หัวใจกระชากรักเฮดว๊ากสุดโหด

Chapter 1 – รับน้อง

ใต้ตึกคณะบริหาร

" ปีหนึ่ง เงียบ!!! " เสียงตะโกนที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางที่กำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆ อยู่ถึงกับสะดุ้ง

พรึบ

ตึก ตึก ตึก

เงียบมาก จนได้ยินเสียงรองเท้าหนังที่กระทบพื้น เหล่าปีหนึ่งที่นั่งคุยกันอยู่นั้น ไม่เว้นแม้แต่เวลาได้หันไปมองกลุ่มบุคคลที่เป็นเจ้าของเสียงนั้นกำลังเดินเข้ามา

หลังจากที่รุ่นพี่ปี 2 ที่รับผิดชอบด้านสันทนาการได้ทำการตรวจเช็คป้ายชื่อพร้อมกับชี้แจงเกี่ยวกับกิจกรรมที่ต้องทำวันนี้เรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่ก็ปล่อยให้ปีหนึ่งพักแล้วค่อยมาทำกิจกรรมกันต่อ

Past Vela

แต่คนที่เข้ามานี่เขาเรียกว่า พี่ว๊าก ใช่มั้ย???

แต่ก่อนจะสงสัย ขอแนะนำตัวก่อนนะ

หวัดดีจ้า เราเวลา อย่าถามว่าเวลาไหน เพราะนี่ก็ไม่มีนาฬิกา พ๊ามมม

เอาสาระเนอะ เราชื่อเวลา อายุ 19 ปี เด็กคณะบริหาร มีเพื่อนสนิท 2 คนที่รู้จักกันตอนมอต้น คือลลิ และพรีม ซึ่งเราทั้งสามคนเรียนคณะเดียว ฉันและพรีมเรียนสาขาบัญชี ส่วนลลิเรียนบริหารธุรกิจโดยตรง

รู้จักกันพอคร่าวๆ ก่อนเนอะ เพราะตอนนี้เหล่าพี่ว๊ากได้มายืนเรียงกันตรงหน้าฉันแล้ว

" สวัสดีครับ " พี่คนหนึ่งที่ยืนตรงกลางพูดขึ้นนิ่งๆ

" ปีหนึ่ง ทำความเคารพ " แล้วก็เป็นประธานรุ่นปีหนึ่งที่ตะโกนขึ้นให้เพื่อนสวัสดีพี่ๆเขา

" สวัสดีครับ / ค่ะ " แล้วพวกเราปีหนึ่งก็ยกมือขึ้นไหว้แล้วพูดพร้อมเพรียงกัน

" สวัสดีครับ ผมไมค์ " พี่คนแรกแนะนำตัวเองเรียบๆ

" ผมจากัวร์ " และตามด้วยคนต่อมา

" ฮาร์ท " ???

" ผมพร้อม "

" ผมอาเทอร์ "

พอพี่ๆแนะนำตัวเสร็จก็เกิดอาการเดดแอร์ขึ้น เพราะพวกฉันไม่รู้จะพูดอะไร ให้แนะนำตัวกลับหรอ หรือว่าต้องทำยังไง แล้วดูบุคลิคพี่ๆแต่ล่ะคนสิ ให้พูดเล่นด้วยเหมือนที่เพื่อนๆหยอกพี่สัน ฉันว่าคงจะโดนพวกพี่ๆเขาเตะก้านคอเอาน่ะสิ โดยเฉพาะพี่คนกลางที่เอ่ยสวัสดีพวกเราตอนแรก และการแนะนำตัวของเขาก็สั้นจริง

พวกพี่เขาพูดน้อย หรือว่าเป็นบุคลิกของพวกเขากันนะ ฉันเอียงคอมองพวกพี่ๆเขาอย่างสงสัย

เฮือก

แล้วก็ต้องก้มหน้างุด เพราะจู่ๆ รุ่นพี่ที่ชื่อฮาร์ทก็ตวัดสายตามองมาที่ฉันอย่างดุๆ

ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปที่เขาแต่สายตาของเขาก็ยังจ้องมาที่ฉันเหมือนเดิม ทำให้ฉันต้องก้มหน้าลงเหมือนเดิม

นี่ฉันถูกพี่ว๊ากหมายหัวหรอ

ไม่น่าขี้สงสัยเลยยัยเวลา

" กรี๊ดดดด แกเห็นเหมือนฉันมั้ย พี่ฮาร์ทยิ้ม "

" ใจฉันจะละลาย พี่ฮาร์ทยิ้ม "

แล้วก็มีเสียงของเพื่อนผู้หญิงข้างๆที่พูดคุยกันดังขึ้น

" เงียบ!!! เอาล่ะ วันนี้พวกผมแค่มาทำความรู้จัก และมาเตือนเรื่องมารยาท การไหว้ การเคารพรุ่นพี่ เพราะผมได้ยินมาว่าเด็กปีนี้ไม่มีสัมมาคารวะ ผมไม่รู้นะว่าที่พวกผมได้ยินมานั้นใช่เด็กคณะเรารึป่าว แต่ขึ้นชื่อว่าปีหนึ่ง มันก็รวมไปหมดทุกคณะ " พี่พร้อมพูดขึ้น

