07 เบื่องหลังของเหนือเมฆ

ครึ่งชั่วโมงถัดมา ทานตะวันได้แต่เหลียวมองคนในรถด้วยความหวาดกลัว พวกเขากำลังขับรถพาเธอมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งโดยมีเหนือเมฆนั่งอยู่ข้างหน้า แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้เธอเริ่มรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเพราะเขาไม่ใช่คนเดิมที่เคยรู้จัก

“เอาไงต่อดีครับนาย ถ้าเอาผู้หญิงคนนี้ไปด้วยพวกเราต้องซวยแน่ๆ”

“...” เหนือเมฆยังคงนั่งนิ่ง ทานตะวันใจเต้นระทึก รอฟังคำตอบ เพราะเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความลำบากใจของบรรดาลูกน้อง

“ผมว่าพวกเราควรฆ่าเธอทิ้ง แล้วเอาศพโยนลงน้ำ”

“มึงจะให้กูเสียเงินไปสิบล้านฟรีๆโดยที่ไม่มีอะไรกลับคืนมางั้นหรอ”

“นายหมายความว่า...เอ่อ....จะเอาผู้หญิงคนนี้ไปด้วยจริงๆใช่ไหมครับ”

“อืม เสียเงินไปแล้ว ก็ต้องใช้ให้เกิดประโยชน์สิ”

ทานตะวันไม่รู้ว่าที่เหนือเมฆพูดหมายถึงอะไร แต่บทสนทนาของพวกเขาทำเอาคนฟังหนาวเยือกในอกชอบกล เธอลอบมองคนในรถอีกครั้งอย่างหวาดกลัว ก่อนจะเอนกายเบียดตัวเข้าหาเบาะเพราะไม่มีที่พึ่ง

พี่เหนือของเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

“อย่ากลัวเลยสาวน้อย พวกเรายังไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก” คนขับรถหันมาแสยะยิ้มเย็นเยือก พูดกับเธอ

“ละ...แล้วพวกคุณจะพาฉันไปไหน”

“พาไปดูงานเล็กๆน้อยๆ ชีวิตของเธอพลาดตั้งแต่มากับพวกเราแล้วแหละ ดูท่าแม่เธอคงไม่มีปัญญาหาเงินสิบล้านมาคืนนาย”

“ความจริงพวกคุณไม่ต้องให้เงินแม่ฉันก็ได้ ฉันรู้ว่าท่านต้องเอาไปเล่นพนันที่บ่อนแน่ๆ”

“ก็แม่เธอเล่นเอารูปนายมาขู่แบบนี้ คิดหรอว่าถ้ารูปนั้นโผล่ออกไปแล้วเธอจะปลอดภัย”

“มะ....หมายความว่ายังไง”

“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองสาวน้อย ตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอคิดผิดแล้วที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของนาย”

ทานตะวันรีบหันไปมองเหนือเมฆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมานอกจากนิ่งเฉย ความกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจ หยาดน้ำตาหยดลงบนแก้มนวลด้วยความเศร้าใจและหวาดกลัว

...ทานตะวันพล่อยหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งเริ่มรู้สึกว่ารถวิ่งช้าลง ทำให้เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้น สองข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกทึบ

หรือว่าเหนือเมฆจะฆ่าเธอทิ้งจริงๆ!

“พะ...พวกคุณจะทำอะไร!”

“ลงมากับพวกฉัน”

“ไม่นะ!” ทานตะวันพยายามดิ้นขัดขืน เธอยังตายตอนนี้ไม่ได้ ถ้าตายแล้วใครจะดูแลพ่อที่ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล “ได้โปรดเถอะ”

“ลงมา อย่าให้ฉันต้องพูดหลายรอบ” ลูกน้องเอ่ยออกมาด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินเข้ามากระชากร่างของทานตะวันลงมาจากรถ เป็นอีกครั้งที่เธอได้เผชิญหน้ากับเหนือเมฆ หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอชีวิตทันที

“พี่เหนือ....อย่าฆ่าตะวันเลยนะ”

“...” เหนือเมฆปรายตามองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วเดินผ่านหน้าเธอไปโดยไม่ได้ตอบคำถาม

“ได้โปรดเถอะพี่เหนือ ตะวันยังมีพ่อที่ต้องดูแล ถ้าไม่มีตะวัน....พ่อจะอยู่ยังไง”

“ถ้ายังพูดมากอีก ฉันจะฆ่าเธอทิ้งตรงนี้” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังหงุดหงิด

“พี่เหนือ....”

