Chapter.8 เช็ดตัว

ร้าน S&W

#เฮียยุ

ผมพาไอ้แสบมากินข้าวร้านประจำ เป็นร้านอาหารกึ่งผับเวลานี้ร้านอาหารทั่วไปคงปิดหมดแล้ว กว่าจะจัดการกับไอ้คนดื้อที่ไม่ยอมหายงอน เกือบปากเปื่อยด้วยกันทั้งคู่แล้วไหมล่ะ ที่ทำไปผมมีเหตุผลของตัวเอง ได้ยินประโยคที่ว่า เธอจะไปจากผม ก็ทำให้ใจหายแบบบอกไม่ถูก ใจกระตูกวูบแปลกๆ แค่คิดว่าไอ้เด็กแสบคนนี้ต้องหายไปก็รู้เลยต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆ ผมติดเธอยิ่งกว่าเหล้าที่กินบุหรี่ที่สูบเข้าปอดซะอีก หาซื้อที่ไหนไม่ได้ ไม่มีขายตามท้องตลาด ผลิตขึ้นมาใหม่ก็ไม่ได้ หาใหม่ก็ไม่มีใครเหมือน พยายามบำบัดแล้วทำยังไงก็ทำไม่ได้ เพราะแบบนี้ผมถึงบังคับเธอสารพัด เพราะไม่อยากเสียเธอไป ใครจะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้

"กินไร สั่งสิ"

"ไม่มีตังค์อ่ะ "

"เดี๋ยวก็จับจูบแม่งกลางร้านเลย สั่งเร็วๆ จะกินอะไรก็สั่ง มากับใครดูด้วยมีปัญญาเลี้ยง" ลีลาเยอะจริง เรื่องกินจ่ายได้ไม่อั้นอยู่แล้วยกเว้นเหล้า เป็นผู้หญิงกินเหล้ามันไม่ดี ไม่อยากให้กินแต่ก็ไม่ได้ห้าม แต่ก็ชอบหนีไปอยู่เรื่อย เวลาเมาโคตรขี้อ่อยบางทีก็ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผม เป็นงานรีดพิษออกทุกครั้งในห้องน้ำเพียงลำพัง พยายามหักห้ามใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ แต่ว่าวันนี้อดไม่ได้จริงๆ ปากหวานฉิบหาย

" ไม่ให้จูบแล้วไปจูบใครมามั่งก็ไม่รู้ " ทำเป็นงอน

"ไม่เคย ยอมรับว่าเอามั่ว แต่ก็ไม่เคยจูบใครมั่วๆ " เอามั่วก็ป้องกันทุกครั้ง ไม่นิยมสดกับใครหน้าไหนทั้งสิ้นต่อให้หน้าสวยลีลาเด็ด เ_ดมันแค่ไหนผมก็ไม่สดด้วยเด็ดขาด ผู้หญิงพวกนี้ข้างในไม่ได้สวยเหมือนหน้าตาล้วนแต่ผ่านผู้ชายมานับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้ดูถูกหรอกที่ผ่านมาผมเจอแต่แบบนี้ทั้งนั้น เสร็จแล้วจ่ายไม่ติดค้าง แลกกับความเสียหายที่ทำไว้

"ควรดีใจใช่ไหม"

"แสบ ที่เฮียทำเพราะมีเหตุผล "

"แสบเหมือนผู้หญิงพวกนั้นของเฮียหรือเปล่า" อยู่ๆ ก็พูดประโยคนี้ออกมา ทำไมถึงคิดแบบนั้น ที่ผ่านมาผมพยายามดูแลเธอให้ดีที่สุดมาตลอด เธอไม่เหมือนผู้หญิงพวกนั้นเลย เทียบไม่ได้เลยสักนิด

"อย่าพูดแบบนี้อีก "

"แล้วเหมือนป่ะล่ะ ทำไมต้องทำแบบนี้กับแสบด้วย"

"อยากทำมานานแล้ว แล้วก็ตั้งใจมากด้วย "

"มารับออเดอร์ค่ะ" การสนทนาของเราจบลงเพราะพนักงานเดินมารับออเดอร์

"กินไรสั่งเลย" ผมโยนหน้าที่การสั่งอาหารให้เธอ นานๆ จะได้ออกมากินข้าวนอกบ้านด้วยกัน

"เอาไข่จียว "

"ไอ้แสบ ร้านอาหารอย่างหรูสั่งไข่เจียวเนี่ยนะ พอเลยเดี๋ยวเฮียสั่งเอง" ผมรีบดึงเมนูที่วางอยู่ข้างๆ มาเปิดดู ไอ้แสบก็คือไอ้แสบ มาร้านอาหารทั้งทีก็อยากให้ได้กินอาหารที่แปลกใหม่ สั่งไข่เจียวมากิน คิดถึงบ้านหรือไง

"เฮียก็สั่งสิ ก็แค่อยากกินไข่เจียว"

"เอาเมนูแนะนำของที่ร้านมาทั้งหมด แล้วก็ไข่เจียวจานนึง ข้าวเปล่าสองจาน "

"เครื่องดื่มรับอะไรดีคะ"

"น้ำเปล่า " กินกับไอ้นัทมาพอแล้ว วันนี้แผนยันหว่างของผมกับไอ้นัทเป็นอันต้องยกเลิก ไว้วันหน้าค่อยว่ากันใหม่ ขอเวลาง้อเด็กแสบก่อน

"รอสักครู่นะคะ"

รอไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟดูสภาพคนไม่หิวสิตั้งหน้าตั้งตากินไม่พูดไม่จากับใครเลย อาหารร้านนี้อร่อยทุกอย่าง เห็นกินได้แบบนี้ผมก็ดีใจ ยังไม่หายงอนค่อยว่ากันทีหลังได้ ผมพร้อมง้อเสมอ ขอให้เธอยอมกินข้าว ผมก็พร้อมยอมทุกอย่าง

