Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
010 แยกย้าย
.
.
“ดูแลตัวเองดีๆ นะเก๋า”
“แน่นอนพี่ ผมรักตัวเองจะตาย”
พี่โตจับบ่าผมแน่นหลังจากที่มาดูความเป็นอยู่ของผมที่ห้องของไอ้ปืน และตอนนี้ผมลงมาส่งพี่มันที่หน้าตึก ..ใจนึงผมเบาหวิว อดยอมรับไม่ได้ว่าอยู่กับพี่มันแล้วผมอุ่นใจ พี่โตเหมือนคนในครอบครัวของผม ..เป็นพี่ชาย เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ พี่โตรั้งตัวผมเข้าไปกอดไว้ บอกตรงๆ ว่าตกใจ แต่ผู้ชายกอดกันไม่ใช่เรื่องแปลก อีกอย่าง..ถ้าวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย ผมกอดตอบพี่มัน กระชับแขนของตัวเองแน่น จู่ๆ นํ้าอุ่นๆ ก็ไหลออกจากตา ความเครียด ความอึดอัดที่เจอมาตั้งแต่เช้าพาลถูกระบายออก ความอ่อนแอเข้าโจมตีผมแค่เพราะความอบอุ่นจากพี่โตมัน
“...” พี่โตไม่พูดอะไร ปล่อยให้ผมร้องและขยำเสื้อพี่มันที่ผมจับกุมไว้จนยับยู่ นานพอสมควรและพอผมโอเคขึ้น ผมก็ถอนตัวเองออกจากอกของพี่โตมัน
“โทรหาพี่ได้ตลอด.. สัญญากับพี่นะเก๋าว่าจะโทร”
“อื้ม..” ผมพยายามปรับเสียงที่อู้อี้ให้กลับเป็นปกติ ระหว่างที่ใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าที่เปื้อนเปียก
“พี่กลับก่อนนะ”
“ขับรถดีๆ นะพี่ แล้วก็ถ้าเจออะไหล่ปลาทู..”
“พี่จะบอกเจ้าของใหม่ว่าให้ดูแลมันดีๆ”
“อือ” แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับปลาทู..มอเตอร์ไซค์คันแรกของผม
“ไง บอกลากันนานเหลือเกินนะมึง กูก็นึกว่ามึงจะเปลี่ยนใจซะแล้ว” ไอ้ปืนพูดทั้งที่ตามันจ้องอยู่ที่จอทีวี ..คืนนี้มีแมตช์หยุดโลก
“นิดนึง”
“พี่โตอะไรของมึงนี่กูว่าแปลกๆ นะ สำรวจห้องกูซะอย่างกับหมาเข้าบ้านใหม่ กลัวกูทำไรมึงรึไง”
“พี่มันแค่ห่วงกู”
“มึงนึกว่ากูดูไม่ออกรึไง”
“?”
“ตาที่พี่มันมองมึงเนี่ยเกินน้องไปหลายเบอร์ นี่คงหงุดหงิดดิที่มึงมาอยู่ห้องกู”
“มึงนี่มัน.. เลิกๆ กูอยากดูบอล”
“เปลี่ยนเรื่องเก่ง”
“แล้วไอ้โด่งอ่ะ”
“เดี๋ยวมันมา กูว่าจะสอนมันแทงซะหน่อย มึงก็ด้วย จะได้มีเงินใช้”
“ไม่ว่ะ กูไม่มีตัง”
“ยืมกูก่อนก็ได้”
“ไม่ต้องมาชวนกูเลย มึงอยากเล่นก็เล่นไป”
“เออๆ เพื่อนอุตส่าห์ชี้ทางรวย ดันเสือกโง่อีก”
“เออ กูโง่”
“...”
