Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่5 ไม่ใช่เพื่อน
“ซิลเวียเคยสนใจอะไรบ้างล่ะ นอกจากหุ่นยนต์เหยียบดาวอังคาร ฉันไม่กล้าไปวอแวทำลายสมาธิเขาหรอก ส่วนเธอ...ใครจะอยากยุ่งด้วย เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิง!”
อาทิตย์กระแทกเสียงหนักๆ ในตอนท้าย และอีกคนก็แหวขึ้นโดยอัตโนมัติ เหมือนว่าได้ยินเรื่องหยาบคายเกินกว่าจะรับได้
“นังอั๋น! นังคนปากเสีย! ฉันเป็นผู้หญิงนะ และฉันก็สวยมากด้วย พูดจาอย่างนี้ฉันเสียหาย เดี๋ยวเถอะ! ระวังตัวไว้เถอะ”
อาทิตย์หัวเราะชอบใจเมื่อทำให้เพื่อนผู้แสนอารมณ์ดีที่คบหากันมาตั้งแต่วัยเยาว์นั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาได้ แม้จะแลกด้วยการถูกจิกเรียกดั่งว่าตนเป็นเพื่อนสาวของเจ้าหล่อนไปแล้วก็ตาม
“ถ้าสวยมากขนาดนั้น แล้วทำไมยังค้างเติ่งอยู่บนคาน ผู้ชายไม่มาขอสักที”
อาทิตย์สาบานได้ว่าเขาแค่เย้าเล่นโดยไม่คิดอยากได้คำตอบ เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของคนสองคน หากปฏิกิริยาของพิจิกานั้นทำให้เขาฉุกคิดสงสัย
“พริก...ทำไมเงียบไป เธอโกรธเราหรือเปล่า”
“เปล่า”
“เธอไม่พอใจเราหรือ ขอโทษนะ เมื่อกี้แค่แซวเล่น”
แม้จะมีเรื่องให้จิกกัดกันอยู่บ่อยครั้ง แต่อาทิตย์ก็ยังใส่ใจความรู้สึกของพิจิกาเสมอ
“ฉันเลิกกับเขาแล้ว”
“อะไรนะ! เลิกกันแล้วเหรอ เลิกกันทำไม แล้วเลิกตั้งแต่เมื่อไร ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง”
ยอมรับว่าตกใจและคาดไม่ถึง เพราะเท่าที่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้ มันก็ไม่มีสัญญาณบอกเหตุใดๆ ว่าเรื่องราวจะจบลงในรูปแบบนี้
“หมดความปรารถนาในกันและกัน แรงดึงดูดระหว่างกันไม่เหลือแล้ว”
ถ้อยคำสวยงามของพิจิกา อาทิตย์คงไม่คิดจะติดใจ ถ้าน้ำเสียงนั้นไม่เหมือนการท่องจำมาบอก
“เธอหรือนายกรณ์ที่รู้สึกอย่างนี้”
“กรณ์บอกฉัน”
อาทิตย์แทบพ่นลมหายใจเมื่อได้ยินคำตอบ
คิดอยู่แล้วเชียว...อย่างยายพริกนะหรือที่จะรู้ตัวเองและเป็นฝ่ายบอกนายกรณ์ก่อน
“แล้วเธอโอเคไหม”
“ตอนแรกฉันก็งง ไม่รู้ว่าเวลาถูกบอกเลิกต้องทำตัวยังไง มันมึนๆ ตื้อๆ ไปหมด ฉันสอนเด็กไม่รู้เรื่องเลย เพื่อนนายนิสัยแย่มาก บอกเลิกฉันตอนเช้าในวันที่ฉันมีสอนเต็มวัน สรุปว่าวันนั้นฉันไม่มีสมาธิ ไม่รู้ว่านักศึกษาจะคิดยังไงกันบ้าง”
พอได้ฟังเรื่องราวของแม่คุณ อาทิตย์ก็เป็นฝ่ายมึนตื้อขึ้นมาบ้าง
“เดี๋ยวนะ เธอถูกบอกเลิก แล้ว...เธอไม่เสียใจเหรอ”
“ฉันบอกแล้วไงว่าทำตัวไม่ถูก ตอนนั้นฉันงงและมึนไปหมด”
“แล้วทำไมไม่โทร.มาล่ะ ตกลงเลิกกันเมื่อไหร่”
“นั่นสินะ ทำไมฉันไม่โทร.หานาย” พิจิกาดูท่าจะยังมีอาการเบลอหลงเหลืออยู่ “ฉันเลิกกับกรณ์เกือบสองเดือนแล้วแหละ”
“เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เสียใจไม่นานหรอก ใช้ชีวิตของเธอไป เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น”
