ว่าที่แฟน

รวงข้าว....

ฉันเดินมายืนที่โต๊ะ แต่เขาก็ยังไม่ยอมลุกให้อยู่ดี

"เอ่อ ขอโทษนะ ตรงนี้ที่ของเรา"

"เธอซื้อไว้เหรอที่ตรงนี้อ่ะ"

"ห๊ะ???? " งง ค่ะ อะไรของเขาเนี้ยะ

"ฉันถามว่าโต๊ะตัวนี้ที่ฉันนั่งอยู่ตอนนี้เธอซื้อไว้เหรอถึงบอกว่ามันเป็นที่ของเธอ" เขากวนฉันใช่มั้ย??

"เฮ้ยไอ้เดย์มึงจะแกล้งข้าวทำไมวะ แม่งทำตัวเหมือนเด็กประถม ลุกเลยมึงอ่ะเดี๋ยวอาจารย์กูจะเข้าสอนละ มึงก็กลับคณะมึงไปได้ละไป๊" แต่มีเหรอที่เขาจะสนใจที่เซย์พูด

"รวงข้าว" เขาหันมาเรียกชื่อฉันทำไม

"เอ่ออ อะไร เรียกชื่อเราทำไม"

"ถ้าอยากให้ลุกก็เอาเบอร์มาแลก"

"เบอร์???? "

"อืม ใช่ เบอร์โทรอ่ะ ไม่งั้นไลน์ก็ได้"

"แล้วทำไมเราต้องให้"

"ถ้าไม่ให้ก็ไม่ลุกนะ"

"นี่นาย"

"ว่าไง จะให้ดีๆรึเปล่า"

"แม่ง เชื่อมันเลยว่ะ มุกขอเบอร์สาว55555" คนที่หัวเราะคือหมอกค่ะ เพื่อนของดีเดย์นั่นแล่ะ และฉันตกใจมากที่จู่ๆเขาก็มาขอเบอร์ขอไลน์ แม้ฉันจะชอบเขาแต่ใช่ว่าฉันต้องให้นี่คะ แล้วนี่เขาคิดยังไงมาขอเบอร์ฉัน ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ ฉันเจอเขาแบบนับครั้งได้เลยค่ะตั้งแต่ปี1ยันปีสุดท้าย พูดตรงๆนะ ฉันน่ะรู้จักเขา แต่เขาอ่ะรู้จักฉันรึยังไงกันถึงกล้ามาขอเบอร์กันซึ่งๆหน้าแบบนี้ เพราะฉันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจเลยแม้แต่น้อย ละสภาพฉันตอนนี้สิ วิ่งหัวยุ่งเข้ามาในห้องเรียน กระโปรงก็ยังเปียกเพราะไปล้างจานมาอยู่เลย ฉันมีอะไรให้เขามาสนใจงั้นเหรอ ละทุกคนในห้องตอนนี้ก็หันมาสนใจเขากับฉันที่ยืนเถียงกันอยู่ คงจะงงๆว่าจู่ๆทำไมเขาถึงมาขอเบอร์คนอย่างฉัน เขาจะเอาไปทำไมเขาจะจีบฉันงั้นเหรอ นี่ฉัยเป็นคนหลงตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ อย่างฉันเนี้ยะนะทีเขาจะมาสนใจ

"เอ่ออ คือ เราถามตรงๆนะ นายจะเอาเบอร์เราไปทำอะไร"

"เอาไปแทงหวยมั้ง "

"????? "

"จะเอาไว้โทรหาเธอไง"

"โทรหา โทรหาทำไม"

"ฉันสนใจเธอและฉันก็จะโทรหาเธอเพื่อจีบเธอไงยัยบื้อ" อึ้งคูณ2ไปเลยค่ะ

เงียบค่ะ ทุกคนในห้องเงียบกันหมด คงไม่คิดว่าคนอย่างเขาที่ใครก็รู้จักวีระกรรมว่าเขาน่ะตัวพ่อแค่ไหนเรื่องผู้หญิง คนที่ดูดีมีพร้อมทุกอย่างจะพูดออกมาว่าจีบผู้หญิงบ้านๆอย่างฉัน เขาสามารถหาผู้หญิงที่สวยกว่าดีกว่าคนอย่างฉันได้เป็นสิบยี่สิบคน นี่เขาจะแกล้งฉันรึเปล่า ละจะแกล้งเพื่ออะไร ฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เขานะ เอ๊ะ!!! รึเขาจะรู้ว่าฉันชอบเขา

