04 คนตายต่อหน้า

กลางดึกสงัดวันหนึ่ง

มินตรารู้สึกปวดท้องกระทันหันทำให้เธอต้องตื่นขึ้นมาแล้วรีบลงมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ด้านล่าง ก่อนที่เธอจะพบกับแสงไฟสว่างจากทางหน้าบ้านซึ่งเป็นแสงไฟจากรถหลายๆ คัน ก่อนที่เธอจะเดินแอบเข้าไปดูด้วยความอยากรู้

แต่ทันใดนั้นรถก็แล่นออกไปทันทีทำให้มินตราต้องรีบหาที่หลบ

“อะไรกันเนี่ย!” เธออุทานออกมา “หรือว่าจะเป็นขโมย”

มันก็ไม่แปลกที่เธอจะคิดแบบนี้เพราะตรงนี้ไม่เหลือการ์ดที่เคยอยู่ตรงหน้าบ้านแม้แต่คนเดียว ถึงจะมีคนเคยบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาขโมยของ แต่มันก็ไม่แน่เหมือนกัน ข้าวของในบ้านหลังนี้มีแต่ของมีค่าทั้งนั้น ใครบ้างที่จะไม่อยากได้

วันต่อมา

มินตราได้แต่เก็บความสงสัยไว้กับตัวเองไม่ได้เล่าให้ใครฟังแม้กระทั่งยายเพราะเธอกลัวว่ายายจะดุเอาที่ออกไปข้างนอกตอนดึกดื่นแบบนั้น เธอเป็นเด็กที่ขี้สงสัยและถ้าสงสัยอะไรแล้วเธอก็จะต้องรู้ให้ได้

“ยาย…ใครมาเหรอ มินเห็นคนเดินเพ่นพ่านอยู่ในบ้านคุณกรของยายอะ” เด็กสาวเดินเข้ามาถามยายด้วยความสงสัย เพราะไม่กล้าไปถามกับชายหนุ่มตรงๆ

“น้องๆ ของคุณกรไง คุณกรมีน้องชายอีกสามคน”

“อ๋อ…ถึงว่าเห็นคนเดินเพ่นพ่านอยู่ในบ้านของเค้า”

“เอ็งน่ะก็อย่าเข้าไปวุ่นวายในบ้านของคุณกรล่ะ เดี๋ยวคุณๆ เค้าจะรำคาญกันเอา”

“จ้ะยาย มินไม่เข้าไปหรอกจ้ะ”

ถึงยายไม่บอกเธอก็ไม่มีทางเข้าไปในบ้านหลังนั้นอยู่แล้วถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ

“หรือว่าแสงไฟเมื่อคืนเป็นรถของพวกน้องๆ คุณกร” มินตราพูดขึ้นเบาๆ เพราะกลัวว่ายายจะได้ยิน

“บ่นอะไรของเอ็งงึมงำๆ”

“เปล่าจ้ะยาย ถ้าไม่มีงานอะไรทำแล้วมินไปนั่งอ่านหนังสือนะ”

“ตามใจ”

เธอมีหนังสือเล่มใหม่มานั่งอ่านอีกหลายเล่มเพราะลูกน้องของมังกรเอามาให้เธอไว้นั่งอ่านเวลาเบื่อๆ หรือไม่มีอะไรทำในตอนกลางวัน

แกบ~ ( เสียงคนเหยียบใบไม้แห้ง )

“ยายมินอยากกลับบ้านจังเลย ให้มินไปอยู่คนเดียวก็ได้ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็คงจะกลับมาเองนั่นแหละ” เธอพูดกับคนที่เดินเข้ามาทางด้านหลังของเธอ ในขณะที่ตายังคงจับจ้องอยู่กับหนังสือตรงหน้า

“ฉันไม่ใช่ยายของเธอ”

“!!!” มินตราวางหนังสือแล้วหันกลับไปมองด้วยความตกใจ “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

“บ้านฉันจะเดินไปตรงไหนก็ได้ หรือว่าเธอจะมีปัญหา?”

“ไม่ค่ะ ไม่มี” เธอปฏิเสธก่อนจะหันหน้ากลับไปอ่านหนังสือของเธอเหมือนเดิม

“ใครให้หนังสือเธอมา?”

