บทที่ 12 พระชายา Vs ชิงอี้เหนียง

“นางได้แจ้งธุระหรือไม่”

“คุณหนูชิงบอกเพียงว่า แวะมาเยี่ยมพ่ะย่ะค่ะ”

ถังมู่เหรินมองหน้าพระชายา จึงได้บอกเว่ยอี

“เจ้าไปบอกนางว่าเดี๋ยวข้าไปพบที่ห้องรับแขก”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“พระชายา รอก่อน”

“ท่านอ๋อง มีอะไรเพคะ”

“เจ้า ไปรับแขกกับข้า”

“แต่ข้า ไม่ได้รู้จักกับนางนะเพคะ”

“น้องสี่เจ้าก็ไม่เคยรู้จัก เหตุใดต้อนรับได้ล่ะ”

“ก็ได้เพคะ”

ซีเฟยพอจะทราบ ชิงอี้เหนียง คืออดีตคนรักของเขา นางเองก็ไม่อยากพบเจอ เพื่อไม่อยากมีปัญหาทีหลัง แต่ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ ตามมารยาทก็ควรต้องไป

ห้องรับแขก จวนอ๋อง

เมื่อชินอ๋องและซีเฟยเดินเข้ามา ก็พบกับแขกที่มาเยือน นั่งจิบชาอยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นชินอ๋องเดินเข้าห้องมา นางก็รีบลุกขึ้นคำนับท่านอ๋อง

“ชิงอี้เหนียง คารวะท่านอ๋องเพคะ”

“เชิญคุณหนูชิงตามสบาย”

“พี่มู่เหริน เหตุใดจึงทำตัวห่างเหินกับข้าแบบนี้เพคะ”

นางไม่พูดเปล่า แต่เดินเข้ามาใกล้และเอื้อมมือมาจับเขาด้วย ซีเฟยจึงได้เห็นนางชัดๆ นางเป็นสตรีที่งดงามมาก ชุดแดงที่นางสวมใส่มาวันนี้ปักทอด้วยผ้าอย่างดี ดูด้วยสายตาปราดเดียวก็รู้ว่านางต้องอยู่ในตระกูลที่ไม่ธรรมดาแน่นอน แต่การกระทำที่ไม่สำรวมกิริยาแบบนี้ ซีเฟยเองก็พึ่งจะเคยเห็น ชินอ๋องดึงมือที่นางเอื้อมมาจับและหันมาโอบซีเฟยแทน

“คุณหนูชิง ต้องขออภัย เจ้าอาจจะยังไม่รู้จัก นี่ ถังซีเฟย พระชายาของข้า”

หน้าตาชิงอี้เหนียงหม่นลงเล็กน้อย นางรู้แล้วว่าเขาอภิเษกกับองค์หญิงต่างแคว้น ที่มาในวันนี้ก็เพราะอยากจะเห็นสักหน่อย แต่ไม่คิดว่าเขาจะพานางออกมาด้วย คงเอามายั่วนางสินะ

“ที่แท้ ท่านนี้คือพระชายาชินอ๋อง อี้เหนียงต้องขออภัย ท่ี่มองไม่เห็นท่านเพคะ หากไม่สังเกต อี้เหนียงก็นึกว่าเป็นเพียงสาวใช้ที่ตามท่านอ๋องมาเพคะ หวังว่าพระชายาคงไม่ถือสาอี้เหนียงนะเพคะ”

ออ ที่แท้ นางตั้งใจมาหาเรื่องนี่เอง ซีเฟยส่งยิ้มเยือกเย็นกลับไปให้ตามมารยาท

“ไม่เป็นไร ผู้ไม่รู้ ย่อมไม่ผิด ข้าไม่ถือสา เพียงแต่ข้าแอบนึกตกใจนิดหน่อย ที่สตรีแคว้นชิงโจว สามารถสนิทกับบุรุษที่แต่งงานแล้วแบบนี้โดยไม่ถือตัวได้ด้วย ช่างแปลกใหม่สำหรับข้า เพราะหากเป็นแคว้นข้า สตรีที่ยังมิได้ออกเรือน มาหาผู้ชายถึงจวนแบบนี้ คงโดนด่าว่า ที่บ้านไม่อบรมสั่งสอนแน่นอน”

