ตอนที่ 3 ผมคือบาริสต้า

และพอผมคุยกับพี่เก้าเสร็จผมก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะไปดูนร้านต่อก่อนร้านจะปิด แต่สายตาผมดันไปเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินอยู่ข้างถนนและมีพวกวัยรุ่นกำลังเดินตาม ผมจึงรีบจอดรถและตรงเข้าไปหาเธอทันที

" สวัสดีครับ "

ผมทักเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองพวกวัยรุ่นด้านหลังด้วยสายตาไม่พอใจ พอพวกมันเห็นพวกมันก็รีบวิ่งหนีกันไปเลย

" ค่ะ" เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม นี่เธอร้องไห้อีกแล้ว ร้องไม่หยุดเลยนะครับ ทำเอาผมอยากรู้มากๆเลยว่าเธอไปเจอเรื่องอะไรมากันแน่

" มีอะไรรึเปล่าคะ"เธอพูดกับผมด้วย น้ำเสียงที่สั่นเคลือ

"พอดีมีพวกวัยรุ่นตามคุณมานะครับ ผมเลยกลัวว่าคุณจะเป็นอันตรายนะ"

เธอดูตกใจมากๆพร้อมกับหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง แถมเธอก็ยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมอีก ผมนี่ใจหล่นวูบเลยกับน้ำตาและดวงตาที่แดงกล่ำ เธอคงจะมีเรื่องที่ทุกข์ใจจริงๆ ถึงได้เป็นขนาดนี้

"ขอบคุณนะคะ...ที่มาช่วย" เธอเอ่ยขอบคุณผมทั้งๆที่เสียงนี่สะอื้นเลย

"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ผมขอยืมมือถือคุณหน่อยซิครับ"

ผมยื่นมือไปขอมือถือเธออย่างดื้อๆและหน้าด้านๆเลยทำเอาเธอมองผมอย่างงงๆแต่เธอก็ยื่นมามือถือมาให้ผมนะ เธอคงกำลัง งงอยู่นั่นแหละ และพอรับมือถือจากเธอมาได้ผมก็กดเบอร์ผมและโทรออกทันที แล้วไม่นาน เสียงริงโทนมือถือผมก็ดังขึ้น

" นี่เบอร์ผมนะครับ เอาไว้เผื่อคุณคิดถึงผมแล้วอยากจะโทรหา ก็จะได้โทรได้เลย"

เธออึ้งไปเลยครับกับคำพูดของผม ก็แน่ละจู่ๆมีเด็กหนุ่มมาพูดแบบนี้ด้วยเป็นใครๆก็งง

"เอ๊ะ!!! นี่คุณคือ พนักงานงานร้านกาแฟนี่คะ" เอาแล้วครับ เธอจำผมได้อย่างน้อยเธอก็จำได้ละนะ แต่เธอเห็นผมเป็นแค่พนักงานเท่านั้น

" ใช่ครับ ผมเป็นบาริสต้าที่ร้านนั้น" น่าน!!!! เจอกันก็โกหกเลย แต่ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ ผมก็แค่ไม่อยากให้เธอเสียหน้าก็เท่านั้น เพราะเกิดผมบอกเธอว่าผมเป็นเจ้าของร้านเธอต้องอายและไม่ อยากคุยกับผมอีกแน่ๆ

"หรอคะ แล้วนี่คุณจะกลับยังไงละคะเนี้ย ดูซิเดินมาไกลเลยนะจากร้านคุณ" เธอถามผมด้วยแววตาที่สงสัย

"เดี๋ยวผมนั่งวินกลับเองครับ" ผมอยากจะบ้าตายนี่ผมโกหกเธออีกแล้วนะ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจอีกนั่นแหละ

" ให้ฉันไปส่งมั้ยคะ รถฉันจอดทิ้งไว้ทางด้านโน้น" เธอส่งยิ้มมาให้ผม มันทำให้ใจผมสั่นไปเลย ทำไมยิ้มได้น่ารักแบบนี้เนี้ย

" ไม่เป็นไรครับ ผมมีธุระต้องไปทำต่อแต่ผมขอเดินไปส่งคุณที่รถนะครับ

" อ๋ออ...ค่ะได้ค่ะ"

ผมเดินเคียงคู่กับเธอไปเรื่อยๆจนถึงรถโดยที่เราไม่ได้พูดอะไรกันซักคำ แต่จะว่าไปสีหน้าเธอแลดูดีขึ้นมาเยอะกว่าตอนแรกมากๆเลยนะ แถมเธอยังไม่ร้องไห้อีกด้วย และพอพอเธอขับรถออกไป ผมก็หยิบมือถือขึ้นมาบันทึกชื่อเธอ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเนี้ย โอ้ยยยยบ้าไปแล้ว ไอ้กรเอ้ย ทำไม่ถามชื่อเค้ามาละไอ้บ้า ผมยิ้มให้กับความไม่เต็มของตัวเอง

แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่ผมต้องเดินกลับไปเอารถเหรอเนี้ย แล้วคือรถจอดไว้โคตรไกลเลบ บ้าเอ้ย ทำอะไรไม่คิดก็แบบนี้แหละครับ

นลินดา

และหลังจากที่แยกย้ายกับเด็กหนุ่มนั่นฉันก็ขับรถกลับมาที่บ้านทันที และพอมาถึงบ้านด้วยใบหน้าที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาฉันก็เจอเข้ากับเขาทันที เขาผู้เป็นสามีที่รัก ที่เราใช้ชีวิตคู่กันมา 9 ปีเต็ม ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะกล้านอกใจฉันแบบนี้ ตลอด 9 ปี เขาไม่เห็นความดีและรักฉันบ้างเลยรึไงถึงกล้าย่ำยีหัวใจฉันมากมายขนาดนี้

"อ้าว คุณดา นี่หายไปไหนมาอะคุณ"เขาร้องทักฉันในขณะที่เขากำลังถือกระเป๋าเดินทางลงมาจากด้านบนห้อง

"ฉันไปธุระมาค่ะแล้วคุณละคะจะไปไหน" ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา พร้อมกับเสียงสะอื้นที่ไม่ให้เล็ดลอดออกมาแม้แต่น้อย

"พอดีผมจะไปประชุมกับลูกค้านะ ผมจะไปซัก 2-3 วันนะคุณ”

“แต่ว่าพรุ่งนี้วันเกิดฉันนะคะ คุณไม่อยู่กับฉันเพื่อฉลองก่อนหรอ”

ฉันเดินไปจับมือเขาเบาๆ เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ไปประชุมแต่ไปกับผู้หญิงคนนั้น แต่อย่างน้อยวันเกิดของฉันก็อาจจะรั้งเขาไว้ก็ได้

“คุณเป็นอะไรของคุณเนี้ย ปกติวันเกิดคุณผมก็ไม่ได้อยู่ฉลองกับคุณอยู่แล้วนะ เพราะผมติดลูกค้า ส่วนคุณก็ติดงานไม่ใช่เหรอ”

“ตะ...แต่ปีนี้ฉันอยากฉลองกับคุณนี่คะ เพราะว่ามันครบรอบ 10 ปีของเรา”

ฉันพยายามใช้สายตาขอร้องเขา ซึ่งเขาดูรำคาญมากกว่าที่จะเห็นใจฉันนะ

“อ๊ะๆๆ เอาไว้ผมกลับมาผมจะพาคุณไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วกันนะ แต่2-3วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ”

เขาส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคยเลย เขาเหมือนคนอื่นที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนมากกว่า นี่เขายังรักฉันบ้างรึเปล่า