บทที่ 1 (1)

“ข้าจะเป็นท้องฟ้าที่คอยโอบกอดเจ้าเอาไว้ ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หนแห่งใด ชาติภพใด ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ ยอดรักของข้า….”

กริ๊งงงงงงงงงง

เสียงกริ่งลากยาวดังก้องไปทั่วบริเวณโรงเรียนแห่งหนึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว.. เด็กสาวที่กำลังนั่งอยู่บนอัฒจันทร์ยังคงจ้องมองหนังสือนิยายรักในมือ พร้อมน้ำตาคลออาบดวงตาทั้งสองข้าง นิ้วเรียวสวยยกขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังซึมไหล จิตวิญญาณตอนนี้กำลังจดจ่ออยู่กับบทนิยายในหนังสือ เธอบรรจงอ่านตัวอักษรทุกบรรทัดด้วยหัวใจที่รักในการอ่าน ยิ่งเป็นหนังสือนิยายที่ตัวเองชื่นชอบ ยิ่งทำให้ถลำตัวเข้าไปในบทบาทของตัวละคร

‘ชีวิตรักทำไมมันรันทดแบบนี้นะ' เด็กสาวรำพันกับตัวเอง ก่อนสองมือปิดพับหนังสือนิยายลงแล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าเป้สะพายหลัง บทพูดในนิยายมันยังคงดังขึ้นและวนเวียนอยู่ในหัว ‘ไม่ว่าเจ้าจะอยู่หนแห่งใด ชาติภพใด ข้าจะตามหาเจ้าให้เจอ ยอดรักของข้า….’

“ระวัง!!”

ฟิว… ปั๊ก!!!

เสียงลูกบอลลอยมาแต่ไกล เด็กสาวที่กำลังก้มหน้าเก็บหนังสือใส่กระเป๋า เงยหน้าขึ้นมามอง ตุบ!! ศีรษะของเธอโอนเอียงไปตามแรงกระแทกของลูกบอลที่ลอยออกมาจากสนามหญ้าขนาดใหญ่

“ฉิบหาย!! ลูกตาลแกเป็นอะไรไหม” เสียงเรียกของเด็กสาวอีกคนดังขึ้น สายไหมรีบสาวเท้ายาวเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็สามารถประชิดตัวเพื่อนสนิท ที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะกำลังได้รับความเจ็บปวดจากลูกบอลเจ้าปัญหา

“เจ็บมากเลย แก..” เธอเอามือลูบที่หน้าผากที่ตอนนี้มันขึ้นสีแดงจนน่ากลัว ผิวสีขาวเนียนยิ่งทำให้รอยช้ำชัดเจนมากยิ่งขึ้น ดวงตากลมโตกำลังคลอไปด้วยน้ำตา

“โห แดงมากเลย ฉันว่าไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ หาน้ำแข็งมาประคบก่อนที่มันจะบวมไปมากกว่านี้” สายไหมพยุงร่างของลูกตาลลุกขึ้น สายตาของเธอสาดส่องมองหาตัวต้นเหตุที่ก่อเรื่อง จนเพื่อนรักของตัวเองได้รับบาดเจ็บ “พอเกิดเรื่องเงียบหายไปเลยนะ อย่าให้ฉันรู้นะว่าใครเป็นคนทำ!!” เสียงบ่นของสายไหมดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ลูกตาล เป็นอะไรมากไหม” ต้นน้ำวิ่งหอบหายใจเหนื่อย ขึ้นมาบนอัฒจันทร์ เขาสวมเสื้อนักเรียนสีขาวใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ “เราขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บมากไหมให้เราดูหน่อย” นักเรียนชายเอ่ยถามอาการของเพื่อนร่วมชั้น ก่อนที่สายตาจะจ้องมองไปที่หน้าผากของลูกตาล ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้าง เมื่อเห็นรอยแดงที่ตัวเองสร้างให้กับเธอ

“ถอยไปให้ห่างเลย ฉันเบื่อนายจริงๆ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เห็นไหมลูกตาลต้องมาเจ็บตัวเพราะนายคนเดียวเลย” สายไหมเอ็ดเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่สนิทกันมากนัก

“เราขอโทษนะลูกตาล ต้นไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ็บเลยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ ไปกันเถอะไหม หน้าผากเราบวมขึ้นมาแล้ว” เธอตอบกลับต้นน้ำเพียงเท่านั้น ก่อนหันมาเร่งสายไหมให้รีบเดินออกไปจากที่ตรงนี้ เด็กสาวรู้สึกขายหน้าไม่น้อย กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สองเท้ารีบเร่งเดินโดยไม่ยอมหันกลับมามองข้างหลัง

“จับเอาไว้ เดี๋ยวฉันไปซื้อยามาให้ แล้วค่อยกลับหอพักแล้วกัน”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันแวะไปซื้อเอง พี่นัทจะมารับแล้ว”

“เอาแบบนั้นเหรอ หน้าผากสวยๆ ของแกคงไม่เป็นอะไรนะ ฉันว่าให้พี่นัทพาไปหาหมอหน่อยก็ดีนะ มันบวมแดงขนาดนี้ พรุ่งนี้คงได้ช้ำหนักแน่ๆ” น้ำเสียงปนความห่วงใย สายตาจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่าย คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าเป็นปมของสายไหม ทำให้เพื่อนรักพยักหน้ารับในทันที

“อืม แล้วแกกลับยังไงไปกับเราไหมเดี๋ยวให้พี่นัทแวะไปส่ง”

“ไม่ละ ฉันต้องแวะที่หนึ่งก่อนเข้าบ้าน เอาไว้เจอกันวันอาทิตย์นะ”

เด็กสาวทั้งสองคน เดินขนาบข้างกันมาที่ด้านหน้าโรงเรียนก่อนที่จะแยกย้ายกลับบ้าน ลูกตาลยังคงแนบถุงผ้าที่บรรจุน้ำแข็งเอาไว้ภายใน เข้ากับหน้าผากที่บวมช้ำ สายตาก็คอยสอดส่องหารถของพี่ชาย

“ลูกตาล” เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง เธอหันไปมองด้วยความสงสัย

“มีอะไรกับเราเหรอ”

“กลับยังไงให้เราเดินไปส่งที่หอไหม” ต้นน้ำที่เดินตามออกมาอาสาพาเธอกลับหอพัก แววตาของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจผู้หญิงตรงหน้ามากเพียงใด แต่หารู้ไม่ว่าความรู้สึกของเขาที่ส่งผ่านมาทางสายตา ทำให้ลูกตาลเกิดความอึดอัดใจ

“ไม่เป็นไร วันนี้เรากลับบ้านไม่ได้กลับหอนะพี่ชายมารับแล้วไปก่อนนะ”