Chapter 14 ดอกไม้งามในหมู่แมลง

Chapter 14

ดอกไม้งามในหมู่แมลง

“โหย ไม่เคยเห็นพี่ฝันในลุคนี้เลยอะ หน้าเด็กมากกก”

มินโฮเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นชวนฝันเดินออกมา ตอนนี้ทั้งสี่หนุ่มมาเตรียมยืนกันอยู่ที่ชายหาดเพื่อจะถ่ายทำเอ็มวีเพลง

ทั้งอาคเนย์และราวินเองก็จ้องเธออย่างไม่วางตา

ทั้งสี่หนุ่มอยู่ในชุดเสื้อฮาวายสบายๆกับกางเกงขาสั้น มินโฮสีเหลืองพาสเทลเสื้อฮาวายสีส้ม โจเซฟเสื้อฮาวายสีขาวดำกางเกงสีดำ คีตาเสื้อฮาวายสีเขียวเข้มกางเกงขาสั้นสีครีม และอรัณเสื้อฮาวายสีน้ำเงินกางเกงขาสั้นสีขาว

ส่วนชวนฝันอยู่ในชุดเดรสแขนระบายสีชมพูอ่อน ความยาวอยู่กรอมเข่า ผมของเธอถูกปล่อยยาวสยายออกแล้วม้วนลอนเล็กๆ เมคอัพที่ถูกแต่งแต้มบนใบหน้าทำให้เธอดูเด็กขึ้นอีกสิบปี

“สวยมากจริงๆนะ เป็นไงไอ้วิน กูบอกมึงละ เรื่องผู้หญิงนี่ไว้ใจไอ้เนย์เพื่อนรักเถอะฮ่าๆ”

อาคเนย์หัวเราะชอบใจ เรื่องผู้หญิงนี่เขาถนัดนักแหละ

“เออ กูยอมมึงเลยเรื่องนี้”

ราวินตอบออกไป ภายในใจเขาลอบยิ้มที่เห็นชวนฝันแต่งตัวแบบนั้นในวันนี้ เธอดูสวยและสาวกว่าปกติจริงๆ เหมือนย้อนกลับไปวันแรกที่เขาคบกับเธอ...

ฉากแรกที่ถ่ายคือทั้งสี่หนุ่มเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าหากล้อง โจเซฟเดินเข้ามาหน้ากล้องแล้วเล่นกับกล้องพร้อมกับโชว์รอยยิ้มร้ายของหนุ่มลูกครึ่ง

“ไอ แอม อะ แบด บอย! (โจเซฟ)”

กล้องตัดไปที่คีตายิ้มเท่ๆแล้วโชว์พลังเสียงของสายโวอคล พื้นฉากหลังเป็นวิวทะเลสวยๆของเกาะเขตตะวัน

“ไม่รู้ว่าเธอจะมองฉันมั้ย มองให้รู้ว่าใจของฉัน

มันมีแต่เธอทั้งนั้น (คีตา)"

จากนั้นกล้องแพลนไปที่มินโฮกำลังแดนซ์เท้าไฟ เท้าขาวๆของหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีเตะคลื่นทะเลจนสาดกระเซ็น

"แล้วหากว่าเป็นเช่นนั้น เธอจะทำยังไงกับฉัน! ไอ เซ ไอเลิฟยู! (มินโฮ)"

ต่อมากล้องแพลนมาจับหน้าอรัณที่อยู่ในชุดเสื้อฮาวายสีน้ำเงินกางเกงสีขาว วิชชวลหรือหน้าตาของวง ความหล่อเหลาของอรัณคงจะตกสาวๆวัยรุ่นได้ไม่ยาก รอยยิ้มบริสุทธิ์กับเสียงใสๆ

"เธอชอบทำตัวเป็นแบดเกิร์ล ทำซะฉันนั้นกลายเป็นแซดบอย และก็ยังจะแซดบ่อยๆ(อรัณ)”

กล้องแพลนไปที่ชวนฝันซึ่งกำลังหยอกล้อเล่นกับคลื่นทะเล เธอนั่งยองๆลงแล้วใช้นิ้วเรียวเล่นกับเกลียวคลื่น ก่อนจะหันมายิ้มจิกร้ายๆให้กล้อง แม้ว่าการแต่งตัวและเมคอัพจะออกมาสไตล์ใสๆ แต่คาแรคเตอร์ที่ได้รับคือร้ายลึก หน้านิ่ง ยิ้มอ่อยหนุ่มๆ

