4

Chapter 4

ไม่อยากให้ถึงคืนนี้เลย มันคือคืนนรกชัดๆ รับน้อง (สยองขวัญ)

รุ่นพี่มหาโหดชอบให้ทำอะไรปัญญาอ่อนแล้วก็ขำกันใหญ่ เห็นรุ่นน้อง

เป็นตัวตลก แกล้งได้แกล้งดี

อันดานั่งทำรายงานจนเพลิน เธอสะดุ้งเมื่อเพื่อนๆ ในหอเดินเข้ามา

ในบล็อกนอน รุ่นเดียวกันแต่คนละสาขาวิชา

บล็อกนอนคือเตียงสองชั้นที่วางอยู่ในแต่ละล็อกของแต่ละด้านในหอ

มีทางเดินตรงกลาง ไม่มีห้องหับมิดชิดเหมือนค่ายทหารนั่นแหละ นักศึกษา

ที่ได้รับทุนจะอยู่หอไฮโซ มีห้องพักอย่างดียังกับได้นอนโรงแรม

“อันดาไปเก็บรองเท้าได้แล้ว เดี๋ยวโดนปรับนะ”

“เฮ้ย! เราทำรายงานจนลืมเวลา น้ำก็ยังไม่ได้อาบ” เหลืออีกสิบนาที

อันดารีบเก็บของวิ่งไปที่เตียงนอนของตัวเอง ระหว่างทาง รุ่นพี่มองมาด้วยสายตาพิฆาต

โอ๊ย! เธอลืมตัววิ่งเสียงดัง เดี๋ยวตอนเรียกประชุมโดนแน่ๆ เลย

อันดาเอ๊ย!

เธอต้องรีบทำทุกสิ่งอย่างให้เสร็จภายในสิบนาที ไม่เช่นนั้นได้นอนเน่าน้ำไม่ได้อาบแน่ๆ ในคืนนี้

กฎเหล็กของที่นี่ รุ่นน้องปีหนึ่งต้องได้อาบน้ำก่อนประชุมเท่านั้น

หลังประชุมเสร็จไม่มีสิทธิ์ลงมาอาบน้ำในห้องน้ำรวมเหมือนรุ่นพี่อีกแล้ว

อันดาหัวหดเมื่อต้องมานั่งประชุมในหอนอน เหตุผลที่เธออยู่ในหอพักของสถาบันเพราะมันถูกมาก เทอมหนึ่งไม่กี่ร้อยบาท มันช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายของบิดามารดาที่ไม่มีเงินแม้แต่จะส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัยดีๆ เหมือนคนอื่นเขา

โชคดีที่เธอกู้ยืมเงินกองทุนเพื่อการศึกษาหรือ กยศ. ดอกเบี้ยช่างถูกแสนถูก ทางกองทุนจ่ายค่าเทอมให้ทุกเทอม และมีเงินติดตัวกันตายให้อีก

ห้าร้อยบาทในแต่ละเดือน มันก็ทำให้เธอรอดชีวิตมาได้จนถึงตอนนี้

รุ่นน้องทุกคนต้องแนะนำตัวให้รุ่นพี่ได้รู้จัก ทั้งชื่อจริง ชื่อเล่น และแสดงความสามารถพิเศษ เธอโคตรเกลียดการแสดงความสามารถพิเศษ เพราะ

เป็นคนขี้อาย ชอบเก็บตัว เธอเลยไม่รู้จะแสดงอะไร

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าความสามารถพิเศษปัญญาอ่อนหรือต้อง

เต้นแร้งเต้นกาให้คนอื่นหัวเราะมันมีข้อดียังไง และมันเกี่ยวกับการเรียน

ระดับปริญญาตรีนี้อย่างไร

เพื่อนๆ ในหอบางคนก็ไม่รู้จะแสดงอะไรเหมือนเธอ บางคนก็ตลก มีเรื่องมาแสดงให้รุ่นพี่ขำกันทุกคืน อาจารย์ประจำหอแทบไม่สนใจการรับน้องเลย

