06 เอาตัวเธอไปขัดดอก

“พี่เหนือ....”

เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ทันทีที่ทานตะวันเงยหน้าขึ้นและพบกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อสลักราวกับเทพบุตรยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตคู่นั้นสั่นระริกด้วยความดีใจเพียงแค่เจอหน้าเขาอีกครั้ง เป็นเวลาหลายสิบปีที่ไม่ได้เจอกัน เหนือเมฆเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะมาก จากเด็กชายรูปร่างผอมบางกลายเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหุ่นกำยำ ใบหน้าที่เคยน่ารักจิ้มลิ้มเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่แอบน่ากลัว แต่ก็ยังเหลือเค้าโครงเดิมพอให้จำได้

ดวงตาคมกริบคู่นั้นทำให้เธอแทบลืมหายใจทันทีที่เขาหันมาสบตา ก่อนที่เธอจะไล่มองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นอีกรอบ และอดชื่นชมไม่ได้ว่าหลายปีที่ผ่านมาพี่เหนือเมฆของเธอเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ เขาดูดีแต่แอบก็น่ากลัวเพราะสายตาคู่นั้นไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

ไม่ใช่แค่ทานตะวันหรอกที่มองเหนือเมฆ ทางด้านเหนือเมฆเองก็มองทานตะวันเหมือนกัน ชั่วครู่ดวงตาคมกริบกระตุกวูบทันทีที่สบตากับเธอ ไร้ซึ่งถ้อยคำใดๆหลุดออกจากปากของเขา

“นี่ไงครับ ผู้หญิงที่มาโวยวายอยู่หน้าตึก แล้วขู่จะปล่อยรูปลับนาย”

“สวัสดีอีกรอบจ้ะเหนือ จำน้าได้ไหม”

ตึก...ตึก....

เหนือเมฆค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าสองแม่ลูก ทานตะวันรู้สึกประหม่ากับสายตาคู่นั้นจนต้องหลบอยู่หลังแก้วกัลยา

“ผมบอกไปแล้วใช่ไหมว่าอย่ามาที่นี่อีก” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

“น้าแค่อยากพาตะวันมาหา จำน้องได้ไหม” แก้วกัลยาดึงทานตะวันออกมาเผชิญหน้ากับเหนือเมฆ ทานตะวันรีบดึงหมวกแก๊ปลง ปกปิดร่องรอยบนใบหน้าเอาไว้เพราะไม่อยากเจอเหนือเมฆในสภาพนี้ “นี่ตะวันไง ที่เคยไปเล่นกับเหนือตอนเด็กๆ”

“ผมไม่รู้จัก” เขาเอ่ยสั้นๆก่อนจะดึงสายตากลับมา

“เหนือจะปากแข็งไปถึงไหน น้ารู้ว่าเหนือจำพวกเราได้”

“ถ้าพวกคุณยังไม่รีบกลับไป อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

“คิดว่าขู่น้าได้ฝ่ายเดียวหรอ” แก้วกัลยาแค่นหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจเพราะงานนี้หล่อนถือไพ่เหนือกว่า ก่อนจะหยิบรูปที่ได้จากสมุดไดอารี่ของทานตะวันออกมา “...นี่ใช่รูปเหนือไหมจ้ะ”

“นี่คุณ!!”

“แหมๆ ปากก็บอกว่าไม่รู้จัก ตอนเด็กๆเหนือยังแก้ผ้าอาบน้ำกับยัยตะวันอยู่เลย"

กร๊อดด!

สันกรามหนาของเหนือเมฆขบเข้าหากันแน่นจนปูดนูน ทานตะวันพอจะรู้ตัวว่าเหนือเมฆเริ่มไม่พอใจ รีบสะกิดชายเสื้อแม่เลี้ยงก่อนที่เรื่องจะบานปลาย

“พอเถอะแม่ พี่เหนือเขาโกรธแล้วนะ”

“พวกคุณต้องการอะไร”

“น้าต้องการให้เหนือใช้หนี้ให้”

“เท่าไหร่”

“ห้าล้านบาท”

“...” เหนือเมฆเงียบ แต่ทุกคนรู้ว่าเขากำลังโมโห “ไปเอาเช็คมา”

“เดี๋ยวก่อน” แก้วกัลยาต่อรอง “ห้าล้านน้อยไป น้าต้องการสิบล้าน แลกกับการที่น้าเก็บรูปนี้ไว้เป็นความลับ”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ รู้ไหมว่าคุณเหนือเขาเป็นใคร!” เสียงลูกน้องคนสนิทพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ แต่เหนือเมฆยกมือห้าม

