Chapter 1 อดีตอันแสนเจ็บปวดของชายคนหนึ่ง

Chapter 1

อดีตอันแสนเจ็บปวดของชายคนหนึ่ง

8 ปีก่อนหน้านี้

"โอ๊ยยย"

ชวนฝันในวัยสิบเก้าปีได้ล้มลงไปกับพื้นเมื่อข้อเท้าของเธอพลิกขณะกำลังแข่งกีฬาภายในคณะ

"ฝัน เป็นอะไรรึเปล่า!"

มีนาเพื่อนสนิทรีบเข้ามาพยุงเมื่อเห็นเพื่อนล้มลงไปขณะกำลังจะกระโดดตีลูกวอลเล่ต์

"เจ็บมากเลยมีนา"

เธอจับข้อเท้าที่บวมแดง

"แย่จัง มีใครว่างๆอยู่บ้างมั้ย อ๊ะ วินๆ!"

ทุกคนกำลังยุ่งอยู่กับการแข่งกีฬาและเสิร์ฟน้ำ จะมีก็แต่'ราวิน' หนุ่มหน้านิ่งผู้ที่แทบไม่เข้าร่วมกิจกรรมใดๆของคณะนิเทศศาสตร์ที่พวกเธอเรียนกันอยู่

"มีอะไร?"

ราวินถามน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ไหวติงกับสิ่งตรงหน้าที่เกิดขึ้น

"ชวนฝันล้มขาน่าจะพลิกน่ะ ช่วยพาไปห้องพยาบาลหน่อยได้มั้ย"

มีนารีบพูดเพราะเธอจะต้องลงแข่งต่อแล้ว

"คนอื่นไม่ว่างรึไง"

เขาตอบแบบไม่สบอารมณ์ ที่จริงวันนี้ก็ไม่ได้อยากจะมาด้วยซ้ำหากเพื่อนสนิทอย่าง 'อคิณ' ไม่ลากเขามา

"ก็ไม่ว่างน่ะสิ ช่วยหน่อยเถอะน่า"

แม้ราวินจะหล่อลากไส้สักเพียงใดแต่เพื่อนร่วมคณะก็ไม่ไหวหวั่นเพราะรู้กิตติศัพท์ดี หล่อ หยิ่ง ร้าย ปากหมา แถมบรมจน!

ราวินจำใจต้องอุ้มชวนฝันเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

ดวงหน้าสวยขึ้นรอยริ้วแดงเมื่อถูกอุ้มเข้าแบบนั้น

เขาอุ้มเธอมาจนถึงห้องพยายาลและรอจนเจ้าหน้าที่ทำแผลเสร็จ

"เป็นอะไรหน้าแดง ไม่สบายรึไง?"

เขาเองยอมรับเลยว่าชวนฝันสวยและโดดเด่นมาก เห็นใกล้ๆแบบนี้ยิ่งสวย

"เอ่อ ปละ เปล่าหรอก ขอบคุณนะวิน.."

"อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะ"

"ขอบคุณนะที่พาเรามา"

ใครๆก็รู้กันว่าราวินไม่ใช่คนที่ขอความช่วยเหลือได้ง่ายๆ

หลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ...

"เย็นนี้ไปทำงานกันที่ไหนดีวิน"

ชวนฝันจับฉลากได้งานคู่กับราวิน หลังๆมานี้ราวินคุยง่ายขึ้นเยอะ ก่อนหน้านี้เรียกได้ว่าแข็งเป็นหิน

"อืม..ห้องสมุดคนเยอะแน่ๆเพราะใกล้สอบ"

"งั้นเหรอ งั้นไปไหนดีล่ะ"

เพราะเป็นงานเร่งก่อนสอบไฟนอลยิ่งทำให้เธอใจร้อนไปกันใหญ่

"งั้น...ไปทำห้องเรามั้ย"

ราวินเสนอ

"ฮ๊า!"

ชวนฝันอึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นออก

"แค่ไปทำงานน่ะ อย่าคิดมาก"

ราวินตอบปัดๆ แม้ว่าลึกๆจะปลื้มในความน่ารักใจดีแต่ก็มีขอบเขตและระยะห่าง

ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีใครรู้ฐานะ ความเป็นมา และตัวตนของเขาเลยสักคน แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างอคิณก็ไม่รู้เลย...

ณ หอของราวิน

หอเก่าๆใกล้มหาวิทยาลัย เป็นหอพัดลมซึ่งราคาต่อเดือนนั้นถูกมากๆ

"พอได้มั้ย หอเราไม่มีแอร์จะร้อนรึเปล่า?"

