ตอนที่1.เรื่องของฉันกับเขา 1

ตอนที่1.เรื่องของฉันกับเขา

ชายหนุ่มหน้าตาคมคาย สูง188 เซน’ วงหน้าเรียวใต้กรอบแว่นตาสีเงิน มุมปากหยักได้รูปยกยิ้มเหมือนกำลังเย้ยหยันบางอย่าง ผู้ชายที่กุมอำนาจฝ่ายบริหารแต่เพียงผู้เดียว เขาคือคนที่สำนักงานใหญ่ส่งมาประจำการเมื่อสามปีก่อน หลังสถานการณ์ตึงเครียดของวิกฤติเศรษฐกิจที่ผันผวนไม่หยุดหย่อน

อเล็กซ์ หวาง ผู้ชายผิวขาวอมชมพู ผิวของเขาขาวจัดจนบางครั้งแลดูซีดเซียว ดังนั้นอเล็กซ์เลยพยายามออกกำลังด้วยกีฬากลางแจ้งเพื่อให้ผิวของเขาคล้ำลงมาบ้าง

และการที่เขายอมมาทำงานในประเทศที่แดดแรงเกือบทั้งวัน

ช่วยให้ผิวที่ขาวซีดของเขาเริ่มมีสีคล้ำขึ้นมาบ้าง

ช่วงแรกๆ ที่อเล็กซ์เริ่มต้นทำงาน เขาไม่ใคร่เป็นที่ยอมรับสักเท่าไหร่ คงเพราะอายุที่ยังเยาว์วัย ผู้หลักผู้ใหญ่ในบริษัทเลยยังไม่ค่อยเชื่อถือ ผ่านไปไม่ถึงห้าเดือน ผู้บริหารระดับสูงที่เคยกระด้างกระเดื่องเริ่มยอมศิโรราบ

ความจริงแล้ว...อเล็กซ์คือหนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทแม่ แต่เพราะเขาไม่ชอบเปิดเผยตัว เลยมีคนวงในแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ เรื่องที่เขาอาสามาทำงานที่ประเทศไทยนี่ด้วย เขาต้องการมาเองไม่มีใครบังคับ นั่นเพราะ เขากับมาร์ติน มัลคัมพนันกันสนุกๆ เขาใช้เวลาน้อยกว่าครึ่งที่พนันกันไว้ เกมนี้อเล็กซ์ชนะ

ความจริงเขาต้องกลับไปประจำการตำแหน่งเดิมตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน แต่เพราะ...มีอะไรบางอย่างรั้งเขาไว้

เวลาที่ต้องกลับเลยเลื่อนออกไป แบบไม่มีกำหนด

อเล็กซ์ทรงตัวยืน รั้งเสื้อเชิ้ตมาสวม เขากลัดกระดุมข้อมือ ชำเลืองมองหญิงสาวผิวขาวนวลที่นอนระทดระทวยกลางเตียงด้วยหางตา

“ไหวไหมหะ?” เสียงแหบแห้งเต็มไปด้วยความเสน่หา อัญญาหลุบเปลือกตาลง รั้งผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ไม่คิดจะตอบคำถามนั่นสักนิด เสียงถอนใจดังแรงๆ เธอปรือเปลือกตาขึ้นมองผ่านแสงที่ทะลุผ่านผ้าห่มเนื้อหนา นี่เป็นบทรักครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อเล็กซ์ดูเหมือนหิวตลอดเวลา เขาตักตวงความหอมหวานจากเรือนกายเธอเหมือนคนอดอยาก และดูเหมือนว่าจะไม่ช่วยให้เขาระบายความกลัดกลุ้มจากการทำงานตลอดทั้งสัปดาห์ออกมาทั้งหมดได้

“พรุ่งนี้อัญคงมาที่นี่ไม่ได้นะคะ” อัญญาพึมพำใต้ผ้าห่ม

“อืม” เสียงครางรับดังออกมาจากลำคอหนา เบาเหมือนไม่แยแสคนพูดสักนิด ริมฝีปากได้รูปเม้มจนเป็นเส้นตรงเพื่อสะกดความไม่พอใจเอาไว้ เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง นั่นเป็นข้อตกลงระหว่างเขากับเธอ

“ความจริงอัญคิดว่า อัญควรหยุดมาที่นี่สักพักหนึ่ง” เธอรู้สึกทุกข์ระทมจับใจ เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด... เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิด ยิ่งข่าวล่าสุดที่เธอได้ยินมา ยิ่งทำให้หัวใจของเธอถูกบีบรัดแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ

“แน่ใจเหรอ?” อเล็กซ์ทอดสายตามองกองผ้าที่อยู่กลางเตียง แววตาที่ลุ่มลึกเป็นประกายอย่างเย็นเยือก

“อัญคิดมาสักพักแล้วค่ะ” เธอพึมพำขึ้นมาเบาๆ แล้วก็หลุบเปลือกตาลงใช้ขนตาปิดบังแววตาของเธอไว้ แม้ว่าเขาจะไม่มีทางมองเห็นได้เลย

อเล็กซ์กระตุกมุมปากยกยิ้ม เขาเดินห่างออกไปอย่างไร้เยื่อใย หลังจากนั้นไม่นาน ไฟฟ้าในห้องก็ถูกดับลง

อัญญากะพริบเปลือกตาปริบๆ เธอเตรียมตัวจะทรงตัวนั่งแต่ทว่า...จู่ๆ กลิ่นบุหรี่ก็โชยกรุ่นกระจายทั่วทั้งห้อง เขายังไม่ได้กลับไป และเขากำลังมีปฏิกริยาเหมือนที่เธอแอบคาดหวังไว้

อัญญาร่นผ้าห่มที่ปิดหน้าลง เงาตะคุ่มๆ ของใครบางคนนั่งอยู่ริมขอบเตียง เขาคีบบุหรี่มวนนึงไว้ที่ซอกนิ้วชี้กับนิ้วกลาง เขาแต่งตัวเรียบร้อยอยู่ในสภาพสมบูรณ์ แต่กระดุมบนเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกสามเม็ด

สายตาของเธอมองทอดไปยังนิ้วเรียวที่คีบบุหรี่อยู่ของเขา เธอสะดุดตากับ ‘แหวน’ ที่สวมอยู่บนนิ้วเรียวของเขา แหวนที่เธอแน่ใจว่าเป็น ‘แหวนหมั้น’ อัญญาเม้มปาก ข่าวที่เธอระแคะระคายคือเรื่องจริง เปลือกตาเธอหลุบลง ยอมรับความจริงด้วยความจำนน เธอสูดลมหายใจเข้าปอด กลิ่นอายบางอย่างแทรกเข้ามาในรูจมูก กลิ่นคาวความใคร่ผสมกับห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนนั่น ดูน่าขำอย่างหาที่สุดไม่ได้