“..ยังไงช่วงนี้กูขออยู่กับมึงไปก่อน จนกว่าพ่อแม่จะติดต่อมา”
“เรื่องนั้นไม่ต้องวอรี เพื่อนคนเดียวกูมีปัญญาเลี้ยง”
“ขอบใจมากมึง”
“แล้วตกลงเรื่องพ่อแม่มึงนี่ยังไงวะ”
“..ป๊าม๊ากูโดนทวงหนี้ แม่งเล่นบ้านกูซะเละ”
“เท่าไหร่วะ”
“กูก็ไม่รู้ ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าป๊าม๊ามีหนี้ เอาจริงๆ ตอนนี้กูสับสน กูไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไป”
“มึงใจเย็น ค่อยๆ คิด มึงมีพวกกูอยู่”
“เออ กูก็มีแค่พวกมึงนี่แหละ”
“เลิกๆ เลิกคิดเรื่องเครียด แดกเหล้าดีกว่ามึง แล้วลุ้นให้กูแทงข้างถูก พรุ่งนี้กูจะได้พามึงไปกินหมูกระทะ”
“โอเคมึง ขอให้คืนนี้มึงรวย”
“สมพรปาก ว่าแต่ไอ้โด่งทำไมยังไม่มาวะ”
“กูมาแล้ววววว”
“มาซะทีนะมึง ช้าฉิบหาย”
“โทษที กว่าจะขอพี่สาวได้..”
“มึงก็อีกคน พวกไม่รู้จักโต”
“...”
“มาๆ คืนนี้กูจะสอนให้พวกมึงโตเอง ก่อนอื่นก็ต้อง..”
“...”
“หาเงินใช้เองเป็นนนน เอ้า ชนนนนน”
.
.
..มหาวิทยาลัย
..อคิน
“เมื่อวานคุณคินหายไปไหนมาครับ”
“ต้องแจ้งมึงด้วยเหรอ..”
“โธ่ ก็เพื่อนอยากรู้ เผื่อว่าเพื่อนไปกู้โลกมาแล้วขึ้นหน้าหนึ่ง เพื่อนจะได้อวดคนอื่นได้ก่อนไง ว่าฮีโร่คนนี้น่ะเพื่อนรักเพื่อนเอง”
“ไร้สาระ”
“...”
“ไงไอ้เทป โดนฟาร์ด่า ถึงกับใบ้กิน ว่าแต่มึงหายไปไหนมาวะคิน”
“ว่ากู มึงก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละไอ้ซอล”
“ว่าไงวะไอ้คิน อาจารย์ถามหามึงด้วย”
“คินพาน้องไปโรงพยาบาล” เรย์ตอบแทนผม
“พาน้องไปโรงพยาบาล? น้องไหน?”
“อย่าบอกนะว่าน้องที่มีเรื่องกับไอ้กรไอ้ฟิวส์”
“...”
“คุณคินเป็นคนดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทุกทีออกจะเย็นชา ไหงคราวนี้ถึงขั้นพาส่งโรงพยาบาล”
“ก็เป็นคนที่จินรู้จัก ก็เลยพาไปโรงพยาบาล”
“..จินรู้จัก?”
“อืม”
“ก็นึกว่าน้องเป็นคนพิเศษ..”
“...”
“...”
“แล้วเรย์.. มึงรู้ได้ไงวะ”
“รันบอก”
“นี่ดีกันแล้วเหรอวะ”
“...”
“ไอ้เชี่ยเทป จะถามทำไมวะ”
“อ้าว ก็เห็นไม่ติดต่อกันตั้งหลายปี จู่ๆ มาคุยกัน กูก็ต้องถามเปล่าวะ จริงๆ กูยังอยากเล่นเกมกับพี่มันอยู่เลย แม่งเก่งสัด”
“พอเหอะไอ้เทป.. ไปเรย์ ขึ้นเรียนกันเถอะ” ฟาร์พาเรย์ออกจากโรงอาหารไป เหลือไว้แค่ผม เทป แล้วก็ซอล
“กูพูดอะไรผิดวะ”
“มึงนี่มัน.. พี่กูจะไม่เอามึงก็เพราะมึงเป็นแบบนี้”
“อะไรของมึง พี่มึง..”