ราวินถามออกไปอย่างนั้น ในใจเขาก็นึกสงสารที่เอาสาวสวยน่ารักอย่างชวนฝันมานั่งหลังขดหลังแข็งลำบาก

"มะ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ"

ชวนฝันยิ้มๆแล้วนั่งลงกับพื้นห้อง หญิงสาวหน้าสวยในชุดนักศึกษากระโปรงพีทเอ่ยออกมาอย่างใจดี

ในห้องเล็กๆมีเพียงเตียงเดี่ยวขนาดสามจุดห้าฟุตและกีต้าร์สีดำเก่าๆอยู่ตัวนึง

ราวินนั่งลงข้างเธอแล้วช่วยกันนั่งทำงานพร้อมกับเอาโน๊ตบุ๊คมาเปิดหาข้อมูลไปด้วย

หน้าของทั้งคู่ชิดจนชนกัน...

"ฝัน..."

เขาเอ่ยชื่อของเธอขึ้นมาเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาของหนุ่มลูกเสี้ยวยื่นเข้าไปก่อนจะประกบปากจูบปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อนั้น...

ร่างเล็กเคลิ้มไปกับรอยจูบของหนุ่มหล่ออย่างราวิน เธอล้มตัวลงนอนไปกับพื้นและมีเขาขึ้นคร่อมจูบเอาไว้อยู่อย่างนั้น

มือหนาเริ่มเลื่อนขึ้นมาขยำทรวงอกอวบภายใต้เสื้อนักศึกษาสีขาว

"อ๊ะ!!"

แต่ก็ต้องหยุดการกระทำนั้นไว้เมื่อสาวใต้ร่างเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังจะถลำตัวลงลึก

"โทษที เราเผลอตัวไปหน่อย"

ราวินลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองอีกด้านอย่างรู้สึกผิดอยู่เล็กๆในใจ

สมัยเรียนไฮสคูลที่โรงเรียนนานาชาติเขาฟันหญิงมานับไม่ถ้วน แต่กับชวนฝันเขากลับรู้สึกอยากถนุดถนอม

ราวิน นฤภูวนิล ทายาทเพียงคนเดียวแห่งตระกูลร่ำรวย มีชื่อเสียงและเงินทอง แต่เขากลับเลือกที่จะก้าวเท้าออกจากบ้านเพราะพ่อของตัวเอง

เงินเก็บอันน้อยนิดทำให้เขาตัดสินใจกำเงินมาลงเรียนคณะนิเทศศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัดเนื่องจากค่าครองชีพถูกแสนถูก

"คะ คือ เอ่อ"

ชวนฝันติดอ่างไปไม่เป็น ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงปล่อยตัวปล่อยใจไปขนาดนั้น

"ถ้าฝันไม่รังเกียจคนจนๆอย่างเรา...เรามาเป็นแฟนกันมั้ย"

ราวินเอ่ยออกไปตรงๆ

"วิน...วินชอบฝันเหรอ"

ใจดวงน้อยไหวสั่น แท้จริงลึกๆแล้วเธอก็มีใจให้เขา

"ชอบสิ...ชอบมากด้วย"

"อื้ม"

หญิงสาวหน้าสวยพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ ใบหน้าของเธอตอนนี้มันแดงซ่านไปหมด

"อื้มนี่คืออะไร?"

"ฝันก็ชอบวิน...เรามาเป็นแฟนกันนะ"

ชวนฝันพูดอ้อมแอ้มออกมาเสียงเบา แต่นั่นก็สร้างรอยยิ้มให้ราวินได้ในรอบหนึ่งปี...เขาไม่เคยมีความสุขอีกเลยนับตั้งแต่วันที่แม่จากไป

ทั้งสองคนคบกันโดยที่เพื่อนๆทุกคนก็รับรู้ ไม่เว้นแม้แต่ 'อคิณ' เพื่อนสนิทของราวิน เขาเองก็แอบชอบชวนฝัน ใครเล่าจะคิดว่าราวินเพื่อนรักจะชิงตัดหน้า

อคิณเป็นลูกคนร่ำรวยในจังหวัด ที่บ้านเปิดร้านขายทองใหญ่โตในตลาด

"ฝันไม่อยากให้วินไปเล่นกีต้าร์แล้ว พวกผู้หญิงชอบมองวิน"

ชวนฝันหลังเลิกเรียนก็บ่นอุบกับแฟนหนุ่ม เธอช้อนกระโปรงพับเข้าแล้วกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์โครงกระดูก เศษเล็กสองล้อคู่ใจราวินที่ได้มาในราคาเพียงหลักพัน

"วินต้องทำงานนะฝัน ไหนจะค่าเทอมค่าหอค่าน้ำค่าไฟอีก ค่าน้ำมันไอ้แก่ที่เราขี่ไปเรียนไปรับไปส่งฝันอีก"

ราวินเป็นนักร้องและเล่นกีต้าร์ในร้านเหล้าแถวมหาวิทยาลัย สาวๆติดตรึมทำให้ชวนฝันหึงหวง

"ก็นั่นแหละ...ฝันก็ไม่อยากให้วินไปทำงานนั้นอยู่ดี"

งานพาร์ทธามอื่นๆมีเยอะแยะจะตายที่ไม่ใช่งานร้านเหล้า

"อย่าลืมสิฝัน วินมีความฝันนะ...วินอยากเป็นนักร้อง"

ราวินพูดขึ้น ชวนฝันพยักหน้าเข้าใจ เธอรักราวินมากและพร้อมที่จะเคียงข้างเขาในทุกสถานการณ์...