“ก็ได้ ผมจะให้คุณสิบล้าน แลกกับการที่คุณ...” ประโยคหลังเขาปรายตาดุจัดไปที่ทานตะวัน ทำเอาหญิงสาวร่างเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความกลัว “เก็บรูปนี้ไว้เป็นความลับ”

“…” แก้วกัลยาเหยียดยิ้มด้วยความพึงพอใจ ในที่สุดหล่อนก็มีเงินไปใช้หนี้ แถมยังได้เงินไปเล่นพนันอีกตั้งห้าล้าน แล้วถ้าทานตะวันเป็นเมียเหนือเมฆแทบไม่อยากจะคิดเลยว่าหล่อนจะสุขสบายขนาดไหน “แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย แต่น้าไม่เอาเงินเหนือไปฟรีๆหรอก เพราะน้าก็มีของให้เหมือนกัน”

ทานตะวันกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ รีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะรู้ว่าแก้วกัลยากำลังคิดอะไรอยู่

“งั้นน้าจะให้นังตะวันไปขัดดอกก็แล้วกัน”

“แม่!!”

“ถือว่าเป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆจากน้าละกัน ถึงมันจะแต่งตัวเชย แต่เนื้อในมันก็ถือว่าสวยใช้ได้ หวังว่าเหนือคงจะถูกใจนะ”

“ไม่เอานะแม่!”

“อย่าดื้อ! ฉันกำลังมองหาสิ่งดีๆให้แกอยู่เข้าใจไหม” หล่อนหยิกเนื้อลูกเลี้ยงแล้วผลักร่างเล็กไปหาเหนือเมฆ ชายหนุ่มปรายตามองด้วยสายตาเย็นชา

“ผมไม่รับ”

“ไม่รับก็ต้องรับ เพราะน้าให้เป็นของแถม”

ในที่สุดเหนือเมฆก็ทนไม่ไหว กระชากร่างเล็กขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะผลักเธอกลับไปหาแก้วกัลยาเหมือนเดิมจนทานตะวันหน้าเสีย

“เอาลูกสาวของคุณคืนไป ถ้าไม่อยากเดือดร้อน!”

“น้าไม่รับ เพราะน้ายกมันให้เหนือแล้ว จะเอาไปต้มยำทำแกงอะไรก็เชิญ เพราะมันหมดผลประโยชน์แล้ว”

“แม่!!”

“เอาเช็คมาสิ น้าต้องรีบเอาเงินไปคืนเสี่ยอ้วน”

“ไม่เอานะแม่ อย่าทิ้งตะวันไว้แบบนี้!” ทานตะวันวิ่งเข้าไปกอดแก้วกัลยาแต่ก็ถูกผลักจนล้ม ก่อนที่นิ้วเรียวจะจิ้มเข้าที่หน้าผากของลูกเลี้ยง

“กูกำลังเลือกทางที่ดีที่สุดให้มึงอยู่ ได้อยู่กับคนที่มึงชอบ ไม่ดีใจหรอ”

“แต่พี่เหนือเขาไม่ได้ชอบตะวัน ฮื้อๆๆ”

“อยู่ๆไปเดี๋ยวมันก็ชอบมึงเองนั่นแหละ” แก้วกัลยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยื่นมือไปรับเช็คจำนวนสิบล้านบาท ดวงตาคู่นั้นลุกวาวทันที

ถ้าไล่ทานตะวันออกไปจากชีวิต หล่อนจะได้เล่นพนันโดยไม่มีใครขัด เงินหมดเมื่อไหร่ก็แค่เอารูปพวกนี้มาขู่อีก

“ขอบคุณมากนะเหนือของน้า ไว้น้าจะมารับลูกสาวนะจ้ะ”

“เดี๋ยวก่อนแม่ อย่าไป!” ทานตะนั่งร่ำไห้สะอึกสะอื้นทั้งน้ำตาทันทีที่แม่เลี้ยงเดินจากไป ทิ้งเธอไว้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพัง

เหนือเมฆปรายตามองภาพนั้นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆดับความคุกรุ่นในใจ

“เอาไงดีครับนาย แบบนี้ต้องแย่แน่ๆ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง เพราะถ้าจางเหว่ยรู้ว่ามีผู้หญิงมาติดพันเหนือเมฆ เธอต้องโดนฆ่าปิดปากแน่ๆเพราะกลัวความลับรั่วไหล

“เอาตัวเธอมา”

“นายว่ายังไงนะครับ!”

“เอาตัวเธอมา เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”