“เดินตามไป อย่าพูดมาก เดี๋ยวนายโมโหแล้วฆ่าเธอทิ้ง!” ลูกน้องสองคนเดินเข้ามาแล้วล็อคร่างของเธอเอาไว้ให้เดินตามเข้าไปข้างใน

ตอนนี้ทานตะวันกลัวจนร่างสั่น เอาแต่มองแผ่นหลังของเหนือเมฆด้วยสายตาตัดพ้อ ทำไมเขาต้องเย็นชากับเธอขนาดนี้

“แล้วก็ห้ามเรียกนายว่าพี่เหนืออีก แต่ให้เรียกว่าคุณเหนือ เพราะเขาคือลูกชายเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงจางเหว่ย”

“พ่อเลี้ยงจางเหว่ย…” ทานตะวันทวนคำพร้อมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แม้เธอจะไม่ได้อยู่ในแวดวงสีเทา แต่ก็พอรู้อยู่ว่าจางเหว่ยคือมาเฟียข้ามชาติที่เข้ามาทำธุรกิจในเมืองไทย แต่เบื่องหลังของเขาดำสนิทเกินกว่าคนธรรมดาจะเข้าถึง แถมยังเป็นบุคคลอันตรายที่ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้

แล้วทำไมเหนือเมฆถึงเข้าไปพัวพันกับกลุ่มเฟียได้ล่ะ?

“ถ้ารู้แบบนี้แล้วอย่าคิดตุกติกเด็ดขาด เพราะเมื่อไหร่ที่ความลับของพวกเรารั่วไหล เธอได้หายไปจากโลกนี้แน่!”

ทานตะวันรู้ดีว่ามันไม่ใช่คำขู่ พวกมาเฟียทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งทำร้ายเด็ก ทำร้ายผู้หญิง ฆ่าคนเป็นผักปลา ยังมีอีกหลายเรื่องที่คนธรรมดาๆไม่รู้เกี่ยวกับความโหดร้ายของพวกมัน

“นี่ไงครับนาย ลูกน้องของไอ้ราฟาเอลที่เราจับตัวมันได้”

พรึ้บ!

ทันทีที่ไฟในโกดังร้างกลางป่าสว่างขึ้น ทานตะวันก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตสั่นระริกเบิกโพลงสุดขีด เพราะภายในห้องเต็มไปด้วยคราบเลือดสีแดงสดจนกลิ่นคาวตลบอบอวลทั่วห้อง

เธอรีบยกมือปิดปากก่อนที่เสียงจะเล็ดรอดออกมา

ข้างหน้ามีชายคนหนึ่งซึ่งอยู่ในสภาพสะบักสะบอมปางตาย ถูกมัดขึงอยู่กับคาน

“ทำดีมาก” เหนือเมฆพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาชายคนนั้น ทานตะวันยืนดูหัวใจเต้นระทึก รอดูว่าเหนือเมฆจะทำอะไร “บอกกกูมาเดี๋ยวนี้ ว่าไอ้ราฟาเอลมันอยู่ที่ไหน!”

“อึก! กะ...กูไม่บอก”

“จะบอกดีๆ หรือจะบอกด้วยไอ้นี่”

แกร๊กก!!

เหนือเมฆล้วงปืนออกมาจากสีข้าง จิ้มเข้าที่ขมับซึ่งเต็มไปด้วยเลือด ทานตะวันยืนอึ้ง เหมือนวิญญาณโดนสูบออกจากร่าง

“ไม่บอก! อึก! ถึงบอกไป....มะ...มึงก็ฆ่ากูอยู่ดี”

“ถ้ามึงยอมบอก กูจะทำให้มึงตายโดยไม่ทรมาน”

“อึก! กูไม่บอก!!”

