ตอนที่ 2 เรียนรู้

กรกันต์

หลังจากที่กลับจากอังกฤษผมก็ใช้เงินที่เก็บมา ซื้อร้านกาแฟเก่าๆโทรมๆ แล้วผมก็จัดการรีโนเวทใหม่ทำให้มีสวนดอกไม้เพื่อให้ร่มรื่น. ใช่ครับ ผมชอบกลิ่นกาแฟ เพราะกลิ่นของมันทำให้ผมสามารถอยู่ตรงจุดๆนั้นได้เป็นวันๆเลย

"น้องกร จะไปไหนแต่เช้าเนี้ย"แม่เอ่ยปากทักผมทันทีที่เพิ่งจะเดินลงจากห้องมา

"ไปร้านครับ วันนี้ผมว่าจะไปดูแลลูกค้าเอง"ผมตอบแม่แบบยิ้มๆ เพราะวันนี้ผมอารมณ์ดีมากๆเลยนะ

"นี่ตกลงจะเอาดีด้านชงกาแฟใช่มั้ย หะ!! งานอย่างอื่นไม่สนใจว่างั้น" แม่ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่ผมละครับ แสดงว่าต้องมีอะไรขัดใจมาแน่ๆถึงได้หัวร้อนอารมณืร้อนมาเต็มแต่เช้าแบบนี้

"เปล่านี่ครับ ก็ถ้าแม่อยากให้ผมทำอะไรละ ผมก็ทำให้แม่ได้หมดแหละ เพียงแต่ตอนนี้กาแฟมันน่าสนใจก็เท่านั้นเองครับ"

"งั้นก็ดี เพราะพี่กันเขาดูแลโรงเรียนแล้ว ส่วนเราก็ไปช่วยพี่เก้าเขาดูแลคาสิโนละกันจะได้เรียนรู้งานจากพี่เก้าเขาไปด้วยเลย"

"ได้ครับผม"

ผมรับปากแม่พร้อมกับโน้มตัวไปกอดท่านเบาๆ เพื่อให้ท่านอุ่นใจและสบายใจมากขึ้น แต่ถามว่าผมทำได้มั้ยงานพวกเนี้ยบอกเลยครับว่าสบายมาก

ผมเรียนเก่ง ยิงปืนก็แม่น ศิลปะป้องกันตัวก็ครบเพราะไปฝึกจากอังกฤษมา ผมไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่อย่างที่บอกผมชอบกลิ่นของกาแฟครับ ผมอยากชงกาแฟให้กับคนที่ผมรักได้กิน ผมว่าเธอคงจะมีความสุขน่าดูที่ได้กินกาแฟฝีมือของผม

" อิ่มละครับ ผมไปก่อนนะครับแม่" ผมเข้าไปหอมแม่ซ้ายขวาก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถ และผมก็ขับรถมาที่ร้าน พอมาถึงผมก็เอาผ้ามาคาดเอวไว้ทันที เพราะวันนี้ผมจะลงมือชงกาแฟด้วยตัวเอง เรียกได้ว่าผมอยากให้ลูกค้าได้ชิมฝีมือผม แบยบนั้นก็ได้ครับ

ผมทำไปเรื่อยๆจนสายตามันไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนนึงที่ยืนมองอยู่หน้าร้านสีหน้าของเธอดูเศร้ามากเลยครับ แถมใบหน้ายังมีคราบเลอะๆด้วย แค่เห็นก็รู้ว่าเธอพึ่งผ่านศึกจากการเสียน้ำตามาอย่างหนักหน่างแน่ๆ แล้วไม่นานเธอก็เปิดประตูเข้ามาในร้าน

"รับอะไรดีครับ" ผมส่งยิ้มไปให้เธอแต่ดูเหมือนเธอจะตกใจผมมากกว่านะ เพราะเธออึ้งไปแปบนึง กว่าเธอจะตอบผมได้

"เอากาแฟดำค่ะ…. " เธอพูดแค่นั้นแล้วเธอก็หยุดชะงักไปครู่นึง สีหน้าดูกังวลเอามากๆเลย แต่ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยากกินกาแฟดำ เธอเม้มปากของตัวเองเบาๆ ใช่เลยครับ เธอกำลังเครียดเพราะสั่งกาแฟผิด แต่เธอก็ยังอุตส่าห์จ่ายเงินมานะ ช่างเป็นคนดีซะจริงๆ