"จะยืนอึ้งอยู่อีกนานมั้ยคร๊าบบบบ เพื่อนฉันขอเธอก็ให้ๆมันไปเถอะ ไม่งั้นมันก็ไม่ไปไหนสักที" อะไรกันเพื่อนเขานี่ก็อีกคน มาพูดกับฉันแบบได้ยังไงพูดเหมือนรำคาญที่ฉันยืดเยื้อไม่ยอมให้เบอร์โทรเพื่อนตัวเอง ฉันผิด???

"ตกลงจะให้มั้ย รวงข้าว"

"ก็....คือ ก็..." ยังคิดไม่ออกว่าจะให้ดีไหม

จู่ๆเขาก็ถือวิสาสะดึงกระเป๋าสะพายของฉันออกจากไหล่และเปิดมัน เขาหยิบมือถือของฉันออกมาจากกระเป๋า เขายืนอึ้งอยู่สักพัก คงจะอึ้งกับมือถือของฉันมั้งคะ เพราะมันไม่ใช่รุ่นที่เขานิยมใช้กันหรอกค่ะมันเป็นมือถือปุ่มกดหน้าจอธรรมดาๆราคาพันกว่าบาท ใช่ค่ะ พันกว่าบาท อ่านไม่ผิดแน่นอน สำหรับฉัน มือถือมีไว้แค่โทรเข้าและโทรออกแค่นั้น ฉันคงไม่เอาเงินเป็นหมื่นๆไปซื้อมือถือหรอกค่ะ เสียดายเงิน เพราะกว่าจะหามาได้แต่ละบาทมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะฉะนั้น เฟซบุค ไลน์ ไอจีก็เลยไม่มีเลยสักอย่าง

เขาเงยหน้ามามองหน้าฉัน

"นี่เธอใช้มือถือเครื่องนี้จริงป่ะ" นี่เขาไม่เชื่องั้นเหรอ

"แล้วในกระเป๋าเรามีมือถือเครื่องอื่นรึเปล่าล่ะ"

พอฉันตอบ เขาก็ก้มลงกดอะไรก็ไม่รู้ที่มือถือของฉัน ฉันไม่ได้ล็อคหน้าจอหรอกค่ะเพราะมันไม่มีอะไรเลยนอกจากเบอร์โทรและข้อความ แต่สักพักเสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงเขาก็ดังขึ้น เขาหยิบมันออกมา และโชว์หน้าจอมือถือของเขาให้ฉันดู มันเป็นเบอร์ของฉันเองค่ะ

"ฉันมีเบอร์เธอแล้วนะ ถ้าโทรหาก็รับสายด้วย ถ้าไม่รับสายฉันเธอเจอดีแน่ๆ ไปนะว่าที่แฟน" เขาพูดขู่และจบด้วยคำนี้อ่ะนะ ว่าที่แฟน

หลังจากวันนั้น เขาก็โทรมาหาฉันทุกวัน ตอนแรกฉันก็ไม่กล้ารับหรอก แต่เพราะกลัวคำขู่ของเขาฉันจึงจำใจต้องรับสาย จนตอนนี้ฉันเริ่มคุยกับเขามากขึ้น เขามักจะแวะมาหาฉันที่คณะ มายืนช่วยฉันทำงาน ก็งานล้างจานนั่นแล่ะค่ะ ฉันบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องมาช่วย เขาก็หาว่าฉันงก กลัวเขาจะมาขอส่วนแบ่ง บ้าบอมากใครจะไปคิดแบบนั้นกัน ฉันแค่เกรงใจและกลัวเขาจะอายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้แถมยังมีแต่คนมองอีก แม้แต่อาจารย์ยังมองแบบอึ้งๆเลยค่ะที่เห็นหนุ่มหล่อโปรไฟล์เลิศแบบเขามายืนช่วยฉันล้างจาน แต่เขาบอกไม่แคร์ เขาทำแบบนี้เป็นเดือนๆเลยค่ะ จากที่ชอบเขาอยู่แล้วก็ยิ่งชอบไปอีก แต่เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าฉันชอบเขาก่อนที่เขาจะเข้ามาจีบ