“เหอะ ทำได้ดีนี่ บทใสๆแต่ร้ายเงียบ”

ราวินได้แต่พึมพำเงียบๆคนเดียว เขาคิดว่าชวนฝันเหมาะแล้วล่ะกับบทแบบนี้

“มันไม่! เหมือน! เดิมม อีกต่อไป!! (โจเซฟ)"

กล้องจับท่าเต้นที่แสนจะเมาส์มันเร้าใจของหนุ่มๆ

"ยัว อาร์ มาย เกิร์ลเฟรนด์? ! (โจเซฟ)"

เสียงดนตรี ตืด ดือ ดื๊ด

“คัต!”

“เลิศมากค๊าเด็กๆ”

เจสซี่ปรบมือเปาะแปะ รู้สึกว่าวงไอบีนั้นดีจริงๆ ทั้งน้ำเสียง หน้าตา ทั้งความสามารถ ยังไงก็ชนะวงคู่แข่งที่จะเดบิวต์ใกล้ๆกันได้

“ต่อไปจะถ่ายอีกเซ็ตแล้วนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนหนุ่มๆ”

ผู้กำกับเอ็มวีอย่างคุณกิตติตะโกนบอกเด็กๆ

“เอ่อ ฝันต้องเปลี่ยนมั้ยคะ หรือว่าไม่ต้องแล้ว”

ชวนฝันเดินเข้ามาอย่างประหม่า แม้จะจบนิเทศมาแต่นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอทำอะไรแบบนี้

“เปลี่ยนสิจ๊ะน้องฝัน เซ็ตต่อไปคือชุดนักเรียนนะ”

เจ๊เจสซี่รีบดันหลังชวนฝันให้เดินไปที่เรือนรับรองอีกฝั่งซึ่งอยู่ตรงข้ามกับพวกสมาชิกวงไอบี

“อะไรนะคะพี่เจส? ฝันจะสามสิบแล้วนะคะ จะให้ใส่ชุดนักเรียนจริงๆเหรอ”

ชวนฝันมองชุดนักเรียนคอนแวนต์แขนยาวแล้วได้แต่กลืนน้ำลาย ช่างน่าอายจริงๆสำหรับเธอ

“สามส่งสามสิบอะไรกันคะคุณน้อง! หน้าคุณน้องใสเด้งขนาดนี้เอาอะไรมาสามสิบ ปะๆ แต่งตัวกันเถอะ เดี๋ยวมัวช้าผู้กำกับรอนานจะว่าเอาได้น้า”

เจสซี่รีบจับชวนฝันแต่งเนื้อแต่งตัวและแต่งหน้าทำผมใหม่ให้เข้ากับสไตล์ชุดนักเรียน

ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกถักเปียหลวมๆทั้งสองข้างแล้วติดโบว์สีขาว ชวนฝันมองตัวเองในกระจก..

ใครต่างก็ชมว่าเราหน้าเด็กกันทั้งนั้น ราวินจะคิดแบบนั้นมั้ยนะ ชวนฝันคิดในใจ

ราวินมองชวนฝันที่กำลังเดินเข้ามา เธออยู่ในชุดนักเรียนคอนแวนต์แขนยาว ผมเปียนั้นทำให้เธอดูเด็กลงอยู่ไม่น้อย...สวยเหมือนวันแรกที่เจอกันจริงๆนะ ราวินคิดในใจ

“สวยจริงๆ”

เขาหันไปมองเพื่อนรักที่ยืนกอดอกอยู่ข้างๆ อาคเนย์เหยียดยิ้มขึ้นมามุมปาก ยอมรับเลยว่าถูกใจแม่สาวน้อยผู้จัดการวงคนนี้จริง อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้

“ฮะ! ฝันต้องทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะ”

ชวนฝันอึ้งเมื่อได้ยินผู้กำกับบอกว่าจากนี้เธอจะต้องแสดงท่าทียังไงต่อไปในเอ็มวี

“ตามสคริปต์ที่ส่งให้ก็ประมาณนั้นนะครับ ไม่เป็นไรน่าน้องฝัน อายุเราก็ยี่สิบกว่าแล้ว บทมันก็ไม่ได้แรงอะไร”

ผู้กำกับวัยเกือบสี่สิบปีเอ่ยขึ้น

ร่างสูงที่ตอนแรกยืนมองดูห่างๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทีมงานของเขากำลังมีปัญหาจึงทำให้เขาต้องแทรกตัวเข้ามา

“มีอะไรกันเหรอครับคุณกิตติ?”

