ตอนที่ห้า ทั้งแถทั้งสีข้างเข้าถู

ตอนที่ห้า

ทั้งแถทั้งสีข้างเข้าถู

และยามนี้ผู้ที่ทุกคนกำลังสืบเสาะหาร่องรอยกลับปรากฏตัวขึ้นที่ข้างเตียงขององค์หญิงฉางเล่อหลังจากวนเวียนสร้างร่องรอยการเคลื่อนไหวเพื่อหลอกล่อให้คนอื่นไปผิดทาง

ทั้งเขายังต้องวกกลับไปเก็บหลักฐานความเชื่อมโยงระหว่างเขากับหญิงสาวเพื่อไม่ให้ผู้อื่นนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์

สาวใช้ที่กำลังทายาบนบาดแผลของฉีฟางหลิงถึงกับชะงักเมื่อมองเห็นคุณชายผู้ว่าจ้างเดินเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

เมื่อชายหนุ่มแสดงสัญลักษณ์มือให้เงียบเสียงแล้วออกไป สาวใช้นางนั้นจึงส่งตลับยาให้แล้วเดินย่องออกไปพร้อมปิดประตูอย่างเงียบงัน

ลู่หวังเหว่ยมองบาดแผลบนหลังของหญิงสาวที่ค่อยๆ ฟื้นฟูมากแล้วแต่ยังคงเหลือรอยแผลสีแดงจางๆ อย่างเจ็บปวดใจ

เขาอดเผลอเอื้อมมือมาลูบไล้เบาๆ บนแผ่นหลังที่เคยเนียนขาวปราศจากร่องรอยสักนิดด้วยความเจ็บแค้นไม่ได้

เหตุใดคนพวกนั้นจึงโหดร้ายเพียงนี้

น้องหลิงเป็นเพียงสตรีตัวเล็กๆ นางทั้งบอบบางทั้งอ่อนแอ แต่กลับเฆี่ยนตีลงแส้อย่างไร้ความปรานี โชคดีที่นางอดทนจนเขาเข้าไปช่วยได้ทัน

หาไม่ เขาคงต้องโทษตัวเองไปจนตาย

“พี่ขอโทษที่ไปถึงช้าเกินไป ทำให้เจ้าบาดเจ็บหนักเพียงนี้ น้องหลิง” เสียงที่ลอดไรฟันออกมาช่างเบานักเมื่อเทียบกับความโกรธแค้นที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

เดิมทีองค์ชายหกยังคงโกรธและงอนที่หญิงสาวเลือกแต่งงานกับคนอื่นโดยไม่ใส่ใจความรู้สึกของเขาจึงเมินเฉยเย็นชา ไม่คิดติดตามข่าวคราวของนางอีก

แต่เมื่อได้ยินว่านางหายตัวไปทั้งคนใกล้ชิดยังถูกสังหารจึงไม่อาจนิ่งเฉย ลอบส่งคนเข้าไปค้นหากระทั่งวางแผนเข้าไปช่วยเหลือนำตัวออกมาจนได้

คนของวังหลวงแคว้นต้าไห่ช่างชะล่าใจ ไม่คิดค้นหาองค์หญิงซึ่งแต่งกับขุนนางแล้วหายหน้าไปบ้างสักนิดเชียว

ลู่หวังเหว่ยคิดตำหนิราชวงศ์ฉีที่ปล่อยปละละเลยจนองค์หญิงฉางเล่อโดนทำร้ายปางตายจึงเผลอออกแรงหนักไปหน่อย

ฉีฟางหลิงรู้สึกว่าน้ำหนักมือที่ทาบนแผลเปลี่ยนไปจากที่เคยจึงเกร็งตัวกำมือเล็กน้อย ครั้นได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยขอโทษแผ่วเบาแล้วยังลูบไล้ไม่หยุดจึงเอียงหน้ามามองหา

เมื่อเห็นสายตาเจ็บปวดของลู่หวังเหว่ยซึ่งมองบาดแผลบนหลัง หญิงสาวย่อมรู้สึกได้ถึงความเสียใจจากห้วงลึกอย่างแท้จริง

เขามาแล้ว ว่าแต่...ทำไมวิญญาณของร่างนี้ถึงไม่เตือนสักนิด ปล่อยให้เขาลูบคลำแผ่นหลังอยู่ได้

ฉีฟางหลิงหันไปมองวิญญาณสาวที่ด้านข้างจึงเห็นว่ากำลังเหม่อลอยน้ำตาเกือบหยด แต่หญิงสาวกลับไม่เห็นใจ เอ่ยต่อว่าซ้ำเติมในใจอีกครั้ง

เขาหล่อขนาดนี้ แล้วยังแสนดีห่วงเธอจากใจจริง ทำไมถึงไม่สนใจ ไปแต่งกับคนไร้หัวใจอย่างไอ้สารเลวหลี่เฉียงได้อย่างไรกัน เธอนี่โง่จริงๆ ยัยองค์หญิง

ด่าไปก็รู้สึกว่ากระทบตัวเองเพราะตอนนี้เธอต่างหากที่เป็นองค์หญิงฉางเล่อ หญิงสาวจึงถอนหายใจแล้วตัดสินใจกอบผ้าห่มปิดทรวงอกเพื่อพลิกกายตะแคงตัวหงายหน้ามองดูองค์ชายหกให้เต็มตา

ลู่หวังเหว่ยยังใช้สายตาหวานเชื่อมมองหญิงสาวโดยปกปิดไม่ทัน เมื่อเห็นว่าร่างบางหันหน้ามาแล้วจึงรีบเบือนหนีแล้วถอยห่างเม้มปากแน่น

เขา...โกรธหรือ?

ใช่สิ จู่ๆ ก็หนีไปแต่งงานกับคนอื่นแล้วโดนตีจนเกือบตายทำให้เขาเดือดร้อนต้องไปหอบร่างออกมารักษา

เฮ้อ!...ไม่รักดีจริงๆ มันก็น่าให้เขาโกรธอยู่หรอก

แต่ เราเพิ่งมาถึง เราไม่รู้เรื่อง เราไม่ผิดนะ

ฉีฟางหลิงคิดแก้ตัวแล้วยังต้องครุ่นคิดว่าจะง้องอนเขาอย่างไรดี

ยัยองค์หญิง ในเมื่อเธอไม่เอา ฉันเอาเอง กำลังงอนแบบนี้ คงต้องง้อหนักหน่อย

ร่างก่อนของฉีฟางหลิงเป็นคนเชื่อมั่นตัวเองและเป็นฝ่ายไล่ตามผู้ชายที่สนใจมาก่อนจึงไม่รอช้าที่จะใช้ความงามของตนเองให้เป็นประโยชน์

ผู้ชายร้อยทั้งร้อย ใจอ่อนเพราะการที่ได้สัมผัสใกล้ชิด

เท่าที่สำรวจมาหลายวัน ร่างนี้สมกับเป็นองค์หญิงซึ่งได้รับการดูแลอย่างดี ผิวกายขาวละมุนเนียนละเอียดนุ่มนวล อกเป็นอกมีเนื้อมีหนังอวบอิ่ม สะโพกกลมพอใช้ได้ แม้ตอนนี้จะผอมไปหน่อยจนเอวกิ่ว หน้าตอบซูบ

แต่...ใช้สองก้อนเด้งนิ่มเรียกความสนใจก็คงพอไหว