อตีตาพันธะ

ปี พ.ศ.2020

ณ คุ้มพระยานาสม

"เจ้านางน้อย..จะไปไหนเจ้า? รอข้าเจ้าด้วยเจ้า"

เสียงหวานมาลอยแต่ไกลวิ่งตามสาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มที่คนเหนือเรียกว่าสาวจี๋ ผู้เป็นนายด้วยวัยเพียงสิบหกปี อย่างไม่ลดละ

"ฮ่าๆๆๆๆ..รีบมาสิคำปู้จู้ .. รีบมาเลยหนา..ฮ่าๆๆๆๆ"

"เจ้านางวิ่งเร็วยิ่งนักเจ้า ข้าเจ้าเหนื่อยมากๆเลยเจ้า ข้าเจ้าวิ่งตามไม่ทันเจ้า รอข้าเจ้าด้วยเจ้า..เจ้านาง..แฮ่กๆๆ"

"เหตุใดเป็นเช่นนั้นเล่าคำปู้จู้ ยังไม่ทันแก่เฒ่า ก็บ่นแล้วรือ?.. ฮ่าๆๆๆๆๆ รีบวิ่งตามให้ทันเร็วๆหนาฮ่าๆๆๆๆ”

'ตุ๊บ!!!!!!'

“โอ๊ย!!!!!..”

ร่างบางปะทะอะไรบางอย่าง อย่างที่ไม่ทันได้มอง จนเซแทบจะล้มทั้งยืน แต่มือหนาก็รีบมาจับและมีอ้อมแขนประคองไว้

“เป็นอันใดบ้าง? น้องนางละอองดาวของพี่?”

“อุ๊ย!!! .. เจ้าพี่ น้องขอสูมาเต๊อะเจ้า น้องมิทันได้มองเจ้า!!..เจ้าพี่”

"มิเป็นไรก็ดีแล้วหนาน้องนาง..น้องนางละอองดาวของพี่ ใหญ่เป็นสาวแล้วหนา วิ่งเล่นเป็นละเด็กละอ่อนไปได้ เยี่ยงนี้จักมีพระยานาหมื่นที่ไหน อยากมาเป็นดองด้วยเล่า?"

"น้องมิอยากดองกับผู้ไดหรอกเจ้า เจ้าพี่ น้องอยู่เช่นนี้ น้องก็มีความสุขดีแล้วหนาเจ้า ว่าแต่..น้องมิได้ปะเจ้าพี่นานขนาดเลยเจ้า ครั้งนี้เจ้าพี่ไปประจำการที่แคว้นใดเจ้า?"

"ไปประจำการที่แคว้นเวียงพิงค์มา"

"แคว้นเวียงพิงค์? ที่มีสาวงามเลื่องชื่อใช่หรือไม่เจ้า?"

"ใช่ละ นี่น้องนางละอองดาวของพี่ก็รู้เรื่องนี้ด้วยรือ?"

"พอรู้อยู่บ้างเจ้า เจ้าพ่อเล่าให้ฟังเจ้า เจ้าพี่"

“เจ้านางน้อยเจ้า เจ้านางน้อย รอข้าเจ้าด้วยเจ้า ว้าย!!!!!”

คำปู้จู้บ่าวคนสนิทวิ่งที่ตามนายสาวจนทัน เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่กำลังโอบกอดเจ้านางของหล่อนไว้ ก็ถึงกับเปล่งเสียงออกมาอย่างตกใจ รีบนั่งลงก้มหัวแทบจะแนบพื้นเพื่อทำความเคารพ

“ท่านเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ ข้าเจ้าไหว้สาเจ้า”

"ว่าอย่างใดล่ะ? คำปู้จู้ เป็นแม่ญ่าแม่ญิง วิ่งไปด้วย เอะอะเสียงดังไปด้วย เยี่ยงนี้ผู้ชายหมดคุ้มผู้ใดเห็นก็ส่ายหน้าหนีหนา"

"ข้าเจ้าขอสูมาเต๊อะเจ้า ท่านเจ้าพระยา ข้าเจ้ารีบวิ่งตามเจ้านางน้อยเจ้า กลัววิ่งไม่ทันเจ้านางน้อย..เจ้า ฮี่ ๆ" ยิ้มแหย ๆ เป็นการแก้ตัว

"อืม..มิเป็นไรดอกหนานางคำปู้จู้..เอ๊าะนี่ ของน้องนางละอองดาวของพี่"

"อันใดเจ้า?  เจ้าพี่"

"ปิ่นเงินปักผม พี่ซื้อมาฝาก เห็นว่างามเหมาะกับเจ้านางละอองดาวน้องสาวของพี่นัก พี่ก็เลยซื้อมาฝากหนา"

"งามแท้ ๆ เจ้า เจ้าพี่ ขอบอกขอบใจ๋เจ้าพี่ยิ่งนักเน้อเจ้า"