“ก็น้องฝันน่ะสิครับคุณราวิน โวยวายจะไม่ยอมเล่นบทในเอ็มวี”

กิตติได้ทีรีบฟ้องท่านประธาน เขาเองก็รำคาญอยู่ไม่น้อย กับอีแค่เล่นๆไปตามบทมันจะไปยากอะไรนักหนา

“ทำไมล่ะชวนฝัน?”

เขาหันขวับไปมองทางเธอที่ยืนก้มหน้าประหม่า ตอนนี้มันเป็นเรื่องของการทำงาน จึงจะต้องเป็นกลางมากที่สุด

“กะ ก็บทคือมันต้องเดินลงไปในทะเล แล้วก่อนลงทะเลจะต้องถอดเสื้อกับกระโปรงนักเรียนออกนี่คะ ฝะ ฝันคิดว่ามันโป๊เกินไป”

ชวนฝันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน การโชว์เรือนร่างสำหรับตัวเธอนั้นมันไม่ใช่เรื่องปกติ เธออายเกินกว่าจะทำมัน

“แต่มันไม่ได้โป๊นะคะน้องฝัน ชุดด้านในคือวันพีชสีดำค่ะท่านประธาน มีความหวานแต่เป็นแบดเกิร์ลอยู่ภายในตามคอปเซปต์เพลงไงคะ”

เจสซี่รีบแทรกขึ้นมา งานที่วางไว้รวมทั้งชุดที่เตรียมมาก็คือต้องตามนี้

“อืม..”

ราวินถึงกับคิดหนัก คนตัวใหญ่ยืนครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับสถานการณ์ตรงหน้า ผู้กำกับยืนยันว่าต้องการภาพนั้น และเขาก็ประชุมกันมาแล้วว่ามันจะเป็นซีนที่ดึงวงให้ดังได้ และสไตล์ลิสอย่างเจสซี่ก็ยืนยันว่ามันไม่โป๊

“เอาเป็นว่าฉันจะเพิ่มเงินให้เธอนะชวนฝัน ช่วยถอดชุดออกได้มั้ย?”

เขาคิดว่าหากแลกกับเงินแล้วคนอย่างเธอคงจะยอมได้ไม่ยาก

ร่างเล็กในชุดนักเรียนถึงกับหน้าเสีย นี่พวกเขากำลังบังคับเธอ ราวินควรจะช่วยเธอสิ ไม่ใช่มาสั่งให้เธอถอดเปลื้องผ้าตามใจชอบแบบนี้

“คุณราวิน! คุณเห็นฉันเป็นคนยังไงคะ?”

ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมองคนที่สูงกว่าอย่างเอาเรื่อง ราวินยิ้มเหยียดมุมปากน้อยๆ

“อะ เอ่อ คือ ใจเย็นนะคะน้องฝัน พี่ว่าคุณราวินคงไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นหรอกนะ”

เจสซี่จับแขนของเธอเอาไว้ให้ใจเย็นๆ ปากเล็กกัดเข้าหากันแน่นด้วยความโกรธแต่ก็พยายามยับยั้งอารมณ์ตัวเอง

“ในเมื่อเธอไม่ยอมขนาดนี้ งั้นเปลี่ยนเป็นลงน้ำไปทั้งชุดนักเรียนได้มั้ยครับคุณกิตติ?”

ร่างสูงหันไปถามผู้กำกับ

กิตติทำหน้าคิดหนักแต่สุดท้ายก็พยักหน้าออกมาเบาๆ เขาเองก็ไม่อยากฝืนใจใคร

“ก็ได้ครับ ขอโทษทีนะน้องฝันที่พวกเราฝืนใจ พวกเราแค่อยากให้เอ็มวีมันออกมาเพอร์เฟ็กต์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แค่นั้น”

กิตติเอ่ยขอโทษ แม้จะโมโหอยู่ในใจตอนแรกแต่ก็เข้าใจได้

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ฝันเข้าใจ...ฝันเองก็อยากให้เอ็มวีนี้ออกมาดีไม่แพ้ที่ทุกคนคิดไว้เลย”

เธอรู้ว่าทุกคนตั้งใจมากกับโปรเจกต์นี้ และไม่อยากให้มามีปัญหาเพราะความไม่กล้าของเธอเลย

แต่ลำพังจะให้ใส่วันพีชออกอากาศโชว์คนทั้งประเทศนั้นเธอทำใจไม่ได้จริงๆ...

