆ ที่เธอพึมพำออกมา ชายหนุ่มไม่ได้ยินมากนักจึงไม่รู้ว่าหญิงสาวบ่นอะไร

“นี่คนสวย ตื่นก่อนสิ! ไหนว่าอยากสนุกด้วยกันไง?” เขาเรียกสติ แต่ผู้หญิงใต้ร่างไม่ยอมตื่นขึ้นมา อารมณ์ก็ค้างคาจะให้ลักหลับก็ไม่ใช่เรื่อง เสียงถอนหายใจดังออกมา ก่อนชายหนุ่มจะตัดสินใจดันความเป็นชายเข้าไปอีกรอบ

“ฮึก เจ็บนะ”

“ฉันก็เจ็บเหมือนกัน” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อัคคีโหมกระหน่ำบทรักร้อนแรงอีกรอบจนในที่สุดเขาก็เสร็จสมดั่งใจหมาย

“ไม่นะ เจ็บ ออกไป ฉันเจ็บ ฮื่อออ! กรี๊ด!” ร่างบางอรชรสะดุ้งอย่างตกใจที่ตัวเองฝันถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีนั้นอีกแล้ว

“มามี้~ เป็นอะไรไปค่ะ น้ำรินตกใจ” เสียงแจ๋วใสรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง เมื่อเสียงมารดาของตนร้องกรี๊ดออกมา รรรรณายกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาอย่างตั้งสติ ก่อนจะหันไปมองลูกสาวตัวน้อยแก้มกลมไม่ต่างจากซาลาเปา น้ำรินเอียงคอมองมารดาอย่างสงสัย

“มามี้ขอโทษค่ะลูก เมื่อกี้มามี้ฝันร้าย”

“ฝันว่าเจอหนอนใช่ไหมคะ น้ำรินก็เคยฝันร้าย” น้ำริน หรือ รรรรญา ลูกสาววัยสามขวบกว่าพูดออกมาพร้อมทำหน้ากลัว ๆ เมื่อนึกถึงหนอนสีเขียวตัวใหญ่

“ใช่จ้ะ ดูสิ มามี้ทำให้หนูตื่นกลางดึกอีกแล้ว มานี่มา มามี้จะตบก้นให้นอน” หนูน้อยรีบนอนคว่ำลงข้าง ๆ พร้อมหันหน้าไปทางด้านมารดา ก่อนที่หญิงสาวจะตบก้นเบา ๆ เป็นการกล่อมให้เด็กน้อยนอนหลับ

เธอไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ทำให้เธอกลายเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว พอที่บ้านรับรู้ว่าเธอท้องไม่มีพ่อ ท่านเกษม บิดาตนถึงกลับไม่พอใจ ไล่เธอออกจากบ้าน ในช่วงแรก ๆ หญิงสาวต้องเหนื่อยกว่าปกติ เพราะต้องทำงานมากขึ้น เพื่อเก็บเงินให้มากพอก่อนจะคลอดเด็กคนนี้ ถึงมีใครมากมายต่างบอกให้เธอเอาเด็กคนนี้ออกซะ แต่รรรรณาก็ไม่เคยแม้แต่จะคิด เด็กคนนี้ไม่ผิดอะไรเสียหน่อย เธอทำตัวเองแท้ ๆ ถ้าไม่โกรธพ่อจนต้องไปดื่มเหล้าประชดและไม่เผลอไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้า เพราะความเมาก็คงไม่เป็นแบบนี้

“มามี้ขา ตื่นได้แล้วค่า วันนี้ต้องพาน้ำรินไปเที่ยวน้าาา” วันหยุดสุดสัปดาห์รรรรณาต้องพาลูกสาวตัวน้อยไปเที่ยวตามที่สัญญาเอาไว้ เสียงเจื้อยแจ้วปลุกเธอเสียงดังอย่างดีใจที่จะได้ไปเที่ยว

“ตื่นแล้วจ้า ตื่นแล้ว” หญิงสาวรีบลืมตาตื่นเพราะมีเสียงปลุก เธอรีบลุกไปอาบน้ำกับลูกสาวตัวน้อย พร้อมเสียงหัวเราะดังออกมาอย่างมีความสุข ลูกสาวคนนี้เหมือนเป็นทุกอย่างของรรรรณา ถึงแม้ว่าทั้งสองจะอาศัยอยู่ในอะพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ พื้นที่แค่หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และห้องครัวเล็ก ๆ ก็ตาม แต่เพียงเท่านี้ชีวิตของเธอก็มีความสุขไม่น้อย

