บทที่ 4 วิวาห์น้ำตา

ร่างบางยืนมองตนเองในกระจก น้ำตาไหลรินอาบแก้ม ชุดเจ้าสาวแสนสวยถูกกระชากออกจากเรือนร่าง ราวกับไม่ต้องการเห็นมันอีก จัดการชำระร่างกายแล้วออกมาด้านนอก เห็นเพื่อนสนิทกำลังนั่งอยู่บนเตียง ลิลลี่เดินเข้ามาหาแล้วยิ้มให้

“เป็นยังไง สบายตัวไหม”

เธอพยักหน้า “สบายขึ้นมากแล้วล่ะ”

“ฉันก็ไม่รู้จะปลอบแกยังไงน่ะ แค่อยากให้รู้ว่ายังมีฉันเสมอน่ะยัยอร” ลิลลี่บอก แล้วดึงมือเพื่อนมากุมไว้

“ฉันรู้ลิลลี่”

“แกนอนพักผ่อนเถอะ คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่เป็นเพื่อนแกด้วย”

“ขอบใจมากนะแก”

“อือ”

อรปรียาทรุดกายลงบนเตียง หยิบมือถือออกมา เห็นเบอร์นับสิบที่โทรหา พร้อมข้อความขอโทษมากมายนับไม่ถ้วน เธอเปิดอ่าน แล้วตัดสินใจกดลบ แล้วบล็อกทุกช่องทางการติดต่อจากคนรักเก่า ความรักที่มีมันคงไม่มีค่าพอให้กับผู้ชายไม่รู้จักพออย่างเขาอีกแล้ว

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดัง เจ้าของห้องหยุดมือแล้วเงยหน้า ก่อนตัดสินใจเดินไปหน้าห้อง เปิดประตูเห็นบิดายืนยิ้มอยู่ อรปรียานิ่งงัน

“มีอะไรหรือเปล่าคะพ่อ” เธอถามเสียงเบา

“พ่อมีเรื่องอยากคุยกับอร พอมีเวลาให้พ่อสักหน่อยไหม” อำพันธ์เหลือบมองเห็นเพื่อนลูกสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ได้ค่ะพ่อ ไปคุยกันข้างล่างนะคะ”

“ได้ลูก”

อรปรียาหันมองเพื่อนในห้อง “ลิลลี่เดี๋ยวฉันลงไปคุยธุระกับพ่อก่อนนะ”

“จ้ะอร”

ประตูห้องทำงานเปิดออก อำพันธ์ก้าวเข้าด้านในแล้วหย่อนกายลงตรงโซฟา อรปรียานั่งลงตรงข้าม แววตาหม่นเศร้า คนเป็นพ่อเข้าใจความรู้สึกของลูก ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาดแล้ว วันนี้ลูกสาวต้องมีความสุขที่สุด

“พ่อขอโทษนะลูก” เขาบอกบุตรสาวเสียงสั่น

เธอเงยหน้าสบตาบิดา “ขอโทษอรทำไมคะ ไม่ใช่ความผิดของพ่อเลยค่ะ”

“เพราะพ่อ ให้สองแม่ลูกนั้นเข้ามา ถึงสร้างปัญหาให้ลูกไม่จบไม่สิ้น”

หญิงสาวยิ้มบางๆ “แต่พ่อก็รักน้าภาไม่ใช่เหรอคะ”

คนเป็นพ่อชะงักเมื่อได้ยินลูกถามเช่นนั้น ก่อนยิ้มอ่อนโยน

“พ่อไม่เคยรักใครไปมากกว่าแม่ของลูกหรอกนะ”

“อรรู้ค่ะพ่อ” แววตาคนพูดหม่นลง “อรถึงยอมให้พวกนั้นเข้ามาในบ้าน เพราะอรไม่อยากให้พ่อเหงา”

