บทที่ 1 ล่อลวง

ปรียาภานอนหลับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ เมื่อเธอตื่นขึ้นมา หันไปมองคนร่วมเตียง แต่เธอไม่เห็นเขาแล้ว...โล่งใจ หากเกิดความหวิวโหวงขึ้นมาในอก

เจ้าของร่างอวบอัดยันกายลุกขึ้นมา แล้วเดินลากเท้าเข้าไปในห้องน้ำ เธอขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำนานหลายนาที ก่อนจะพาตัวเองไปยืนใต้ฝักบัว เปิดน้ำให้รินรดกาย ชำระล้างคราบความใคร่ที่เปรอะไปทั่วหน้าขา อีกทั้งน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลซึมลงมาจากร่องรักอย่างน่าอดสู

ปรียาภาหลับตา เธอสะอื้นไห้ตัวโยนเมื่อคิดว่าสุดท้ายเธอก็กลับมาอยู่ที่จุดเดิม เธอหนีเขาไม่พ้น...

ย้อนไปเมื่อตอนบ่ายของวันนี้ ในขณะที่เธอเดินออกมาจากตึกสำนักงานย่านกลางเมืองกรุงเทพฯ เพื่อกลับไปยังห้องพักที่อยู่ในซอยถัดไป วันนี้บริษัทหยุดทำงาน เพราะมีการจัดงานเลี้ยงต้อนรับปีใหม่ให้กับพนักงาน ในช่วงเช้าเธอไปร่วมงาน แต่พอช่วงบ่ายเธอก็ขอตัวกลับมาก่อน เพราะอยากพักผ่อนอยู่ในห้องเช่ามากกว่าดื่มกินกับเพื่อนพนักงาน ทว่าในขณะที่เธอเดินเลียบริมถนนภายในซอย รถบีเอ็มดับเบิลยูคันสีดำก็แล่นมาใกล้ แล้วจอดตรงที่เธอยืนหลบ

‘คุณป้อง...’

‘ขึ้นรถ’

‘ไม่...ไม่ค่ะ’

เธอวิ่งหนีเมื่อเห็นเขาเปิดประตูรถ คิดว่าตัวเองตัดสินใจได้เร็วแล้วเชียว แต่เธอวิ่งซอยเท้าได้ไม่กี่ก้าว พลันรู้สึกถึงแรงกระชากจนต้องหวีดร้องอย่างตกใจ

‘ผมบอกให้ขึ้นรถ’

‘ไม่ไป ฉันไม่ไปกับคุณ’

ปรียาภาแทบปล่อยโฮ เธอกลัวเขาจนตัวสั่น รถหลายคันแล่นผ่านไป คนขับรถบางคันหันมามองอย่างสงสัย แต่เมื่อเขารั้งเธอเข้าไปกอดรัดไว้ คล้ายคนรักกำลังฉุดรั้งกัน รถคันนั้นก็แล่นผ่านไป

จากนั้นทุกอย่างก็ลงเอยเหมือนที่เคยเป็นมา เขาขับรถพาเธอมาถึงพัทยาแล้วเข้าพักในโรงแรมหรู เขาผลักเธอล้มลงบนเตียงนอนในห้องพักแล้วโถมกายเข้าใส่ เขาทำกับเธอโดยไม่สนใจแรงต่อต้านและเสียงร้องอ้อนวอนของเธอ

ปรียาภาออกมาจากห้องน้ำหลังจากอยู่ในนั้นนานเกือบหนึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นเงาวูบไหวตรงมุมห้อง เธอก็หยุดฝีเท้ากึก...เย็นวาบไปทั้งตัว

“เป็นอะไร ตกใจอะไร”

เสียงห้าวทุ้มที่คุ้นหูแม้ไม่อยากจดจำดังขึ้นมา หากมันทำให้เธอปล่อยลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อสักครู่เธอหวาดกลัว...กลัวว่าเจ้าของเงาจะไม่ใช่เขา แต่เป็นคนอื่นที่เขาอนุญาตให้เข้ามาหาเธอในห้องนี้

พัสกรเดินออกมาจากมุมนั้น ปรียาภาเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นบาร์เครื่องดื่ม ในมือของเขามีแก้วไวน์ เธอถอยหลังไปสองก้าวเพราะต้องการอยู่ห่างจากเขา แม้ในความเป็นจริงมันช่วยอะไรไม่ได้เลยก็ตาม

พัสกรหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ หัวใจสาวเต้นแรง เนื้อตัวของเธอร้อนวูบวาบ แม้อยู่ห่างกันเกินกว่าหนึ่งก้าว แต่เธอกลับสัมผัสได้ว่าไอความร้อนจากกายใหญ่แผ่มาถึง เหมือนเขากำลังโลมไล้จนเธอต้องห่อกาย

“จิบไวน์สิ”

“ไม่ค่ะ”

“ผมสั่งให้ดื่ม แป๋มปฏิเสธได้เหรอ”

“ฉันไม่อยากดื่ม”

น้ำตาคลอคลองหน่วยตา เธอไม่ได้ต่อต้าน หากเธอกำลังกลัวและหวาดระแวง จนเขาต้องก้มมองเธออย่างพิจารณา

“แป๋มกลัวผมขนาดนี้เลยเหรอ”

“ฉันขอกลับกรุงเทพฯ ได้ไหม ฉันจะกลับเอง”

“กลับยังไง”

“รถตู้”

“มั่นใจหรือว่าคุณจะกลับไปถึงกรุงเทพฯ ได้ ดูสภาพของตัวเองก่อนสิ ขืนออกไปตอนนี้ ใครเห็นก็รู้ว่าเราเพิ่งทำอะไรกันมา”

มือบางยกขึ้นมาลูบใบหน้าเหมือนต้องการลบร่องรอยที่กำลังฟ้อง เธอเห็นภาพสะท้อนของตัวเองจากกระจกในห้องน้ำแล้ว รู้ว่ามันไม่ปกติเอาเสียเลย...สีหน้าอ่อนระโหย ดวงตาบวมช้ำ ริมฝีปากแดงก่ำ แถมซอกคอยังมีรอยดูดและขบเม้มปรากฏเป็นจ้ำๆ ไปทั่ว

“คุณจะทำอะไรฉันอีกหรือเปล่า”

“แป๋มคิดว่ายังไง”

“ฉันไม่ต้องการ...อย่าทำฉัน”

“แป๋มคิดว่าผมจะทำอะไร?”

“ฉันรู้...พวกคุณทำอะไรกัน”

“แป๋มรู้อะไร พูดมาสิ”

เรียวปากสวยเม้มแน่น ถึงทำใจดีสู้เสือสักแค่ไหน แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกมา เพราะมันโหดร้ายเกินไป

เขาอยู่ในก๊วนไฮโซที่ชอบเสพยาไอซ์

เขามีรสนิยมชอบสวิงกิ้ง

จุดที่เขาอยู่มันน่ากลัวเกินไป เธอไม่คุ้นเคยและไม่อาจยอมรับ เธอจึงต้องอยู่ห่างจากเขา แต่เขายังตามติดเธออย่างไม่ลดละ เขาไม่ยอมรามือจากเธอ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอปกป้องตัวเองไม่ได้

“ขี้ขลาด พอผมบอกให้พูด คุณก็ไม่พูด ได้แต่วิ่งหนี”

“คุณนั่นแหละที่เป็นผู้ชายขี้ขลาด คุณบังคับขืนใจผู้หญิง”

“ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของผม”

นิ้วแข็งแรงจิ้มบนเนินอกอวบ ปรียาภารีบปัดมือหนาออก เมื่อเธอเดินถอยหลัง เขาก็เดินตามก้าวต่อก้าว ก่อนจะก้มหน้ามาใกล้แล้วพูดเสียงต่ำในลำคอ

“ทุกครั้งที่เรานอนด้วยกัน แป๋มเองก็มีความสุข”

“แต่ฉันไม่เต็มใจ ฉันไม่อยากนอนกับคุณ และฉัน...ฉันไม่เคยตอบรับเป็นแฟนของคุณ”

ประโยคท้ายเป็นเรื่องจริง แต่ปรียาภาพูดได้ไม่เต็มเสียง เพราะเวลาแห่งความสุขในวันนั้นเธอยังจำได้แม่น ผู้ชายที่เธอรู้จักเพียงสามเดือนเข้ามาเทกแคร์เธอ เธอติดบ่วงเขาอย่างง่ายดาย เมื่อเขาจู่โจมขอเป็นแฟน เธอดีใจจนหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะเป็นลม เขาขอเธอเป็นแฟนซ้ำถึงสองครั้ง แต่กรามของเธอแข็งค้างไปแล้ว เธอพูดไม่ออก เธอไม่ได้ตอบเขา เพราะความเขินอายกำลังโจมตีอย่างจัง กระทั่งเพื่อนของเขาเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