" มาก่อนเป็นพี่ มาหลังเป็นน้อง พวกคุณต้องเคารพรุ่นพี่ ไม่ว่าคณะไหนก็ตาม " ตามด้วยพี่จากัวร์

" เข้าใจมั้ยครับ " แล้วพี่อาเทอร์ก็ตะโกนขึ้นถาม

" เข้าใจครับ / ค่ะ " พวกฉันตอบรับพร้อมกัน

" ดี วันนี้พวกผมมีงานมาให้พวกคุณทำ ซึ่งเป็นการทำความรู้จักรุ่นพี่ ให้พวกคุณล่าลายเซ็นรุ่นพี่ให้ครบ 100 คน โดยการไปแนะนำตัวกับรุ่นพี่ ซึ่งจะได้มายังไงก็ขึ้นอยู่กับเงื่อนไขของรุ่นพี่ ผมให้เวลาพวกคุณ 7 วัน " ห๊ะ 7 วัน ให้เวลาแค่นี้กับเด็กปีหนึ่งที่เวลาเรียนตามตารางก็แน่น แถมตารางนอกที่ต้องเรียนปรับพื้นฐานแน่นเอี๊ยด

แล้วเสียงเด็กปีหนึ่งก็ดังขึ้นซุบซิบกันทันที เพราะเพื่อนๆก็คงคิดแบบฉัน เวลาเรียนแน่น มีโอกาสได้เจอรุ่นพี่แค่ตอนเที่ยงกับตอนมาเข้ากิจกรรมเท่านั้นแหละ แถมตอนเที่ยงก็ใช่ว่าจะเจอรุ่นพี่คณะตัวเอง เพราะมหาลัยของฉันไม่ได้มีแคนทีนทุกคณะ แล้วคณะฉันก็ใช้แคนทีนมหาลัย ไม่ได้มีแคนทีนของคณะตัวเอง จะเจอรุ่นพี่ตัวเองเนี่ยถือว่ายาก เพราะนี่พึ่งเปิดเทอมมาได้แค่อาทิตย์กว่าๆ คณะฉันไม่ได้รับน้องก่อนเหมือนหลายคณะที่ค่อนข้างเคร่งครัด นัดน้องเข้ากิจกรรมตั้งแต่ยังไม่เปิดเรียน บอกตามตรงว่าคนสมองปลาทองอย่างเวลา จำรุ่นพี่แทบไม่ได้เลย

" เงียบ!!! " แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เพราะพี่ฮาร์ทตะโกนขึ้นแบบนิ่งๆ แต่ฉันรู้สึกว่าในบรรดาพี่ว๊ากเนี่ย พี่ฮาร์ทดูนิ่ง พูดน้อย และดูดุกว่าคนอื่นอีก

แถมสายตาดุๆนั่นยังชอบมองมาที่ฉันอีก

น่ากลัว

น่ากลัวเกินไปแล้วนะ

" แกไปทำงานต่อเลยมั้ย "

ขณะที่ฉันและเพื่อนกำลังเดินไปยังลานจอดรถหลังจากที่พี่ๆ ปล่อยปีหนึ่งกลับแล้ว ลลิก็หันมาถามฉันที่ยังเกร็งๆ อยู่ จะอะไรซะอีกล่ะ ก็พี่ฮาร์ทน่ะสิ ตั้งแต่ที่เขาหันมาจ้องฉันตอนนั้น ฉันก็รู้สึกถึงสายตาที่มองมาตลอดเลย ไม่รู้ว่ามองอะไรนักหนา

" อื้ม " ฉันหันไปพยักหน้าให้เพื่อนแบบอึนๆ

" เป็นอะไรหรือเปล่า " ลลิขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น คงเพราะเห็นฉันไม่เป็นตัวเองล่ะมั้ง ขนาดฉันยังรู้สึกเลยว่าตัวเองแปลกไป

" เปล่า " ฉันส่ายหน้าให้เพื่อนไป ซึ่งทั้งสองคนไม่เชื่อหรอก แต่เพื่อนฉันไม่ใช่คนที่เซ้าซี้ จึงไม่ได้ถามอะไรต่อ

" เดี๋ยวฉันไปส่งก็แล้วกัน " พรีมพูดขึ้น เพราะฉันมีทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟใกล้หอ และคอนโดพรีมก็อยู่ใกล้ๆ เป็นทางผ่านพอดี

" ขอบใจน๊าาา " ฉันฉีกยิ้มแล้วเกาะแขนเพื่อนเดินไปอย่างเอาใจ ฉันไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก

และตัวฉันเองก็พอๆ เลิกคิดเรื่องพี่ฮาร์ทแล้วไปทำงานดีกว่าเวลา