"อื้อ พี่เห็นว่าชอบก็ดีแล้ว เยี่ยงนั้นพี่ไปก่อนหนา มีเรื่องสำคัญจักพูดคุยกับ เจ้าพ่อของน้องเสียหน่อยหนา"

"เจ้า เจ้าพี่ น้องไหว้สาเจ้า"

"ฮือ แล้วพบกันใหม่หนา..น้องนางละอองดาวของพี่"

"เจ้า เจ้าพี่" ร่างบางยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดีใจที่ได้ปิ่นปักผมจากชายหนุ่ม ชายที่ตัวเองแอบรักมานานหลายปีนัก

เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์เป็นบุตรชายคนที่ 3 ของเจ้าพระยาศรีพงษ์ศา แห่งแคว้นหลิ่งกุญชร เป็นคนมุทะลุดุดัน จึงได้ยศได้ตำแหน่งทั้งที่อายุยังน้อย เป็นหนุ่มรูปงามที่จัดว่างามล่มเมืองเลยก็ว่าได้ มีความชำนาญทั้งบู๊และบุ๋น จึงเป็นที่หมายปองของหน่อเนื้อเชื้อพระวงศ์ แลเชื้อพระยาของคุ้มและแคว้นต่าง ๆ

แต่ด้วยเป็นคนที่ชอบเรื่องยุทธศาสตร์การรบมากกว่า จึงไม่ตกลงปลงใจกับสตรีนางใด แม้จะมีคนมาทาบทามยกลูกสาวให้ตั้งแต่เขามีอายุเพียง สิบหก ปีก็ตาม

พระยาศรีพิพัฒน์และเจ้านางละอองดาวเติบโตมาด้วยกัน เพราะครอบครัวทั้งสองตระกูลมีความสนิทสนมกัน ทั้งฝ่ายบิดาและฝ่ายมารดา ทำให้สองคนนี้ต้องพบเจอกันบ่อย ๆ เมื่อสองปี่ที่แล้วเจ้าพระยาศรีพงษ์ศาได้ถึงแก่อสัญกรรม เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ก็นับถือเจ้าพระยานาสมเสมือนพ่อของตนจึงไปมาหาสู่กับคุ้มพระยานาสมอยู่เป็นนิจ

เจ้านางละอองดาวคิดว่าเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ที่ไม่เปิดใจรักใคร ก็เพราะรอให้เจ้านางโตกว่านี้ก่อนจึงจักแต่งงานด้วย เจ้านางจึงรักและเทิดทูนเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกนี้ และปิ่นเงินที่เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ซื้อให้นาง ก็คือของแทนใจที่นางคิดไปเองว่าเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์มอบหัวใจให้แก่นาง

"ว้าย!!! เจ้านางน้อย ท่านเจ้าพระยาซื้อปิ่นปักผมมาให้เจ้านางด้วย เช่นนี้เหมือนผู้ชายซื้อของให้คนรักเลยหนาเจ้า เจ้านาง"

"ว่าไปเรื่อยคำปู้จู้ เจ้าพี่อาจจะแค่เห็นว่ามันงาม ก็เลยซื้อมาให้เฮาเท่านั้นกระมังหนา"

"ข้าเจ้าว่าท่านเจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ต้องมาเจรจาสู่ขอเจ้านางน้อย เป็นแน่แท้เจ้า เจ้านาง..คิคิคิ"

"จริงรือ?? คำปู้จู้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง เฮาจะดีใจอย่างมากเลยหนาคำปู้จู้ เยี่ยงนั้นเฮาไปแอบฟังกันดีกว่าหนา ป่ะ!! ว่าเจ้าพี่พูดอันใดกันกับเจ้าพ่อคิคิคิ"

"เจ้า เจ้านางน้อย คิคิคิคิ"

.

.

บนเรือนใหญ่ของคุ้มพระยานาสม

"อ้าว เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ มาเมื่อใดแล้ว? นี่พ่อกำลังรอเจ้าพระยาอยู่เลยหนา"

"เพิ่งมาถึงขอรับเจ้าพ่อนาสม มาถึงเมื่อคืน เช้านี้ก็มาหาเจ้าพ่อ นาสมเลยขอรับ"

"ดี ดี ดี นั่งก่อนเถิดหนาเจ้า ศรีพิพัฒน์"

"ขอรับเจ้าพ่อ ลูกไหว้สา ขอรับ"

"อืม อืม ยศพระยานาหมื่นนี้ พ่อรู้สึกดีเหลือเกินหนาที่ได้ทูลขอเสด็จให้ พอเจ้าได้ยศได้ตำแหน่งแล้ว พ่อก็เปิงใจขนาดหนา (ถูกใจยิ่งนัก) "

"ลูกกราบขอบพระคุณ เจ้าพ่อนาสมขอรับ"

"อืม  อืม"

"เจ้าพ่อนาสมขอรับ ลูกกำลังจะแต่งงานขอรับ"

"โห๊ะ!!! จริงรือ? พระยาศรีพิพัฒน์"