เธอทำงาน ไม่มีเวลามากพอที่จะคอยดูแลบิดา เมื่อพ่อได้พบกับผู้หญิงคนใหม่ จึงจำยอมให้เข้ามาอาศัยชายคาเดียวกัน เพราะอย่างน้อยพ่อคงไม่ต้องเหงาเพียงคนเดียว

อำพันธ์ลุกยืนแล้วนั่งเคียงบุตรสาว โอบไหล่ลูกไว้

“พ่ออยากให้อรเข้าใจ พ่อรักอรมาก และไม่ต้องการให้อรต้องเป็นทุกข์ พีรดาเป็นคนผิด และคนที่ผิดที่สุดคือโยธิน พ่อดีใจที่อย่างน้อยอรก็รู้ความจริงก่อนสายเกินไป ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ โยธินจะสวมเขาให้เราอีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้”

“เพราะแบบนี้ อรถึงยังให้น้าภาอยู่ในบ้านของเราค่ะพ่อ อย่างน้อยพีรดาก็เอาผู้ชายเลวๆ ออกไปจากชีวิตอร” อรปรียาบอกน้ำเสียงเจือไปด้วยความร้าวราน

“พ่อขอให้อรทำใจกับเรื่องนี้ได้โดยไว พ่อไม่อยากเห็นอรเป็นทุกข์รู้ไหม”

หญิงสาวกัดฟันแน่น “ไม่ต้องห่วงอรหรอกนะคะพ่อ อรเจ็บไม่นานหรอกค่ะ”

มือยกลูบศีรษะลูกแผ่วเบา แล้วระบายลมหายใจ

“อภัยให้ยัยดาเถอะนะ อย่างน้อยก็อยากให้คิดถึงเด็กในท้อง อย่าคิดแค้นยัยดาเลยนะลูก”

อรปรียาชะงัก ผละห่างจากบิดา แล้วสบตา ทำไมพ่อถึงได้พูดคำนี้ออกมา

“อรไม่ได้คิดแค้นเคืองอะไรพีรดาขนาดนั้นพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ!” เธอย้อนน้ำเสียงไม่พอใจ

มือยกจับไหล่บุตรสาว สีหน้าเผือดลง เมื่อเห็นท่าทางลูกไม่พอใจ เขาไม่ได้คิดเช่นนั้น แค่เป็นห่วงไม่อยากให้ลูกจองเวร สงสารเด็กในท้องที่ต้องเกิดมากับแม่อย่างพีรดา

“ไม่ใช่แบบนั้นนะอร พ่อแค่ไม่อยากให้อรคิดแค้นเคือง พ่อสงสารเด็กในท้องยัยดา ที่ต้องเกิดมากับแม่แบบนั้น!”

อรปรียาสูดลมหายใจเข้าปอด พยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง ดวงตาปิดลงเพื่อระงับโทสะ ที่เข้าใจบิดาผิดไป

“อรขอโทษค่ะพ่อ อรไม่ได้ตั้งใจ” หญิงสาวบอกเสียงเบา “ไม่ต้องห่วงนะคะ อรไม่ไปยุ่งกับสองคนนั้นหรอกค่ะ ถ้าพวกนั้นไม่มาใครมายุ่งกับอรก่อน อรอโหสิกรรมให้แล้วล่ะค่ะ”

“ดีแล้วล่ะลูก พ่อเชื่อว่ายังไงอรต้องได้เจอกับผู้ชายดีๆ สักคน”

เธอคลี่ยิ้มกว้าง “ค่ะพ่อ อรขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ป่านนี้ลิลลี่รอแล้วค่ะ”

“จ้ะลูก”

อำพันธ์มองตามแผ่นหลังบุตรสาว มือกำแน่น รู้สึกผิดกับลูกเต็มอก หากพีรดาไม่ท้อง เขาคงอาละวาดมากกว่านี้ และถ้าไม่เป็นเพราะพรรณนิภา เขาจะไม่มีวันปล่อยพวกมันเสวยสุขอย่างสบายใจแน่