ตอนที่ 1 ต้องมนต์เด็กสาวบ้านนอก
“ ต้องเอ๊ยต้อง ทำอะไรอยู่ลูกมีเพื่อนมาหาน่ะ ” บุญเรือนร้องเรียกลูกสาวอยู่หน้าระเบียงบ้านปูนชั้นเดียวเก่าคร่ำคร่าหลังเล็กกระทัดรัดในพื้นที่ไม่ถึงสองงาน ขณะที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นส่งให้นายเชนผู้เป็นสามีที่ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ครึ่งตัวรับไปดื่ม เขานั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งเอนหลังจากกินข้าวกินยาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ รอแป๊บนะเหมียว ต้องมันเพิ่งจะเลิกงานกลับมา เข้าไปอาบน้ำคงจะกำลังแต่งตัวอยู่น่ะ เออแล้วหนูไปทำงานอะไรมาล่ะถึงได้ร่ำรวยมีรถมีราขับ แนะนำให้เจ้าต้องมันทำบ้างสิ ทำงานที่ร้านแถวอำเภอบ้านเราค่าแรงก็แค่วันละสองร้อยห้าสิบใช้งานอย่างกับเงินเดือนเป็นหมื่นเป็นแสน ป้าล่ะสงสารลูกจริง ๆ เลยเหมียวเอ๊ย ”
บุญเรือนมองไปที่รถเก๋งญี่ปุ่นคันงามของเพื่อนลูกสาวด้วยความชื่นชม สำหรับหมู่บ้านแถวชนบทแล้วบ้านไหนมีรถเก๋งขี่มีทีวีจอแบนลูกได้เรียนจบปริญญา ทำงานในเมืองฟ้าเมืองกรุงส่งเงินถุงเงินถังให้พ่อแม่ใช้ หรือซื้อทองหยองเส้นโตไว้ใส่อวดชาวบ้านถือว่าร่ำรวยมีหน้ามีตาเป็นอย่างยิ่ง เห็นเพื่อนลูกสาวล่ำซำมีรถเก๋งขับนางก็อยากจะให้ลูกสาวตนเองมีอย่างคนอื่นเขาบ้างน่ะสิ
“ หนูทำงานเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรมระดับห้าดาวเลยนะป้าเรือน ตอนนี้ก็เปิดรับสมัครพนักงานอยู่นะแต่ก็จะเป็นงานแม่บ้านแล้วก็เด็กเสิร์ฟน่ะ ไอ้ต้องมันทำได้มั้ยล่ะ ” เหมียวเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมของต้องมนต์กล่าวขึ้นเป็นเชิงอวดนิด ๆ ว่าตนเองได้ทำงานดีในโรงแรมหรูชื่อดังระดับห้าดาวในเมืองกรุง ตัวเหมียวนั้นได้เรียนต่อจนจบปริญญาตรี ทว่าต้องมนต์นั้นบ้านจนไม่มีกำลังทรัพย์พอที่จะส่งเสียให้เรียนได้ เลยได้เรียนจบเพียงแค่ชั้นมัธยมปลายเท่านั้น
“ โอ๊ย จะงานอะไรก็ทำได้ทั้งนั้นแหละเจ้าต้องมันไม่เลือกงานหรอก ขนาดงานล้างจานในร้านอาหารแถวบ้านเรามันก็ยังทำมาแล้ว ถ้าได้ทำในโรงแรมที่เดียวกับเหมียวก็ดีน่ะสิป้าจะได้ไม่ต้องห่วงมันถ้ามีเหมียวคอยดูแลมันด้วยน่ะ ” บุญเรือนบอกเพื่อนลูกสาว แววตาแห้งผากของนางดูมีความหวังขึ้นในทันที นายเชนผู้เป็นสามีได้แต่มองผู้เป็นเมียและเพื่อนของลูกสาวสลับกันไปมา อยากจะพูดก็ลำบากเนื่องจากอาการอัมพฤกษ์ของตน
“ ใครมาเหรอจ้ะแม่ อ้าว เหมียวนี่เองไม่ได้เจอกันจะเป็นปีแล้ว โหสวยขึ้นเยอะเลยนะแก ” ต้องมนต์เดินออกมาจากด้านในของบ้านมานั่งแปะลงข้างเก้าอี้ที่พ่อของเธอนั่งอยู่พลางร้องทักเพื่อนสาวด้วยแววตาตื่นเต้น กวาดมองใบหน้าที่งดงามจากการทำศัลยกรรมของเหมียวแล้วเลยไปยังรถเก๋งของเพื่อนด้วยความชื่นชม