จ้าวละอองดาวที่ลอบฟังอยู่ที่บันได ได้ยินดังนั้นก็ดีใจ คิดว่า เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ต้องการแต่งงานกับตน หันไปยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวกับคำปู้จู้บ่าวรับใช้คนสนิทอย่างดีใจสุดขีด

"จริงขอรับ..เจ้าพ่อ"

"เยี่ยงนี้นพ่อจักได้เตรียมงานอย่างดีไว้ให้พร้อมหนา ละอองดาวท่าจะดีอก ดีอกดีใจยิ่งนักที่ได้ยินข่าวดีนี้"

"เหตุใด น้องนางละอองดาวจักต้องดีใจเล่าขอรับ? เรื่องนี้มิได้เกี่ยวกับน้องนางละอองดาวเลยหนาขอรับ"

"เหตุใดพูดเยี่ยงนั้นเล่า? เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ นี่ลูกมิได้จะแต่งงานกับจ้าวละอองดาว ลูกสาวของพ่อรือ?"

"คนที่ลูกจะแต่งงานด้วย มิใช่น้องนางละอองดาวขอรับท่านเจ้าพ่อนาสม ลูกกำลังจะแต่งงานกับจ้าวนางเพียงฟ้า แห่งแคว้นเวียงพิงค์ขอรับ ลูกจึงอยากจะให้ท่านเจ้าพ่อนาสมไปเป็นผู้ใหญ่สู่ขอให้ลูกขอรับ"

"เช่นนั้นรือ?" เมื่อได้ฟังดังนั้นใบหน้าของเจ้าพระยานาสมก็ถอดสีทันที เช่นเดียวกับสาวน้อยวัย สิบหกปี ที่เป็นลูกสาวก็หุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย

"เช่นนั้นก็ย่อมได้หนา..แล้ว..เรื่องที่พ่อจักให้เจ้าแต่งงานกับละอองดาวเล่า?      เจ้าจะว่าอย่างได?" ถามต่อแม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง

"ลูกรักน้องนางละอองดาวเหมือนน้องสาวขอรับเจ้าพ่อนาสม ลูกมิอาจแต่งงานกับน้องนางละอองดาวได้ขอรับ วันนี้ลูกก็มาเรื่องนี้ด้วยขอรับ จักมาบอกเจ้าพ่อว่าการแต่งงานกับน้องนางละอองดาวนั้นเป็นไปมิได้ขอรับ" ชายหนุ่มยิ้มอย่างจริงใจพูดจาออกมาอย่างไม่รู้สึกอันใด แลมิได้แยแสความรู้สึกของผู้ที่รับฟังเลยสักนิด

"อ๋อ เช่นนั้นรือ? พ่อเข้าใจละหนา"

เมื่อได้รับฟังความอย่างกระจ่างแจ้ง สาวน้อยวัย สิบหก ก็วิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว น้ำตาไหลเป็นทางอาบแก้ม คำปู้จู้สาวใช้คนสนิทวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ

"เจ้าพี่ เจ้าพี่มิได้รักน้องจริง ๆ รือเจ้า? ฮือๆๆๆ แล้วเหตุใดเจ้าพี่ถึงเรียกน้องว่า น้องนางละอองดาวของพี่เล่าเจ้า?..เจ้าพี่พูดเยี่ยงนี้ได้เช่นไรเจ้า? ฮือๆๆๆๆ" เจ้านางวิ่งปาดน้ำตารำพึงรำพันกับตัวเอง

"เจ้านาง เจ้านางน้อยเจ้า ฮือๆๆๆ เจ้านางรอข้าเจ้าด้วยเจ้า ข้าเจ้าจักช่วยเจ้านางเยี่ยงไรดีเจ้า ฮือๆๆๆๆ"

"คำปู้จู้  เจ้าพี่มิได้รักเฮาเกินไปกว่าน้องสาวเลยจริง ๆ รือ? คำปู้จู้ ฮือๆๆๆๆ คำปู้จู้"

"เจ้า เจ้านาง ข้าเจ้าได้ยินแล้วเจ้า ข้าเจ้าได้ยินแล้ว ฮือๆๆๆ เจ้านาง โอ๋ๆๆๆเน้อเจ้า เจ้านาง ไม่ร้องแล้วหนาเจ้านาง ไม่ร้องแล้วหนา ฮือๆๆๆๆ" เจ้านางละอองดาวเขย่าตัวคำปู้จู้ทรุดตัวนั่งลงร้องไห้โฮ คำปู้จู้สวมกอดเจ้านางน้อยของตนอย่างน่าสงสาร สองสาวกอดกันร่ำไห้ คำปู้จู้เองก็ไม่รู้ว่าจะปลอบเจ้านางน้อยของเธอยังไง ได้แต่ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มไปด้วยกัน

__________

ไรท์จะค่อย ๆ ปรับภาษาให้อ่านง่ายขึ้นนะคะแล้วนะคะ .. ยังไงฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ ❤️ รักรี๊ดทุกท่านนะคะ ❤️