ตอนนี้ปิดเทอมค่ะ ฉันเลยว่างช่วงเช้า แต่ตอนเย็นยังต้องไปทำงานเหมือนเดิม เพราะค่าเช่าหอค่าน้ำค่าไฟยังต้องจ่ายเหมือนเดิม ตอนนี้รายได้ของฉันก็หายไป200แล้วเพราะไม่ได้ล้างจานที่มหาลัย งานที่ต้องทำอยู่ก็คือร้านกาแฟฉันทำร้านกาแฟตั้งแต่4โมงเย็นจนถึง3ทุ่ม จากนั้นก็ต้องไปช่วยอาแปะขายบะหมี่เกี๊ยวตรงหน้าปากซอยหอพักที่ฉันเช่าอยู่อีก1ที่ ตั้งแต่3ทุ่มครึ่งถึงเที่ยงคืน มันเป็นแบบนี้มาตลอดค่ะตั้งแต่ฉันออกจากบ้านแม่ครูมาใช้ชีวิตตัวคนเดียว ถามว่าเหนื่อยมั้ย มันเหนื่อยค่ะ แต่ทำไงได้คะ เรียนยังไม่จบนี่นา แต่ฉันวางแผนอนาคตไว้ว่าพอเรียนจบฉันจะไปสมัครงานบริษัทที่ตรงกับสาขาที่เรียนมา ถ้าถึงตอนนั้นฉันคงเหนื่อยน้อยกว่านี้

วันนี้วันหยุดฉันไม่ต้องไปทำงานค่ะ ฉันกับดีเดย์มีนัดไปเที่ยวด้วยกันฉันจึงออกมายืนรอดีเขาหน้าหอพัก ตั้งแต่คุยกันมาถึงตอนนี้ก็สองเดือนกว่าละค่ะ แต่เรายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันหรอกนะคะ ฉันคิดว่ามันเร็วไปที่จะใช้คำนี้ แม้เขาจะชอบพูดว่าฉันน่ะเป็นแฟนของเขาแล้วก็ตาม 

ฉันยืนรอเขาไม่ถึง10นาที รถของเขาก็แล่นมาจอดตรงหน้าพอดิบพอดี เขาเดินลงมาจากฝั่งคนขับและเปิดประตูรถให้ฉันนั่ง สุภาพบุรุษมั้ยล่ะคะ 

"วันนี้จะพาข้าวไปเที่ยวไปไหนเหรอ" ฉันถามตอนคาดเข็มขัด

"ข้าวอยากไปไหนล่ะ"

"อืมมม นึกไม่ออกอ่ะเพราะไม่เคยไปเที่ยวที่ไหนข้าวแล้วแต่เดย์เลย"

"แน่ใจนะ"

"อื้มมมม"

"OK"เขายิ้มให้ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถ

เขาขับรถไปเรื่อยๆค่ะไปไหนยังไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็ไม่ได้ถาม นั่งรถมาสักพักฉันก็เริ่มง่วง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบตีสอง เพราะเมื่อคืนนี้ร้านอาแปะคนเยอะมากจึงปิดร้านช้ากว่าทุกวัน อาแปะก็ไล่ฉันกลับนะคะเพราะเลยเวลามาเยอะแล้วแต่ฉันบอกไม่เป็นไร ฉันจึงอยู่ช่วยอาแปะจนเก็บร้านเลย แกเลยใจดีให้พิเศษอีก100บาท 

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากนั่งหลับมาตลอดทาง....เสียงคลื่นนี่นา อย่าบอกนะว่าเขาพาฉันมาทะเล....แปลว่าฉันหลับมาเป็นชั่วโมงเลยเหรอเนี้ยะ