ผมรับเงินจากเธอก่อนจะยิ้มให้แต่เปล่าเลยครับเธอไม่สนใจผมเลย เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วน้ำตาเธอก็ไหลลงมาจนเปียกมือถือไปหมด เห็นละก็อดสงสารไม่ได้

ผมเลยหยิบแก้วมาชงแต่ผมชงเป็นคาลาเมลมัคคิอาโต้แทน เพราะว่ามันอาจจะละมุนลิ้นกว่ากาแฟดำและเหมาะสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอมากกว่า

ผมยกแก้วกาแฟไปเสิร์ฟเธอแต่ที่ขาดไม่ได้คือเบอร์ของผมครับ เพราะผมรู้สึกสนใจในตัวเธอมากๆ แต่เธอกลับไม่ได้สนใจอะไรผมเลยนี่ซิ ไม่แม้แต่จะมองผมเลยด้วยซ้ำ แล้วไม่นานเธอก็ถือแก้วกาแฟแล้วเดินออกจากร้านไป

ผมรู้สึกเสียดายนะที่ผมไม่ได้ขอเบอร์เธอเอาไว้ แล้วพอคนเริ่มน้อยผมก็ฝากเด็กๆให้ดูร้านแทน ส่วนผมก็ตรงไปที่คาสิโนทันที ผมมาถึงก็เจอพี่เก้ากำลังตรวจเอกสารอยู่ด้วนสีหน้าที่เครียดพอสมควรเลยนะ จะเครียดไปไหนของเขาเครียดทั้งวันอ่ะ

"ยุ่งรึเปล่าครับ"ผมเคาะประตูก่อนเล็กน้อยเพื่อบอกเป็นสัญญาณให้พี่เก้ารู้ว่าผมมา ก่อนที่ผมจะเดินเข้าไป

" อ้าวไอ้เสือ ไปไงมาไงวะ"พี่เก้าวางเอกสารทั้งหมดแล้วเงยหน้ามาคุยกับผมแบบจริงจัง

"ก็แม่บอกให้ผมมาช่วยพี่ดูแลคาสิโนนะซิครับ"

"มึงพูดจริงปะเนี้ย ถ้าเป็นงั้นกูจะได้ฉลองแม่งเลย ทำคนเดียวเหนื่อยชิบหาย"

" แล้วผักบุ้งละพี่ ไม่มาช่วยหรอ"

"รายนั้นแค่ดูแลน้องอัญคนเดียวก็เหนื่อยจะตายห่าละ"

พี่เก้าสบถออกมาพร้อมกับถอนหายใจไปด้วย ดูท่าจะเหนื่อยมากจริงๆนั่นแหละ อาการถึงได้ออกมากขนาดนี้ และในเมื่อเห็นแบบนี้ผมก็คงต้องเข้ามาช่วยพี่เก้าอย่างเต็มตัวซะทีเหมือนที่แม่บอกนั่นแหละครับ

" งั้นผมจะมาช่วยพี่เองละกันครับ พี่จะได้ไม่เหนื่อยเนอะ"

"เออดีๆ ที่คิดได้ซะที เพราะกูเหนื่อยจนไม่มีเวลาทำลูกกับผักบุ้งละเนี้ย ว่าแต่เดี๋ยวก่อนนะ กูได้ข่าวว่ามึงห้าวจัดเลยนี่ กลับมาก็เปิดร้านกาแฟเลยนะ จริงจังไปปะวะกับร้านกาแฟอะไรนั่นอะ" พี่เก้าเทเหล้าและกระดกเข้าปากราวกับว่ามันเป็นน้ำเปล่าพร้อมกับหันมามองผมอย่างรอคำตอบ

"ไม่ได้ห้าวซะหน่อย ผมแค่ทำตามความฝันเท่าก็นั้นเองครับ"

"ฝันบ้าฝันบออะไร ครอบครัวเป็นมาเฟียทั้งระกูล ตัวเองเสือกอยากชงกาแฟ แต่ก็นั่นแหละ เอาที่มึงสบายใจเลย แต่อย่าลืมมึงต้องมาช่วยกูดูแลคาสิโนด้วยเพราะกูยกให้มึงเลย"

ดูก็รู้ครับว่าพี่เก้าเหนื่อยขนาดไหน ถึงขนาดเอ่ยปากยกให้ผมเลยอ่ะ เพราะดูแลทั้งคาสิโน ผับบาร์ งานจิปาถะ ไหนจะทั้งลูกจะเมียอีกแกคงจะไม่ไหวจริงๆนั่นแหละครับ