Chapter 1 คู่หมาย 2

“พ่อ!”

ขุนพลโวยวายเสียงหลง

“ทำอะไรท่าไหน ผมยังจำไม่ได้ จะให้ผมรับผิดชอบอะไร ผมยังเรียนไม่จบเลยนะ!”

“ฮืออออ...”

สาวน้อยเจ้าของห้องปล่อยโฮออกมาทันทีที่ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ยิ่งหล่อนร้องไห้จนตัวโยน แม่ของขุนพลก็ยิ่งโกรธจนตัวสั่น

“แกกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง พูดต่อหน้าน้องได้ยังไง ตาพล! มานี่เลยนะ มาให้ฉันเอาเลือดหัวแกออกเดี๋ยวนี้!!!”

ขุนพลเห็นท่าไม่ดี เลยสะบัดมือพ่อแล้ววิ่งหนีออกจากห้องนอนแห่งนั้น เสียงโวยวายยังดังตามหลัง แต่พ่อของเขาก็จับแขนแม่ไว้

“ใจเย็น ๆ ก่อนคุณ ปล่อยมันไป มันหนีไปไหนไม่ได้หรอก อย่างมากก็แค่กลับบ้าน”

“หน็อย ไอ้ลูกเวร!”

‘รุ่งฤดี’ ด่าทอตามหลังด้วยความโมโห ก่อนที่หล่อนจะนั่งลงบนเตียง แล้วลูบแขนปลอบโยนสาวน้อยที่ถูกลูกชายหล่อนกระทำชำเราอย่างน่าสงสาร

“ไม่เป็นไรนะลูก... ลูกไหม ไม่ว่ายังไง แม่ก็จะให้ขุนพลแต่งงานกับหนู รับผิดชอบหนูนะลูก”

“ฮือ ๆ ค่ะ...คุณป้า”

สาวน้อยวัยมัธยมปลายตอบรับเสียงสั่นเครือทั้งน้ำตา ก่อนที่ซบหน้ากับเอวของมารดาตัวเองที่กอดปลอบอยู่

ลูกไหมหันหน้าไปอีกทาง

และโดยไม่มีใครเห็น...

ริมฝีปากอวบอิ่มกำลังยิ้มอย่างสาสมใจ!

ทางด้านขุนพล เขาออกมาจากบ้านหลังใหญ่โดยไม่ได้สวมเสื้อ สวมแค่กางเกงตัวเดียว ก่อนเดินออกมาโบกแท็กซี่ตรงหน้าบ้านแล้วบอกให้ไปส่งเขาที่บ้านตัวเองด้วยความมึนงงว่าเมื่อคืนนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่

แล้วภาพความทรงจำก็ย้อนกลับมาทีละน้อย จนชายหนุ่มถึงกับนั่งตาลอยในรถแท็กซี่

ฉิบหาย...

เขาทำลงไปจริง ๆ ด้วยนี่หว่า!!!

เมื่อคืนนี้...

ขุนพลโคตรไม่อยากไปเลย งานเลี้ยงวันเกิดยัยเด็กตุ๊กตาบาร์บี้สีชมพูที่พ่อกับแม่จับคู่เขากับหล่อนตั้งแต่ยัยเด็กนั่นยังอยู่ในท้องน้ามะลิ แล้วตอนนั้นเขาก็เพิ่งย่างสองขวบ ยังไม่รู้เดียงสา พวกผู้ใหญ่นี่ยังไง นอกจากจับคู่ให้เขาแล้วก็ยังได้ข่าวว่าพ่อกับแม่จับคู่แม่สาวเชียงใหม่ไว้ให้พี่ชายเขาด้วยนะ

คู่หมายอะไรนั่นของพี่ชาย เขาไม่เคยเห็นหรอก ‘ขุนเขา’ เองก็ไม่เคยเจอเหมือนกัน แต่ยัยลูกไหม... บ้านอยู่ห่างจากบ้านเขาแค่ไม่กี่กิโลเมตร พ่อกับแม่เลยชอบพาเขาไปบ้านนั้น พ่อกับแม่ลูกไหมก็ชอบพาลูกไหมมาบ้านเขาด้วย

เขายังจำได้เหมือนเรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันตอนที่ขุนพลเริ่มจำความได้แล้ว ก็ตอนเขาอายุห้าขวบ ยัยนั่นอายุสามขวบมั้ง

เด็กแก้มยุ้ยแดงอย่างกับก้นลิง ชอบอุ้มตุ๊กตาบาร์บี้ที่สวมชุดกระโปรงสีชมพูเหมือนตัวเองอย่างกับฝาแฝดติดมืออยู่ตลอด แต่ตอนนี้หล่อนไม่มีตุ๊กตา แถมยังยืนร้องไห้งอแงอยู่ตรงริมแอ่งน้ำตกในสวนข้างคฤหาสน์ของเขาด้วย

‘แง ๆ พี่บาร์บี้’

‘เงียบสิ พี่บอกให้เงียบ’

ขุนพลมองซ้ายมองขวา รีบเอามืออุดปากเด็กตัวเล็กด้วยความกลัวว่าจะโดนแม่ตี โธ่! เขาแค่อยากรู้ว่าใต้กระโปรงบาร์บี้มีอะไร เลยแย่งมาเปิดดู แต่หล่อนก็พยายามจะแย่งคืนอยู่ได้ ยื้อกันไปยื้อกันมา แม่บาร์บี้เอวบางร่างน้อยก็ร่วงลงไปนอนลอยอยู่ในแอ่งน้ำตกดังจ๋อม