"ตื่นแล้วเหรอครับคุณผู้หญิง" เขาเอ่ยแซวทันทีเมื่อฉันลืมตามองออกไปนอกรถ

" นี่เดย์พาข้าวมาทะเลเหรอ"

"รึข้าวเห็นว่าเดย์พามาเขาใหญ่ล่ะ" กวนได้ทุกเวลาจริงๆ 

เขาบอกอยากมาพักผ่อนมาสูดอากาศดีๆ เพราะเรียนหนักมาตลอดทั้งเทอมเขาเลยอยากพาเธอมาที่นี่

เขาขับรถมาจอดตรงหน้าบ้านสีขาวหลังนึงซึ่งมันสวยมาก

"นี่บ้านใครเหรอ"

"บ้านเดย์เองแล่ะ ซื้อเอาไว้เวลามาพักผ่อนน่ะ"

"เดย์ชอบทะเลเหรอ"

"อืมม ตอนแรกก็ไม่ค่อยชอบ แต่พ่อเดย์ท่านชอบทะเล ตอนเดย์เป็นเด็กท่านมักจะพาแม่พาเดย์กับเดียร์พี่สาวเดย์มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ"

เขาพูด ก่อนจะหยุดพูดและมองไปที่ทะเลเบื้องหน้า ทำไมจู่ๆเขาถึงเศร้าขึ้นมาซะงั้นล่ะ

"เดย์ๆเป็นอะไรจู่ๆก็เงียบไป"

"เดย์คิดถึงพ่อน่ะ เพราะตั้งแต่พ่อเสีย เดย์ก็ไม่ได้มาเที่ยวละเลอีกเลย"

"มาแล้วคิดถึงพ่อใช่มั้ย"

"อืมมมใช่ แม่ก็ไม่ได้พามาอีกเลยนะเพราะแม่บอกมาทีไรคิดถึงพ่อทุกที"

"แล้วทำไมตอนนี้มาได้ล่ะ"

"เวลาผ่านไปก็ทำให้เราเข้มแข็งขึ้น จนสุดท้ายเดย์ก็เลยตัดสินใจมาซื้อบ้านเอาไว้ที่นี่"

"บ้านหลังนี้สวยมากอ่ะ อิจฉาเดย์จังมีบ้านสวยๆแบบนี้" เธอไม่อยากให้เขาเศร้าเลยจริงๆ เลยเปลี่ยนเรื่องเป็นชมบ้านเขาแทน

"ชอบเหรอ"

"อื้มมม ชอบสิ ข้าวเคยฝันเอาไว้นะว่าสักวันนึงข้าวอยากจะมีบ้านสวยๆแบบนี้ บ้านที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง คงจะภูมิใจมากเลย"

"ตอนนี้บ้านหลังนี้มันเป็นของข้าวแล้วนะ"

"ห๊ะ!!! " เขาพูดอะไร

"ก็ข้าวเป็นแฟนของเดย์ อีกหน่อยพอเรียนจบเราก็ต้องแต่งงานกัน อะไรที่เป็นของเดย์มันก็เป็นของข้าวเหมือนกัน"

นี่เขาคิดไปถึงตอนนั้นเลยเหรอ ฉันเองยังไม่กล้าคิดเลย ฉันกับเขา มันต่างกันเกินไปนะเอาตรงๆจะว่าฉันคิดมากคิดเยอะก็ได้นะ แต่ฉันกลัว ฉันกลัวว่าวันนึงเขาอาจจะเปลี่ยนไป เขาอาจจะเบื่อและอาจจะไปเจอคนที่ใช่คนที่เหมาะสมคู่ควรกับเขามากกว่าคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างฉัน ถึงตอนนั้นถ้าฉันรักเขาจนหมดใจฉันจะต้องเสียใจขนาดไหน ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันรักเขาแล้วหรือยัง ใช่ค่ะฉันรักเขาไปแล้วแต่ก็ยังเผื่อใจไว้อยู่นะยังให้ไปไม่เต็มร้อย ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำใจได้มั้ยถ้าวันนั้นมาถึง