04 ผลของการเป็นหนี้

04 ผลของการเป็นหนี้

@สามวันต่อมา

แก้วกัลยาค่อยๆก้าวเท้าออกจากบ้านอย่างระมัดระวัง เพราะวันนี้หล่อนมีนัดชำระหนี้กับเสี่ยอ้วน คิดว่าอีกสักหน่อยมันคงส่งคนมาที่บ้าน หล่อนรีบหันไปเรียกลูกเลี้ยงด้วยความหงุดหงิดเพราะทานตะวันไม่ยอมไปพบเหนือเมฆสักที

“รีบมาสินังตะวัน เดี๋ยวไอ้เสี่ยอ้วนมันจะมาก่อน”

“ไม่ไปได้ไหมแม่ เดี๋ยวตะวันจะต่อรองกับเสี่ยอ้วนเอง”

“โอ้ยย!! อีโง่เอ้ย! จะไปต่อรองทำไมให้เปลืองน้ำลาย มันอยากได้มึงไปเป็นเมีย หรือมึงจะไปเป็นเมียน้อยมัน”

“...” ทานตะวันส่ายหน้าปฏิเสธ

ทำให้แก้วกัลยาทนไม่ไหว เดินเข้าไปกระชากร่างของทานตะวันให้รีบตามออกมาก่อนที่พวกมันจะมาดักรอ

“เร็วๆสิ เดี๋ยวพวกมันมาก่อน เราสองคนจะซวย!”

“จะรีบไปไหนหรอครับคุณแก้ว”

แอ๊ดดด~

เสียงประตูถูกเปิดออก ทั้งแก้วกัลยาและทานตาวันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะวันนี้เสี่ยอ้วนมาเยือนพร้อมลูกน้องหลายคน ทานตะวันกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ด้วยความกลัวเมื่อสายตาหื่นกระหายของเสี่ยอ้วนกำลังมองมาที่เธอ

“กะ...ก็จะไปหาเงินมาใช้หนี้เสี่ยไงจ้ะ”

“ผมให้เวลาตั้งสามวันแล้ว ยังหาไม่ได้สักบาทเลยหรอ”

“กะ...ก็กำลังจะไปหานี่ไง แต่เสี่ยรีบมาก่อน”

“มาตอนไหนก็เหมือนเดิม เพราะคุณแก้วคงไม่มีเงินมาคืนผมหรอก” เสี่ยอ้วนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะให้ลูกน้องดึงร่างของแก้วกัลยาออกไป “เอามันออกไป!”

“อย่านะ!! อย่าทำอะไรแม่ฉันนะ” ทาตะวันรีบวิ่งเข้ามาดึงร่างของแก้วกัลยาเอาไว้ แต่เสี่ยอ้วนไวกว่า รวบเอวของเธอแล้วกักเอาไว้ในอ้อมกอด “ปล่อยนะ!! ปล่อย!”

“กลิ่นเด็กนี่มันหอมชื่นใจจริงๆ” เสี่ยอ้วนแลบลิ้นด้วยท่าทางน่าเกลียดน่ากลัว ทานตะวันดิ้นรนจนหลุดออกจากอ้อมกอดของมัน “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าคืนนี้แม่มึงหาเงินมาคืนกูไม่ได้ มึงได้เป็นเมียกูอีกคนแน่”

“คุณจะทำอะไรแม่ฉัน ปล่อยนะ!”

“ก็แค่สั่งสอนเล็กๆน้อยๆ ถ้าคิดจะตุกติกกูอีกล่ะก็....มันได้เจอหนักว่านี้แน่ เอาตัวมันไปสั่งสอน!”

“ว้ายยยย!! ปล่อยฉันนะ....ปล่อย! อย่าทำอะไรฉันเลยนะเสี่ย”

เสี่ยอ้วนกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะหันมาทางทานตะวันแล้วชี้หน้าเธอ

“เตรียมตัวไว้ให้ดี คืนนี้มึงได้เป็นเมียกูแน่นังหนูคนสวย”

แก้วกัลยาถูกพวกมันลากไปสั่งสอนหน้าบ้านท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ผู้คนในละแวกนั้นเดินออกมาดู แต่ก็ไม่มีใครกล้าช่วยสักคนเพราะเสี่ยอ้วนถือว่าเป็นผู้มีอิทธิพลในย่านนี้

เพี้ยะ! เพี้ยะ!

ตุ๊บบ!!