“เหมือนตอนที่นายถูกสาวโคลัมเบียหักอก แล้วนายก็เมานอนจมขวดเหล้าอยู่ในห้องเป็นสัปดาห์ใช่ไหม”
“แล้วเธอจะจำให้มันได้อะไรขึ้นมา ของพวกนี้ลืมๆ ไปบ้างก็ได้”
“อ๋อเหรอ! ฉันไม่รู้นี่ว่าไม่ควรจำ”
ด็อกเตอร์สาวอุทานขึ้นอย่างที่ทำให้อาทิตย์ต้องกลอกตามองเพดานอย่างหน่ายใจ เมื่อเธอพูดต่อ เขาก็ตั้งใจรับฟังอย่างใส่ใจ
“ถ้าฉันเป็นอย่างที่นายเคยเป็นก็คงสบายใจแล้วละ แต่นี่หลังจากวันที่ฉันถูกเขาโทร.ข้ามทวีปมาบอกเลิก รุ่งเช้าอีกวันฉันก็ทำงานทำการได้ปกติ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเสียใจหรือเปล่า แต่ความเสียดายน่ะมีแน่นอน เพราะฉันต้องเสียคนรู้จักไปคนหนึ่ง นายรู้ไหม พอบอกเลิกปุ๊บ กรณ์ก็ปิดช่องทางติดต่อกับฉันหมดเลย ทั้งที่ฉันไม่คิดจะตื๊อเขาสักหน่อย ยังคิดว่าเราน่าจะคุยให้เข้าใจกันได้ เปลี่ยนกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ เฮ้อ! ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้”
“แล้วเธอคิดว่ายังไง”
“ฉันก็สงสัยตัวเองนะว่า การที่ฉันไม่ได้เสียใจ นอกจากเสียดาย อาจเป็นเพราะฉันหมดความปรารถนาในตัวเขาด้วยเหมือนกัน แต่ถ้าเป็นตามนั้น ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเหมือนเขา”
คำถามที่ไม่มีคำตอบของพิจิกาทำให้อาทิตย์นิ่งงัน ก่อนจะพูดกับเธออย่างห่วงใยแทน
“เธอไม่เสียใจก็ดีแล้ว ส่วนความสงสัยทั้งหลายแหล่ของเธอก็ไม่ต้องหาคำตอบหรอก ใช้ชีวิตของเธอไปตามปกติ”
“แล้วนายเป็นเพื่อนกับกรณ์ ไม่กลัวเสียเพื่อนเพราะฉันหรือ”
“ไม่หรอก ผู้ชายไม่คิดเล็กคิดน้อย”
“อืม...ดีจริง แต่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แค่นี้นะ ฉันจะนอน”
ด็อกเตอร์สาวบอกลาง่ายๆ ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ทั้งที่ก่อนนี้ยังคุยอยู่ได้ตั้งนานสองนาน จนอาทิตย์ต้องรีบเรียกไว้เพราะธุระของเขายังไม่จบ
“เดี๋ยวสิพริก อย่าเพิ่งตัดสาย แล้วยายขนุนล่ะ จะทำยังไง ให้อยู่บ้านฉันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้นะ”
“พรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางไปเดนมาร์ก มีงานสัมมนาเชิงวิชาการที่นั่น ฉันต้องไปหลายวัน ยังไงฝากหนูจิณไว้กับนายก่อน ไว้กลับมาค่อยคุยแล้วกัน”
สายตัดไปแล้ว อาทิตย์มองโทรศัพท์มือถือนิ่ง ความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
พิจิกาเลิกกับกรณ์...แม้หล่อนจะแสดงออกว่าไม่เสียใจ แต่ลึกๆ ข้างในอาทิตย์ก็ไม่รู้ชัด ความรู้สึกของผู้หญิงซับซ้อน จนไม่กล้าฟันธงว่าพิจิกายังคงสบายดีตามที่บอกเขาจริงหรือเปล่า
ส่วนปัญหาของเขา...เกี่ยวกับแม่ขนุนคนนั้น เมื่อพิจิกาไม่พร้อมจะช่วยหาทางออกให้ เขาก็ไม่เซ้าซี้ นาทีนี้ความห่วงใยในตัวเพื่อนสาวมีมากเกินสิ่งใด
เฮ้อ! สงสัยช่วงนี้คงต้องกันแม่ แล้วก็นายโอ๊ตกับนายอู๋ไม่ให้มาบ้านนี้ บอกไปใครจะเชื่อว่ายายขนุนเป็นคนงานในบ้าน ขืนมีใครคิดบรรเจิดขึ้นมา ชีวิตนายอั๋นมีหวังยุ่งตายเลย
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
