พี่จ๋า...สอนเสียวให้หนูหน่อย บทที่2.

บทที่2.

เช้าตรู่...ของวันใหม่ วันนี้นิ่มนวลไม่มีคลาสเรียนเธอเลยตื่นแต่เช้า หย่อนผ้าใช้แล้วไว้ในเครื่องซักผ้าหลังห้อง ก่อนจะปัดกวาดทำความสะอาดห้องรกๆ กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหงื่อซกไปเหมือนกัน

ตี๊ดๆ

สัญญาณเตือนหลังเครื่องซักผ้าทำงานไปซักพัก นิ่มนวลวางผ้าถูพื้น เดินไปมอง เรียวคิ้วขมวดแน่น สัญญาณไฟหน้าเครื่องติดๆ ดับๆ เหมือนเครื่องซักผ้าจะเกิดอาการรวน

“จะเกเรอะไรแม่ล่ะ...ซ่อมไม่เป็นด้วยนะ”

สาวน้อยบ่นอุบ ยกมือปาดเหงื่อ ก้มๆ เงยๆ หน้าเครื่อง ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น เมื่อตนเองไม่มีความรู้เรื่องเครื่องใช้ไฟฟ้าเลยสักนิด

“เครื่องซักผ้าเสียเหรอครับ?”

เสียงทุ้มๆ เอ่ยถาม นิ่มนวลหันขวับ!!

เธออ้าปากค้าง ลืมรักษากิริยา เพราะมันเป็นเหตุสุดวิสัย

ใครบางคนยืนอยู่อีกฝั่งของตะแกรงตาถี่ๆ เขามองมาที่เธอ และถามด้วยเสียงทุ้มๆ

แต่ที่นิ่มนวลตะลึง...ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่สิ่งที่ตาเห็นต่างหาก ที่ทำให้เธออยู่ในอาการเหวอ!!

ผู้ชายตรงหน้า...ใส่เสื้อกล้ามสีขาว แผ่นอกแน่นปั๋ง หน้าตาหล่อสุดๆ ดวงตาหวานฉ่ำ เหมือนเคลือบด้วยเกร็ดน้ำตาล ผิวออกคล้ำหน่อยๆ ไม่ได้ขาวเผือดเหมือนเพื่อนๆ ที่เรียนหนังสือมาด้วยกัน

นิ่มนวลรีบหุบปาก ขบริมฝีปากร่าง เลือดในกายวิ่งพล่าน มีปฏิกิริยาตอบรับไม่ต่างอะไรกับระเบิดลง

“เอ่อ...คือ”

มันตื่นเต้นจนควานหาภาษาพูดไม่เจอ

เขม...มองสาวน้อยตรงหน้ายิ้มๆ เขาชินเสียแล้วกับอาการตื่นเต้นจนลนของสาวๆ ทั่วไป ก็นับตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม เขาเห็นอาการแบบนี้จนชิน เขมรู้ตัวดี... เขามีใบหน้าสะดุดตา เมื่อก่อนเขมมักจะใช้ข้อได้เปรียบอันนี้ ไปหลอกล่อสาวๆ ให้เข้ามาติดกับ

แต่...พอนานวันเขา...เขาเริ่มเบื่อ เพราะสิ่งที่ผู้หญิงเหล่านั้นสนใจ คือความฉาบฉวยภายนอก

หลังอิ่มเอม สุขสมใจ เขาถูกทิ้ง...พวกหล่อนแค่กระหายที่จะได้ชิม พอได้สมใจก็ตีจาก...

“ให้ผมดูให้มั้ยครับ ผมพอจะมีความรู้เรื่องเครื่องไฟฟ้าอยู่บ้าง”

เขมถามเพราะอยากช่วย เขาไม่ได้ใช้โอกาสนี้เพื่อสานต่อความสัมพันธ์ใดใดเลย

“ดะ ได้ค่ะ”

นิ่มนวลพยักหน้าเหมือนละเมอ

เขมยิ้มเก๋ เขาเดินกลับเข้าไปในห้อง คว้ากล่องเครื่องมือและเปิดประตูห้องของตนเองออกมา ยืนรอหน้าห้องของสาวสวยห้องข้างๆ ชั่วระยะเวลาหนึ่ง

นิ่มนวลชะเง้อมองอยู่ข้างประตู เพื่อนเพศชายข้างห้องรื้อฝาปิดด้านหลังเครื่องซักผ้าออกมา เขาก้มๆ เงยๆ อยู่พักใหญ่ๆ ก่อนจะเสียบปลั๊ก...และเครื่องซักผ้าที่รวนเมื่อสักครู่ ก็ทำงานได้เหมือนเดิม

“เสร็จแล้วครับ สายไฟขาด น่าจะถูกหนูแทะ ผมต่อให้แล้ว ไม่น่ามีปัญหาอะไรอีก”

เขมอธิบาย พรางเก็บเครื่องมือใส่กล่องเหมือนเดิม

“ขอบคุณค่ะ นิ่มใช้เป็นอย่างเดียว พอเครื่องตายก็ทำอะไรไม่ได้เลย”

หญิงสาวกล่าวเสียงอ่อยๆ

“ธรรมดาครับ ผู้หญิงกับเครื่องไฟฟ้า”

เขมตอบแบบเป็นกันเอง... “ผมเพิ่งย้ายมาเมื่อคืน...คงจะอยู่ราวๆ ครึ่งปีก่อนจะย้ายออกไปที่อื่นอีก”

“ค่ะ...นิ่มยังเรียนไม่จบเลยค่ะ”

“อ้อ...ลืมแนะนำตัว ผมชื่อเขมนะจะเรียกพี่เขม น้าเขม ตามสะดวกเลยครับ”

“ค่ะ นิ่มเองก็ลืมด้วย... นิ่มชื่อนิ่มนวลค่ะ นิ่มขอเรียกพี่เขมแล้วกันนะคะ พี่ยังดูไม่แก่เท่าไหร่เลย”

“ไม่ต้องชมหรอก... รู้อายุแล้วจะร้องโอโห้!! ปีนี้พี่35แล้วครับ”

“ไม่น่าเชื่อ พ่อนิ่มสี่สิบกว่าๆ พุงย้อยแล้วค่ะ”

น่มนวลนึกแปลกใจตนเอง เธอสนิทกับหนุ่มแปลกหน้าเร็วไปหน่อย แต่คงเป็นเพราะเขาคุยเก่ง อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ เลยทำให้เธอวางใจ...

“คนมีครอบครัวแล้วก็แบบนี้แหละ ปล่อยตัวยังไงก็ได้ขายออกแล้วนี่นา...แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะหากเลี้ยงพุง สาวๆ ที่ไหนจะแล”

เขมชวนคุย เขาพยายามสะกดสายตาแค่ใบหน้าหวานของเพื่อนสาวข้างห้อง เพราะหากมองลงต่ำ หัวจิตหัวใจที่เคยเต้นสงบๆ มันจะพาลสั่นเทา สาวน้อยคงเพิ่งตื่น เธอกำลังทำความสะอาดห้อง สังเกตได้จากอุปกรณ์ทำความสะอาดยังวางเกลื่อน เจ้าหล่อนเลยไม่รู้ตัวว่ากำลังอวดสัดส่วนให้เขาได้ชมแบบเต็มตา เสื้อยืดคอย้อยๆ ผ้าบ๊างบาง...มองเห็นเคล้าโครงร่างได้แบบจะๆ ตา