ชิงอี้เหนียงยิ้มกระตุกนิดหนึ่งส่งให้นาง ร้ายกาจไม่เบานี่ กล้าแย่งผู้ชายของข้า แล้วยังมาหลอกด่าข้าต่อหน้าเขาอีก อยากเปิดศึกกับข้าสินะ

“ไม่ทราบว่าคุณหนูชิงมาในวันนี้เนื่องด้วยกิจอันใด”

ชินอ๋องเห็นว่าอีเหนียงเริ่มไม่พอใจที่พระชายาหลอกด่านาง ซึ่งพูดตามความจริง พระชายาถือว่าเอาคืนได้เจ็บกว่าที่เขาคิด เขานึกว่านางจะไม่กล้าตอบโต้เสียอีก นี่มันช่างเกินความคาดหมายของเขา แล้วยังดีกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

“ข้าพึ่งจะกลับมาจากการเยี่ยมท่านย่าที่เมืองเจียงหนาน กลับเมืองหลวงเลยแวะเอาของฝากมาให้พระองค์เพคะ”

“ขอบคุณคุณหนูชิง ไม่น่าลำบากเลย เจ้าเป็นถึง ว่าที่พระชายาองค์รัชทายาท หากมีใครทราบว่าคุณหนูชิงมาเยี่ยมกระหม่อม คงเก็บเอาไปนินทาได้”

“พี่มู่เหริน ท่าน ยังโกรธข้าอยู่หรือเจ้าคะ ตอนนั้นเป็นการตัดสินใจของผู้ใหญ่ ข้าไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง ข้าคิดว่าท่านจะเข้าใจข้าเสียอีก ไม่นึกว่า จนป่านนี้ ท่านยัง …..”

โอโห แม่นางชิงอี้เหนียงมารยาไม่ธรรมดาเลย การรับมือกับนางคงเป็นเรื่องที่เหนื่อยแน่ๆ เหตุใดต้องมาเจอนางด้วยนะ ซีเฟยบ่นในใจ นางไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระนี่แม้แต่นิดเดียว

“แม่นางชิงโปรดอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าเป็นชายที่แต่งงาน มีภรรยาแล้ว ข้าเพียงจะบอกว่า ตัวท่านยังไม่ได้ออกเรือน อีกทั้งยังหมั้นหมายกับพี่ชายข้าไว้แล้ว เรื่องนี้ จะทำให้เจ้าเสียหายได้ หวังว่าคุณหนูชิง จะเข้าใจความหวังดีของข้า”

ชิงอี้เหนียงรู้สึกราวกับถูกตบหน้ากลางตลาดก็มิปาน นางอุตส่าห์ทิ้งศักดิ์ศรี เพื่อมาหาเขาที่จวน เขาไม่สนใจนางไม่เท่าไหร่ ยังพาพระชายาต่างแคว้นมาแนะนำให้รู้จัก และยังใช้คำพูดโหดร้ายแบบนี้กับนางอีก

“ดูท่าจวนชินอ๋องคงไม่พร้อมที่จะรับแขกเช่นข้าสักเท่าไหร่ ต้องขออภัยท่านอ๋องและพระชายาจริงๆ ข้านำของฝากวางไว้ที่นี่ หมดธุระข้าแล้ว ชิงอี้เหนียง ทูลลาเพคะ”

“ขอบคุณสำหรับน้ำใจคุณหนูชิง กลับดีๆ”

ชิงอี้เหนียงหันหลังและเดินกลับออกไปอย่างรวดเร็ว หน้าตานางตอนนี้พร้อมจะฉีกเนื้อคนได้ทั้งเป็นเลยทีเดียว นางเสียหน้ามากจริงๆ เขาไม่ต้อนรับนาง ยังไม่เท่ากับเขายอมให้สตรีต่างแคว้นนั่นพูดจาหยาบคายกับนางโดยไม่ท้วงติง