“ แน่นอนอยู่แล้วเราทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรมจะให้ปล่อยตัวโทรม ๆ ใครเขาอยากจะจ้างทำงานกันล่ะ หน้าตาก็ต้องสวยพูดจาก็ต้องฉะฉานภาษาก็ต้องได้ด้วยนะแก เออว่าแต่แกล่ะสบายดีมั้ยไอ้ต้อง ทำงานอะไรอยู่รึตอนนี้ ” เหมียวตบบ่าบอบบางของเพื่อนสาวแล้วยิ้มพรายกับคำชมที่ได้รับ ตัวเหมียวนั้นจริง ๆ แล้วไม่ได้หน้าตาดีตั้งแต่กำเนิดแต่ก็นั่นแหละสมัยนี้ความสวยมันซื้อหากันได้เพียงแค่มีเงินศัลยกรรม
“ เฮ้อ แถวบ้านเราจะมีงานอะไรให้เลือกทำมากมายล่ะแก เราทำอยู่ที่ร้านขายวัสดุก่อสร้างในอำเภอน่ะ ทำตั้งแต่งานบัญชียันขายของ แถมบางทีใช้ถูบ้านล้างจานด้วยอีก เมียเฮียแกเขี้ยวน่าดูเลย ใช้สากกะเบือยันเรือรบจ่ายค่าแรงวันละสองร้อยห้าสิบอ่ะแก ” ต้องมนต์บ่นให้เพื่อนสาวคนสวยฟังพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ ไปทำงานกับเรามั้ยล่ะเดี๋ยวจะฝากให้ ตอนนี้ที่โรงแรมเปิดรับสมัครแม่บ้านกับพนักงานเสิร์ฟอยู่น่ะ แกทำได้มั้ยล่ะเงินเดือนก็อยู่ที่ประมาณเดือนละหมื่นกว่าบาทก็ยังดีกว่าทำแถวบ้านนะ อีกอย่างแกจะพักอยู่กับเราก็ได้เราเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ก็หารกันจะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่าห้องแพง ๆ ”
เหมียวเอ่ยปากชวนเพื่อนด้วยความหวังดีอยากให้ต้องมนต์ได้งานที่มีรายได้มากขึ้น เห็นใจเพื่อนที่ต้องแบกรับภาระทางบ้านทั้งหมดเพียงคนเดียวเพราะลุงเชนล้มป่วยช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ป้าบุญเรือนจึงต้องคอยดูแล คนทำงานหาเงินจึงมีเพียงลูกสาวคนเดียวเท่านั้นเอง
“ อย่างนั้นก็ดีสิเหมียว งานอะไรเราก็ทำได้ทั้งนั้นแหละขอให้เป็นงานสุจริตก็พอ เราอยากเก็บเงินมารักษาพ่อด้วย หมอบอกว่าพ่อมีทางที่จะกลับมาเดินได้แต่ก็ต้องเสียค่ารักษาแพงหน่อยเป็นหมอเฉพาะทางน่ะ ” ต้องมนต์บอกเพื่อนด้วยความดีใจที่จะได้งานทำดี ๆ เธออยากจะเก็บเงินมาดูแลพ่อแม่ให้สุขสบายเท่าที่จะทำได้
เหมียวกวาดสายตามองร่างบอบบางสมส่วนของต้องมนต์ ใบหน้ารูปไข่ได้รูปดวงตากลมโตที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตาดกดำงอนงาม จมูกโด่งเรียวสวยรับกับริมฝีปากอิ่มรูปกระจับแม้ไม่ได้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางใด ๆ ก็ยังงดงามตามธรรมชาติ เธอมองต่ำลงมาที่ทรวงอกอวบที่ใหญ่เกินตัวของต้องมนต์ด้วยความอิจฉา เอวที่คอดกิ่วกับสะโพกที่ผายออกเรียวขาก็ยาวเรียวราวกับถูกสลักเสลามาอย่างบรรจงผิวก็ขาวเนียนโดยไม่ต้องพึ่งผลิตภัณฑ์เสริมอาหารใด ๆ
รูปร่างหน้าตาแบบนี้ไม่น่าเอาไปทำงานแม่บ้านเลยให้ตายสิ แต่ครั้นเธอจะบอกเพื่อนเกี่ยวกับงานพิเศษรายได้ดีอย่างที่เธอทำอยู่ก็เกรงว่าแม่เพื่อนจะตกอกตกใจ พาลไม่ให้ลูกสาวไปทำงานด้วยจะเสียงานเสียการกันไปใหญ่
