บทที่ 11 นอนด้วยกันคืนแรก

ถังมู่เหรินอุ้มจ้าวซีเฟยเข้ามาในห้องพักสำรอง คืนนี้พวกเขาต้องนอนที่นี่ด้วยกัน เขาค่อยๆ วางนางลงอย่างเบามือเพราะกลัวว่านางจะตกใจตื่น แต่ก็คงเพราะซีเฟยอ่อนเพลีย และต้องใช้เวลาในการปรุงยาครึ่งค่อนคืน ทำให้นางหลับสนิทโดยไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด

มู่เหรินมองหน้านางตอนนอนหลับสนิท ขนตานางงอนงามเป็นระเบียบ ใบหน้าที่หมดจด ไร้เครื่องประทินโฉม ผิวช่างละเอียดน่าสัมผัส ปากบางๆ นี่ เขาเคยได้ลิ้มลองเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็ไม่เคยลืมรสชาตินั้น นางช่างอ่อนหวาน น่าหลงใหล

“คงเหนื่อยสินะ พระชายา”

มู่เหรินก้มลงจูบหน้าผากนาง ก่อนที่จะจัดให้นางนอนดีๆ เขาถือโอกาสนี้ นอนข้างๆ นาง และดึงผ้าห่มขึ้นมาเพื่อห่มให้พวกเขา ซีเฟยนอนนิ่ง เขานอนตะแคงมองนางอยู่นาน ก่อนที่เขาจะนอนหลับสนิทไป…..

วันรุ่งขึ้น…..

อาจเพราะเมื่อคืน อากาศหนาวเย็น ตอนนี้ ซีเฟยนอนซบอยู่กับอกของชินอ๋องโดยที่นางไม่รู้ตัว ถังมู่เหรินนั้น ตื่นนางแล้ว แต่เขารู้สึกว่าไม่อยากขยับตัว เพราะเขาชอบที่นางนอนท่านี้ เขารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นางเริ่มขยับตัว เขาจึงแกล้งหลับต่อ

ซีเฟยลืมตาขึ้น นางหันมาตกใจเล็กน้อย นี่นางกำลัง นอนกอดเขาอยู่ แล้วเขา มานอนกับนางได้อย่างไรกัน เมื่อคืนนี้ นางเคี่ยวยาอยู่ ซีเฟยค่อยๆ ขยับออกมาเพื่อจะหันลงไปข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง ถังมู่เหรินเห็นนางกำลังลุกขึ้นไป จึงดึงแขนนางลงมาโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว

“อุ๊ย ท่านอ๋อง อย่านะเพคะ นี่มัน เช้าแล้ว”

“พระชายา เมื่อคืนเจ้าต้มยาจนดึก เหตุใดรีบตื่นนักล่ะ”

“ข้าจะไปดูอันเหมยเสียหน่อย และจะได้เริ่มนำกำยานไปใส่ในห้องที่โดนพิษเพคะ”

“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้ ข้ายังไม่อยากตื่น”

“แต่ว่าท่านอ๋องเพคะ เมื่อคืนนี้ คือว่า”

“เจ้าหลับคาเตาต้มยา ข้าเป็นคนอุ้มเข้ามานอนน่ะสิ เจ้าควรจะขอบคุณข้านะ พระชายา”

“ขอบพระทัยเพคะ พระองค์ ปล่อยหม่อมฉันก่อนได้หรือไม่เพคะ”

“ไม่ คำขอบคุณเจ้ามันดูไม่จริงใจเลย ซีเฟย ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง เจ้าอย่าลืมนะ ว่าเจ้าเป็นพระชายาชินอ๋อง การแสดงความรักต่อกัน เป็นเรื่องปกติ”

ซีเฟยลังเล แต่นางก็คิดว่า หากไม่ทำ เขาคงไม่ยอมปล่อยนางแน่ และกว่าจะเตรียมยาเสร็จ และรมกำยานเสร็จทุกห้อง คงใช้เวลาเกือบทั้งวันแน่นอน ซีเฟยก้มลงไปหอมแก้มเขาเบาๆ ถังมู่เหรินรู้สึกพอใจ และเขาก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมนางอย่างรวดเร็ว

“ท่านอ๋อง อย่านะเพคะ นี่มันเช้าแล้วนะเพคะ”