ขึ้นมหาวิทยาลัยปีสอง

ทั้งคู่ยังคบและรักกัน อคิณเห็นภาพบาดตานั้นทุกวันและยอมรับเลยว่าอิจฉาเพื่อนรักอย่างราวิน ราวินมีดีเพียงหน้าตา ฐานะการเงินต่างกับเขามาก แต่ชวนฝันก็เลือกราวินอยู่ดี นั่นคือสิ่งที่อคิณคิดและปวดใจ

"วิน เย็นนี้ไปกินชาบูกันนะ"

ชวนฝันยิ้มแล้วเอ่ยชวนแฟนหนุ่ม

"เราไม่มีตังอะฝัน เอาไว้เดือนหน้าได้มั้ยนี่ก็สิ้นเดือนพอดีด้วย"

ราวินพูดขึ้นมา

"งะ งั้นเหรอ...อื้ม ก็ได้จ้ะ"

ชวนฝันยิ้มเจื่อนๆ เธอรู้สึกผิดที่ชอบชวนเขาใช้เงินสิ้นเปลือง บ้านของเธอเองก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เธอเรียนมหาลัยโดยการกู้กยศ และอาศัยอยู่ที่บ้านเช่าเล็กๆกับแม่ของเธอ โดยแม่เองก็ทำงานรับจ้างรายวันทั่วไป

ชวนฝันพยายามเข้าใจราวินมาโดยตลอด เธอรักเขามากและพร้อมจะยอมเสียสละ

วันพิเศษไม่เคยได้ไปไหนเหมือนคู่อื่นๆ ได้แต่กินอาหารตามสั่งไม่ก็กินที่ห้องของราวิน

4 ปีต่อมา

ทั้งคู่เรียนจบกันมาได้หนึ่งปี ชวนฝันสมัครงานแถวๆมหาวิทยาลัยเพราะอยู่ใกล้บ้าน เธอทำงานไม่ตรงสาย เป็นเพียงพนักงานตัวเล็กๆในบริษัทเอกชนเล็กๆแห่งหนึ่ง เงินเดือนแตะอยู่หมื่นสอง

ราวินยังคงตามล่่าฝันอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน...

เขาร้องเพลงและเล่นกีต้าร์อยู่ที่ร้านเหล้าร้านเดิม หอเดิม และยังอัดเสียงลงยูทูป ทั้งยังแต่งเพลงใหม่ๆเรื่อยๆ...แต่มันก็ยังไม่ดังไม่ปังสักเพลง

ณ บ้านของชวนฝัน

"แม่!"

ชวนฝันตกใจเมื่อเข้ามาในบ้านก็พบกับแม่ของเธอยืนกอดอกมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น วันนี้เป็นดั่งเช่นทุกวันคือราวินขี่มอไซค์คันเก่ามาส่งเธอ

"นี่แกยังไม่เลิกกับไอ้เด็กนั่นอีกเหรอ?"

แม่ของชวนฝันไม่พอใจ

"แม่คะ! ราวินเป็นแฟนหนูนะ ทำไมแม่พูดแบบนั้น"

ชวนฝันไม่พอใจที่แม่ของเธอต่อว่าราวิน แม้เขาจะเป็นยังไงแต่ก็ดูแลเธออย่างดี...ตลอดระยะเวลาที่เป็นแฟนกันมาเขาไม่เคยล่วงเกินเธอเลยสักครั้ง มากสุดแค่จูบ

"ต่อไปนี้ฉันขอให้แกเลิกคบกับมันได้แล้ว แกโตแล้วนะฝัน หัดมองถึงอนาคตบ้างสิ!"

"ไม่ค่ะ! หนูรักวิน.."

ชวนฝันเถียงทำเอาผู้เป็นแม่ถึงกับปวดใจ เธอส่งลูกจนเรียนจบมาด้วยตัวคนเดียว หวังว่าลูกสาวจะมีหน้าที่การงานที่ดี มีสามีดีๆ แต่กลับไม่เป็นอย่างหวัง...

"นังลูกบ้า โอ๊ยย!"

ผู้เป็นแม่ล้มพับลงไปกับพื้นทำเอาชวนฝันอึ้ง

"แม่! แม่!! แม่คะ!!!"