สองแม่ลูกจูงมือกันเดินลงมาจากห้องพัก ก่อนจะตรงไปยังรถเก๋งคันเก่าที่หญิงสาวซื้อมือสองมาใช้เวลาไปไหนมาไหนจะได้สะดวกสบาย

“คาดเข็มขัดด้วยนะน้ำริน”

“โอเคค่ะ น้ำรินเก่งแล้วคาดเองได้” รรรรณาส่งยิ้มไปให้ลูกสาว เธอจ้องมองใบหน้าของเด็กน้อยที่ผสมผสานระหว่างเธอกับผู้ชายคนนั้นอย่างลงตัว เธอไม่รู้จักแม้ชื่อเสียงของเขา แต่ทว่ากลับจำใบหน้านั้นไม่เคยลืม หล่อเหล่าปานสวรรค์บรรจงสร้าง แต่ทว่าสายตาคู่นั้นกลับเย็นชาจนเธอไม่กล้าจะมองหน้าเขาโดยตรง เพราะความเมาทำให้ใจกล้าไปยั่วยวนจนขึ้นเตียงกับชายแปลกหน้าคนนั้นอย่างคนไร้สติ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนตื่นขึ้นมาเสียแล้ว แค่คิดใบหน้าสวยก็แดงก่ำออกมาเมื่อยังจำสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้

“มามี้ไม่สบายรึเปล่าคะ หน้าแดงจัง”

“ปะ เปล่าจ้ะ งั้นเราไปกันเลยนะ” ถึงลูกสาวตัวน้อยของเธอจะแค่สามขวบกว่า แต่คำพูดคำจา ความคิดในบางครั้งก็เหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด

ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

วันหยุดแบบนี้มีหลายครอบครัวที่ต่างพาลูกเล็กเด็กแดงมาเที่ยวห้างที่เป็นดั่งสวรรค์ของเด็กน้อยทุกคน เพราะมีของเล่นมากมายเฉกเช่นน้ำริน พอได้เห็นของเล่นเหล่านั้นก็แววตาลุกวาวเป็นประกาย

“มามี้ น้ำรินจะเล่นบ้านบอลค่า” เสียงใสรีบบอกมารดา หญิงสาวจัดการซื้อตั๋ว ก่อนจะพาลูกสาวตัวน้อยไปโซนข้างใน รรรรณาปล่อยให้บุตรสาวเล่นสนุกคนเดียว แต่ก็นั่งดูอยู่ห่าง ๆ เด็กตัวน้อยเล่นไปมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะมองภาพผู้ชายตัวสูงที่กำลังเล่นกับเด็กอีกคน น้ำรินมองตามตาละห้อย ก่อนจะทำหน้าเศร้าลง เด็กน้อยคอตก ก่อนจะเดินหน้ามุ่ยไปหาคนเป็นแม่

“เป็นอะไรจ๊ะคนเก่งของมามี้?”

“มามี้ ทำไมน้ำรินไม่มีปะป๊าเหมือนคนอื่นคะ เด็กคนอื่นมีกันหมดเลย แต่น้ำรินไม่มี” พอได้ยินลูกสาวถามแบบนั้น สีหน้าของรรรรณาถึงกลับไปไม่ถูก ไม่คิดว่าจะถูกลูกสาวถามแบบนี้

“น้ำรินอยู่กับมามี้สองคนไม่มีความสุขหรือจ๊ะ”

“มีค่ะ แต่น้ำรินต้องการปะป๊าด้วยนิคะ” เด็กสาวร้องงอแงออกมา จนทำให้รรรรณารีบคว้าตัวลูกสาวมากอดแน่น เธอไม่เคยคิดว่าเด็กอย่างลูกสาวเธอจะถามอะไรแบบนี้มาก่อน เธอเข้าใจดีว่าการขาดความอบอุ่น มันเป็นแบบไหน เพราะเธอก็เป็นเหมือนกัน ถึงจะมอบความรักมากมายให้ แต่ทว่าพื้นฐานครอบครัวก็สำคัญเหมือนกัน

“ไม่ร้องนะคะลูกแม่ ไม่ร้องนะ” น้ำเสียงเศร้าเอ่ยปลอบใจบุตรสาวออกมา โดยเธอเองก็กล่าวต่อว่าตัวเองในใจเหมือนกันที่ทำให้ลูกเป็นเด็กขาดความอบอุ่นแบบนี้