รุ่นน้องปีหนึ่งโดนว้ากหนักหน่วงขนาดไหน ถ้าอยากอยู่ในหอก็ต้องทน

เธอเองก็ต้องทน ถ้าทนไม่ได้หอบผ้าหอบผ่อนหนีออกไปเหมือนเพื่อน

คนอื่นๆ ต้องออกไปเช่าอยู่ข้างนอก มันแพงแสนแพง ไหนจะค่าเดินทางอีก

เธออยู่หอนอนแบบนี้มันดีอย่าง ไปเรียนไม่ต้องเดินไกลเพราะสถาบันแห่งนี้

มันไม่ได้กว้างขวางอะไรนักหรอก

นึกถึงบิดามารดาแล้วสงสารพวกท่าน กว่าเธอจะได้เข้าเรียนสถาบันที่นี่ก็ต้องไปหยิบยืมเงินคนอื่นมา แต่ท่านใจดีให้มาเรือนหมื่น ทำให้เธอ

เข้าเรียนที่นี่ได้แบบไม่ติดขัด แม้จะเป็นสถาบันที่อยู่ต่างจังหวัด ไม่ได้มีชื่อ

โด่งดังคับประเทศ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้เรียนหนังสือ

เสียงว้ากของรุ่นพี่รุนแรงขึ้นอย่างน่ากลัว เพื่อนในหอของเธอที่เรียนสาขาเคมีร้องไห้โฮ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นไปบนหอ เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า โทร. หาเพื่อนหอด้านนอกให้มารับคืนนี้เลย

ไอ้เพื่อนคนนั้นมันทำท่าทำทางเหมือนกับว่า ฉันไม่อยู่ก็ได้โว้ย!

ใครอยากทนอยากอยู่ก็เชิญตามสบาย วันๆ เจอแต่พวกรุ่นพี่ปัญญาอ่อน

รุ่นพี่แต่ละคนดีเลวไม่เท่ากัน ก็เหมือนมนุษย์ปุถุชนทั่วไปนั่นแหละ

บางคนทำเบ่งวางก้ามชอบแกล้งคนอื่นอย่างสนุกสนาน ไม่ใช่เป็นรุ่นพี่แล้วจะจิตใจดีทุกคนนะ ก็คนนี่แหละ ดีเลวชั่วช้าใจดำปนเปกันไป คนที่ใจดีหน่อยก็เห็นใจน้องๆ เพราะเคยเผชิญชะตากรรมเจอรุ่นพี่เวรตะไลมาแล้ว

แม่เจ้า! เธอได้แต่มองตาปริบๆ คิดสภาพตัวเองว่าโดนรุ่นพี่ว้ากแล้ว

ต้องทนขนาดไหนถึงไม่สติหลุดขนาดนี้

รุ่นพี่ตัวดีปากบอกว่าไปเลย แต่กลับส่งหน่วยรอมชอมไปพูดว่าดึกแล้วอย่าไปเลยนะ ในหอมันจะมีรุ่นพี่จอมว้ากกับรุ่นพี่ใจดี เป็นหน่วยไกล่เกลี่ย

ข้อพิพาทระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้อง

ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะพ่อแม่ของนักศึกษาปีหนึ่งพาลูกตัวเองมาฝากฝังให้อยู่หอก็ต้องฝากอาจารย์ประจำหอนอนด้วย ถ้าลูกเต้าของตัวเอง

ออกจากหอไปตอนดึกๆ ดื่นๆ หากเกิดอะไรขึ้นทั้งอาจารย์ประจำหอ

และรุ่นพี่นั่นแหละต้องรับผิดชอบ ถึงจะปากเหมือนสุนัขเพียงใด ก็ต้องหาทางให้รุ่นน้องที่สติหลุดเพราะฟิวส์ขาดนอนหอจนถึงรุ่งเช้า

เหตุการณ์ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ อันดาถอนใจอย่างโล่งอก

รอดแล้วเรา ไม่ต้องแสดงความสามารถพิเศษต่อ หลังจากเสร็จสิ้นกิจกรรม

เธอต้องสวดมนต์ไหว้พระ และหนีขึ้นไปนอนบนที่นอนของตัวเอง

แต่เดี๋ยวก่อน! เธอลืมอะไรอีกแล้ว!

