บทที่ 1 (3)

เด็กสาวรีบเดินลงจากรถ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุข ที่จะได้ลิ้มลองรสชาติของเค้กร้านโปรดน้อยนักที่จะได้ผ่านทางมาซื้อเค้กทานแบบนี้ เธอคิดว่าไหนๆ ก็มาแล้ว ของซื้อยกเป็นปอนด์ไปเลย จะได้ทานให้สมใจอยากที่ต้องรอคอยมานาน

ปึก!!

ร่างเล็กเซถลาลงไปกองที่พื้น พร้อมเค้กในมือที่เลอะไม่เป็นชิ้นดี ลูกตาลมองเค้กที่พื้นด้วยสายตาละห้อยก่อนที่เธอจะแหงนมองบุคคลที่เดินชนตัวเธอล้ม ร่างสูงใหญ่ของชายเสื้อดำ เขาสวมหมวกปีกสีดำพร้อมผ้าปิดจมูกก็ยังคงเป็นสีดำ

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เขารีบเข้ามาพยุงให้เด็กสาวลุกขึ้น แต่มืออีกข้างก็ยังคงถือโทรศัพท์แนบกับใบหูเอาไว้ “ขอโทษด้วยนะครับ...น้องครับ พี่ขอเค้กที่เหมือนกับน้องคนนี้ให้ผมทีครับ” ชายหนุ่มคนดังกล่าวเอ่ยขึ้นกับพนักงานในร้าน สายตาของเขาไม่ได้มองมาที่เด็กสาวแม้แต่น้อย เขายังคงจดจ่ออยู่กับการพูดคุยโทรศัพท์

“ข้าจะเป็นท้องฟ้าที่คอยโอบกอดเจ้าเอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หนแห่งใด ชาติภพใด ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ ยอดรักของข้า….”

สองคิ้วงามของเด็กสาวขมวดเข้าหากัน ทำไมเธอถึงได้ยินเสียงนี้ภายในหัว บทสนทนาของนิยายเรื่องโปรดกำลังดังขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกเพียงเพราะปลายนิ้วของเขาได้สัมผัสกับร่างกายของเธอ

สองมือเล็กรีบปัดฝุ่นที่กระโปรงออกอย่างเร่งรีบ เสมองไปทั่วบริเวณร้าน ตอนนี้เธอกลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้าน ก่อนเค้กก้อนใหญ่จะถูกส่งมาตรงหน้า พร้อมคำขอโทษจากชายร่างสูง สายตาสองคู่สบประสานกันชั่วครู่

“ขอโทษนะครับ” น้ำเสียงแสนอ่อนโยนจากชายตรงหน้า ทำให้ลูกตาลยิ้มกว้าง จนแก้มสองข้างขึ้นร่องจนตาหยี

“หนูไม่เป็นอะไรคะ ขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวคำขอบคุณพร้อมรับถุงขนมที่ชื่นชอบ สายตาของเธอเป็นประกายดั่งผิวน้ำต้องแสงแดดตอนเที่ยงวัน สองเท้าก้าวออกเดินออกมาจากร้าน เมื่อคิดว่าพี่ชายคงรออยู่นานมากแล้ว

“ไปเหมาร้านมาหรือไง” โดนัทเอ่ยแซวน้องสาวเมื่อเธอขึ้นมานั่งบนรถ ก่อนมองเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปากบาง เขาคิดในใจ มีเรื่องดีอันใดที่ทำให้น้องสาวของเขายิ้มจนตาลอยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้

“พี่ไม่รีบไปเหรอคะ” ลูกตาลถามขึ้น เมื่อพี่ชายยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมขยับรถ เด็กสาวโน้มใบหน้าเข้าไปหาพี่ชาย “เป็นอะไรคะ หนูขอโทษที่ให้รอนาน หนูซื้อมาฝากพี่ด้วยนะ” เธอยกมือที่ถือถุงขนมขึ้นมาโชว์ให้โดนัทดู ก่อนที่ใบหน้าสวยจะง้องั้มด้วยการที่โดนมือใหญ่บีบเข้าที่แก้มข้างซ้าย

“มีอะไรยิ้มจนแก้มป่องมาเชียว”

“หนูเจอผู้ชายในนิยายของหนูมาค่ะ”

“พี่ไม่อนุญาตให้มีแฟน รอให้เข้ามหาลัยฯ ก่อน แต่ใช่ว่าจะมีตามใจชอบได้นะ ต้องพามาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักด้วย” น้ำเสียงของโดนัทดูดุดันขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเคลื่อนรถออกจากที่

“ผู้ชายในฝันของหนูไม่มีบนโลกนี้หรอกค่ะ น้องสาวของพี่อาจจะเป็นโสดขึ้นคานไปตลอดชีวิตก็ได้นะคะ” ลูกตาลพูดเสียงใส ก่อนที่จะหัวเราะให้กับคำพูดของตัวเอง

รถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถวีไอพีสำหรับผู้บริหารเท่านั้น สองพี่น้องเดินเข้ามาในบาร์โฮสต์ ที่ตนเองถือหุ้นพร้อมกับเพื่อนอีกคน ซึ่งเป็นธุรกิจตกทอดมาจากรุ่นพ่อของพวกเขา

ประตูห้องทำงานสีดำถูกผลักเข้าไปด้านใน ก่อนที่ทั้งสองจะพบเข้ากับหญิงสาวอีกคนที่ก้มหน้านั่งทำงานอยู่บนเก้าอี้สีดำตัวใหญ่ ภายในห้อง

“น้องลูกตาล!!” ปากกาสีเงินถูกวางลงไปในทันที หญิงสาวที่ตะโกนดังลั่นไปทั่วห้อง ทั้งสองรีบวิ่งเข้ามาหาเด็กสาวผู้มาใหม่ ใบหน้าสวยที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้อย่างสวยงามฉีกยิ้มจนดวงตากลมโตดูเรียวเล็ก

“สวัสดีค่ะ พี่ลูกปลา” ลูกตาลยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนที่มือของเธอจะถูกรวบเอาไว้ในมือของหญิงสาวตรงหน้า

“เลิกไหว้พี่สักทีเถอะ พี่ยังสาวยังสวย แค่พูดสวัสดี เฉยๆ ก็พอ มันดูเหมือนคนแก่”

“ก็แก่จริง” คำพูดลอยๆ ของโดนัท ทำให้ลูกปลาส่งสายตาไม่พอใจไปให้ชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าตายอยู่ด้านข้าง ก่อนที่เขาจะก้าวเดินมาหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาหนังสีดำตัวใหญ่ที่ตั้งเอาไว้กลางห้องทำงาน มันดูเข้าชุดกับเฟอร์นิเจอร์ภายในห้องอย่างลงตัว

“ปากนายนี่นะ ผีเจาะปากมาหรือไง ฉันออกจะสวยยังไม่แก่สักหน่อย” ลูกปลาหันหน้ามาแว๊ดใส่ชายหนุ่มหน้านิ่ง ที่มีท่าทางกวนอารมณ์ของเธอเป็นอย่างมาก

“หนูมีเค้กมาให้พี่ลูกปลาด้วยนะคะ” เด็กสาวยกถุงขนมในมือขึ้นให้ลูกปลาที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่พี่ชายของตนเองดู ก่อนที่สีหน้าของหญิงสาวจะปรับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ทำไมน้องลูกตาลของพี่น่ารักแบบนี้นะ ขอบใจมากนะน้องรักของพี่”