แก้วกัลยาถูกพวกมันตบจนเลือดกลบปาก หนำซ้ำยังจิกผมขึ้นแล้วฟาดหน้าฉาดใหญ่อีกหลายรอบ ทานตะวันทนเห็นภาพนั้นไม่ไหว วิ่งเข้าไปเอาตัวบังแก้วกัลยาจนตัวเธอเองพลอยถูกหางเลขไปด้วย

เพี้ยะ!เพี้ยะ!

“พะ...พอแล้วจ้ะเสี่ย ฮื้อๆๆ พวกเราจะไปหาเงินมาคืนเสี่ยให้ได้ภายในคืนนี้” แก้วกัลยาก้มลงกราบเท้าทั้งน้ำตาในสภาพเลือดกลบปาก รอยช้ำเต็มใบหน้า ซึ่งทานตะวันเองก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน ทั้งสองกอดกันกลมเกลียว

“กูให้โอกาสมึงถึงเที่ยงคืน ถ้ายังหาเงินมาคืนไม่ได้ นิ้วมึงได้หายไปแน่ ส่วนมึง...” ดวงตาดุจัดของเสี่ยอ้วนตวัดมองมาที่ทานตะวันที่กำลังนั่งสั่นเหมือนลูกนก “อาบน้ำปะแป้งให้หอมๆ เตรียมตัวเป็นเมียกูอีกคนได้เลย!”

พอเสี่ยอ้วนกับลูกน้องจากไป ทานตะวันค่อยๆประคองร่างของแก้วกัลยาขึ้นแล้วพาเข้าไปนั่งทำแผลในบ้าน แก้วกัลยาถูกซ้อมจนปากแตก ใบหน้าบวมเป่ง ส่วนทานตะวันเองก็มีสภาพไม่ต่างกันเพราะเอาร่างมาบัง

“เห็นหรือยังว่ามันกำลังจะทำอะไร ฮึก! มึงยังจะดื้อด้านกับกูอีกไหม ฮื้อๆๆ”

“ตะวันขอโทษจ้ะแม่ ตะวันไม่คิดว่าเสี่ยอ้วนจะมาแรงขนาดนี้”

“มึงได้ยินที่มันขู่หรือเปล่า มันกำลังจะตัดนิ้วกู ฮึก! มึงต้องช่วยกูนะอีตะวัน มึงต้องไปหาไอ้เหนือเมฆกับกู! ฮื้อออ...”

ทานตะวันร้องไห้น้ำตาไหลอาบใบหน้าปะปนกับเลือดสีแดงสด เธอไม่อยากไปเจอเหนือเมฆในสภาพนี้เลย ไม่พร้อมที่จะเจอใครทั้งนั้น แล้วยิ่งเป็นผู้ชายที่เคยอยู่ในความทรงจำ

“กูรู้ว่ามึงชอบไอ้เหนือเมฆ เพราะงั้นมึงต้องไปขอความช่วยเหลือจากมัน”

“แต่พี่เหนือ...ฮึก! ไม่ได้ชอบตะวัน”

“แล้วไง ยังไงมันก็ต้องช่วยมึงอยู่แล้ว อย่าเล่นตัวให้มันมากเลย เดี๋ยวเราจะตายห่ากันหมด แล้วใครจะดูแลพ่อมึง”

“แม่....”

“ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วไปที่บริษัทกับกู คืนนี้....เราต้องได้เงินไปคืนมัน”

ทานตะวันร่ำไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยง ตอนนี้เลือกอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าหาเงินมาคืนไม่ได้ คืนนี้เธอก็ต้องตกเป็นของเสี่ยอ้วน แถมแม่เลี้ยงของเธอก็ต้องถูกพวกมันตัดนิ้ว

ต่อให้เหนือเมฆจะลืมเธอไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังรอเขาอยู่ ถึงจะไปในสภาพที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เชื่อว่าเหนือเมฆยังจำเธอได้

เหมือนที่เธอไม่เคยลืมเขาแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทั้งสองก็รีบมุ่งหน้าไปยังบริษัทจางเหว่ยกรุ๊ปทันที แต่รอยช้ำบนใบหน้าของสองแม่ลูก เครื่องสำอางก็ไม่สามารถปกปิดร่องรอยได้และดูท่าว่ามันจะยิ่งบวมช้ำขึ้นจนเห็นได้ชัด

แต่ไม่ว่าจะไปในสภาพไหนก็ตาม คืนนี้ต้องหาเงินไปคืนพวกมันให้ได้ ก่อนที่จะไม่เหลืออะไรในชีวิตอีกเลย