ตอนที่ 5.

“อยู่กับหมอจะเป็นอะไรได้ยังไง” อาราปลอบใจ เขาลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นประตูเปิดออก “นั่นหมอออกมาแล้ว”

อาราปราดเข้าไปหานายแพทย์ พร้อมๆกับน้องสาวของคนป่วย

“คนไข้เป็นยังไงบ้างครับหมอ” ชายหนุ่มรีบถามอาการคนไข้ทันที

นายแพทย์มองหน้าสองหนุ่มสาว ก่อนจะยิ้มให้ พร้อมทั้งบอกอาการคนไข้ให้รับรู้ว่า “ร่างกายอ่อนเพลียครับเลยเป็นลม ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ”

“แล้วพี่พิมพ์ต้องนอนโรงพยาบาลไหมคะหมอ”น้องสาวคนไข้ซักถามด้วยความห่วงใย

“คงต้องรอดูอาการสักคืนครับ”

“ตอนนี้ฉันไปเยี่ยมพี่สาวได้หรือยังคะ”

“เชิญครับ...เธอฟื้นแล้ว อีกสักครู่หมอจะย้ายไปห้องธรรมดา” นายแพทย์อนุญาต

“ขอบคุณมากคะหมอ ฉันขอเข้าไปดูพี่สาวก่อนนะคะ”

พัทรดาพนมมือไหว้ขอบคุณนายแพทย์ผู้รักษา ก่อนจะเดินนำหน้าอาราเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ทันที่ที่เข้าไปภายในห้อง หญิงสาวปราดเข้าไปกอดร่างของคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงสีขาว พร้อมกับร้องให้โฮอย่างไม่อายใคร

ชายหนุ่มยืนมองสองพี่น้องกอดกันเงียบๆ หญิงสาวที่นอนบนเตียงหน้าตาซีดเซียว หากยังยิ้มแย้มพูดจาปลอบประโลมน้องสาว ที่ซบหน้าน้ำตาไหลพรากอยู่

“พัท...พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว อย่าร้องสิอายคนอื่นเขาบ้าง”

“พัทกลัวพี่พิมพ์ตายนี่นา...”เสียงปนสะอื้นของคนเป็นน้องโต้ตอบ

“พี่หายแล้วดูสิพูดจ้อแบบนี้ จะตายได้ยังไง”

พัทรดาเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมภายใต้แว่นอันโตคลอไปด้วยหยาดน้ำตา มือเรียวบางถอดแว่นออกก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง แล้วหันมาทางชายหนุ่มร่างสูงเพรียวที่ยืนอยู่ด้านหลัง

“ลูกชายน้าเอมร้านกาแฟข้างบ้านเราค่ะ เขาช่วยพาพี่พิมพ์มาส่งโรงพยาบาล”

หญิงสาวนึกได้ว่าลืมแนะนำ ชายหนุ่มข้างบ้านให้พี่สาวรู้จัก

“ขอบคุณมากนะคะ คุณเอ่อ...”

“อาราครับ เรียกว่าเอสก็ได้ครับ”

เสียงทุ้มนุ่มหูดังมาจากเจ้าของร่างสูงเพรียวสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ใบหน้าขาวใสหากเข้มคมนั้นมองดูคล้ายหนุ่มแดนโสม ยิ่งทรงผมที่เจ้าตัวบรรจงจัดทรงให้ตรงปลายชี้เล็กน้อย เน้นให้ใบหน้าแลดูสะดุดตา พิมพ์พิศาแย้มริมฝีปากส่งยิ้มให้เขา

“ขอบคุณมากนะคะคุณเอส”เสียงหวานใสเอ่ย

อาราค้อมศีรษะให้คนป่วยนิดนึง เป็นเชิงรับรู้ สายตาทอดมองอย่างอ่อนโยน พร้อมรอยยิ้มกระจ่างตา

กิริยาที่ชายหนุ่มแสดงต่อคนป่วย ทำให้คนไม่ป่วยอีกคนที่มองดูอยู่เกิดหมั่นไส้ขึ้นมา

“ชื่อเอดส์เหรอ คนอะไรชื่อน่าเกลียด เหมือนเชื้อโรคเลย”เสียงพัทรดาดังขึ้น

อาราอึ้งไป ไม่นึกว่านักเขียนสาวจะกล้าโพล่งออกมาแบบนี้

“เอส...ครับ ไม่ใช่เอดส์”ชายหนุ่มรีบแก้ หันไปยิ้มแห้งๆให้คนป่วย

“ยายพัทไปล้อเลียนคุณอารา เขาอุตส่าห์มีน้ำใจ”

พี่สาวเอ็ดน้องสาวตัวแสบอย่างเหลืออด พัทรดายักไหล่ แอบยิ้มสะใจ ทำหน้าทะเล้นท่าทางเศร้าๆเมื่อครู่หายเกลี้ยง จนชายหนุ่มคนเดียวในห้องนึกหมั่นไส้

“คุณพิมพ์เป็นพี่สาวแท้ๆ ของคุณพัทรดาหรือเปล่าครับ ?”