“ข้าไม่ทำให้เจ้าเสียเวลาหรอกน่า”

เขาก้มลงประทับจูบที่ริมฝีปากนางเบาๆ ก่อนที่จะค่อยๆ จูบซ้ำ ซีเฟยค่อยจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ จนกระทั่ง

“ก๊อก ก๊อก”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ อันเหมยให้กระหม่อมมาตามพระชายาไปดูยาที่ทำไว้เมื่อคืนพ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองสบตากัน ซีเฟยรีบผลักเขาออก แต่ชินอ๋องยังดื้ออยู่ เขายังก้มมาจูบนางต่อ จนซีเฟยทุบแขนเขา

“ท่านอ๋อง พอแล้วเพคะ เว่ยอีเรียกอยู่หน้าประตู หม่อมฉันจะออกไปแล้ว”

“เจ้าต้องชดเชยให้ข้าด้วยนะพระชายา”

ซีเฟยหันมาค้อนใส่เขา และเดินไปเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนจะเดินออกไปเพื่อไปจัดการยาที่เคี่ยวไว้เมื่อคืน นางเริ่มนำยาที่ทำไว้เมื่อคืนเข้าไปรมในกระถางกำยานในห้องที่ปิดไว้เมื่อคืน ซึ่งใช้เวลาไปทั้งครึ่งวัน กว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ซีเฟยตรวจสอบแล้ว นางจึงขอตัวไปพักผ่อน เพื่อขับพิษออกมา ด้วยการใช้ปราณ

“ซีเฟย เมื่อวานอันเหมยฝังเข็มขับพิษให้เจ้าแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดยังต้องทำอีก ยังมีพิษเหลืออีกอย่างนั้นหรือ”

“บางส่วนออกไปแล้วเพคะ แต่บางส่วนต้องใช้ปราณขับออกมา ขอตัวนะเพคะ”

จ้าวซีเฟยเดินเข้าไปในห้อง เพื่อใช้ปราณขับพิษออก ระหว่างนี้ อันเหมยและอาเหยายืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง เพื่อไม่ให้ใครเข้าไปกวนสมาธินาง มิเช่นนั้น ปราณจะแตก และพิษที่เหลือจะกระจายออกไปที่ร่างกายแทน ผ่านไปเกือบสองชั่วยาม ที่ซีเฟยจะเดินออกมา ตอนนี้ชินอ๋องอยู่ในห้องหนังสือ กลิ่นกำยานใหม่ที่ซีเฟยให้สาวใช้เอามาเปลี่ยนในห้องหนังสือ ทำให้เขารู้สึกว่าห้องหนังสือดูสดชื่นขึ้นกว่าเดิม ไม่นานนัก นางก็เข้ามา พร้อมกับยกถาดขนม และน้ำชาเข้ามาพร้อมกับอาเหยา ชินอ๋องรีบเดินเข้ามาหานาง

“เจ้าพึ่งจะออกมาจากห้องไม่ใช่เหรอ เหตุใดยังไปทำขนมนี่อีกล่ะ”

“พระองค์อยู่แต่ในห้องหนังสือ ไม่เสวยอะไรบ้าง ร่างกายจะแย่เอานะเพคะ”

ซีเฟยยกขนมเปี๊ยะถั่วแดง และขนมบัวหิมะมาวางให้เขา และรินน้ำชาให้เขา ชินอ๋องรับชามาดื่ม เป็นชาที่นางเตรียมเอง เพียงแต่วันนี้ ชารสชาติแตกต่างออกไป แต่ทำให้เขารู้สึกว่าร่างกายสดชื่นขึ้นทันที ชานั้นมีกลิ่นหอมของผลไม้ และเย็นนิดๆ เขารู้สึกแปลกใจจึงถามนาง

“พระชายา นี่คือชาอะไร เหตุใดรสชาติจึงมีรสออกเปรี้ยวอมหวานเหมือนผลไม้ แต่ก็สดชื่น และเย็นขึ้นจมูกด้วย”

“ชานี่หม่อมฉันหมักจากผลไม้ฤดูร้อนเพคะ ผลไม้เหล่านี้มีรสชาติเปรี้ยว แต่ทำให้ร่างกายรู้สึกสดชื่น และหมักพร้อมใบสะระแหน่ ที่มีรสเย็นลงไปด้วย เลยทำให้เย็นเพคะ พระองค์ ไม่ถูกปากหรือเพคะ”

