02 สารภาพมาซะดีๆ

คืนวันต่อมา

นี่ก็เป็นอีกคืนที่มินตรารู้สึกว่านอนไม่หลับและออกมาเดินเล่นที่หน้าบ้านพักของตัวเอง ในขณะที่ทุกคนหลับกันไปหมดแล้ว

ไฟในบ้านทุกหลังถูกปิดมืดสนิทมีเพียงแสงไฟรอบนอกของตัวบ้านและแสงจันทร์ที่ส่องลงมาพอให้เธอเห็นรอบๆ ตัว

หมับ!

"อื้อ!!" จู่ๆ เธอก็ถูกปิดปากจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะถูกอุ้มลอยหายเข้าไปในความมืด เธอไม่สามารถส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากใครได้เลย

ลูกน้องอยู่เต็มบ้านขนาดนั้นมีโจรด้วยเหรอ?

"อื้อๆๆ!! งับ!!"

"โอ้ย!!" เสียงร้องจากด้านหลังทำให้มินตรารู้ทันทีว่าเขาเป็นผู้ชาย และน้ำเสียงมันก็ดูคุ้นหูเอามากๆ

"ไอ้บ้า! ไอ้คนเลว! เป็นโจรเหรอห๊ะ! ช่วยด้วยค่า ชะ...อุ๊บอื้อ!!"

"ชู่วว!! เธอจะแหกปากร้องทำไมเนี่ย"

"ปล่อย!!"

พรึบ!

และแล้วไฟก็ถูกเปิดขึ้นจนสว่างจ้า มินตรารีบหันหลังกลับไปมองคนที่พาตัวเธอมาที่นี่ทันที

"คะ คุณกร..."

"ไง....ตัวแสบ"

"คุณพามินมาที่นี่ทำไม"

"ฉันก็พาเธอมาเค้นเอาคำตอบไงล่ะ"

"คะ คำตอบอะไร มินไม่มีคำตอบอะไรให้คุณทั้งนั้นแหละ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับก้มหน้าหลบสายตาของเขา

สำหรับมาเฟียอย่างเขาแค่นี้ก็มองออกแล้วว่าเด็กสาวตรงหน้ามีพิรุธมากแค่ไหน

"ถ้าไม่มีอะไรเธอก็มองหน้าฉันสิ ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วย?"

"กะ ก็คุณเล่นจ้องแบบนั้น ใครจะกล้ามองล่ะ"

"ฉันจะให้เธอสารภาพมาเอง เพราะถ้าฉันใช้ไม้แข็งเหมือนกับที่ฉันใช้กับพวกคนที่มันทรยศ เธอจะรับไม่ได้เอา"

"....."

"ว่าไง...สาวน้อย"

"มะ มินไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นคุณพูดถึงเรื่องอะไร"

"หรือว่าจะให้ฉันบอกกับยายของเธอดี แล้วให้ยายของเธอลงโทษเอง"

"อยะ อย่านะ อย่าบอกยายมินนะ"

"บอกอะไร บอกว่าเธอแอบเข้ามาในบ้านของฉันเมื่อคืนน่ะเหรอ?"

"กะ ก็...."

"เธอรู้มั้ยว่าฉันจัดการไอ้พวกทรยศยังไง ถ้ามันไม่ร้ายแรงก็แค่จับตัดนิ้ว ตัดลิ้น ตัดหู แต่ถ้าหนักมาหน่อยก็ฆ่าให้ตายแล้วเอาศพโยนลงไปในบ่อจระเข้ หรือไม่ก็จับมันกดน้ำให้ตาย หรืออีกวิธีนึงก็เอายาพิษใส่ในข้าวให้มันกิน แล้วก็ค่อยให้มันตายอย่างทรมาน"

"....." มินตราถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ น้ำเสียงของมาเฟียหนุ่มมันช่างเย็นยะเยือกไปถึงต้นคอของเธอ

"เอาไง จะยอมให้ฉันตัดนิ้ว หรือจะยอมสารภาพมาเองดีๆ"

"ฮึก!! ใช่...มินเป็นคนเข้ามาเอง!"

"เข้ามาทำไม...ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าแม่นมจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ กฎของที่นี่คือกฎเหล็กถ้าใครไม่ทำตามก็อยู่ไม่ได้"

"ก็มินเห็นในบ้านเปิดไฟอยู่ก็เลยหวังดีจะเข้าไปปิดไฟให้ แล้วก็ได้ยินเสียงอะไรก็ไม่รู้ดังตับๆ ก็เลยคิดว่ามีโจรเข้ามาในบ้าน แต่ก็ไม่คิดว่า..." ไม่คิดว่าภาพตรงหน้าจะเป็นภาพผู้หญิงกับผู้ชายกำลังกระทำเรื่องอย่างว่ากัน

"หึ! โจรที่ไหนจะกล้าปล้นบ้านมาเฟีย เข้ามามันก็มีแต่ตายกับตาย ไม่มีใครอยากเอาชีวิตมาเสี่ยงหรอก"

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ คนอุตส่าห์หวังดี!"

"พูดดีๆ"

"ก็มินไม่รู้ไง"

"....."

"คุณเองก็น่าจะปิดประตูสักหน่อย ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน" ประโยคหลังเธอพูดขึ้นมาเบาๆ เพราะกลัวว่ามาเฟียหนุ่มจะได้ยิน

"....."

