บทที่ 4 อย่าคิดจะหนี

“คุณ..คุณคะ” เงียบ..มีลมหายใจอยู่หรือเปล่านะ ถึงได้ไม่ตอบสนองใด ๆ เลย แวบหนึ่ง ด้วยสัญชาตญาณวิชาชีพ หญิงสาวใช้นิ้วชี้ไปอังที่ปลายจมูกโด่งสวยทันที ก็ยังมีลมหายใจ เพื่อความแน่ใจ เลยใช้สองนิ้ววางทาบบริเวณคอแกร่งด้านข้าง อย่างเบามือ หากก็หวาดหวั่นไปด้วยเกรงว่าเขาจะเป็นอะไรไป

“ทำอะไร?”

“อ๊ะ!...!” น้ำรินตกใจสุดขีด ตาโตเท่าไข่ห่านเลยทีเดียว เมื่อจู่ ๆ ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นก็ลืมตาขึ้นมา พร้อมกับส่งเสียงเข้มดุ ด้วยสำเนียงไทยชัดแจ๋ว คิ้วดกสวยของเขาขมวดเข้าหากัน จ้องเขม็งมาที่หล่อน แค่นั้นยังไม่พอ ฝ่ามือเรียวใหญ่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแทบทันที และอย่างรวดเร็ว คนตัวสูงใหญ่ออกแรงเพียงนิดเดียว กระชากตัวหล่อนให้เข้าไปใกล้ใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างง่ายดาย ทำให้หน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนต์เท่านั้น และไม่ทันที่หล่อนจะไหวตัว ชักมือกลับไม่ทันเสียแล้ว

“ เอ่อ..คือก็ ฉะ..ฉันปลุกคุณแล้ว แต่คุณไม่ตื่นนี่นา ก็เลยนึกว่า..”

“ คิดว่า ฉันไม่หายใจแล้ว อย่างนั้นใช่ไหม?”

“ อ๊ะ! ปละ.. เปล่านะ คือ..ฉันแค่อยากไปเข้าห้องน้ำ แต่ปลุกเท่าไหร่ คุณก็ไม่ตื่น จะให้ทำยังไงล่ะ แล้วก็กรุณาปล่อยมือฉันด้วยค่ะ” พูดไปหน้าแดงไป ไม่กล้าสบตากับคนที่ตัวใหญ่กว่าเป็นสองเท่านั่น พยายามชักมือกลับไปในที แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ กลับถูกมือใหญ่บีบกระชับข้อมือแน่นเข้าไปอีก

“ แล้วทำไม ไม่บอกตั้งแต่แรก” คนตัวใหญ่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูหล่อนเบา ๆ เพื่อให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน น้ำรินขนลุกซู่เลยล่ะคราวนี้ ชายหนุ่มลุกออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ หลีกทางให้หล่อนได้เดินออกมาจากที่นั่งด้านใน แต่..ไหงมือใหญ่ของเขากลับไม่ยอมปล่อยข้อมือหล่อนล่ะ ซึ่งมองผิวเผินแล้ว เหมือนเขากำลังลากหล่อนให้ลุกออกจากเก้าอี้เลยมากกว่า และด้วยแรงที่เยอะกว่า เขาสามารถดึงตัวหญิงสาวออกมาได้อย่างง่ายดาย เมื่อร่างเล็กหลุดจากที่นั่งได้แล้ว ทั้งสองก็ออกมายืนเด่นตรงทางเดิน โดยไม่ทันได้ตั้งตัวอีกนั่นล่ะ เขาฉุดรั้งข้อมือหล่อนให้เดินตามออกมา น้ำรินทำอะไรไม่ถูกในตอนแรก จึงได้แต่ปล่อยให้เขาลากตัวไปตามใจชอบ พอตั้งสติได้หลังจากที่ยังงง ๆ กับกิริยาของอีกฝ่ายที่ทำอะไรอุกอาจอย่างนี้ ร่างบางจึงพยายามขืนตัวไว้สุดกำลัง เท้าจิกกับพื้น ส่วนแขนที่ถูกยึดไว้ทั้งสองข้างเหยียดตึง เมื่อหล่อนไม่ยอมเดินไปตามแรงฉุดรั้งของคนตรงหน้า

“เอ๊ะ! นี่คุณ! ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน? ปล่อยนะ ฉันจะไปห้องน้ำ!”