หากนับจากวันนั้นปรียาภาก็รับพัสกรเข้ามาในชีวิต เธอมอบทั้งกายทั้งใจให้เขา เขาดีกับเธอทุกอย่าง ไม่เคยทำให้เธอแคลงใจในตัวเขา กระทั่งวันหนึ่งเพื่อนของเธอได้ส่งลิงก์ข่าวออนไลน์มาให้ดู ซึ่งมันทำให้โลกทั้งใบแตกไม่เหลือชิ้นดี

“จับปาร์ตี้มั่วเซ็กซ์-เสพยาไอซ์ พบลูกชายอดีตรัฐมนตรีกับดอกเตอร์นามสกุลดังรวมอยู่ด้วย”

ดอกเตอร์นามสกุลดังยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ดอกเตอร์พัสกรกำลังอยู่ตรงหน้าเธอ ในตอนที่คบกัน ปรียาภาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอพบเขาในโรงอาหารของบริษัท ผู้ชายหล่อเนี้ยบ รูปร่างสูงสมาร์ตเดินถือถาดอาหารมานั่งร่วมโต๊ะกับเธอ พร้อมกับเอ่ยปากถาม

‘ไม่มีคนนั่งใช่ไหมครับ’

เขาคงถามอย่างขอไปที เพราะเขาไม่ได้รอฟังคำตอบ แต่กลับนั่งลงและตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ โดยไม่สนใจอะไร

ปรียาภาที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นไปมองหลังจากได้ยินเสียงถาม เธอตาค้างไปเลย เพราะเขาหล่อออร่า แลคล้ายแสงจากตัวเขากำลังทิ่มเข้าตาของเธอ

เที่ยงวันนั้นเธอตักข้าวกินอย่างยากลำบาก มันขัดเขินไปหมด เธอกลืนข้าวมันไก่อย่างฝืดคอ หากเธอก็กินจนหมดจาน แล้วออกอาการเงอะงะ

‘ไปก่อนได้ครับ ไม่ต้องรอผม ผมยังกินอีกนาน’

ปรียาภาหน้าแดงก่ำ ให้ตายเถอะ! คนไม่รู้จักกัน แค่มานั่งร่วมโต๊ะกินข้าว ทำไมเธอถึงต้องรอให้เขาอนุญาตให้ลุกจากโต๊ะด้วย

ทว่าหลังจากนั้น ปรียาภายังได้เจอเขาเดินถือถาดอาหารมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับเธอทุกวัน มันเป็นความบังเอิญหรือเขาตั้งใจ หญิงสาวเคยสงสัย แต่เธอปัดมันออกจากใจ เพราะพนักงานออฟฟิศหน้าตาจืดชืดและไม่มีอะไรโดดเด่นเช่นเธอ ใครเขาจะมอง

ถึงแม้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่แค่เห็นรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณ ปรียาภาก็ฟันธงว่าพัสกรไม่ใช่คนระดับเดียวกับเธอ...หน้าตาอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ลูกคนรวยก็ไปเป็นดาราหรือนายแบบได้เลย

ความบังเอิญในการได้พบกันเกิดขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน กระทั่งวันหนึ่งพัสกรบอกว่าเขาอยากทำความรู้จักกับเธอ เพราะเขาเห็นเธอแล้วชอบ วินาทีนั้นปรียาภาอึ้งไปเลย รู้สึกหูอื้อตาลาย เธอเพียรถามตัวเองซ้ำๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่นั่นแหละ เธอใจกล้าพอที่จะตอบรับ

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก้าวหน้าทุกวัน ปรียาภามีโอกาสได้รู้จักเพื่อนของเขา เธอจึงรับรู้ว่าเขาเป็นถึงหลานชายของเจ้าของบริษัท ซึ่งเขาเพิ่งเรียนจบระดับปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยระดับท็อปของโลกจากสหรัฐอเมริกา

ปรียาภาถึงกับแอบหยิกตัวเอง เธอกำลังฝันหรือเปล่า ทำไมคนโพรไฟล์เลิศหรูอย่างพัสกรถึงชอบเธอ...มันเป็นปริศนาอยู่ในใจตลอดมา หากในวันนี้เธอได้รู้คำตอบแล้ว