“เฮ้อ ช่างเรื่องของมึงก่อน สรุปคือมึงส่งน้องไปโรงพยาบาล?”
“อืม”
“เป็นไรมากไหมวะ สองรุมหนึ่ง”
ผมนึกสภาพของคนตัวบาง “ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“จริงดิ ได้ข่าวว่าไอ้กรไอ้ฟิวส์ถึงขั้นกระดูกร้าวเลยนะ”
“งั้นเหรอ”
“เออ ไอ้คิน แล้วเย็นนี้มึงต้องไปรับจินใช่ป่ะ”
“ใช่”
“งั้นมึงให้กูไปแทนนะ”
ผมมองซอล (น้าไอ้คิน ให้กูไปเถอะ)
“เอาดิ ส่งจินให้ถึงบ้านล่ะ”
“แต๊งค์เว้ย ป่ะ ไปเรียนกันเถอะ”
.
“เรย์..มึงโอเคเปล่าวะ”
“เรื่องไหนล่ะ”
“เรื่องพี่รัน”
“กูโอเค”
“แล้วเรื่องคิน..”
“...”
“อย่าคิดมากนะเว้ย”
“อืม กูไม่คิดอะไรเลย”
“งั้นก็ดีแล้ว”
“...”
“กูเชื่อว่ายังไงมึงก็สำคัญที่สุดสำหรับคินมัน”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน..ก็คงใช่”
“ตอนนี้ก็ยังใช่ น้องนั่นก็แค่ของเล่นแก้เบื่อ”
เรย์ระบายยิ้ม “กูเองก็คิดอย่างงั้น ไปเรียนกันเถอะ”
“อืม”
.
.
..ซอล
นึกแล้วก็ขำ หน้าของไอ้เทปตอนที่โดนฟาร์ตึงใส่ แถมยังเดินหนีไปกับเรย์ไม่สนใจว่าไอ้เทปจะทำหน้าสลดแค่ไหน ..สมน้ำหน้า อยากไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนเอง จะว่าไปฟาร์ก็เสน่ห์แรงใช่เล่นแหะ แต่ก็ไม่แปลก เพราะเราเองก็เสน่ห์แรงไม่แพ้มัน ก็เราเป็นแฝดพี่แฝดน้องคนคูลแห่งห้าเทพนี่นะ
“อ๊ะพี่ซอล” หนึ่งในกลุ่มสาวๆ ที่เดินมาทักทายผม
“ว่าไง” ผมตอบตามสไตล์คนคูลผู้ชื่นชอบการบริหารเสน่ห์
“มาหาใครเหรอคะวันนี้ ใช่พวกเรารึเปล่าเอ่ย” สาวอีกนางพูดบ้าง จริงๆ แก๊งค์นี้ก็น่ามองทุกคน แต่เป้าหมายของผมวันนี้..น่ารักกว่าเป็นร้อยเท่า
“พี่มาหาจินน่ะ”
“จิน..”
“จินไงแก แม่คุณหนูนั่นไง”
“อ๋อ คุณหนูโลกสวย..”
“แก! พูดเบาๆ ดิ เดี๋ยวพี่ซอลได้ยินหมด”
“ไม่ทันแล้วล่ะครับ พี่ได้ยินแล้ว”
“อุ๊ปส์ โทษทีค่ะพี่ซอล ไม่โกรธน้า”
“กับพี่น่ะ ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าจินมาได้ยิน พี่ว่าคงไม่ดีเท่าไหร่”
“ก็จินเขาโลกสวยจริงๆ นิคะ ใสซื่อ”
“แต่พี่ว่ามันก็เป็นเสน่ห์ที่น่ารักนะ พี่ชอบ”
“...”
