บทที่ 1 มีลูกกัน

“เราหย่ากันดีกว่า”

ในคืนเพิ่งแต่งงาน น้ำเสียงชายหนุ่มห่างเหิน มองเหยียดสาวน้อยที่หัวเตียงด้วยสีหน้าเมินเฉย

“เธอน่าจะรู้ ถ้าไม่ใช่ปู่เอาความตายมาขู่ฉันก็ไม่มีวันแต่งงานกับเธอหรอก เพราะงั้นเรื่องหย่าฉันหวังว่าเธอจะเป็นฝ่ายเสนอก่อน ในบัตรใบนี้มีอยู่สามสิบล้าน ถือเป็นค่าชดเชยที่ฉันให้เธอ”

ขณะพูด ชายคนนั้นก็ยื่นบัตรธนาคารสีทองใบหนึ่งมา

ข่งหว่านเกอผลุบม่านตาลงอยู่ตลอด พยายามกลั้นโทสะในใจสุดขีด

ไอ้เวร!

ในคืนวันเข้าหอแล้วแท้ๆ ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธออีกเนี่ยนะ?!

ที่ชนบทเมื่อหนึ่งปีก่อน ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนขืนใจเธอ……

ช่างเถอะ

ก็แค่ไอ้ผู้ชายห่วยที่ไม่รับผิดชอบ!

ถ้าไม่ใช่เพราะโรคของลูกสาวเธอจำเป็นต้องจับคู่ไขกระดูกกับพี่น้องแท้ๆ เธอไม่มีทางตกลงแต่งงานกับเขาหรอก

“บัตรใบนี้ฉันรับไว้ไม่ได้ ฉันอยากมีลูก”

ข่งหว่านเกอกดเสียงต่ำ สองมือจับแขนเสื้อแน่น จงใจแสดงท่าทางยับยั้งชั่งใจและจนตรอกกลบเกลื่อน

ลูก?

มู่หรงถิงชะงัก จากนั้นในใจก็เกิดความสะอิดสะเอียนขึ้นมา

การแต่งงานครั้งนี้เป็นการหมั้นหมายตั้งแต่เด็กที่ผู้หลักผู้ใหญ่กำหนด สองคนที่ไม่เคยพบเคยเจอกันมาก่อนจะเกิดความรู้สึกได้อย่างไร?

เธอก็แค่ลูกสาวที่ตระกูลข่งรับจากชนบทมาเลี้ยง แค่สาวบ้านนอกคนหนึ่ง เพ้อฝันอยากมีลูกกับเขาเพื่อสืบทอดทรัพย์สินตระกูลมู่หรงเหรอ?

โลภมากไม่รู้จักพอ!

“ความอดทนฉันมีจำกัด อย่าได้คืบเอาศอก ข้อเสนอนี้เธอพิจารณาให้ดีแล้วกัน” ชายหนุ่มหันหลังจะไป

“นายอย่าไป ฉันเซ็นก็ได้”

ข่งหว่านเกอทำท่าตื่นตระหนก หยิบปากกาขึ้นมา กดเสียงเอ่ยอย่างอัปยศต่อไป “แต่ฉันไม่รู้ตัวหนังสือ นายมาสอนหน่อยว่าชื่อฉันเขียนยังไง ได้หรือเปล่า?”

เป็นสาวบ้านนอกอย่างที่คิดไว้ ตัวหนังสือก็ยังไม่รู้ ความชิงชังในดวงตาชายหนุ่มยิ่งล้ำลึกขึ้น

เขาเดินไปอย่างอดทน ล้อมตัวจากด้านหลังขณะคว้ามือหญิงสาวที่จับปากกา

กลิ่นกายโชยมาที่ปลายจมูกพอดี

กลิ่นหอมนี้เหมือนเคยได้กลิ่นมาจากที่ไหน?