“ใครก็ได้ค่ะ คนที่เค้าใจดีไม่หยิ่ง”

“ถามดีๆ”

“มินก็ตอบคุณดีๆ แล้ว ตรงนี้บรรยากาศมันไม่บริสุทธิ์หรอกค่ะคุณอย่ามาอยู่เลย”

“บ้านฉัน ฉันจะอยู่ตรงไหนมันก็เรื่องของฉัน”

“ตามใจค่ะ” เธอเก็บหนังสือแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที อยากจะมองยังไงก็ช่างเธอไม่ได้สนใจ

______________________

ตกดึกของอีกวัน

มินตรานอนไม่หลับไม่รู้เป็นเพราะอะไร อยากจะออกไปเดินเล่นก็กลัวจะถูกว่า เธอคิดถึงพ่อคิดถึงแม่อยากกลับบ้านของตัวเองใจจะขาดแล้ว เธอเป็นเด็กที่ไม่เคยไปอยู่ที่ไหนไกลบ้านเลย ไม่เคยไปพักค้างแรมที่ไหนนานๆ เธอติดบ้านมาก และตอนนี้ก็อยากกลับบ้านมากๆ เลยด้วย

“เฮ้อ…เบื่อจัง” ไม่รู้ว่าเป็นโรคอะไรเหมือนกันที่ทำให้เธอเป็นคนหลับยากมากขนาดนี้ แต่ถ้าได้รับแล้วก็จะหลับเป็นตายเลย ใครมาปลุกก็ไม่ตื่นจนกว่าจะถึงเวลาตื่นของเธอเอง

มินตราดีดตัวลุกขึ้นนั่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่มืดสนิท ก่อนจะคว้าไฟฉายของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้อง

“กรี๊ด!!” จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงกรีดร้องออกมา เสียงร้องนั้นทำให้มินตรายืนนิ่งพร้อมกับปิดไฟฉายในมือของตัวเอง สายตากวาดมองไปรอบๆ ตัวเพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น

ดึกป่านนี้แล้วใครจะมาส่งเสียงร้องกรี๊ดแบบนี้กัน ถ้าไม่ใช่คนก็คงจะเป็นผีเพราะมันก็ดึกจนป่านนี้แล้ว

แต่ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะเงียบหายไปเลย

“เสียงใครกัน” เธอพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับเข้าไป แต่เธอออกไปทางประตูหลังบ้านแทน

และก็ได้เจอกับบางอย่างที่คาดว่าเป็นที่มาของเสียงกรีดร้องผู้หญิง

ทางหลังบ้านพักของการ์ดมีแสงไฟสว่างจ้าอยู่ไม่ไกล และก็ไม่ไกลจากตัวบ้านของเธอ

ด้วยความอยากรู้มินตราเดินตามแสงไฟนั้นไปจนเธอได้พบกับผู้ชายหลายๆ คนที่ยืนเรียงรายกันอยู่ และหนึ่งในนั้นก็มีผู้ชายที่เธอรู้จักเป็นอย่างดีนั่นก็คือมังกรมาเฟียหนุ่มพี่ใหญ่ของตระกูล

ด้านหน้าของพวกเขามีชายสองคนถูกมัดมือไพล่หลังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันแต่เธอคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน

ปิ้ว! ปิ้ว!

และสิ่งที่ทำเอามินตราแทบช็อคอยู่ตรงนั้นก็เกิดขึ้น เมื่อผู้ชายสองคนที่ถูกมัดมือถูกยิงด้วยปืนเก็บเสียงจนล้มลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาของเธอ มินตราได้แต่เอามือปิดปากของตัวเองเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะตกใจแล้วเผลอร้องออกไปเสียงดัง

“ฮึก….” เธอนั่งตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ การกระทำของคนพวกนั้นอยู่ในสายตาของเธอทุกอย่าง

แกร้ง!!

ขณะที่มินตรากำลังขยับตัวถอยหนีไปเธอก็เผลอไปชนกับเหล็กที่วางพิงอยู่กับเสาตกลงพื้นเสียงดัง ทำให้กลุ่มชายพวกนั้นหันมามองที่เธอพร้อมๆ กัน และจากนั้นมินตราก็วิ่งกลับเข้าไปทางหลังบ้านของเธอทันที

“ฮึก…คนตาย…ที่นี่มีคนตาย พวกเค้าฆ่าคนตาย” เธอเคยสงสัยว่าคำว่ามาเฟียมันคืออะไร จนวันนี้เธอได้รู้ทุกอย่าง มาเฟียฆ่าคนแบบโหดร้ายไม่ปราณีใคร ไม่ใจดีกับใคร

และถ้ามีคนรู้ว่าเธอรู้ความลับของพวกเขาชีวิตของเธอก็คงจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

เพราะความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองแท้ๆ มินตรา

_____________________

เช้าวันต่อมา

“อื้อ…ยาย!” มินตราตื่นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นยายของเธอกำลังนั่งเช็ดตัวให้เธออยู่

“เช็ดตัวก่อนนะ เอ็งเป็นไข้อยู่ไข้มันจะได้ลดลง”

“มินไม่สบายเหรอ?”

“อืม…เมื่อเช้ายายมาปลุกเอ็งเห็นว่าเอ็งตัวร้อน รู้ตัวว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงก็อย่าไปตากแดดให้มากนัก”

“จ้ะยาย”

“เดี๋ยวกินข้าวซะนะ จะได้กินยา”

“จ้ะยาย”

“ถ้ายังไปทำงานไม่ไหวก็ไม่ต้องไป นอนพักอยู่ที่นี่แหละหายดีแล้วค่อยกลับไปทำ”

“จ้ะ”