“เปล่าๆ ไม่ใช่ ข้าแค่รู้สึกว่า รสชาติมันกลมกล่อม แปลกไปจากเดิม ข้าเข้าใจแล้วว่าเหตุใดน้องสี่ถึงอยากขอชาเจ้ากลับจวนนัก”

“ชาสูตรนี้ เหมาะสำหรับฟื้นฟูร่างกายที่ถูกพิษเพคะ ผลไม้ทำให้สดชื่น แต่ก็มีสมุนไพรรสเย็นที่เป็นยาด้วย”

“เจ้าช่างใส่ใจดีจริงๆ ได้ข่าวว่าเจ้า ตื่นแต่เช้าเพื่อมาเก็บน้ำค้างจากใบบัวทุกวันเพื่อนำมาชงชาอย่างนั้นหรือ”

“น้ำค้างตอนเช้าบริสุทธิ์ที่สุด ที่นี่ไม่มีแหล่งน้ำแร่ธรรมชาติ ดังนั้น น้ำค้างตอนเช้าจึงใช้ทดแทนได้ ดีกับพระวรกายของพระองค์ ชาที่หมักเองก็ปลอดภัยกว่าที่จะซื้อข้างนอกเพคะ หม่อมฉันชินกับการทำอาหารเพื่อทานเอง เลยทำเผื่อพระองค์ด้วยเพคะ”

มู่เหรินรู้สึกว่า การได้แต่งงานกับนางนั้นเป็นเรื่องที่ดี มากกว่าเสีย ก่อนหน้านี้ เขาคงระแวงมากเกินไป เพราะไม่เคยได้นั่งคุยกับนางแบบนี้มาก่อน เขาหยิบขนมบัวหิมะที่นิ่มๆ ขึ้นมาลองกัด กลิ่นขนมหอมคล้ายๆ ดอกมะลิ ไส้ข้างในขนมทำด้วยถั่วเหลือง ช่างเข้ากัน กัดนุ่มละมุนลิ้นจนแทบจะละลายในปาก เมื่อทานกับชาจึงเข้ากันมาก

“ขนมนี่ อร่อยมาก หอมเหมือนดอกมะลิ ไส้ข้างในหวานพอดี แต่ไม่กลบกลิ่นดอกมะลิ”

“ขนมบัวหิมะเพคะ ช่วยแก้อาการร้อนในได้ดี หม่อมฉันใช้น้ำลอยดอกมะลิเป็นส่วนประกอบ ขนมเลยหอมเพคะ”

“อร่อยมากจริงๆ อ้อ ว่าแต่เจ้า ทานยาที่ท่านหมอให้มาแล้วหรือยัง”

“พระองค์ไม่ต้องเป็นห่วงเพคะ หม่อมฉันทานแล้ว ไม่รบกวนเวลาพระองค์แล้ว ขอตัวนะเพคะ”

“ซีเฟย เจ้าสั่งเปลี่ยนกลิ่นกำยานในห้องหนังสือข้าด้วยหรือ ข้ารู้สึกว่ากลิ่นมันต่างออกไปจากเดิม”

“เพคะ หม่อมฉันสั่งให้เปลี่ยนกลิ่นที่แรงขึ้น เพื่อทำให้สดชื่น และกลบกลิ่นยาพิษเดิมด้วยเพคะ เพื่อให้กลิ่นหายเร็วขึ้น จึงให้เปลี่ยนชั่วคราวเพคะ หากพระองค์ชอบกลิ่นเดิม อีกสองสามวัน หม่อมฉันจะให้สาวใช้กลับมาให้กลิ่นเดิมเพคะ”

“ไม่ๆ ข้าแค่ถามดูเท่านั้น ข้ารู้สึกว่ากลิ่นนี้ มันดีกว่ากลิ่นเดิมน่ะ ทำให้สดชื่นขึ้น อ่านหนังสือแล้วไม่ง่วง ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก นี่เจ้า ก็เป็นคนทำอีกแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่เพคะ หากไม่มีอะไรแล้ว หม่อมฉันขอตัวนะเพคะ”

ชินอ๋องยิ้มและพยักหน้าให้นาง ซีเฟยกำลังจะออกมา เว่ยอีก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นมา

“ท่านอ๋อง แม่นางชิงอีเหนียงขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”