มู่หรงถิงยังไม่ทันไตร่ตรอง ก็เห็นเพียงหญิงสาวพลันพลิกข้อมือคว้ามือเขาเอาไว้

ขณะเดียวกันนั้น มือซ้ายก็ฝังเข็มเงินเล่มหนึ่งในร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว

“ข่งหว่านเกอ เธอทำอะไร?!” มู่หรงถิงตกใจและเกรี้ยวกราด

“ก็บอกแล้วไง ฉันอยากมีลูก”

ข่งหว่านเกอปรายตาขึ้น เผยรอยยิ้มโค้ง คล้ายจิ้งจอกน้อยที่บรรลุผล ยังมีทีท่าขี้ขลาดเหมือนสักครู่ที่ไหนกัน?

ขณะพูด มือก็ยื่นไปข้างหน้าเล็กน้อย เข็มเงินฝังลงไปในร่างชายหนุ่มอย่างสมบูรณ์

มู่หรงถิงพลันชาไปทั้งร่าง ล้มลงบนเตียง

หนึ่งชั่วโมงถัดมา เขาเบิกตาโพลงอย่างไม่มียินยอมรับความอัปยศ ปล่อยให้หญิงสาวตรงหน้ากระทำบ้าบิ่นตามอำเภอใจ แต่ตนทำอะไรไม่ได้เลย

จนกระทั่งเหน็ดเหนื่อยโรยแรง ผล็อยหลับไป

สองชั่วโมงต่อมา

มู่หรงถิงตื่นขึ้นมา ข้างกายกลับไร้ร่างข่งหว่านเกอแล้ว

มีเพียงโน้ตใบหนึ่งทิ้งไว้อย่างโดดเดี่ยวบนโต๊ะหัวเตียง เขาหยิบขึ้นมาอ่าน——

ถึง: ไอ้ผู้ชายห่วยมู่หรง

ใครอยากได้เงินสกปรกของนายกัน? อย่าพบเจอกันอีก! ป.ล.ฝีมือธรรมดา ต้องพัฒนา

ด้านล่างสุดของกระดาษโน้ตเซ็นชื่อสละสลวย——ข่งหว่านเกอ!

ไอ้ผู้ชายห่วย??

ทำไมเขากลายเป็นไอ้ผู้ชายห่วยไปได้ ทั้งๆ ที่เธอบังคับตน!!

“ข่งหว่านเกอ ไปตายซะ!”

ชายหนุ่มกัดฟันกรอดโพล่งออกมาไม่กี่คำ แล้วฉีกกระดาษโน้ตเป็นเศษเล็กเศษน้อย

สัปดาห์แรกที่ข่งหว่านเกอหายตัวไป

มู่หรงถิงส่งคนไปค้นหาทั้งเจียงเฉิงโดยมั่นใจว่าเจอแน่ ทว่าไม่ได้อะไรกลับมาเลย

เดือนที่สามที่ข่งหว่านเกอหายตัวไป

มู่หรงถิงเป็นบ้าแล้ว โพสต์รูปภาพเธอลงบนแพลตฟอร์มใหญ่ต่างๆ

และประกาศว่าหากใครหานายหญิงน้อยตระกูลมู่หรงพบ จะให้รางวัลสิบล้าน!

น่าเสียดายที่ยังปราศจากร่องรอย

คนคนนี้ราวกับระเหยกลายเป็นไอหายไปจากโลกนี้

จนกระทั่งหนึ่งปีหลังจากเธอหายตัวไป

อยู่ดีๆ หลินเฉิงผู้ช่วยของเขาก็นำทารกเพศชายคนหนึ่งกลับมา

“เธอมีลูกจริงๆ เหรอเนี่ย? แล้วตัวเธอล่ะ?” มู่หรงถิงมองทารกชายที่คล้ายตัวเองสุดๆ สีหน้าทั้งตกตะลึงและโกรธเกรี้ยว

“นางคนนั้นแค่ให้เด็กคนนี้กับเรา เธอไม่แน่ใจว่านายหญิงน้อยไปไหน” หลินเฉิงกล่าวอย่างกระวนกระวาย

“เฮอะ มีปัญญาเธอก็หลบซ่อนไปทั้งชีวิตละกัน ปิดข่าวซะ อย่าให้ข่งหว่านเกอรู้ว่าเด็กอยู่ที่นี่ ผู้หญิงอย่างเธอ ไม่เหมาะจะเป็นแม่ของเด็ก!”