"คุณอยากรู้แค่นี้ใช่มั้ย มินจะกลับไปนอนแล้ว"

"เธอยังกลับไม่ได้ ฉันยังกุมความลับของเธออยู่ หรือว่าเธออยากให้ยายของเธอรู้?"

"คุณจะเอาอะไรอีกคะ!?" เธอหันไปพูดกับเขาด้วยความโกรธที่ถูกเอาเรื่องนั้นมาขู่ สองมือกำเข้าหากันแน่น

"อยากเอาเธอ..."

"....."

"เหอะ! เด็กอย่างเธอเอาไปก็ไม่มันหรอก"

"ชิ!!"

"ไปหาอะไรให้ฉันกินหน่อยฉันหิว"

"ตอนเย็นไม่มีของสดเหลือหรอกค่ะ ของสดที่ทำแม่บ้านซื้อวันต่อวันไม่ได้ซื้อมาค้างไว้ในตู้เย็น ถ้าคุณหิวก็คงต้องรอกินพรุ่งนี้"

"อะไรก็ได้ที่กินได้ในตอนนี้ หรือว่าจะให้ฉันกินเธอ?"

"อ่า...เดี๋ยวมินไปหาอะไรให้กินก็ได้ค่ะ"

มินตราเดินเข้าไปในครัวและของที่เหลือก็มีเพียงมาม่ากับไข่อีกไม่กี่ฟอง และอาหารที่เธอทำให้เขาได้ก็คือมาม่าต้มใส่ไข่เพราะที่บ้านเธอเคยกินแบบนี้ และรสชาติมันก็ไม่ได้แย่

"มีเหลือแค่มาม่าอย่างเดียวค่ะ ไม่มีอะไรอย่างอื่นแล้ว"

"....." มาเฟียหนุ่มมองถ้วยมาม่าตรงหน้าอย่างชั่งใจ เกิดมาไม่เคยกินมาม่าต้มใส่ไข่แบบนี้เลย

"มินกลับแล้วนะคะ"

"เดี๋ยว..."

"คะ?"

"อยู่รอให้ฉันกินอิ่มก่อนแล้วเธอค่อยกลับ"

"....."

"เธอต้องล้างจานให้ฉันก่อน"

"แค่นี้ทำเองก็ได้มั้งไม่เห็นต้องใช้คนอื่นเลย เกิดเป็นลูกคุณหนูลูกคุณนายมันดีจริงๆ อะไรก็ไม่ต้องทำ" เธอบ่นพึมพำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

"ฉันได้ยิน..."

"....."

"เธอไม่กลัวฉันหรอ?"

"กลัวทำไมคะ?"

"ไม่รู้สิ มีแต่คนบอกว่าฉันน่ากลัว"

"....." ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยน่ารำคาญมากด้วยซ้ำ // มินตราคิดในใจ

"เธอไม่อยากเรียนต่อหรอ?"

"ไม่ค่ะ เรียนไปก็ต้องเสียเงินอีก เสียเวลาทำมาหากินเปล่าๆ"

"อ่อ"

"รีบๆ กินสิคุณ มินจะได้กลับไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้าตื่นสายยายก็บ่นอีก"

"แม่นมบ่นด้วยหรอ?"

"อือ..ค่ะ"

"กับฉันแม่นมไม่เห็นจะพูดอะไรเลย"

"....." ก็แหงล่ะลูกคุณหนูลูกเจ้านายใครจะไปกล้าบ่นกล้าว่าล่ะ ทำผิดแค่ไหนก็ต้องบอกว่าถูกเสมอเพราะเป็นลูกของเจ้านาย ไม่มีคำว่าผิดหรอก // มินตรานั่งคิดในใจ

"คราวหน้าคราวหลังถ้าเห็นอะไรได้ยินอะไรก็ไม่ต้องเข้ามา มันไม่ใช่เรื่องของเธอ และกฎของที่นี่คือห้ามเดินเพ่นพ่านภายในบ้านตอนดึกถ้าไม่จำเป็น"

"ค่ะ"

ต่อไปเขาคงจะพาผู้หญิงมามีอะไรที่ห้องนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะมันมีเด็กขี้สงสัยคอยอยากรู้อยากเห็นอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

มีผู้หญิงหลายคนที่เขาไม่ได้พามามีอะไรด้วยที่นี่ และผู้หญิงที่เคยมีอะไรกับเขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ถึงเขาจะให้เงินเยอะหรือรวยหล่อมากแค่ไหนแต่ทุกคนก็รักชีวิตของตัวเองทั้งนั้น

เขาซาดิสม์ชอบเห็นผู้หญิงทรมานเหมือนจะตาย ในขณะที่เขากำลังจะสุขสมหวัง และผู้หญิงบางคนก็ถึงกับสลบคามือของเขาไปเลย

เขาไม่ได้อยากให้ใครเห็นด้านมืดตรงนั้นของตัวเอง

"คราวหน้าถ้าอยากจะเดินเล่นก็เดินเล่นในบ้านในห้องของตัวเอง ไม่ต้องออกมาข้างนอก"

"ค่ะ"

"กลับไปได้ละ"

"ค่ะ"