ชวนฝันเตรียมตัวเข้าฉาก เธอเดินเท้าเปล่าย่ำผืนทรายขาวๆบนชายหาดแห่งเกาะเขตตะวัน

ใบหน้าสวยยิ้มแย้ม หยอกล้อเล่นกับกล้อง

กล้องตัดมาที่โจเซฟกำลังวิ่งตามร่างเล็กของเธอ

เท้าของชวนฝันย่ำนื้ทะเลลงมาทีละนิด โจเซฟวิ่งตามพร้อมกับกล้องที่ซูมเข้าไป

“อ๊ะ!”

เธอถึงกับต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจสุดขีดเมื่อเผลอวิ่งมาไกลจนเกินไปและน้ำตรงนั้นมันลึกมิดหัวของเธอ

“อะ แค่กๆ อึก”

“พี่ฝัน!”

โจเซฟตกใจ รีบว่ายเข้าไปเพื่อช่วยเหลือร่างเล็ก โชคดีที่เขาตัวสูงกว่ามาก น้ำตรงนั้นจึงอยู่แค่ประมาณคอ

“เฮ้ยๆๆ!!”

เสียงตาล้องที่อยู่กันบนบกเริ่มโวยวายเสียงดัง ทีมงานชายเริ่มวิ่งลงทะเลไปช่วยเหลือ

“เชี่ย!”

อาคเนย์ตกใจรีบวิ่งลงไปด้วย ราวินเองก็ตามไป

หนุ่มลูกครึ่งตัวสูงใหญ่อย่างโจเซฟอุ้มร่างเล็กระหงขึ้นมาอยู่ในอ้อมอก

ภาพที่เห็นในตอนนี้ไม่ถูกใจราวินนักแต่ก็ไม่อาจเอ่ยอะไรออกไปได้

ชวนฝันถูกวางลงบนเสื่อที่ปูเอาไว้วางของ

"พี่ฝัน! เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"

โจเซฟเจย่าตัวเธอเบาๆ สมาชิกวงไอบีทั้งสามคนเองก็แตกตื่นไม่แพ้กัน

"อื้อ อะแค่กๆ"

ชวนฝันสำลักน้ำออกมาเบาๆ เธอรู้สึกทรมานเหลือกเกิน

"กูว่าพาชวนฝันไปพักก่อนดีมั้ย ดูสภาพไม่น่าถ่ายไหวแล้ว"

อาคเนย์เอ่ยขึ้นมา เขาทำท่าจะเข้าไปอุ้มชวนฝันแต่เสียงโทรศัพท์ก็ขัดขึ้นมา

ติ๊ง!!

"ครับ ครับแม่"

อาคเนย์หน้าเครียดหันไปหาราวิน

"ที่บริษัทมีปัญหา กูต้องรีบไปดูด่วน ยังไงตรงนี้มึงจัดการตามสบายเลยนะ อ้อ อย่าลืมพาชวนฝันไปพักที่เรือนรับรองล่ะ"

"อืม.."

ราวินตอบเรียบๆ ยอมรับเลยว่าตอนนี้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่มีแต่คนรุมล้อมผู้หญิงของเขา

"ทุกคน เลิกกองก่อน! แยกย้ายพัก! เดี๋ยวตอนเย็นค่อยว่ากันต่อ"

เขาสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกัน ทีมงานมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่สุดท้ายแล้วก็จำใจต้องทำตามคำสั่ง

"ส่วนชวนฝัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ ตามฉันมา"

ราวินเดินนำหน้าไป ชวนฝันที่พึ่งได้สติรู้สึกปวดหัวไปหมด แต่ก็จำใจเดินตามเขาไป

"พี่ฝันจะโดนว่าอะไรมั้ยวะ"

มินโฮเอ่ยออกมาเบาๆ

"ไม่หรอกมั้ง มันเป็นอุบัติเหตุนะ"

คีตาว่าขึ้นบ้าง

"ไปๆ อย่าไปสนใจเรื่องของท่านประธาน ไปพักผ่อน เดี๋ยวตอนเย็นต้องมาถ่ายกันต่อ"

ธานีกันเด็กๆและทีมงานไม่ให้เข้าไปยุ่ง เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

ชวนฝันคงจะโดนท่านประธานกระทำจนหนักหน่วงไปทั้งกาย