“ครับ คุณชายถิง!”

……

ณ เที่ยวบินระหว่างประเทศบินไปประเทศ M

ข่งหว่านเกออุ้มทารกเพศชายคนหนึ่งที่เพิ่งเกิดในอ้อมแขน

เธอก็ไม่คิดเลยว่าตนจะโชคดีขนาดที่ตั้งท้องลูกแฝด

หนึ่งสัปดาห์ก่อน เพื่อหลบหลีกการตามจับของมู่หรงถิง ระหว่างที่เธอหลบหนีนั้นได้ทำแฝดคนน้องหายไป

ใครๆ ก็นึกว่าเธอเป็นแค่ลูกสาวที่ตระกูลข่งทอดทิ้งในชนบท แต่ไม่รู้ว่าตลอดสิบกว่าปีที่เธอใช้ชีวิตในชนบท ไม่มีสักช่วงที่เสียเปล่าเลย

มีคุณครูสอนวิชาแพทย์ สอนโน้ตดนตรีให้เธอ

เธอเรียนเภสัชศาสตร์ด้วยตัวเองอีกด้วย

ไม่ใช่คุณหนูไร้ประโยชน์ในสายตาทุกคนอีกต่อไป

เธอมีอีกชื่อเรียกที่ไม่มีใครทราบ หัตถ์เทพ “ฉานอี” !

รอไปถึงต่างประเทศ รักษาโรคข่งหรันลูกสาวคนโตหายดีแล้ว เธอจะต้องกลับมาตามลูกชายคนเล็กอย่างแน่นอน

……

ห้าปีต่อมา

“ลูกฉือลูกหรัน ตามมาเร็วๆ จ้ะ”

ภายในทางสัญจรสนามบินเจียงเฉิง หญิงสาวสวมแว่นกันแดดคนหนึ่งถือกระเป๋าเดินทางขณะเดินพลางโบกมือเรียกด้านหลัง

“มาแล้ว หม่ามี้”

เห็นเพียงลูกน้อยน่ารักสองคนพลันกระโดดออกมาทางด้านหลังเธอ วิ่งไม่กี่ก้าวมาถึงข้างกายเธอ

ลูกน้อยน่ารักเพศชายชื่อข่งฉือ ตัวเตี้ยกว่าเล็กน้อย อายุประมาณห้าขวบ

โฉมหน้าล้ำลึกสามมิติ เมื่อควบคู่กับชุดสีดำสะอาดประณีตบนตัวเขา ก็เผยความสุขุมไม่สมวัยออกมา

ลูกน้อยน่ารักเพศหญิงชื่อข่งหรัน ดูแล้วอายุมากกว่าเด็กชายเล็กน้อย

ผมซอยบ๊อบเรียบง่ายสบายๆ ดวงตากลมโต มีความน่ารักแบบทรงพลังห้าวหาญ

ทั้งสามยืนด้วยกัน ดึงดูดการมุงดูจากทุกคนทันที

“พระเจ้า ครอบครัวเทพจากไหนเนี่ย เจริญตาเหลือเกิน!”

“หน้าตาดีขนาดนี้ หรือเป็นดาราทีวีคนไหนพาลูกออกมาเที่ยวแบบไม่หวือหวา?”

“เฮ้อ ถ้าฉันคลอดลูกดูดีแบบคู่นี้ได้ก็ดีสิ!”