1

“ไอ้คุณเสาไฟฟ้า คุณดูแลหมาของคุณยังไงถึงปล่อยให้มาอึรดหน้าบ้านฉันแบบนี้!” รินลดาเท้าสะเอวยืนด่าเพื่อนบ้านหนุ่มหน้าดำหน้าแดง คนอย่างเธอมันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน ทนมาหลายครั้งแล้วนะ!

“แล้วแมวบ้านคุณล่ะ กระโดดขึ้นมาบนกำแพง ชนกระถางต้นไม้ของผมตกแตกกระจัดกระจายแล้วไม่ทราบว่าคุณดูแลยังไงไม่ทราบคร๊าบคุณหลักกิโลฯ นมแบน”

ณกรเท้าสะเอวมองเธออย่างยีกวน รินลดาแทบจะกรีดร้องกับฉายาที่เขาตั้งให้เธอ นมแบนแล้วไง เตี้ยแล้วไง นึกว่าสูงแล้วดีหรือวิเศษวิโสกว่าคนอื่นหรือไง

“นมแบนแล้วไง ไอ้คุณเสาไฟฟ้า” รินลดาโต้ตอบกลับไปด้วยความโมโห

“ขอบคุณในคำชมนะครับ” เขาก้มศีรษะให้เธออย่างล้อเลียน

“ใครชมคุณเมื่อไหร่มิทราบ สมองผิดปกติหรือไง ฉันกำลังด่าคุณอยู่”

“อ้าว... ก็คุณบอกว่าผมสูงยาวเข่าดี หุ่นน่าขย้ำ มาปล้ำผมก็ยอมนะครับ”

“ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้หลงตัวเอง”

“คุณบอกว่าผมสูงเพรียวหุ่นเหมือนนายแบบ ผมก็ยอมรับได้นะ”

“โอ๊ย! เจ้าข้าเอ๊ย หลงตัวเองไม่มีใครเกิน ฉันกำลังด่าคุณว่าคุณสูงน่าเกลียดเหมือนเสาไฟฟ้า แถมยังผิดเพศอีก”

“ผมนี่นะผิดเพศ!” ณกรชี้นิ้วมาที่ตัวเองทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

“แหมๆๆ พ่อเกย์เสาไฟฟ้า ฉันรู้น่าว่าคุณแอ๊บแมน ไม่ต้องแอ๊บหรอกน่า ฉันรู้ว่าคุณน่ะเป็นเกย์ ก็เพื่อนสาวของคุณมาหาออกบ่อยไม่ใช่เหรอ”

“ผมนี่นะเป็นเกย์!” ณกรถามอย่างตกใจ

“ไม่ต้องอายหรอกจ๊ะเพื่อนสาว ฉันเข้าใจ”

“เหอะ! แล้วเรื่องแมวของคุณว่ายังไง” เขาไม่อยากอธิบาย ปล่อยให้เธอเข้าใจไปแบบนั้นแล้วกัน

“เรื่องหมาของคุณล่ะว่าไง”

“มันแค่อึ คุณก็แค่โกยไปทิ้ง แต่กระถางต้นไม้ของผมมันมีราคานะครับ”

“แล้วคุณเอาไปวางไว้บนนั้นทำไมล่ะ ใช้สมองส่วนไหนคิด หรือใช้หัวแม่เท้าคิด”

“นั่นมันกำแพงบ้านผม” เขาชี้ไปยังกำแพงบ้าน

“นั่นมันก็กำแพงบ้านฉันเหมือนกัน”

“คุณไม่ควรปล่อยแมวมาวิ่งเล่นซนแบบนี้”

“คุณก็ไม่ควรปล่อยหมามาอึหน้าบ้านฉันเหมือนกัน” ทั้งสองจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร เรียกว่าตาต่อตาฟันต่อฟัน

“มันก็แค่อึ” เขายั่วต่อ การได้ยั่วเธอคือความสุขอันล้ำค่า

“แค่อึเหรอ เหอะ! ฉันเดินเหยียบขี้หมาของคุณ รู้ตัวบ้างไหม” เธอเหวใส่เสียงดัง เขาหัวเราะท้องคัดท้องแข็งเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้น

“นี่หยุดขำเดี๋ยวนี้นะไอ้เกย์เสาไฟฟ้า” เธอหน้างอ ทำปากยื่น เท้าสะเอวมองเขาอย่างเอาเรื่อง

“โอเคๆ ผมไม่หัวเราะแล้วก็ได้ แหม... คุณนี่โชคดีเป็นบ้าเลย”

“โชคดีอะไรของคุณ”

“ผมเลี้ยงเจ้านิกกี้มาตั้งแต่เด็ก ยังไม่เคยเหยียบขี้มันเลย คุณนี่โชคดีเป็นบ้า ได้มีบุญเหยียบขี้มันเป็นคนแรก”

“โชคร้ายสิไม่ว่า จ่ายมาเลยค่าเก็บกวาดขี้หมา” เธอแบมือไปด้านหน้า สีหน้าท่าทางบอกว่าไม่ได้พูดเล่นสักนิด

“ค่ากระถางต้นไม้ของผมด้วย” เขาเลียนแบบ แบมือมาข้างหน้าขอค่าเสียหายจากเธอ

“ฉันจะซื้อมาเปลี่ยนใหม่ให้ก็ได้” เธอสะบัดหน้าหนี เถียงกับคนหน้าด้านแบบเขา ไม่ชนะหรอก ผู้ชายอะไรปากร้าย จิกกัดผู้หญิง

“ขอบคุณคร๊าบ” เขาทำท่าตะเบ๊ะรับรู้ เธออยากจะหาอะไรมาเขวี้ยงใส่เขานัก ท่าทางยียวนกวนประสาททำเอาเธอเกลียดขี้หน้าเขาจับใจ

“เกลียด...”

“คุณนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว”

“รู้อะไร”

“เขาว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น เกลียดผมมากๆ ระวังได้ผมเป็น...”

“เป็นอะไร”

“ไม่บอก” เขาเล่นลิ้น

“เชอะ!” เธอสะบัดหน้าหนีเดินเข้าบ้าน ก่อนจะชะงัก

“นี่คุณ” เธอเดินกลับมาคุยกับเขาใหม่

“อะไรอีกขอรับคุณผู้หญิง”

“คุณมาโกยขี้หมาของคุณออกจากหน้าบ้านฉันด้วย ถ้าฉันเห็นว่าเจ้าหมาของคุณมาอึหน้าบ้านฉันอีก ฉันจะเอาหนังสติ๊กไล่ยิง”

“คุณจะโหดร้ายไปไหนนี่” เขาโอดครวญ

“นี่ยังน้อยไปนะ อย่าให้เห็นอีก ไม่งั้นตายทั้งคุณทั้งลูกรักของคุณแน่” เธอชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ เขายักไหล่ยียวน เธอสะบัดหน้าพรืดเดินหนีเข้าบ้านอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นเบอร์ของบิดามารดา รินลดาจึงรีบกดรับทันที