“จินเขาอยู่ที่โรงอาหารค่ะ” สาวอีกคนรีบตัดบท
“ขอบใจมาก ไว้เจอกันนะ” ผมส่งยิ้มให้ตามสไตล์ ก่อนจะเดินจากมา ..สังคมผู้หญิงนี่น่ากลัวจริงๆ
ผมมองเห็นจินแต่ไกล จินมักจะโดดเด่นเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน จินเรียนครุเอกดนตรี เวลามีไวโอลินอยู่ข้างกรอบหน้าเล็กยิ่งน่าหลงใหล ..ผมหน้าม้ากับใบหน้าเล็กๆ ผมยาวที่ถูกม้วนลอนหลวมพองาม ผมโดนจินตกทุกครั้งที่มีโอกาสได้มอง ยิ่งมีเสียงสีเสียดของสายไวโอลินในทุกตัวโน้ตยิ่งทำให้จินน่ามองมากขึ้นไปอีก มันเหมือนมีไฟสปอตไลท์ส่องตรงลงมาที่จิน ผมเคยเรียนไวโอลินคลาสเดียวกันกับจินตอนยังเป็นเด็ก คนสอนก็พ่อของผมเอง ผมน่ะได้ยีนส์จากพ่อ เรียกว่าพรสวรรค์ติดตัว ส่วนจิน..เป็นตัวอย่างของพรแสวงที่แรงกล้า ตอนนั้นผมเคยโอ้อวดหลงตัวเองเพราะคิดว่าตัวเองเก่งที่สุด แต่สุดท้ายคำชมจากพ่อกลับมอบให้แค่จิน.. เล่นเอาผมเสียเซลฟ์ หายหลงตัวเอง ใครๆ ก็มองจินว่าเป็นผู้หญิงใสซื่อ อินโนเซ้นท์ แต่ผมมองจินต่างไป สาวโลกสวยคนนี้มีความมุ่งมั่นเป็นอาวุธที่แหลมคม ผมน่ะ..จากที่แค่หลงปลื้มชื่นชมก็กลายเป็นหลงชอบ จากหลงชอบก็อัพเวลเป็นหลงรัก แต่พอรู้ตัวว่าได้เวลาจีบจินจริงจังก็ดันโดนไอ้คินมันตัดหน้า แถมมันยังตัดหน้าแบบไม่ได้เต็มใจอีกต่างหาก ซึ่งผมรู้แต่แรกอยู่แล้วว่าไอ้คินเอ็นดูจินแบบน้องสาวคนนึง ทีนี้พอมันเห็นด้วยกับแผน ‘หาใครมาจีบจิน’ ของไอ้เทปมัน ผมเลยได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ จะไม่ช้าจนเสียเวลาอีกแล้ว
“จิน”
“อ้าวพี่ซอล สวัสดีค่ะ” จินยิ้มหวานให้ผม ขณะที่ลดมือที่ถือไวโอลินลง
“กลับกันเถอะ”
“เอ ต้องเป็นพี่คินที่มารับจินไม่ใช่เหรอคะ”
“พอดีคินไม่ว่างน่ะ พี่เลยอาสามารับจินแทน”
จินดูผิดหวัง.. ทำผมเศร้าไปเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ “เอางี้ เดี๋ยวพี่พาจินไปดูหนัง จะได้อารมณ์ดี”
“อืม ก็ได้ค่ะ มีเรื่องที่อยากดูพอดี แต่พี่ซอลต้องเป็นคนเลี้ยงนะ”
“ได้อยู่แล้ว ให้เลี้ยงตลอดชีวิตเลยยังได้ครับ” ผมเอามือลูบหัวจินเบาๆ เป็นช่วงเวลาที่ดี แต่ผมคงลืมคิดก่อนพูด เพราะจินเงียบไป ..เอาแล้วไง มึงพูดไปแบบนั้นแล้วน้องมันจะคิดยังไงวะ “เอ่อ งั้นเราไปเลยดีกว่า มา พี่ถือไวโอลินให้”
“อืม ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
สู้ๆ เว้ยไอ้ซอล เริ่มแรกมันก็จะยากแบบนี้แหละ ใครใช้ให้มึงทิ้งเวลาไว้นานจนใจของจินมีแต่ไอ้คินไปแล้ว
.
.
.
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