อันดานั่งมองสมุดหอของตัวเองนิ่งอย่างปลงๆ แต่ละหน้ามีชื่อ สกุล

ของรุ่นพี่ ชื่อเล่น ชอบสีอะไร ชอบกินอะไร

บลาๆๆๆๆ

แล้วเธอก็ต้องไปหาแต่ละคนตามที่ต่างๆ จะที่นอน ห้องอ่านหนังสือ หรือแม้แต่ห้องครัว

เธอนึกถึงประโยคฮาๆ ของกัลยาแล้วแอบหลุดขำคนเดียว

รุ่นพี่พวกนี้ปัญญาอ่อนเนอะ บ้านช่องตัวเองยังจำไม่ได้ต้องมาถาม

รุ่นน้องปีหนึ่งว่าบ้านตัวเองอยู่ไหน ชอบกินอะไรก็ยังไม่รู้ เกิดมาโตจนหมา

เลียก้นไม่ถึงแล้วยังไม่รู้ว่าตัวเองอยากกินอะไร

เหลือบไปมองเพื่อนหลายคนกำลังสนุกสนานกับการขอลายเซ็น

เธอโคตรเบื่อ โคตรเซ็งกับเรื่องไร้สาระเช่นนี้

ถ้าเวลานี้เธอนั่งทำรายงานที่รับจ๊อบพิเศษให้กับนักศึกษาต่างคณะ

คงมีเงินไว้พอยาไส้ไปอีกหลายวัน

อันดาเริ่มประมวลสถานการณ์ เธอจะต้องไปหารุ่นพี่ใจดีและ

ให้ลายเซ็นง่ายๆ ก่อน ไม่อย่างนั้นเธอจะหาลายเซ็นได้ช้ากว่าคนอื่น

ไปตามล่าหาลายเซ็นกัน!!!

รุ่นพี่คนไหนโหดๆ ค่อยไปหาเอาก็ได้ โดนด่าก็ต้องทน สงบเสงี่ยม

เจียมตัวให้มากที่สุด

ขันติเอาไว้... อันดา... เพื่อการศึกษา เพื่อใบปริญญา และเพื่อชีวิต

ที่อยู่รอด อันดาเข้าไปยังบล็อกนอนของรุ่นพี่ที่ว่างและไม่มีรุ่นน้องเข้าไปหา

แต่ละคนนอนเหมือนนางพญา แล้วเธอต้องคลานเข่าเข้าไปกราบแทบเท้า

ให้ตายดิ้นเถอะ! เธอสาบานว่าถ้าตัวเองเป็นรุ่นพี่ ขึ้นปีสองเมื่อไหร่จะไม่ทำอะไรทุเรศทุรังแบบนี้แน่ๆ

ที่นี่เป็นบล็อกนอนเหมือนทหาร ไม่มีห้องหับมิดชิดหรอก แต่หอนี้

ดีอยู่อย่าง จะวางเงินไว้กี่ร้อยกี่พันบาท

มันไม่หาย!

เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ!

มันมีเรื่องเหลือเชื่อมากกว่านี้อีก!

เขาว่าหอนี้ผีดุด้วยนะเออ!!!

บรื๋อ... ขนหัวลุกน่ะสิ

ที่นี่เขาอยู่กันอย่างพี่น้อง เงินทองข้าวของ วางไว้ยังไงก็ไม่หาย ถ้าใครทำหล่นไว้ ยังประกาศหาเจ้าของ แม้แต่เงินห้าบาท สิบบาท นี่เป็นข้อดีของหอในสถาบันแห่งนี้ มันก็ไม่ได้แย่เกินไปนักหรอก

บล็อกนอนของที่นี่เป็นสองชั้น เหมือนบล็อกนอนของทหาร น้องๆ

ที่เข้ามาใหม่ต้องนอนด้านบน รุ่นพี่สบายนอนด้านล่าง จะลุกจะนั่งนอนก็สบาย ที่สำคัญก็คือไม่ต้องปีนขึ้นไปนอนเหมือนรุ่นน้องปีหนึ่ง

แต่!!! ถ้ารุ่นน้องคนไหนปีนขึ้นไปเสียงดัง รบกวนรุ่นพี่ละก็ โดนว้าก

ตอนประชุมอีกจนหูชา

ดีหน่อยที่เธอไม่ได้น้ำหนักเกินมาตรฐานหญิงไทยนัก แค่อวบ

ระยะสุดท้าย และพยายามเดินให้เบามากที่สุด จึงไม่โดนสายตาพิฆาต

ของรุ่นพี่เท่าใดนัก

ไม่อย่างนั้น...

โดนว้ากหูดับตับไหม้อีกแน่ๆ!

เธอเอ่ยขออนุญาตจากรุ่นพี่อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน อีกฝ่ายพยักหน้าให้เหมือนนางพญา

อันดาแอบคิดในใจว่ารุ่นพี่ในหอนี่จิ้งจอกเก้าหางดีๆ นี่เอง แม้บางคน

จะไม่ว้ากส่งเสียงดังแต่ร้ายลึก

รวมหัวกันหมดนั่นแหละ!

อย่าคิดว่ารู้ไม่ทันนะ!