“ได้” เหนือเมฆค่อยๆก้าวเท้าออกมา เดินไปหยิบขวดยาสีทึบในกระเป๋า แล้วเดินกลับไปอีกรอบ “ในเมื่อมึงไม่ยอมบอกดีๆ กูก็จะทำให้มึงตายอย่างทรมาน”

“อึก! อย่านะ!!” เขาเริ่มดิ้นรนเอาชีวิตรอดเมื่อเห็นเหนือเมฆค่อยๆเปิดยาขวดนั้น ลูกน้องสองคนเข้ามาล็อคร่างของเขาเอาไว้ ก่อนที่เหนือเมฆจะจับเขากรอกยาพิษจนหมดขวดต่อหน้าต่อตาทานตะวัน

“อึก!! อื้ออ!!!”

ชายคนนั้นดิ้นรนด้วยความทรมาน เลือดไหลทะลักออกปากออกจมูก แต่เขาก็ยังไม่ยอมปริปากบอกว่าราฟาเอลอยู่ที่ไหน

“ฮึก....” ทานตะวันยกมือปิดปากตัวเองด้วยความสงสารเพราะทนดูภาพนั้นต่อไปไม่ไหว

เหนือเมฆกลายเป็นคนโหดร้ายขนาดนี้เลยหรอ

“เฮือกกก!!” ร่างของเขาชักกระตุกเกร็ง แต่ก็ยังไม่หมดลมหายใจ ร่างบิดงอเหมือนกำลังทรมานเหลือคณา

ในที่สุดทานตะวันก็ทนมองภาพนั้นต่อไปไม่ไหว ทำไมเหนือเมฆถึงโหดร้ายขนาดนี้ ไม่มีลูกน้องที่ไหนยอมบอกที่อยู่ของเจ้านายหรอก หรือเขาเห็นชีวิตคนอื่นเป็นแค่ผักปลา

“พอเถอะคุณเหนือ”

กึก!

ทุกสายตาหันกลับมามองที่เธอไม่เว้นแม้กระทั่งเหนือเมฆ ทานตะวันจึงตัดสินใจช่วยผู้ชายคนนั้นให้หลุดพ้นจากความทรมาน

“ฆ่าเขาเถอะ อย่าทรมานเขาเลย ไม่มีลูกน้องคนไหนกล้าหักหลังเจ้านายตัวเองหรอก”

“เธอว่าอะไรนะ”

“ถ้าเลือกได้ เขาก็คงไม่อยากตายอย่างทรมาน”

“สงสารมันใช่ไหม”

“...” ทานตะวันเงยหน้าขึ้นสบตากับเหนือเมฆ แล้วพยักหน้า

“งั้นเธอก็จัดการมันสิ” เขายื่นปืนกระบอกนั้นมาให้เธอ “ถ้าสงสารมัน งั้นก็ฆ่ามัน”

“มะ....ไม่ ฉันทำไม่ได้” เธอปฏิเสธเสียงสั่นเครือ แต่อีกใจก็สงสารผู้ชายคนนั้น เหมือนเขากำลังอ้อนวอนทางสายตาว่า...ยิงเขาเถอะ

“ถ้าไม่ทำ งั้นก็ยืนอยู่เฉยๆ”

“อึก...ได้โปรด~ ฆ่าฉัน ฆ่าฉัน เฮือกก!!” ชายคนนั้นพยายามเปล่งเสียงออกมา ทานตะวันมองเห็นดวงตาแดงก่ำคู่นั้นแล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ “ได้โปรด....”

“ฉันทำไม่ได้ ฮื้อๆๆ”

“ชะ...ช่วย....”

“ได้โปรดเถอะคุณเหนือ ฆ่าเขาที ฉันสงสารเขา ฮื้อ...”

“หึ” เหนือเมฆกระตุกยิ้มมุมปากแล้วดึงปืนกลับคืนมา เพราะรู้ว่าหญิงสาวคงใจไม่เด็ดพอ “ถ้าใจไม่เด็ดพอ งั้นก็อยู่กับฉันลำบาก”

ปัง!ปัง!ปัง!

“กรี๊ดดด!!!”