“ถังซีเฟย แค้นนี้ข้าจะมาเอาคืนเจ้าแน่นอน”

นางพูด พร้อมเดินออกไปขึ้นรถม้าที่หน้าจวนอ๋องอย่างรวดเร็ว ไม่มีชายใดในเมืองหลวงนี้ ที่จะไม่สะดุดความงามของนาง ชินอ๋องทำแบบนี้กับนาง คงเพราะยังโกรธและอยากประชดนางเท่านั้น รออีกสักหน่อย ค่อยมาหาเขาใหม่อีกที

ภายในห้องรับแขก หลังจากที่ชิงอี้เหนียงกลับไปแล้ว ถังมู่เหรินหันไปมองพระชายา ที่นึกสนใจในกองของฝากที่อี้เหนียงพึ่งเอามาฝาก

“พระชายา เจ้าสนใจสิ่งของพวกนี้ด้วยงั้นหรือ”

“เปล่าเพคะ เพียงแต่ ของฝากที่นางเอามาแต่ละอย่าง มันแปลกๆ ชอบกล”

“แปลกอย่างไรหรือ”

“ถุงหอม ผ้าไหม น้ำอบ หยกสำหรับแขวน ของพวกนี้ เหมือนกับคู่รักเขาเอาไว้มอบให้กัน ไม่ค่อยเหมือนของฝากที่ให้กันตามธรรมเนียมสักเท่าใด นี่ คือของแทนความรู้สึกนางเพคะ”

“นี่พระชายาจะบอกว่า เจ้ากำลังหึงข้า อย่างนั้นหรือ”

ถังมู่เหรินหันไปมองหน้าพระชายาพลางยิ้ม ซีเฟยหันมามองเขา และรีบหลบสายตาเข้าโดยเร็ว

“ไม่ ไม่ใช่เพคะ ข้าแค่นึกสงสัยเท่านั้น ก็พระองค์บอกเองว่านางกำลังจะเป็นว่าที่พระชายาองค์รัชทายาท แต่เหตุใดมามอบของแบบนี้ให้พระองค์ แต่เอาเถอะ ระหว่างพวกท่าน จะมีอะไรกันมากกว่านั้น นั่นย่อมไม่เกี่ยวข้องกับข้า ขออภัยที่ก้าวก่ายเพคะ หม่อมฉันขอตัว”

ซีเฟยรีบเดินหนีออกมาจากห้องโถง เพื่อหลบสายตาชินอ๋อง ที่มองดูนางแก้ตัว เขาปล่อยนางเดินออกไป หันไปมองกองของฝากเหล่านั้น

“ท่านอ๋อง จะให้ทำอย่างไรกับของพวกนี้ดีพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอีเอ่ยถามเพื่อจะได้เอาไปจัดเก็บไว้ให้ถูกที่ เพราะเท่าที่ดูตามเหตุการณ์แล้ว การที่ชิงอี้เหนียงมาวันนี้ไม่ได้มาเพื่อเอาของฝากมาให้ท่านอ๋อง แต่มาเพื่อหาเรื่องมากกว่า

“เอาไปกำจัดทิ้งให้หมด อย่าเหลือให้ข้าเห็นอีก”

ชินอ๋องตอบเว่ยอีด้วยเสียงอันเยือกเย็น

“เอ่อ ทิ้ง ทั้งหมดนี่เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ"

ชินอ๋องหันมามองหน้าเว่ยอี

“อย่าให้ข้าพูดซ้ำ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยอีรีบทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง เขาให้คนเก็บรวบรวมข้างของที่ชิงอี้เหนียงนำมา เอาออกไปข้างนอก เขารู้ว่าเพราะเหตุใด ท่านอ๋องถึงไม่อยากมีเยื่อใยให้กับคุณหนูชิงอีก เขาจำเหตุการณ์นั้นได้ เพราะเขาเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย เรื่องราวเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง………