Chapter2 – มอง

Chapter2 – มอง

DD Cafe

" พี่ดาว พี่จินสวัสดีค่ะ " ฉันเอ่ยทักทายเจ้าของร้านที่นั่งอยู่กับแฟนของเธอ ชื่อพี่จิน ร้านกาแฟที่ฉันทำเป็นร้านของพี่ดาวและพี่เดือน เป็นฝาแฝดกัน แต่พี่ดาวจะเข้ามาดูแลคนเดียว เพราะพี่เดือนไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันก็ไม่เคยเจอพี่เดือนหรอก รู้แค่ชื่อน่ะ

" เวลา " พี่ดาวหันมายิ้มให้ฉัน

" นาฬิกา "

" ไปเรียกน้องอะไรแบบนั้น " แล้วพอพี่จินเอ่ยทักฉันบ้างพี่ดาวก็หันไปพูดแล้วขมวดคิ้วใส่แฟนตัวเองทันที เพราะพี่จินชอบเรียกชื่อพวกฉันแปลกๆ ไป ไม่ใช่แต่ฉันนะ พนักงานทุกคนก็โดน

" ก็เหมือนกันมั้ย "

" ไม่เห็นจะเหมือนเลยค่ะ " ฉันเถียงขึ้นแล้วทำหน้ามุ่ยใส่พี่จินไป ด้วยความที่ฉันทำงานที่นี่มา 3 เดือน ตั้งแต่รู้ว่าสอบติดมหาลัย A ฉันก็มาสมัครงานที่นี่เลยทำให้สนิทกับพี่ๆ พอสมควร

" ทำไมวันนี้มาเร็ว " พี่ดาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วถามฉัน

" พี่เขาปล่อยเร็วค่ะ " ปกติฉันเริ่มงานตอน 6 โมงเย็น แต่วันนี้พี่ๆ ปล่อยตั้งแต่ 4 โมงเย็น ฉันจึงมาก่อนเวลาเกือบๆ ชั่วโมง

" อื้ม งั้นก็ไปเตรียมตัวเถอะจ๊ะ " พอพี่ดาวบอกแล้วฉันเดินก็เข้าไปในห้องพนักงาน เอาของเก็บแล้วใส่ผ้ากันเปื้อนเดินออกมาช่วยพี่กวางและคนอื่นๆ ที่หน้าเค้าเตอร์ ซึ่งที่นี่จะทำงานเป็นกะกัน มีพนักงานประจำและเด็กพาทไทม์แบบฉัน

ฉันทำงาน 6 โมงเย็น เลิก 4 ทุ่ม และทำเสาร์-อาทิตย์ด้วย ถ้าถามว่าทำไมถึงทำงานน่ะเหรอ เพราะบ้านฉันไม่ได้รวยไง ฮ่าๆๆ ง่ายๆ เลย ฉันมีพี่ชาย มีกันอยู่ 2 คน เพราะแม่เสียตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ส่วนพ่อ... ฉันไม่ค่อยอยากจะพูดถึงสักเท่าไหร่เลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยรู้ก็แล้วนะ

" สวัสดีค่ะ รับอะ ระ รุ่นพี่ " ฉันทักทายลูกค้าที่เดินเข้ามาในร้าน แต่พอเงยหน้าขึ้นมองแล้วก็ต้องชะงักค้าง

นะ นี่มันพี่ว๊ากคณะของฉันนี่นา

" หื้มมม " พี่เขามองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วสงสัย

" สะ สวัสดีค่ะ " ฉันรีบยกมือไหว้ทันที เพราะกลัวว่าจะโดนทำโทษ

" ครับ อยู่คณะพี่เหรอเราอ่ะ " แต่คำถามต่อมาก็ทำให้ฉันชะงักเล็กน้อย ไม่แปลกหรอกที่เขาจะจำรุ่นน้องในคณะไม่ได้ ขนาดฉันยังจำชื่อเขาไม่ได้เลย จำได้แค่พี่พร้อมและพี่ฮาร์ทเท่านั้น

" ค่ะ "

" อ้าว เวลา " แล้วเสียงของคนที่เข้ามาใหม่ก็ทำให้ทั้งฉันและพี่ว๊ากหันไปมอง

" พี่พร้อม สวัสดีค่ะ " ฉันรีบทักทายและยกมือไหว้เขาทันที อ้อ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่าพี่พร้อมที่เป็นหนึ่งในพี่ว๊ากคือพี่ชายของพรีม เพื่อนสนิทฉันเอง แต่ฉันไม่ได้สนิทกับพี่เขานะ แค่รู้จักเฉยๆ

แต่แล้ว ที่ทำให้ฉันเกร็งขึ้นกว่าเดิมอีกคือคนที่ตามหลังพี่พร้อมเข้ามาคือพี่ว๊ากอีก 3 คน มากันทั้งแก๊งค์เลยเหรอเนี่ย

" ครับ "

" มึงรู้จัก?? " พี่ว๊ากคนแรกถามขึ้นแล้วมองฉันสลับกับพี่พร้อม

" นี่เพื่อนพรีม แล้วก็เรียนคณะเราด้วย "

" อ๋อ "

จากนั้นพี่ๆ ก็สั่งเครื่องดื่มที่ต้องการแล้วเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากเค้าเตอร์เท่าไหร่ นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเกร็งมากๆ ไม่ใช่เพราะกลัวพี่ๆ นะ แต่เพราะสายตาของพี่ฮาร์ทที่มองมาต่างหากเล่า

" เวลา " เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้ง

" ห๊ะ วะ ว่าไงริว " ริว หนึ่งในเด็กพาทไทม์ในร้าน รุ่นเดียวกันกับฉันแต่เรียนวิศวะนั่นเองที่เข้ามาทัก

" เป็นอะไรหรือเปล่า " ริวมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วง

" ไม่เป็นไร เราแค่เหม่อนิดหน่อย ไปทำงานเถอะ " ฉันรีบปฏิเสธแล้วฉีกยิ้มให้เพื่อนไป เพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง

ริวมองหน้าฉันอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ต้องเดินไปเก็บโต๊ะช่วยคนอื่น ฉันหันกลับมารอรับออเดอร์ต่อ แต่รู้สึกว่าตอนนี้บรรยากาศรอบตัวมันเย็นแปลกๆ แล้วพอฉันฉันหันไปมองรอบๆ ก็สบเข้ากับสายตาดุๆ ของพี่ฮาร์ทที่จ้องมาที่เขม็ง มันดุมากจนฉันต้องก้มหน้างุดอย่างกลัวๆ

ฮืออออออ

" จ้องขนาดนั้นเขาก็กลัวสิวะ " เสียงของไอ้พร้อมดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังจ้องมองร่างบางของรุ่นน้องในคณะที่กำลังคุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่

" ใคร?? "

" ไอ้ฮาร์ท "

" นี่มึง... "

" ใช่เหรอว่ะ "

" ไม่เห็นอาการมันหรือไง "

เสียงคุยของพวกมันไม่ได้ทำให้ผมละสายตาจากรุ่นน้องชื่อเวลาไปเลย

สวัสดีครับ ผมฮาร์ท วรากรณ์ ศุขพัฒน์ศิรการ

เรียนบริหาร ปี 3 ครอบครัวทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวอร์รี่ มีเพื่อนสนิทที่เรียนคณะเดียวกัน 4 คน ไอ้อาเทอร์ จากัวร์ พร้อม และไอ้ไมค์ เป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กแล้ว รู้ตับไตไส้พุงกันหมด และด้วยความนิ่งและไม่ได้สนใจใครมากนักของกลุ่มผม ทำให้ถูกจับมาเป็นเฮดว๊ากโดยที่ไม่ได้เต็มใจซักนิด รู้จักกันแค่นี้ก่อนนะครับ นิสัยใจคอค่อยเรียนรู้กันไป

" น่ารักดีนะ แต่รีบหน่อยนะมึง เดี๋ยวมีคนคาบไปแดกก่อน โดยเฉพาะกู น่ารักอย่างนี้กูชอบ " แล้วพอผมได้ยินคำพูดของไอ้อาเทอร์ เพื่อนปากหมาของตัวเองแล้วผมก็หันไปตวัดสายตามองมันอย่างเอาเรื่องทันที แม้จะรู้ว่ามันพูดเล่นไปงั้น แต่ผมก็ไม่พอใจอยู่ดี

" อุ๊ย กาแฟอร่อยดีนะ " แล้วพอเห็นสายตาผมมันก็สะดุ้งเฮือกแล้วทำเฉไฉทันที

22.21 น.

เมื่อถึงเวลาปิดร้าน ฉันก็ช่วยพี่ๆ เก็บของ ปิดร้านตามปกติ พอเอ่ยลาพี่ๆ ทุกคนแล้วก็กลับหอ แต่พอเดินออกมาแล้วก็เจอกับคนที่ทำให้ฉันไม่มีสมาธิทั้งวัน

พี่ฮาร์ทนั่นเอง เขายืนอยู่แถวทางที่ฉันจะต้องเดินกลับหอ นั่นทำให้ฉันต้องเดินผ่านเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ว่าแต่เขามายืนทำอะไรตรงนี้กันนะ

" กลับยังไง " แล้วพอฉันเดินผ่านเขาแล้วเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นนิ่งๆ พร้อมกับร่างหนาที่เดินมาดักหน้าฉันไว้