"อร่อยไหม "

"มาก " ไม่เคยมองผมเลย สนใจแต่กับข้าวตรงหน้า

"ไข่เจียว เฮียว่าแสบทำอร่อยกว่านะ"

"จริงเหรอเฮีย"

"จริงดิ ไข่เจียวกุ้งของชอบเฮีย แสบทำโคตรอร่อย" ตั้งแต่เกิดมามีผู้หญิงแค่สองคนที่ทำกับข้าวให้ผมกิน คนแรกก็คือแม่ตอนนี้ท่านอยู่ต่างจังหวัดเป็นคุณนายโอท็อปผู้นำชุมชนของหมู่บ้าน คนที่สองก็คือเด็กแสบ จากที่ทำกับข้าวไม่เป็นตอนนี้เริ่มพัฒนาฝีมือจนผมเริ่มติดใจกลับมากินข้าวที่บ้านทุกวัน งานบ้านก็พอใช้ได้ซักกางเกงในหอมถือว่าโอเค

"พรุ่งนี้จัดเลยดีกว่า เออเฮียพรุ่งนี้แสบขอไปอยู่กับแม่นะ "

"เอาสิ พรุ่งนี้เฮียก็ว่าจะเข้าไปเยี่ยมอยู่เหมือนกัน" พรุ่งนี้ถึงกำหนดจ่ายค่ารักษารวมทั้งค่าดูแล จำนวนไม่น้อย เดือนๆ นึงก็หลายหมื่น แต่ผมก็จ่ายได้แบบสบาย แลกกับความสุขของผู้หญิงตรงหน้า

"ค่ะ" เธอยิ้มตาหยีให้พร้อมกับตักข้าวเข้าปากคำใหญ่ กินเก่งๆ แบบนี้ค่อยน่าเลี้ยงหน่อย อดไม่ได้ก็เลยเอื้อมมือไปยีหัวให้ฟู น่ารักฉิบหาย ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก

----------------------------------------

เอี๊ยด

"แสบ แสบ ถึงบ้านแล้ว " อิ่มแล้วหลับเลย นิสัยแบบนี้ตลอด กว่าจะถึงบ้านก็ตีหนึ่งพอดี ออกจากร้านอาหารเสร็จผมก็แวะเซเว่นซื้อของอีกนิดหน่อย ไม่ใช่ถุงยางแน่นอนเพราะของเก่าซื้อมายังไม่ได้ใช้เลย

"อื้อ เฮียอุ้มหน่อยสิ"

"แสบ เฮียอุ้มเข้าห้องเฮียนะ "

"อือ " เคยสนใจอะไรที่ไหน หลับทั้งๆ ที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ยอมทั้งนั้นขอแค่ให้ได้นอน ผมอุ้มร่างเล็กเข้าบ้านเดินตรงมาที่ห้องของตัวเองขี้เกียจเดินไปเดินมาวุ่นวายนอนห้องผมนี่แหละ ผมวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนนุ่ม หอมน้ำยาปรับผ้านุ่มเพราะเธอเพิ่งซักเอามาเปลี่ยนให้

"แสบ แสบ "

"อื้อ "

"น้ำยังไม่ได้อาบ จะเอาไง"

"เช็ดตัว " ดูมันสิพูดง่ายฉิบบหาย มึงเคยนึกถึงกูบ้างไหมว่ากูต้องเจอกับอะไรบ้าง ไซน์มึงไม่ใช่เด็กอนุบาลแล้วแสบ

"ใส่ชุดอะไร"

"ชุดนอนเป็ด " เอากับมันสิ หลับแต่ก็ยังตอบคำถามได้ ตอบทั้งๆ ที่ตาก็หลับ

"เออ เรื่องมาก ชุดธรรมดาแม่งก็ใส่ไม่ได้" ผมต้องเดินไปที่ห้องนอนของเธออีกรอบ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนสีเหลืองเหมือนขี้ออกมา

"กูไม่เข้าใจ สภาพนี้ยังใส่อยู่อีกเหรอวะ" มันเป็นเป็ดที่เก่ามาก คาดว่าน่าจะอยู่มานานแล้ว

"เฮีย คันอะ" ผมลืมเปิดแอร์ เข้ามาก็เลยได้ยินเสียงเด็กแสบร้องครวญคราง เธอเป็นโรคแพ้เหงื่อตัวเอง ยิ่งเหงื่อออกมากผื่นแดงก็จะเริ่มขึ้นตามตัว

"เปิดแอร์แล้ว มาถอดเสื้อผ้าออก " มืออย่าสั่นสิวะ ผมบอกตัวเอง

"เฮียไม่ต้องใส่กางเกงในกับเสื้อในนะอึดอัด"

"เออ รู้แล้วอย่าสั่งมาก" ต้องหันไปทำเสียงดุใส่ เพราะผมกำลังทำสมาธิ เสื้อตัวนอกถูกปลดกระดุมออกจนหมด เสื้อในลูกไม้สีขาว กางเกงในก็ต้องเป็นลูกไม้แน่ๆ เหี้ย กูแพ้ลูกไม้

"แสบ แสบ "

"อื้อ ทำไม "

"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น อย่าโทษเฮียนะ"

"…….." เงียบ

"แสดงว่าตกลง" เสื้อตัวนอกถูกถอดออกจากนั้นก็ตามด้วยกางเกงยีนต์ขายาว นั่นไงกูว่าแล้วกางเกงในลูกไม้

"ตื่นเลยกู"

------