“ค่ะ...ทำไมหรือคะ”พิมพ์พิศาไม่เข้าใจคำถาม

อารายิ้มกว้างสายตาวาววับ จ้องหน้าน้องสาวคนป่วยนิ่ง

“เหรอครับ... ผมนึกว่าคุณพัท เป็นลูกคนละพ่อละแม่กับคุณพิมพ์”เขาหยุดนิดหนึ่ง เน้นเสียงชัดๆ “สงสัยยีนส์นิสัยน่ารักของคุณพิมพ์

จะโดดเด่น ส่วนคุณพัทคงมียีนส์นี้ด้อยกว่า”

“นี่นายว่าฉันเหรอ นายเอดส์! ”พัทรดาตาลุกวาว แผดเสียงแหลม ลุกขึ้นชี้หน้าคนว่ามือสั่น

อาราแอบลอบยิ้ม กอดอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตอบนักเขียนสาวด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า

“ผมพูดเหรอ...ไม่ยักจะรู้แฮะ ว่าพูดออกไปเมื่อไหร่”

“ก็เมื่อกี้นายว่าฉัน นิสัยเสีย”พัทรดาเถียงลั่น

อารากุมคางทำท่าคิด แล้วส่ายหน้าช้าๆ “ผมว่าอะไรคุณ เข้าใจอะไรสับสนหรือเปล่า”เขายังกวนอารมณ์ต่อ

“อ๊าย! คนปากเสีย”พัทรดาเต้นเร่าๆ จนคนเป็นพี่ต้องจับแขนไว้

“อย่าเสียงดังสิพัท นี่โรงพยาบาลนะ! ”

พิมพ์พิศาเบรกทัพน้ำลายของน้องสาว แล้วหันไปทางชายหนุ่มที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่มุมห้อง สีหน้าอึดอัดใจ กลัวเขาจะมองน้องสาวในแง่ไม่ดี

“คุณอาราคะ ขอโทษนะคะที่ยายพัทเสียมารยาทกับคุณ”

“พี่พิมพ์ ไปขอโทษเขาทำไม” พัทรดาไม่ยอมแพ้ ถลึงตาใส่ชายหนุ่ม

“หยุดเลยยายพัท เราน่ะเสียมารยาทกับเขาก่อน เขามีบุญคุณกับเรานะ ถ้าไม่ได้คุณอาราพี่อาจตายไปแล้ว”พิมพ์พิศาเสียงดังขึ้น

คำพูดของพี่สาวเรียกสติกลับคืน พัทรดายอมสงบลง แต่แอบส่งสายตาฝังแค้นหนุ่มช่างแหย่ อย่างฝากไว้ก่อน

“กลับบ้านไปก่อนนะ คุณหมอบอกว่าให้พี่นอนที่นี่ ดูอาการสักคืน”พิมพ์พิศาบอกน้องสาว

“ค่ะ...พัทจะไปเตรียมของมาเฝ้าพี่พิมพ์”พัทรดาขยับลุกขึ้น บีบมือพี่สาวเบาๆ

“คุณอาราคะ ฝากยายพัทกลับบ้านด้วยนะคะ”

พัทรดาเม้มปากแน่น ขัดใจพี่สาวที่เอ่ยปากฝากเธอกับนายตัวแสบนี่ หญิงสาวยืนเงียบไม่ทักท้วง ไม่อยากให้พี่สาวเป็นห่วง

“ครับ...ผมต้องขอตัวก่อนครับ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่ครับ” อารายิ้มบางๆให้คนป่วย

“พัทกลับก่อนนะพี่พิมพ์”

พัทรดาเดินจ้ำเท้าออกมาด้านนอก อาราอมยิ้มขำท่าทางของสาวน้อยแสนงอน แค่เขาแหย่เล่นนิดเดียวก็ปั้นปึง ราวกับถูกผึ้งต่อย

“จะไปไหนรถผมจอดทางนี้”

เมื่อลงมาจากลิฟต์ นักเขียนสาวก็หันหลังให้จ้ำเท้าเดินห่างออกไป