ตอนที่ 5 คุณพฤกษ์

ร่างสูงของพฤกษ์ รณฤทธิ์ เดินเข้าไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของภาสกร ในห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายบุคคลของโรงแรมคล้อยหลังสองสาวออกไปไม่นานนัก

“ สวัสดีครับคุณพฤกษ์ เอ่อไม่ทราบมีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่าครับ ” ภาสกรรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนค้อมศีรษะให้ทายาทเจ้าของโรงแรมด้วยความนอบน้อมและเกรงอกเกรงใจ ร้อยวันพันปีคุณพฤกษ์ไม่เคยจะย่างก้าวเข้ามาหากมีเรื่องด่วนอะไรก็แค่ยกหูโทรศัพท์ตามให้เขาขึ้นไปคุยเท่านั้นเอง

“ มีสิ ฉันอยากรู้ว่าผู้หญิงคนที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้เป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ ” เขาถามด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ พลางหย่อนสะโพกสอบนั่งลงบนโต๊ะทำงานของภาสกรด้วยกิริยาสบาย ๆ ทว่า ภาสกรกลับรู้ไม่ได้รู้สึกสบายไปกับเขาด้วยเลย เขาเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาคมกล้าของเจ้านายด้วยความสงสัย

“ อยู่ดี ๆ คุณพฤกษ์จะลงมาสนใจพนักงานระดับล่างเนี่ยนะ เป็นไปได้ยังไงกัน ”

“ เอ่อ เหมียวเป็นรีเซฟชั่นของโรงแรมเราเองครับคุณพฤกษ์ ” ภาสกรตอบแล้วก้มหน้าลงมองพื้น ความถือตัวและเย็นชาอย่างร้ายกาจของทายาทเจ้าของโรงแรมนั้นเป็นที่รู้กันดีกับพนักงานทั่วทั้งโรงแรม

“ ฉันหมายถึงผู้หญิงที่ใส่ยีนอีกคนต่างหาก ” ร่างสูงถามเสียงเย็น ยกมือขึ้นจับเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาดูด้วยความสนใจ

“ อ๋อ ต้องมนต์ครับเพิ่งมาสมัครงานวันนี้เอง ”

“ ตำแหน่งอะไร ” เขาถามพลางกดยิ้มมุมปาก อย่างนี้ก็เหมือนลูกไก่ในกำมือดี ๆ นี่เอง เขาคิดในใจอย่างกระหยิ่ม

“ อ่า ตอนนี้มีแค่บริกรกับแม่บ้านครับที่มีตำแหน่งว่าง ผมเลยให้เธอทำตำแหน่งบริกรไปก่อนครับคุณพฤกษ์ เอ่อ คุณพฤกษ์ครับแล้วงานจัดเลี้ยงบนเรือสำราญอาทิตย์หน้าไม่ทราบว่าคุณพฤกษ์จะไปด้วยมั้ยครับ ” ภาสกรถามและคิดว่าตนรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าเจ้านายไม่ชอบการท่องเที่ยวทางเรือเท่าใดนัก แต่ทว่าพฤกษ์ยังไม่ตอบคำถามนั้นในทีเดียว

“ นายต้องหาเด็กสินะ อืมแล้วบริกรสาวคนนั้นล่ะจะได้ลงเรือไหม ” เขาตอบคำถามภาสกรด้วยคำถามของตนเอง

“ ครับ ผมชวนเธอไปแล้วครับ ” ตอบเจ้านายอย่างงง ๆ

“ อืม ฉันไม่ชอบลงเรือนายน่าจะรู้ ถ้าไม่มีอะไรที่น่าสนใจอยู่บนนั้น ” ชายหนุ่มทิ้งท้ายด้วยคำพูดที่ทำเอาผู้จัดการมึนงงกับคำตอบของเจ้านาย ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะก้าวออกไปจากห้องทำงานนั้นด้วยรอยยิ้มที่ภาสกรก็เดาความหมายมันไม่ออก

“ สรุปจะไปรึไม่ไปวะ เฮ้อเดาใจยากชะมัด ” ผู้จัดการหนุ่มพึมพำกับตัวเองพลางถอนลมหายใจออกมา