“ นี่..!โวยวายอะไรกันนักกันหนานะ เบา ๆ หน่อยสิ ก็กำลังจะพาไปอยู่นี่ไงล่ะ เสียงดังไปได้ คิดว่าฉัน จะพาเธอไปไหนหรือ ฮึ..” ชายหนุ่มหยุดเดินซะเฉย ๆ ก่อนที่จะหันหน้ามาจ้องมองหล่อนนิ่ง แล้วก้มลงมาพูดใกล้ ๆ กับใบหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้มไปแล้วในตอนนี้ ลงท้ายด้วยการกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างสมเพชน้ำรินได้ยินเสียง หึ ออกมาจากลำคอแข็งแรงนั้นด้วย แล้วประโยคที่หลุดออกมาจากปากที่สวยสดของเขา ก็เล่นเอาหล่อนถึงกับหน้าชาไปเลยทีเดียว

“อย่าเล่นตัวให้เสียเวลาไปเลย อย่างเธอ ฉันไม่ยุ่งด้วยหรอก เสียเวลาเปล่า” น้ำรินหน้าชาเป็นหนที่สองแล้ว ภายในเวลาไม่กี่นาทีก่อนหน้า หญิงสาวจึงได้แต่ปล่อยให้เขาจูง ไม่ใช่สิ ลาก.. ต่างหากจนมาถึงที่ ที่หล่อนประสงค์จะมาหา

มันตั้งแต่แรก

“เอ้า! ถึงแล้ว รีบทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยซะ แล้วก็หวังว่าเธอคงกลับไปที่นั่งของตัวเองถูกนะ?” ชายหนุ่มรูปงามแต่ป่าเถื่อนคนนั้นก้มลงมาพูด แบบเดิมกับซีกแก้มขาวใสของหล่อนอย่างประชดนิด ๆ

“ อ้อ! แล้วอย่าคิดหนีล่ะ” คำพูดทิ้งท้ายเมื่อสักครู่นี้ ทำให้น้ำรินเงยหน้าขึ้นไปมองยังร่างสูงที่หันหลังเดินกลับไปแล้ว คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยงุนงงสงสัยเป็นกำลัง ‘อย่าคิดหนีล่ะ’ หนีหรือ? เขาพูดอะไรของเขานะ นี่เราไปทำอะไรผิดไว้อย่างนั้นหรือ ทำไมต้องหนีด้วย อีตานี่ท่าจะบ้าแล้ว ไม่อยากเข้าใกล้เขาเลยให้ตายเถอะ เป็นยังไงก็ไม่รู้ เมื่อไหร่ที่เขาเข้ามาพูดใกล้ทีไร ทำไมหล่อนถึงใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทำอะไรไม่ถูกไปเสียทุกทีเลยนะ

เมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็เดินกลับมายังที่นั่งของตัวเองอีกครั้ง เป็นความจริงเลยทีเดียวเชียวล่ะ ที่หล่อนจำที่นั่งตัวเองไม่ได้ อ้ายโรคจำที่จำทางไม่ได้ มันเป็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วซะด้วยสิ แก้เท่าไหร่ก็ไม่หาย พยายามที่จะจำแล้วนะ แต่ทำไมทุก ๆที่มันช่างเหมือนกันไปซะหมด ทำไงดี ๆ ตรงไหนล่ะที่เป็นที่ของเรา

“อุ๊ย!!”น้ำรินทรุดตัวลงโดยอัตโนมัติ พร้อมกับอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกฉุดข้อมือ จากใครบางคน ที่รู้สึกคุ้นยังไงพิกล

“ คิดจะหนี หรือยังไง ฮึ!” ชายหนุ่มออกแรงเพียงนิดเดียว ร่างเล็กถึงกับเซถลาลงมาแทบทันที เพราะยังไม่ได้ทรงตัวดี ยังผลให้หล่อนทิ้งตัวล้มลงหน้าตักของชายแปลกหน้าอย่างจัง น้ำรินพยายามกระเสือกกระสน เพื่อช่วยตัวเองให้หลุดพ้นจากแผ่นอกอันอบอุ่นนั้นอย่างทุลักทุเล ชั่ววินาทีนั้นหล่อนได้ยินเสียงหยอกเย้าติดริมหูของเธอ