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ร่างบอบบางของต้องมนต์ยืนมองอย่างตื่นตาตื่นใจไปทั่วบริเวณห้องอาหารของเรือสำราญขนาดใหญ่ด้วยความตื่นเต้น ทุกพื้นที่ในเรือปูไปด้วยพรมแดงเธอทราบว่ามันมีถึงสิบชั้นเลยทีเดียว บนเรือสำราญลำนี้มีทั้งสระว่ายน้ำบนดาดฟ้าเรือ ห้องอาหารขนาดใหญ่ถึงห้าห้อง ห้องประชุมและห้องแสดงโชว์ต่าง ๆ รวมทั้งคอฟฟี่ช้อป อีกทั้งฟิตเนส สปา บาร์และคาสิโนครบครัน ห้องพักก็มีถึงห้าร้อยกว่าเคบิ้นรองรับผู้โดยสารได้เป็นพันคนเลยทีเดียว

ตอนที่เธอขึ้นมาบนเรือก็อดที่จะหวั่นใจไม่น้อย เกรงว่าจะเกิดอาการเมาเรืออย่างที่ใคร ๆ เขาเคยพูดกัน ทว่าพอขึ้นมาอยู่ข้างในเรือจริง ๆ กลับไม่รู้สึกว่ามันโคลงเคลงไปมาอย่างที่คิดสักนิด เหมือนอยู่บนโรงแรมหรูบนบกมากกว่า นอกเสียว่าเธอจะเดินออกไปบริเวณด้านนอกซึ่งเป็นกาบเรือ ท้ายเรือ หรือบนดาดฟ้าเรือมองน้ำทะเลกับเกลียวคลื่นนั่นแหละถึงจะรู้สึกว่ามึงงงนิดหน่อย ก็ถือว่าเป็นโชคดีของเธอไปที่ไม่เกิดอาการเมาเรืออย่างที่กลัวจะเป็น

“ เป็นไงแกตื่นเต้นล่ะสิไอ้ต้อง ” เหมียวเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับร้องทักขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลังจากที่พาสาว ๆ ที่มาคอยเอนเตอร์เทนพวกผู้บริหารที่มาพักผ่อนบนเรือนี้เข้าไปพักผ่อนในห้องพักกันเรียบร้อยทุกคนเพื่อรอต้อนรับแขกในช่วงเย็น ทริปนี้ไม่ได้มีแต่เฉพาะแขกของทางโรงแรมเท่านั้น ยังรวมแขกที่มาพักผ่อนบนเรือจากที่ต่าง ๆ อีกด้วย

“ ตื่นเต้นสิแก เราเพิ่งเคยขึ้นเรือเป็นครั้งแรกในชีวิตเคยดูแต่ในหนัง มันหรูแล้วก็สวยมากเลยอ่ะ เอ่อ แต่ว่าเหมียวไหนแกว่าให้เรามาเป็นเด็กเสิร์ฟบนเรือไง ไหงกลายมาเป็นเหมือนแขกบนเรืออ่ะ แล้วพวกสาว ๆ นั่นเค้ามาทำงานอะไรกันรึ ” ต้องมนต์ถามเพื่อนด้วยความสงสัยเพราะตอนที่จะมานั้นเหมียวบอกว่าจะพามาทำงานบนเรือ แต่พอมาถึงเธอกลับได้เข้าพักในห้องพักที่หรูหราราวกับว่าเป็นแขกที่มาพักเสียเองยังไงยังงั้น

“ อืม จะพูดยังไงดี เอางี้นะต้อง คือว่าบนเรือสำราญน่ะเขาจะมีพนักงานคอยบริการอยู่ครบครันอยู่แล้วที่พาแกมาทำงานด้วยนี่ก็คือมันเป็นงานที่เราต้องคอยเอนเตอร์เทนพวกผู้บริหารจากทางโรงแรมที่มาพักในทริปนี้อ่ะ ก็ไม่มีอะไรมากคอยเป็นเพื่อนนั่งคุยนั่งดื่มอะไรแบบนี้เท่านั้นเอง ได้เงินดีทิปดีด้วยนะแก แต่ถ้าแกไม่ทำก็อยู่ในห้องพักไปถือว่าเราพาแกมาเปิดหูเปิดตาก็แล้วกัน เพราะงานนี้ทางโรงแรมจ่ายให้ฟรีสำหรับเด็กเอน ”